Morgunblaðið - 05.10.2002, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. OKTÓBER 2002 41
Kæra amma, það er
sárt að vita það að
maður sé búin að
missa þig. Eða réttara
sagt maður trúir því alls ekki.
Það var mikið táraflóð sem kom
þegar þetta skall á. En missirinn er
hrikalega mikill.
Ég mun alltaf minnast þín, hvað
húðin þín var mjúk, hvað þú varst
alltaf með fínar neglur, hvað þú
varst alltaf í einu orði sagt fín, hvað
þú ilmaðir alltaf vel, hvað þú varst
með fínt krullað hár, hvað þú varst
alltaf svo yndisleg, hvað þú varst
svo hreinskilin, hvað þú varst alltaf
umhyggjusöm, ég gæti svo haldið
áfram þangað til ég væri búin að
fylla síðuna.
Ég man það þegar ég var lítil og
ANNA G.
JÓNSDÓTTIR
✝ Anna GuðbjörgJónsdóttir fædd-
ist á Blönduósi hinn
19. mars 1926. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnuninni á
Blönduósi 23. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Blönduós-
kirkju 30. septem-
ber.
bjó á Skagaströnd, að
alltaf þegar þú komst í
heimsókn þá gafstu
mér alltaf trúðaís
(nammi). Svo var líka
gaman þegar þú komst
til okkar til Eyja rétt
fyrir ferminguna
mína. Þá sátum við
saman inni í eldhúsi
dag eftir dag og töl-
uðum heillengi saman
um allt.
Svo daginn sem ég
fermdist var ég að
klæða mig í fötin, ég
var víst eitthvað
óánægð með þau. Þá sagði amma:
„Hættu nú þessu væli, þú ert ung
og myndarleg stúlka og mundu
það!!!“
Vá, Stella amma, þú trúir ekki
hvað ég sakna þín og lyktarinnar
þinnar. Mig langaði bara að láta þig
vita að mér þykir alveg ofsalega
vænt um þig og ég mun aldrei
gleyma þér. Ég mun muna allar
okkar stundir saman og hve gaman
það var að hafa þig. Þú munt alltaf
verða í fyrsta sæti á ömmulistan-
um! Ástarkveðja.
Þín ömmustelpa,
Eydís Ósk.
Og hér eru margir horfnir
frá þeirri trú,
að heimurinn megi framar
skaplegur gerast,
og sé honum stjórnað þaðan, sem þú ert nú,
mér þætti rétt, að þú létir þau tíðindi ber-
ast.
(Tómas Guðm.)
Okkur systur langar í örfáum orð-
um að minnast föðurafa okkar, Eiðs
Jóhannessonar, sem lést hinn 20.
september sl. Eiður afi var afskap-
lega ljúfur maður sem bar ekki til-
finningar sínar á torg, það sýndu
hins vegar faðmlögin hans þegar við
heilsuðumst og kvöddumst, hve
vænt honum þótti um okkur – svo
ekki sé talað um kvæðin sem hann
orti til okkar en afi var hagyrðingur
góður, þó ekki hafi hann hreykt sér
af þeim hæfileikum sínum. Eiður afi
EIÐUR
JÓHANNESSON
✝ Eiður Jóhannes-son skipstjóri
fæddist í Hafnarfirði
14. mars 1932. Hann
lést á heimili sínu í
Kópavogi 20. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð í kyrrþey, að
ósk hans, frá Foss-
vogskapellu 2. októ-
ber.
var skipstjóri í mörg ár
og aflakló með ein-
dæmum og munum við
systurnar báðar eftir
að hafa komið um borð
í togarann „hans afa“
enda ekki vafamál að
hann átti dallinn með
öllu! Afi gekk oftast
með hatt og minnist sú
eldri okkar þess að eitt
sinn, þegar hún var lítil
stelpa að erindast með
ömmu og afa í bænum,
að afi þurfti að fara út
úr bílnum í hávaðaroki.
Eftir að hann kom til
baka varð þeirri stuttu á að spyrja
hvernig í ósköpunum afi sinn færi að
því að missa ekki hattinn af höfðinu,
slíkt var rokið. Afinn lá ekki á
svarinu: „Ég held honum með
hárinu, Ágústa mín.“
Ekki má gleyma jólunum hans
afa! Strax í byrjun nóvember var far-
ið að leita að blikkjólaseríum og þær
settar í alla glugga. Einnig er jóla-
húsið hans afa minnisstætt. Fyrir
einhverjum árum síðan dúllaði afi
sér við það að föndra jólahús með
ljósum. Allt klætt með bómull fyrir
snjó og alls kyns jólafígúrur í kring.
Skemmtilegust voru þó jólaboðin,
þar sem við gæddum okkur á dýr-
indis mat og jólasælgæti og sofnuð-
um svo yfirleitt í hvort í sínu horninu
á sófanum í stofunni.
Það eru slík minningabrot sem við
gleðjumst yfir nú þegar Eiður afi er
allur; við sem eftir stöndum höfum
misst mikið en þó hefur ekkert okkar
misst jafn mikið og amma. Hjá henni
dvelur hugur okkar allra og við vit-
um að þar sem afi er staddur núna –
þaðan hugsar hann til ömmu og okk-
ar hinna.
Guð blessi minningu Eiðs afa.
Ágústa og Sóley Lúðvíksdætur.
Frænka mín Ossa, svo kölluðum
við hana, er látin og koma upp í huga
minn bjartar og fallegar minningar
frá því ég var barn í fjögur sumur, á
Fremra-Núpi hjá Ossu.
ODDNÝ AÐALBJÖRG
KRISTJÁNSDÓTTIR
✝ Oddný A. Krist-jánsdóttir fædd-
ist á Fremra-Núpi í
Vopnafirði 6. októ-
ber 1910. Hún lést
hinn 15. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Kristján Eggert
Metúsalemsson, f.
1877, d. 1950, og
kona hans Jóhanna
Sesselja Jónsdóttir,
f. 1870, d. 1914. Börn
þeirra voru þrjú,
Jón, Metúsalem og
Oddný Aðalbjörg.
Seinni kona Kristjáns var Sigur-
veig Jóhanna Árnadóttir, sonur
hennar og Kristjáns var Árni
Kristjánsson. Kona Árna var Lára
Árnadóttir. Þau áttu einn son, Jó-
hann Eggert, sem býr í Noregi.
Útför Oddnýjar fór fram frá
Vopnafjarðarkirkju 21. septem-
ber.
Ossa var alltaf svo
kát og hress og gat
gert að gamni sínu.
Hún hafði sterkar og
ákveðnar skoðanir.
Ég vil þakka henni
góðan vinskap sem við
höfum átt öll árin síð-
an.
Vort líf er svo ríkt af
ljóssins þrá,
að lokkar oss himins
sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar
skína.
Vor sál er svo rík af
trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú,
þó ævin sem elding þjóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
– Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Innilegar þakkir sendi ég þeim
sem hafa annast hana í veikindum
hennar og þeim sem hafa aðstoðað
hana á einn eða annan hátt.
Ruth Kristjánsdóttir.
Allt fram streymir endalaust,
ár og dagar líða.
Nú er komið hrímkalt haust,
horfin sumarblíða.
(Kr. Jónsson.)
Þessar ljóðlínur koma mér í hug á
þessum síðustu dögum. Haustið er
gengið í garð og laufin byrjuð að
falla af trjánum. Þannig er það einn-
ig með mennina, það haustar að í líf-
inu og að lokum hverfum við.
Systurnar Gróa og Kristjana hafa
nú kvatt með aðeins fárra daga
millibili, dóu úr illkynja sjúkdómi
sem ekkert varð við ráðið. Oft talaði
maður um þær í sömu setningu,
þrátt fyrir að þær væru aðskildar í
æsku. En móðir þeirra lést á besta
aldri frá eiginmanni og fjórum börn-
um en áður höfðu þau hjón misst tvö
ung börn. Alexander faðir þeirra
þurfti því að láta tvö af börnunum í
fóstur. Gróa fór til föðursystur sinn-
ar að Horni í Hornvík en yngsta
barnið, Magnús, fór til skyldfólks
móður sinnar að Engidal í Skutuls-
firði. Lífsbaráttan í Aðalvík var hörð
á þessum tíma eins og víða annars
staðar og þurfti því Kristjana sem
aðeins var tíu ára gömul að gera allt
sem hún gat til að hjálpa föður sín-
um og yngri bróður Halldóri. Varla
er hægt að gera sér í hugarlund
hvernig þetta hefur verið þar sem
þægindi voru lítil og húsakynni án
alls sem okkur finnst sjálfsagt í dag.
Við vorum systradætur og þar sem
ég ólst upp hjá móðurömmu okkar
heyrði ég hana oft tala um hve sárt
það væri að hugsa til þessara móð-
urlausu barna og erfitt að geta ekki
GRÓA OG KRISTJANA
ALEXANDERSDÆTUR
✝ Gróa Alexand-ersdóttir fæddist
í Neðri-Miðvík í Að-
alvík, Sléttuhreppi,
25. júlí 1924. Hún
lést á líknardeild
Landspítala í Kópa-
vogi 19. september
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Fossvogskirkju
27. september.
Kristjana Alex-
andersdóttir fæddist
í Neðri-Miðvík 31.
maí 1923. Hún lést á
Landakotsspítala 28.
september síðastliðinn og var út-
för hennar gerð frá Dómkirkjunni
4. október.
létt undir en samgöngur og fleira
gerðu allt slíkt ómögulegt.
Ég man fyrst eftir Jönu en svo
var hún að jafnaði kölluð þegar hún
kom til fyrst Ísafjarðar og gisti þá
hjá okkur. Hún var þá að fara í vist í
svokölluðu Björnshúsi í skjóli föð-
ursystur sinnar sem hafði þjónað
þar um langan tíma. Ekki fór milli
mála að þar fór stúlka sem vissi
hvað hún vildi, forkur dugleg og
glaðlynd. Seinna lá leiðin suður til
Reykjavíkur þar sem Jana vann við
ýmis störf og leysti þau öll vel úr
hendi. Þegar byggð lagðist af í Að-
alvík og allir fluttu burtu þá var fað-
ir þeirra orðinn aldraður maður,
mikil húsnæðisekla var í Reykjavík
en þau dóu ekki ráðalaus systkinin
Jana og Halldór heldur festu kaup á
bragga við Skólavörðuholt til bráða-
birgða og bjuggu sér hið ágætasta
heimili.
Jana var mjög frændrækin og
fylgdist vel með vinum sínum og
vandamönnum. Það lýsir henni vel
að þegar ég bjó á Ísafirði sendi hún
mér tvær grenigreinar með vasa-
ljósi fyrir hver jól til að leggja á leiði
foreldra sinna og ömmu okkar á að-
fangadagskvöld. Þetta var fastur
liður í mörg ár og með þessu fylgdu
sælgætispokar til allra barna minna
og minnast þau enn þann dag í dag
tilhlökkunarinnar að fá sendinguna
úr Reykjavík frá Jönu frænku og
ekki síður hve hátíðlegt, alveg sér-
stök stund það var að fara í kirkju-
garðinn til að koma fyrir greinunum
og ljósinu á leiði horfinna ástvina.
Einnig minnast eldri börnin þess að
í sinni fyrstu ferð til Reykjavíkur er
þau voru innan við tíu ára gömul en
þá var gist hjá Jönu á Fjölnisvegi 5
en þar leigði hún íbúð. Hún tók vel á
móti frændfólki sínu að vestan og
hreif unga fólkið með framkomu
sinni, hispursleysi og barngæsku. Á
horninu á Fjölnisvegi rak frændi
okkar verslunina Víði og fóru börnin
m.a. þangað að heilsa upp á frænd-
ann og versla fyrir Jönu frænku
smávegis. Þannig var Reykjavík í
augum krakkanna að vestan bara
ósköp venjuleg og heimilisleg. En
hún Jana sigraði svo sannarlega
hjörtu barna minna sem og annarra
barna í fjölskyldunni.
Jana var víðförul kona, langt á
undan sinni samtíð á flestan hátt.
Hún var forkur dugleg, ósérhlífin og
í henni bjó listamaður. Hún ferðað-
ist til útlanda á framandi slóðir
löngu áður en Íslendingar fóru al-
mennt að fara til útlanda. Oft frétti
maður af Jönu á ferðalagi á ótrúleg-
ustu stöðum um heiminn, hún fór
alls ekki troðnar slóðir. Einnig var
hún dugleg að ferðast um landið sitt
en uppáhaldsstaður hennar voru
æskuslóðirnar í Aðalvík sem hún var
dugleg að mála.
Jana giftist ekki og eignaðist ekki
börn en hún elskaði systkinabörn
sín eins og hún ætti þau sjálf og
mágkonu sína hana Eygló elskaði
hún eins og systur. Jana og Gróa
voru ólíkar að sumu leyti en áttu það
sameiginlegt að ganga með dugnaði
og kjarki móti því sem að höndum
bar. Gróa missti manninn sinn hann
Gísla frá tveim ungum sonum en lét
ekki hugfallast heldur gerði allt sem
hún gat til að þeir hefðu það sem
best. Bara að drífa sig eins og sagt
er og svo sannarlega gerðu þær
systur það. Fjölskyldur þeirra
beggja hafa staðið saman við sjúkra-
beð þeirra dag og nótt í erfiðum
veikindum þeirra undanfarið. Ég
veit að þær mundu hvorugar hafa
viljað lofræðu um sig en þessar línur
eru skrifaðar til að votta þeim virð-
ingu mína og þakklæti fyrir við-
kynninguna en ég er ríkari mann-
eskja að hafa kynnst þeim.
Ég og fjölskylda mín vottum þér,
Magnús minn, Eygló, Alexander,
Gunnar og aðrir ættingjar dýpstu
samúð okkar og biðjum ykkur guðs-
blessunar.
Hver fugl skal þreyta flugið móti sól,
að fótskör guðs að lambsins dýrðarstól
og setjast loks á silfurgráa tjörn
að syngja fyrir lítil englabörn.
Blessuð sé minning systranna
Jönu og Gróu.
Sigríður Aðalsteinsdóttir.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Alúðarþakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
RAGNARS JÓNSSONAR,
Húnabraut 23,
Blönduósi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðis-
stofnunarinnar á Blönduósi.
Guðs blessun fylgi ykkur.
Skarphéðinn Ragnarsson, Halldóra Björnsdóttir,
Ársæll Guðjónsson, Stefanía Ármannsdóttir.