Morgunblaðið - 06.10.2002, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 6. OKTÓBER 2002 41
Hjartans þakkir til allra þeirra sem auðsýndu
okkur samúð, kærleik og hlýhug við andlát og
útför ástkærrar eiginkonu minnar, dóttur,
tengdadóttur, stjúpmóður, systur, mágkonu,
barnabarns og frænku,
HELGU HALLDÓRSDÓTTUR,
Hulduborgum 15,
Reykjavík.
Einlægar þakkir til starfsfólks líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi, Grensásdeildar og Sigfinns Þorleifssonar
sjúkrahússprests ásamt öllum öðrum, sem gerðu Helgu og okkur lífið
léttara við þessar erfiðu aðstæður.
Megi minningin um Helgu lifa.
Svan Gunnar Guðlaugsson,
Guðný Helga Þorsteinsdóttir, Halldór Friðrik Olesen,
Guðlaugur Jónsson, Bryndís Kristjánsdóttir,
Alda Svansdóttir,
Tinna Svansdóttir,
Helgi Friðrik Halldórsson, Karen Viðarsdóttir,
Alfreð Halldórsson, Guðrún Gústafsdóttir,
Lovísa Halldórsdóttir, Garðar Guðmundsson,
Lovísa Þorgilsdóttir, Þorsteinn Þorsteinsson
og systkinabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát elskulegs eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
SVERRIS BJARNASONAR
læknis,
Blikahólum 6,
Reykjavík.
Þuríður Eggertsdóttir,
Eggert Sverrisson,
Magnea Sverrisdóttir,
Guðrún Sverrisdóttir, Jónas B. Hauksson,
Sigríður Sólveig.
Inger Steinsson,
útfararstjóri,
s. 691 0919
Ólafur Ö. Pétursson,
útfararstjóri,
s. 896 6544
Bárugötu 4, 101 Reykjavík.
S. 551 7080
Vönduð og persónuleg þjónusta.
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Önnumst allt er lýtur að útför.
Hvítar kistur - furukistur
- eikarkistur.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför systur okkar,
MÖRTU SIGRÍÐAR BÖÐVARSDÓTTUR
kjólameistara,
Espigerði 4,
áður Álfheimum 30.
Systkini hinnar látnu.
Elskuleg eiginkona mín, systir, móðir, tengda-
móðir og amma,
EYRÚN ÞORLEIFSDÓTTIR,
Kambsvegi 25,
verður jarðsungin frá Grafarvogskirkju mánu-
daginn 7. október kl. 15.00.
Gísli Guðmundsson,
Þórólfur Valgeir Þorleifsson,
Þorleifur Gíslason, Ásdís Jónsdóttir,
Stefanía Vigdís Gísladóttir, Magnús Ingimundarson,
Guðmundur Gíslason, Hafrún Hrönn Káradóttir,
Guðrún Torfhildur Gísladóttir, Magnús Atli Guðmundsson,
Guðbjörg Þórey Gísladóttir
og barnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, fóstur-
faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
KRISTJÁN SVAVAR JENSSON,
Austurbrún 4,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Áskirkju mánudaginn
7. október kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hans, er bent á að láta Hjartavernd njóta þess.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sólveig Björnsdóttir.
vera á spítala í um einn mánuð, ef
ekki lengur.
Ég kveð, við hittumst uppi í himn-
um, vonandi eftir sem flest ár, en ég
vona að þú sért sátt og þér líði vel.
Vertu yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Hildur Birna.
Hún Hanna frænka er dáin, ald-
urhnigin, orðin lasburða og þreytt,
en eflaust hefur hún átt til bros til
sinna nánustu svo lengi sem þróttur
leyfði. Móðursystir mín, ein af
Kirkjuskógsstelpunum, hefur verið
hluti af mínu lífi frá upphafi. Hún
mátti þola mig grenja allt mitt
fyrsta ár, þegar hún og Hilmar
skutu skjólshúsi yfir foreldra mína í
húsnæðiseklu stríðsáranna. Mín
fyrsta bernskuminning, man ég, var
að ég skreið yfir hjónarúmið hennar
Hönnu frænku.
Hanna var dugnaðarforkur, ör og
hláturmild. Hún mátti ekki vamm
sitt vita, eins og margir af hennar
sveitakynslóð, og sá vel um sína
nánustu og raunar allan frændgarð-
inn. Hún var lengst af elst systranna
og fyrirliði yfir fjörugu liði. Hanna
átti Hilmar Hafstein Grímsson,
fyrsta tengdason Kirkjuskógs. Þeim
farnaðist vel. Bú byggðu þau í Mel-
gerði í Reykjavík og undu vel við
sitt. Ekki fóru þau varhluta af
heilsubresti síðari árin, en ég mun
ætíð muna frænku mína brosandi,
eða jafnvel hlæjandi sínum bjarta
hlátri.
Blessuð sé minning mætrar konu.
Sigurjón Svavar.
Þá er Hanna frænka búin að
kveðja þennan heim. Engan gat
grunað er sá hana að þar færi kona
komin á tíræðisaldur, svo ungleg
var hún fram á síðustu stund.
Hanna var einstaklega gjafmild, og
naut ég alla tíð góðs af því sem og
börnin mín. Þeim fannst gaman að
koma á loftið í hlýlega húsinu í Mel-
gerði, því þar fannst alltaf eitthvað
sem gladdi lítil hjörtu. Og það veit
ég að hennar örláta hjarta rúmaði
fleiri en hennar nánustu.
Er ég hitti hana í síðasta sinn
hinn 16. september síðastliðinn, fár-
sjúka, hafði hún miklar áhyggjur af
því að ég væri ekki búin að ná í hluti
sem hún hafði ákveðið að ég fengi
handa yngstu barnabörnunum mín-
um. Síðustu orð hennar við mig
voru: „Hafðu það gott, Kolla mín.“
Ég skynjaði þá að þetta væri
kveðjustund.
Það hlýtur að vera gott að geta
litið yfir langa ævi hafandi miðlað
öðrum eins kærleika og hún gerði.
Nú er hún laus við þjáningarnar og
búin að hitta Hilmar sinn. Hanna
naut til hinstu stundar frábærrar
umönnunar dætra sinna og fjöl-
skyldna þeirra og uppskar þar þann
kærleika sem hún svo ríkulega hafði
til sáð.
Að lokum flyt ég Hönnu minni
hjartans þakkir frá mér og börnum
mínum.
Við sendum ástvinum hennar
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Hönnu.
Löng var orðin
leiðin lífs þíns, frænka mín.
Það er sælt að sofna
er sól ei lengur skín,
en í fegri heimi
nú fagnað verður þér,
ég góða minning geymi
og gleðst í hjarta mér.
Kolbrún Eiríksdóttir.
Þetta byrjaði allt með ömmu-
stelpunni hennar, henni Siggu
Lindu, og Sibbu dóttur minni. Þær
áttu margt sameiginlegt en umfram
allt að eiga báðar yndislegar ömm-
ur. „Hún amma er svo mikil rós,“
sagði Sigga við mig fyrir stuttu. Það
er rétt, amma hennar var rós.
Hún var einstaklega næm bæði
fyrir sársauka og gleði en það var
einmitt í gegnum sársaukann sem
ég skildi hver hún var. Ég bjó ná-
lægt henni á þessum árum. Hún
spurði einskis, hún þurfti þess ekki,
hún fann. Á hverjum degi kom hún
til mín eins og engill. Hún kom með
heitt slátur, kleinur, kökur og jafn-
vel mat. Hún hafði endalausa þörf
fyrir að hugga, mýkja, styrkja.
Þannig kona var hún. Allt líf hennar
snerist um það að umvefja aðrar
manneskjur.
Hún hafði feikilega fallega liti
þessi rós og þrátt fyrir það að oft
mætti sjá daggardropa í augum
hennar glömpuðu þau oftar en ekki
af gleði og gáska. Þar sem Jóhanna
var þar var kraftur og líf. Hún hellti
á könnuna í hvert sinn sem einhver
leit inn. Fyrir um það bil tveimur ár-
um var henni sagt að hún gæti að-
eins lifað í örfáar vikur í viðbót. Hún
bjó sig undir það af krafti og gaf
Hafdísi dótturdóttur sinni kaffistell-
ið sitt. Þegar þessar vikur voru liðn-
ar nennti hún ekki að bíða lengur og
hringdi í mig. „Verður þú nokkuð á
ferðinni í vikunni?“ spurði hún.
„Alltaf á ferðinni,“ svaraði ég. „Ég
þarf aðeins að skreppa niður í Hjört
Nielsen,“ sagði hún. Erindið var
greinilega leyndarmál. Á leiðinni
niðureftir trúði hún mér fyrir því.
Hún varð allt í einu eins og feimin
lítil stúlka en um leið tindruðu augu
hennar af þessari dásamlegu kímni
sem einkenndi hana mjög. „Ég ætla
bara að kaupa mér nokkra bolla.“
Hún var sem sé byrjuð að safna aft-
ur.
Jóhanna gafst aldrei upp. Hún
elskaði lífið og fólkið í kringum sig
en líkamleg heilsa var að bresta
enda 91 árs gömul. Það gerðist þó
aðallega á allra síðustu árum. Þegar
hún var 85 ára þurfti ég að beita
hana fortölum til að stoppa hana af,
því hún vildi endilega koma og
hjálpa mér í slátri. Jóhanna skildi
aldrei að líkami hennar var eldri en
sálin, hún var óstöðvandi.
Þrátt fyrir háan aldur og tals-
verðan aldursmun í árum talið
greindi ég aldrei þennan mun. Fyrir
skömmu trúði hún mér fyrir dálitlu
sem hún hafði upplifað þegar hún
var ung stúlka. Svo einkennilega
vildi til að ég hafði sjálf gengið í
gegnum svipaða lífsreynslu. Þessi
samanburður á lífi okkar kom okkur
báðum á óvart. Við höfðum brugðist
alveg eins við, í svipuðum aðstæð-
um. Reyndar á mjög óvenjulegan
hátt.
Við skildum hvor aðra og þurftum
ekki mörg orð til. Hún var yndisleg-
ur vinur og varð aldrei svo gömul að
hún hætti að bera umhyggju fyrir
mér og mínum. Vinátta okkar var
traust og einlæg. Hún var byggð á
gagnkvæmri virðingu og umhyggju.
Okkur þótti afarvænt hvorri um
aðra. Eðli samskiptanna var slíkt að
við kölluðum ávallt fram það besta
hvor í annarri. Þannig varð vinátta
okkar eins og alparós að vori. Við
eigum báðar alparósir í görðum
okkar. Það er ef til vill ekki tilviljun
að Jóhönnu fannst alltaf að ég yrði
að koma á hverju ári og leggja mitt
að mörkum til að hennar rós bæri
sem flest blóm. Vorið var ekki komið
nema ég væri búin að fara mínum
höndum um þær báðar, gefa þeim
næringu og blessa þær. Sá sem hef-
ur séð alparós í blóma skilur hvers
konar rós Jóhanna var og vinátta
mín við hana.
Elsku Ósk, Svana, Ása, börn ykk-
ar og makar: Innilegar samúðar-
kveðjur frá mér og fjölskyldu minni.
Stella Gróa Óskarsdóttir.
Í örfáum orðum vildi ég kveðja
ömmu úr sveitinni Dala. Vinátta,
frændsemi, velgjörð og iðja,
verkin þín um það allt tala. Eng-
um í lífinu amma mín brást eða
fyrir sig þurfti að sanna. Ef ein-
hver á skilið eilífa ást er það
amma mín Hanna. Úr hversdags-
ins amstri og klið, komin til for-
feðranna. Hefur nú fengið him-
neskan frið hún amma mín,
Hanna.
Helgi Björn.
HINSTA KVEÐJA
Það var á haustdög-
um 1995 að nokkrir
listamenn er unnu með
vatnsliti (akvarell)
hittust til skrafs og
ráðagerða. En það
hafði tíðkast þá um stundir að lista-
menn stofnuðu félög eða sýningar-
hópa um listtúlkun eða tækni þar
sem lögð var áhersla á sérstöðu
þeirra vinnubragða sem verið var að
glíma við hverju sinni þó að þeir
ynnu ekki aðeins á þeim vettvangi.
Pétur Friðrík hafði á sínum
starfsferli unnið mikið með vatnsliti
og var hann einn af stofnendum
hópsins. Það var því þungt að frétta
PÉTUR FRIÐRIK
SIGURÐSSON
✝ Pétur FriðrikSigurðsson
fæddist á Sunnuhvoli
í Reykjavík 16. júlí
1928. Hann lést hinn
19. september síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Há-
teigskirkju 1. októ-
ber.
að hann væri fallinn
frá.
Þeir níu listamenn
er hófu þetta samstarf
nálguðust verkefni sín
á mismunandi hátt og
sýna verk þeirra
glöggt hvað vinna og
efnistök þar sem
vatnslitatækni er beitt
gefa marga möguleika
til túlkunar og list-
hugsunar. Straumur
listarinnar er marg-
þættur og víða leitað
fanga. Íslenskir mynd-
listarmenn hafa marg-
ir nýtt sér vatnslitatæknina til að tjá
listhugsun sína jafnframt annarri
tækni. Pétur Friðrik valdi vatns- og
olíuliti til að koma sinni túlkun á
framfæri.
Við í sýningarhópnum Akvarell
Ísland þökkum samstarfið og vott-
um eiginkonu og aðstandendum
dýpstu samúð.
Fyrir hönd hópsins,
Katrín H. Ágústsdóttir.