Morgunblaðið - 05.10.2002, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. OKTÓBER 2002 39
þekkti ykkur ömmu ekkert og fékk
gistingu í sumarbústöðunum eða leit
inn af einhverjum ástæðum kom
alltaf aftur, fór ekki framhjá Vatns-
dalnum án þess að hitta ykkur, það
sýnir það hvað það var alltaf gaman í
sveitinni og að það fá allir góðar og
hlýjar móttökur á Bakka.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð
(Þórunn Sig.)
Við viljum þakka þér fyrir allar
samverustundirnar í gegnum tíðina,
þær munum við varðveita á góðum
stað í hjarta okkar.
Elsku afi, þú varst hvers manns
hugljúfi og þín er sárt saknað.
Takk fyrir allt.
Elsku amma, Lalli, pabbi, Kobbi,
Svenni, Jonni og Hanna.
Guð gefi ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum.
Kristín Ósk, Rannveig Rós,
Jón og fjölskyldur.
Elsku fósturpabbi, þú kvaddir
þennan heim 28. september síð-
astliðinn. Okkur systur langar að
þakka þér alla þína góðmennsku og
heiðarleika. Við komum til þín að
sumarlagi í samtals 16 ár þar sem
þú, Didda og synir ykkar tókuð vel á
móti okkur og voru þetta mjög góð
ár. Þú og Didda voruð mjög samrýnd
og hjálpuðuð þeim sem áttu bágt.
Eftir að við fluttum suður þá höfum
við alltaf haft samband.
Okkur langar að kveðja þig með
þessu sálmaversi.
Ó, þá náð að eiga Jesú
einkavin í hverri þraut.
Ó, þá heill að halla mega
höfði sínu’ í Drottins skaut.
Ó, það slys því hnossi’ að hafna,
hvílíkt fár á þinni braut,
ef þú blindur vilt ei varpa
von og sorg í Drottins skaut.
(Matthías Jochumsson.)
Elsku Didda, Lalli, Bjarni, Kobbi,
Svenni, Jonni, Hanna, tengdadætur
og afa- og langafabörn, Guð gefi
ykkur styrk í sorginni.
Ykkar
Alda og Bára.
Stundir sem löngu eru liðnar og
koma ekki aftur, nema sem ljúf
minning. Nú þegar haustið er komið,
göngur og réttir afstaðnar kveður
Nonni á Bakka þetta jarðvistarlíf.
Ég var unglingur er ég vandi
komur mínar á Bakka. Í sveitinni var
yndislegt að vera, og finnst mér ég
hafa mikinn fjársjóð í kistu minning-
anna. Ein minning verður þó dýr-
mætari en önnur og þannig er nú líf-
ið.
Ég gekk eftir Kaupfélagsstétt-
inni, sá hann standa við endann á
henni. Nam staðar fyrir framan
hann, tyllti mér upp á tærnar,
smellti á hann einum kossi og sagði:
„Takk fyrir gimbrina.“ Hann svaraði
rólega: „Það var nú lítið að þakka.“
Mér fannst það ekki lítil gjöf að fá
eina gimbur. Það var nefnilega þá
sem eitthvað gerðist. Ég hugsa að
það hafi verið einmitt þá sem ég
komst inn undir skelina, að hans
stóra hjarta.
Árin líða svo hratt og ég orðin
eldri. Ég eignaðist Fannar Inga og
var hann honum sem afi allt frá
fyrstu tíð.
Í sumar sem leið sátum við og
spjölluðum dágóða stund við eldhús-
borðið og auðvitað var drukkið kaffi,
borðað meðlæti, sagðar sögur og
gert grín að hlutunum. Eftir kaffið
og spjallið fylgdi ég honum inn í her-
bergi því hann ætlaði að fá sér smá
blund. Seinna um daginn kvaddi ég
hann og þakkaði fyrir mig eins og
venja er. Hann kvaddi mig öðruvísi
þennan dag og sagði: „Þakka þér
kærlega fyrir alla aðstoðina í gegn-
um árin, Inga mín.“
Þegar ég keyrði heim þennan dag
fannst mér eins og hann hefði verið
að kveðja mig í síðasta sinn. Og
reyndin var jú sú. Úr fjarska fylgdist
ég með honum leggja af stað upp
fjallshlíðina sem varð æ brattari, þar
til hann endaði ferð sína hinn 28.
september.
Þegar haustlaufin eru að falla af
trjánum fylgjum við honum í síðasta
sinn og kveðjum hann í huganum.
Við þökkum Nonna fyrir að hafa
fengið að kynnast honum. Minning
hans er ljós í lífi okkar.
Elsku Didda, Jonni, Svenni,
Kobbi, Bjarni, Lalli og fjölskyldur,
innilegar samúðarkveðjur sendum
við ykkur.
Ingibjörg María Aadnegard
og Fannar Ingi Hallsson.
Fallinn er í valinn mætur og góður
maður, Jón Bjarnason, bóndi á
Bakka í Vatnsdal. Já, góður maður
við menn og dýr svo eftir því var tek-
ið.
Jón hóf ungur búskap ásamt eig-
inkonu sinni, Kristínu Lárusdóttur,
á Bakka.
Þar eignuðust þau og ólu upp
fimm mæta syni. Okkar fyrstu kynni
af Bakkahjónum voru í gegnum for-
eldra mína, Sigríði og Hannes, er
þau fóru í heimsókn með barnabarn
sitt, Ingimar Braga, þá ungan, til að
leyfa honum að kynnast sveitinni.
Eftir þá ferð lögðum við Stefán, með
börn okkar, í margar heimsóknir til
þeirra en þar var alltaf hægt að fá
næturgistingu þrátt fyrir að margir
væru fyrir, því einstaklega voru þau
Bakkahjón gestrisin og góð heim að
sækja.
Móður minni reyndust þau hjón
einstaklega vel eftir að hún varð
ekkja og átti hún margar hressing-
arferðir til þeirra í sveitina á meðan
hún lifði. Það þökkum við af hjartans
hug.
Ingimar Bragi kom oft norður til
þeirra til að hjálpa til við heyskap og
annað og varð þeim Jóni Baldvini
syni þeirra mjög vel til vina. Jón
bóndi átti erfitt með að biðja fólk um
aðstoð og varð því glaðari ef einhver
bauð sig fram við verkið. Er mér sér-
staklega minnisstætt sumarið ’95 er
fúaverja þurfti einn af sumarbústöð-
unum í þeirra eigu. Hann varð afar
glaður er við hjónin buðumst til
verksins. Reyndust Bakkahjón og
synir mér og fjölskyldu minni afar
vel þegar Stefán eiginmaður minn
veiktist tveimur árum síðar og eftir
fráfall hans. Því viljum við að leið-
arlokum þakka fyrir allt í áranna
rás.
Eiginkonu, börnum, tengda- og
barnabörnum vottum við innilegustu
samúð við fráfall einstaks manns.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Hafdís Hannesdóttir,
Ingimar Bragi, Inga Hrönn,
Hanna og Páll.
Í dag er til moldar borinn ná-
granni okkar Jón Bjarnason, bóndi á
Bakka í Vatnsdal, en þar bjó hann
með konu sinni Kristínu Lárusdótt-
ur allan sinn búskap. Nonni og
Didda eins og þau voru jafnan nefnd
byggðu upp myndarbú á eyðibýlinu
Bakka. Þar ólu þau upp synina fimm,
auk þess sem þau tóku mörg börn og
unglinga í fóstur og ýmsir aðrir áttu
þar skjól um lengri eða skemmri
tíma.
Jón var hagleiksmaður á tré og
járn, hann var smiður af Guðs náð.
Hann var glaðlyndur og hægur í
framkomu og fátt raskaði ró hans.
Hann var barngóður og hafði alltaf
tíma til að leiða litla hönd, hlusta og
hjálpa þeim sem á þurftu að halda.
Á starfsævinni voru handverk
Jóns mörg og má kannski segja að
ævistarf hans blasi við er litið er
heim að Bakka. Á síðasta ári ákváðu
þau hjón að hefja skógrækt á jörð-
inni. Bústofni var fargað og nýjar
framkvæmdir tóku við, enda Jóni
hvorki lagið að sitja aðgerðalaus né
gefast upp fyrir breyttum aðstæðum
í landbúnaði.
Jóni entist ekki aldur til að sjá
plönturnar sínar dafna, en þær
munu verða minnisvarði um mann
sem unni sínu umhverfi og hlúði að
því alla tíð.
Lönd jarðanna Bakka og Hofs
liggja saman og því eðlilegt að mikill
samgangur væri milli bæjanna og
við systkinin vorum á svipuðum aldri
og bræðurnir á Bakka.
Við nutum gestrisni og hjálpsemi
þeirra hjóna, sem var einstök enda
ætíð mjög gestkvæmt á Bakka, svo
gestkvæmt að maður tók eftir því ef
ekki var að minnsta kosti einn að-
komubíll á hlaðinu ef maður átti leið
framhjá.
Að leiðarlokum þökkum við systk-
inin frá Hofi Jóni umhyggju og
hjálpsemi og vottum Diddu og allri
fjölskyldunni samúð okkar.
Systkinin frá Hofi.
Vinur minn Jón Bjarnason á
Bakka er látinn. Hann hefur fengið
hvíldina eftir erfið veikindi. Ég hef
þekkt Nonna og fjölskyldu hans í
rúm tuttugu ár og fyrir það er ég
þakklátur. Nonni var hæglátur og
orðvar maður, sem flíkaði ekki eigin
tilfinningum. Það tók langan tíma að
kynnast Nonna, og öðlast vináttu
hans. En þegar vináttuböndin voru
hnýtt, voru þau traust og vöruðu til
hinsta dags.
Nonni var bóndi af lífi og sál.
Hann unni heimili sínu og fjölskyldu.
En hann unni einnig skepnunum,
jörðinni sinni, Vatnsdalnum og hún-
vetnsku heiðunum, sem hann þekkti
eins og lófana á sér. Nonni var veiði-
maður, sem stundaði veiðar með til-
finningu náttúrubarnsins. Mér er
það minnisstætt og þótti sérstakt
fyrst, að þegar Bjarni, sonur Nonna,
og ég fórum fyrst saman til rjúpna á
Vatnsdalsfjalli fyrir mörgum árum,
þá leitaði Bjarni ráða hjá pabba sín-
um, hvar helst væri að leita að fugli,
þó Bjarni væri sjálfur þaulvanur
rjúpnaveiðum. Ráð Nonna voru
óbrigðul. Þau byggðust á mikilli
kunnáttu á veðrinu, landinu, og hátt-
um rjúpna, en einnig á tilfinningu.
Ég fór aldrei á rjúpnaveiði í Vatns-
dalnum eða á Grímstunguheiðinni án
þess að fá fyrirlestur og spá frá vini
mínum, Nonna á Bakka.
Nú þegar leiðir skilja er mér og
fjölskyldu minni efst í huga þakklæti
fyrir góðar samverustundir á liðnum
árum, en einnig söknuður eftir góð-
um vini.
Við vottum Diddu, strákunum
fimm og fjölskyldum þeirra og öllum
ástvinum fjölskyldunnar á Bakka
okkar dýpstu samúð.
Böðvar Örn.
Frændi minn, Jón Bjarnason á
Bakka, er látinn á 77. aldursári.
Nonni, eins og hann var oftast kall-
aður, var glæsilegur og einstaklega
hugljúfur maður sem gott er að
minnast.
Mér er það í fersku minni sem
barni þegar Didda flutti á æsku-
heimili mitt Eyjólfsstaði til Nonna
og hafist var handa við að byggja
upp á Bakka, sem var næsti bær við
Eyjólfsstaði. Nonni var smiður góð-
ur og var gaman að fylgjast með
dugnaði hans við byggingu íbúðar-
hússins. Allt var gert af einstakri
natni og smekkvísi. Nonni byggði
upp öll hús á Bakka og hafði alla tíð
mikla ánægju af smíðavinnu. Oft
smíðaði hann ýmislegt smálegt
handa litla frændfólkinu í afmælis-
og jólagafir, sem allt var gert af
miklum hagleik.
Nonni var skytta góð. Ófáar ferðir
gekk hann til rjúpna í fjallinu fyrir
ofan Bakka, kom hann oft heim með
þungar byrðar, einnig var hann við
grenjavinnslu á ref.
Einstakt samband var alla tíð milli
Nonna og foreldra hans, sem lengst
af bjuggu á Eyjólfsstöðum í sam-
vinnu við foreldra mína og Hönnu
systur hans. Samgangur var mikill á
milli bæjanna og margt unnið sam-
eiginlega. Nonni og Didda eignuðust
fimm stráka og var oft glatt á hjalla
hjá okkur frændsystkinunum.
Hjónin á Bakka voru vinmörg
enda sérlega gestrisin og samhent í
að láta öllum líða vel í návist sinni.
Til þeirra var gott að leita ef ein-
hvers þurfti með.
Við systkinin frá Eyjólfsstöðum
og fjölskyldur, faðir okkar Ingvar og
Hanna systir Nonna, þökkum sam-
fylgdina með góðum dreng og vott-
um Diddu og fjölskyldunni allri inni-
lega samúð.
Aðalheiður Ingvarsdóttir.
þegar ég var átta ára, en samt man ég
allt svo vel. Að fara með þér í hest-
húsin og fá hákarl sem þú geymdir
þar. Og koma í fjósið og sjá allar kis-
urnar sem þar voru, fyrir utan kýrnar
og kálfana. Þá leyfði amma mér að
velja mér kettling til að sofna með.
Svo þegar ég var sofnuð trítlaði
amma með hann niður í fjós. Svo átt-
um við systur ófáar stundir í litla kof-
anum suður á túni. Þar gátum við sko
dundað okkur. Þetta voru yndislegir
tímar og sakna ég Hofdala alltaf, en
þú og amma þurftuð að flytja þaðan
sökum heilsuleysis 1986. Og þá keypt-
uð þið íbúð á Hólaveginum, en þangað
var ekki síður gaman að koma. Þegar
við komum þangað teymdi amma mig
og Rósu í Tindastól og keypti pulsur
og fanta handa mér og Rósu í matinn,
og þú laumaðir að okkur aurum til að
kaupa sælgæti. Svo árið 1989 lagðist
amma inn á dvalarheimilið og dó þar
árið 1996, og hef ég alltaf saknað
hennar mikið síðan eins og ég á eftir
að sakna þín, afi. Ég er svo ánægð að
hafa getað komið nokkrum sinnum til
þín í sumar á spítalann. Áttum við
góða stund saman stuttu eftir brúð-
kaup mitt og Hödda og skoðuðum
myndir úr brúðkaupinu og gerðum
svolítið grín að því hvernig pabbi var
á myndunum.
Ég kveð þig nú, elsku afi, og þakka
þér kærlega fyrir allt. Þú varst svo
góður maður. Ég veit að amma og
Bebbi taka vel á móti þér, þótt ég
hefði viljað hafa þig lengur hérna
megin. Kannski luma þau jafnvel á
maríukexi.
Að lokum vil ég þakka starfsfólki
sjúkradeildarinnar á Sauðárkróki
fyrir einstaka umönnun á honum afa
mínum og sérstöku þækklæti vil ég
koma til Björns og Guðrúnar á efri
hæðinni fyrir allt sem þau gerðu fyrir
hann og alla hjálpina.
Elsku pabbi, Sigga, Inga og við öll.
Megi góður guð veita okkur styrk nú
á erfiðri stundu.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín sonardóttir
Helga.
Elsku afi minn, minningin um þig
og ömmu verður ávallt í hjarta mínu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt,
þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Guðrún Ósk Sigurðardóttir
og fjölskylda.
Elsku afi, nú ert þú horfinn frá okk-
ur og kominn til ömmu, sem kvaddi
fyrir tæpum sjö árum, og allra hinna
sem á undan þér fóru. Það var erfitt
að sætta sig við að þú værir farinn og
það svona snöggt. Ég vissi alltaf að að
þessu kæmi en var hætt að hugsa um
það því þú varst orðinn svo hress eftir
veikindi sem ég var hrædd um að þú
myndir ekki geta unnið úr.
Þær eru margar minningarnar
sem koma upp í hugann þegar ég
hugsa um þig og ömmu. Þau voru ófá
skiptin sem ég var búin að gæta hest-
anna þinna þegar þú komst við heima
í sveitinni á leið með stóð í afréttina.
Þær voru líka margar ferðirnar sem
ég var búin að fara með ömmu í berja-
mó.
Þar sem ég átti heima í sveit kom
það aldrei til að ég dveldist sumar-
langt í sveitinni hjá ykkur, eins og svo
mörg borgarbörn fengu að gera hjá
afa sínum og ömmu, en oft kom ég og
dvaldist um skemmri tíma og því
gleymi ég seint. Þegar þið svo fluttust
á Sauðárkrók kom að því að ég dveld-
ist sumarlangt hjá ykkur þegar ég var
að vinna í Fiskiðjunni áður en ég fór í
framhaldsskóla. Það var ógleyman-
legur tími.
Elsku afi og amma, ég sakna ykkar
og vil þakka ykkur fyrir samfylgdina
og allt sem þið hafið gert fyrir mig.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hólmfríður Sigurðardóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Rögnvaldur Ingvason,
Þórdís Rögnvaldsdóttir
og Sigurður Ingvi
Rögnvaldsson.
HINSTA KVEÐJA
Elsku Anna amma.
Það er erfitt að kveðja
þig. Ég er svo þakklát
fyrir þær stundir sem
við áttum saman. Það var svo gott að
tala við þig og hlusta á sögurnar sem
þú hafðir að segja. Eins og þegar Árni
Björn var lítill og þú varst að verka
svið þá sagði hann: „Er setta hund-
ur?“ og við hlógum svo mikið. Við átt-
um góðar stundir þegar þú bjóst hjá
okkur, og ekki sjaldan sem við feng-
ANNA ÞORKELÍNA
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Anna ÞorkelínaSigurðardóttir
fæddist á Sauðár-
króki 5. maí 1929.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðurnesja
19. september síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Safnaðarheimilinu í
Sandgerði 28. sept-
ember.
um okkur öll harðfisk.
Manstu að þegar harð-
fiskkarlinn kom keypt-
um við alltaf stóran
poka. Svo fékkst þú
íbúðina þína sem þú
varst svo ánægð með og
alltaf áttir þú til kaffi og
kökur. Ég varðveiti
minningarnar í hjarta
mínu. Ég sakna þín.
Þín
Guðný Ósk.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesú, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesú, að mér gáðu.
(Ásmundur Eir.)
Elsku amma Anna, ég á eftir að
sakna þín mikið.
Þinn litli prins,
Anton Björn.