Morgunblaðið - 15.02.2003, Side 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 15. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristleifur Þor-steinsson, bóndi
og hreppstjóri,
fæddist á Húsafelli
11. ágúst 1923. Hann
andaðist á Grensás-
deild Landspítala 7.
febrúar síðastliðinn.
Kristleifur var son-
ur hjónanna á Húsa-
felli, Þorsteins Þor-
steinssonar, f. 6. júlí
1889, d. 3. febrúar
1962, og Ingibjargar
Kristleifsdóttur, f.
28. nóvember 1891,
d. 8. september
1930. Systkini Kristleifs eru:
Magnús, f. 1921, bóndi í Vatnsnesi
í Grímsnesi, Þorsteinn, f. 1925, líf-
efnafræðingur í Reykjavík, og
Ástríður, f. 1927, hjúkrunarfræð-
ingur í Reykjavík.
Hinn 3. maí 1958 kvæntist
Kristleifur Sigrúnu Bergþórs-
Daði, f. 1991. Sonur Ingibjargar
og Björns Kristins Björnssonar er
Birkir Björns Halldórsson, f.
1981. 4) Þórður, skrifstofustjóri,
f. 1963, maki Edda Arinbjarnar,
ferðafræðingur, f. 1965. Börn
þeirra eru: Jakob, f. 1992, Matt-
hildur, f. 1993, og Ragnheiður
Kristín, f. 2002. 5) Jón, skrifstofu-
stjóri, f. 1965, maki Anna Guð-
björg Þorsteinsdóttir, sjúkraliði,
f. 1965. Börn þeirra eru: Þor-
steinn, f. 1986, Sigrún Eva, f.
1991, og Jón Ingi, f. 1996.
Kristleifur ólst upp á Húsafelli
og átti þar heima alla ævi. Hann
var á Bændaskólanum á Hvann-
eyri 1942–1944. Á unga aldri var
hann mikill íþróttamaður og eink-
um var hann kunnur skíðamaður.
Hann hóf hefðbundinn búskap á
Húsafelli 1958, en 1968 hætti
hann kvikfjárbúskap og sneri sér
að ferðaþjónustu. Hann varð þjóð-
kunnur fyrir brautryðjandastörf
sín á því sviði og hlotnaðist fjöldi
viðurkenninga, m.a. riddarakross
hinnar íslensku fálkaorðu.
Útför Kristleifs verður gerð frá
Reykholtskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
dóttur, f. 8. ágúst
1927 í Fljótstungu í
Hvítársíðu. Börn
þeirra eru: 1) Berg-
þór, framkvæmda-
stjóri á Húsafelli, f.
1959, maki Hrefna
Guðrún Sigmarsdótt-
ir, rekstrarfræðing-
ur, f. 1962. Börn
þeirra eru: Unnar, f.
1986, Arnar, f. 1988,
og Rúnar, f. 2000. 2)
Þorsteinn, flugstjóri,
f. 1959, tvíburabróðir
Bergþórs, maki Ingv-
eldur Jónsdóttir,
verkfræðingur, f. 1965. Börn
þeirra eru: Kristleifur, f. 1988,
Sigríður og Sigrún, f. 2000, og
Einar, f. 2002. 3) Ingibjörg, leik-
skólastjóri, f. 1961, maki Halldór
Gísli Bjarnason, kennari, f. 1957.
Börn þeirra eru: Bjarni Þórður og
Kristleifur, f. 1983, og Tómas
Í dag kveð ég Kristleif á Húsafelli
tengdaföður minn, eða Krilla eins og
hann var kallaður. Margs er að
minnast og margt ber að þakka frá
þeim stundum sem við áttum saman.
Hann var yndisleg manneskja, heil-
steyptur og hafði þessa jákvæðu lífs-
sýn sem gerði það að verkum að
manni leið vel í návist hans. Það hef-
ur verið mér ómetanleg reynsla að
starfa við hlið hans og kynnast því-
líkum krafti hann bjó yfir. Hjá hon-
um virtust engar hindranir vera óyf-
irstíganlegar og af þrjósku barðist
hann fyrir þeim hugmyndum sem
hann trúði á. Hugmyndir hans voru
oft langt á undan sinni samtíð og
vegna dugnaðar hans var ótrúlegt
að sjá þær verða að veruleika þótt
maður hefði ekki mikla trú á þeim í
upphafi. Hann var mikill atorku-
maður og vildi láta hlutina ganga,
helst að þeir hefðu verið fram-
kvæmdir í gær.
Krilli lifði heilbrigðu lífi, var bind-
indismaður og lagði áherslu á gott
mataræði og að halda líkamanum í
formi.
Fyrir rúmum tuttugu árum kom
ég fyrst að Húsafelli og þá urðu
miklar breytingar í lífi mínu, en
Krilli hafði þau áhrif á mig að það
var ekki hægt annað en að heillast
bæði af störfum hans og umhverfi
sem hann hafði svo mikla ást á. Þótt
við værum ekki sammála var alltaf
hægt að rökræða eða rífast við
Krilla án þess að það drægi dilk á
eftir sér. Mér fannst oft eins og
Krilli væri gömul sál sem var gott að
leita til með áhyggjur sínar, tilfinn-
ingar eða skoðanir, hann gat yfir-
leitt huggað mann eða komið með
góð ráð. Þegar glíma þurfti við erfið
verkefni sem gátu kostað svita og
tár dáðist ég alltaf að því hvað Krilli
gat verið yfirvegaður og rólegur og
sagði: „Þetta er bara eins og hvert
annað verkefni sem þarf að leysa.“
Ég lærði margt af Krilla sem nýt-
ist mér í dag enda var hann dugleg-
ur að kenna mér og hvetja mig til
dáða. Hann hafði gaman af að segja
sögur frá liðinni tíð og hvernig hlut-
irnir hefðu þróast. Það voru ánægju-
legar stundir þegar við Krilli fórum í
berjamó, gönguferð eða jeppaferð
og hann kenndi mér ýmislegt um
náttúruna, enda var hann mikill
náttúruunnandi.
Ævi hans var viðburðarík enda
frumkvöðull á sínu sviði. Frum-
kvöðlar eru þeir menn sem fá hug-
myndir og hrinda þeim í fram-
kvæmd, þótt þeir nái kannski ekki
að fylgja þeim alveg eftir enda eiga
þeir að vera hugmyndasmiðirnir.
Hann var brautryðjandi í ferðaþjón-
ustu og stofnandi margra félaga í
þágu ferðaþjónustunnar. Einnig
gegndi hann ýmsum ábyrgðarstörf-
um og var hreppstjóri í fjöldamörg
ár. Krilli var oft heiðraður og fékk
ýmsar viðurkenningar fyrir störf
sín.
Ég bjó við þau forréttindi að ala
drengina mína upp í sveit í faðmi
stórkostlegrar náttúru við hlið
ömmu og afa. Drengirnir hafa allir
verið háðir afa og missir þeirra er
mikill. Sá litli vill fá að tala við Guð
sem tók hann en er samt hræddur
um að hann sé of stór til að hann ráði
við hann. Krilli var drengjunum
okkar ákaflega góður afi, enda
lærðu þeir margt af honum og var
hann duglegur að hafa þá með sér.
Mér eru minnisstæð ein jól þegar
drengjunum þótti biðin löng. Þá fór
afi með þá í bíltúr upp á fjall til að
leita að jólasveinunum og ég man
hvað þeir komu glaðir heim eftir
þessa ævintýraferð.
Krilli átti við heilsubresti að
stríða síðastliðin tvö ár og í haust
greindist hann með krabbamein sem
smám saman dró allt þrek úr hon-
um. Í fyrstu var hann ekki tilbúinn
að gefast upp heldur tók þessu sem
vandamáli sem þurfti að leysa, hann
átti eftir að framkvæma svo margt.
Efst í huga hans var hugmynd um
fimm jökla þjóðgarða, sem mörgum
hefur fundist erfið í framkvæmd, en
eins og með svo margt hjá Krilla er
þessi hugmynd á undan sinni samtíð
og hver veit nema hún verði að veru-
leika. Þrátt fyrir erfið veikindi sýndi
Krilli æðruleysi, en baráttan við
veikindin tók á og hann fékk hvíld
eftir langt ævistarf.
Þegar ég fer að sofa á kvöldin með
sorg og söknuð í huga er eins og það
myndist eitthvert tómarúm. En ég
reyni að minnast góðu stundanna og
þakka fyrir að hafa verið svo heppin
að kynnast Krilla og bið guð að
blessa minningu hans og englana að
vaka yfir honum. Sigrún tengda-
móðir mín horfir nú á eftir góðum
eiginmanni og lífsförunaut og bið ég
Guð að styrkja hana. Afkomendum
og ástvinum votta ég innilega sam-
úð.
Hrefna Sigmarsdóttir.
Kristleifur Þorsteinsson er látinn.
Okkur sem þekktum hann vel finnst
hann hafa látist langt um aldur fram
þótt hann hafi verið á áttugasta ald-
ursári. Kristleifur var alltaf ímynd
hreystinnar og seiglunnar þannig að
maður gekk út frá því sem vísu að
hann yrði að minnsta kosti hundrað
ára.
Kristleifur var ákaflega hug-
myndaríkur maður og afar sjálf-
stæður í hugsun. Þessir eiginleikar,
ásamt fádæma dugnaði, gerðu hann
að einum af frumkvöðlunum í at-
vinnulífi okkar. Gagnstætt því sem
margir álíta um framkvæmdamenn í
atvinnulífinu var það ekki áhugi á að
efla eigin hag sem knúði hann
áfram, heldur einlægur áhugi á
framþróun samfélagsins og fram-
gangi Húsafells. Ekki kunnu alltaf
allir að meta framkvæmdasemi
hans, en að lokum áttuðu þó flestir
sig á ágæti framtaksins, eins og
fjöldi viðurkenninga frá einstakling-
um, félagasamtökum og yfirvöldum
ber glöggt vitni um.
Kristleifur var ekki bara fram-
kvæmdamaður, hann var líka góður
faðir og afi. Yngstu barnabörnin
missa af miklu að fá ekki að kynnast
afa sínum, en við hin verðum bara að
vera dugleg að segja þeim frá hon-
um.
Ingveldur Jónsdóttir.
Í dag kveð ég tengdaföður minn
hann Kristleif Þorsteinsson, Húsa-
felli. Fjölmargar minningar koma
upp í hugann um þennan stórbrotna
og merka mann og þær allar góðar.
Kristleifur Þorsteinsson var mik-
ill gæfumaður. Hann var kraftmikill,
heilsuhraustur og átti barnaláni að
fagna. Ásamt eiginkonu sinni Sig-
rúnu Bergþórsdóttur var hann mik-
ill frumkvöðull á sviði ferðaþjónustu
hér innanlands. Hjónaband þeirra
var einstaklega gæfuríkt, þau voru
ávallt miklir félagar og mjög sam-
stiga í lífinu.
Lífsorka og framkvæmdagleði
Kristleifs í gegnum tíðina var mikil
og bar hann ávallt mikla virðingu
fyrir náttúrunni og umhverfinu. Um
það vitna verk hans hvort sem um
var að ræða að byggja sumarhús og
þjónusta þau, gera flugvöll, virkja
ár, útbúa tjaldsvæði, bora eftir
vatni, að gera jökul að ferða-
mannaparadís eða að bræða og
höggva íshelli. Einnig var hann
óþreytandi við að skjótast erinda
innan sveitar eða milli landshluta.
Engin mál voru það erfið eða flókin
að ekki mætti leysa þau fljótt og
örugglega.
Ég sagði stundum við konu mína
og syni að Kristleifur væri „gömul
sál“. Með því meinti ég að hann hefði
lifað svo margar jarðvistir og öðlast
svo mikinn þroska að hann væri fyr-
ir löngu búinn að átta sig á því hvað
skipti máli í lífinu. Það væri að
breyta rétt og vera fyrirmynd ann-
arra á því sviði. Ekki tekst okkur öll-
um það alltaf nógu vel en Kristleifi
tókst það ágætlega.
Ég minnist ástríkis hans alla tíð í
minn garð og í garð barnanna
minna. Ég minnist vinsemdar í garð
foreldra minna meðan þau voru
ennþá á lífi. Einnig minnist ég
óvissuferðanna sem hann fór með
okkur um sveitina og um nágrenni
Húsafells. Húsafell var staðurinn
sem hann elskaði svo mikið og
fannst að enginn staður væri fallegri
á jarðkringlunni. Líklega hefur
hann haft rétt fyrir sér.
Á seinni árum ræddi Kristleifur
oft um málefni sem honum voru of-
arlega í huga, hafði áhyggjur af og
fannst að mætti betur standa að.
Þessi málefni tengdust meðal ann-
ars verndun náttúrunnar og þjóð-
félagslegum úrbótum. Hann hafði
heilbrigða og oft nýstárlega sýn á
þessi mál. Skoðanir hans voru sterk-
ar og málefnalegar og mátti stund-
um lesa greinar eftir Kristleif um
þessa málaflokka í blöðum.
Fjölskyldan mín átti góðar stund-
ir með Kristleifi alla tíð og eins þeg-
ar við fylgdum honum síðustu spor-
in, í Húsafelli, í Árskógum, í Melbæ
á aðfangadagskvöld eða uppi á
Grensásdeild. Starfsfólkið þar á svo
miklar þakkir skilið fyrir þá blíðu og
virðingu sem það sýndi honum. Þar
gat verið notalegt að vera, jafnvel
dálítið heimilislegt, og þar kvaddi
Kristleifur lífið með svo mikilli
reisn.
Kristleifur hafði svolitlar áhyggj-
ur af því að geta ekki lofað okkur að
láta vita af sér þegar hann færi í
ferðalagið langa. Sérstaklega út af
öllu þessu ágæta fólki sem var fyrir
löngu lagt af stað en hirti ekkert um
að láta vita af sér. Þetta var honum
líkt. Þarna var hann að hafa áhyggj-
ur af því hvernig okkur myndi líða
en ekki af sjálfum sér.
Síðustu dagana á Grensásdeild
kvaddi Kristleifur okkur öll á sinn
hátt með því að segja við okkur
nokkur uppbyggileg orð eða setn-
ingar. Hann kvaddi allt og alla sátt-
ur. Geri aðrir betur. Hans er sárt
saknað. Hann skilur eftir sig djúp
spor í hjörtum okkar allra. Minning
hans mun alltaf lifa.
Halldór Bjarnason.
Ég hélt alltaf að tengdapabbi yrði
eilífur og að hann gæti allt, hann var
bara þannig maður. Það verður eng-
inn eilífur en Kristleifur gat allt.
Það var í mörg horn að líta á
Húsafelli, stöðugur straumur ferða-
fólks bæði í sumarhús og tjaldstæði.
Það þurfti að sinna þessu fólki og
það var það sem þau hjónin Krist-
leifur og Sigrún höfðu gert að sínu
ævistarfi.
Tengdapabbi var rólegur maður,
en það var ekki rólegt í kringum
hann, það var alltaf eitthvað sem
þurfti úrlausnar við. Það þurfti að
bæta við hitaveituna, mála sund-
laugarnar, listinn var langur og allt-
af bættist eitthvað nýtt við. Ósjaldan
sat hann með símann í annarri hend-
inni að ræða það nýjasta sem honum
datt í hug eða að reikna út kostnað á
einhverri framkvæmd á lítið papp-
írsblað. Ef hann fékk hugmynd þá
var allt reynt til að hrinda henni af
stað, eða eins og Matthildur dóttir
mín sagði: Afi gafst aldrei upp.
Á svona stórum ferðamannastað
eins og Húsafelli er ýmislegt sem
getur komið uppá. Kristleifur var
vakinn og sofinn yfir staðnum sín-
um. Það var alveg sama á hvaða tíma
sólarhrings, eða hvort helgidagur
væri ef fólk þurfti aðstoð þá var
Kristleifur boðinn og búinn. Hann
gerði það sem þurfti að gera.
Þegar við hjónin giftum okkur
uppi í Húsafelli og á sjálfan gifting-
ardaginn þegar allir voru komnir í
sitt fínasta púss á leið í kirkju, fór
Kristleifur að athuga með klórinn í
sundlauginni. Einn sundlaugargest-
urinn hafði það á orði að hér væri nú
góð þjónusta, vinnufólkið bara í
smóking.
Það leið varla sá dagur sem mað-
ur heyrði ekki í Kristleifi, hann vildi
vita hvernig heilsan væri hjá okkur
og barnabörnunum, hvort eitthvað
væri að frétta og síðan var rætt það
sem honum lá á hjarta í það skiptið.
Þetta voru aldrei leiðinleg símtöl,
hann var með eindæmum frjór í
hugsun og í sjúkrahúslegunni var
oft rætt hvað hægt væri að gera nýtt
á Húsafelli. Eitt vildi hann gera,
byggja gróðurhús og byggingin var
ekki vandamálið heldur hvað það
ætti að vera stórt, því uppskeran átti
að duga fyrir öll börnin hans, barna-
börn og vel það. Það er sorglegt til
þess að hugsa að hraustur maður
eins og Kristleifur alltaf var, sé fall-
inn frá, hann lá frekar stutta sjúkra-
húslegu en var svo heppinn að geta
verið allan desember heima hjá sér.
Á því tímabili komst hann nokkrum
sinnum upp í Húsafell og voru þær
ferðir honum ómetanlegar, hugur-
inn var alltaf þar. Í haust þegar
berjatíminn var í algleymi þurfti
Sigrún tengdamamma að gangast
undir uppskurð. Kristleifur fór því
ófáar ferðirnar til að tína og gefa
konu sinni, stundum skrapp hann á
milli heimsóknartíma og fyllti eina
fötu svo hún fengi með kvöldmatn-
um. Það mátti heldur ekki láta berin
fara til spillis, þau átti að nýta.
Afi var góður maður, sagði Jakob
sonur minn. Það eru orð að sönnu.
Hann var góður við sína nánustu og
afskaplega hjálpsamur öllum þeim
sem á honum þurftu að halda.
Hvíl í friði.
Edda Arinbjarnar.
Elsku Krilli, nú hefur þú kvatt
þetta jarðlíf eftir stutta en harða
baráttu við illvígan sjúkdóm. Bar-
átta þín var hetjuleg.
Þú varðst þeirrar gæfu aðnjót-
andi að eignast yndislega konu, hana
Rúnu. Hún stóð eins og klettur þér
við hlið alla tíð, þið voruð sem eitt,
samband ykkar var einstakt og fal-
legt. Að eignast heilbrigt barn er
ekki sjálfgefið, þið eignuðust fimm
mannvænleg börn og 17 yndisleg
barnabörn, og þú varst stoltur af
þessum hópi og máttir vera það. Að
rekja lífshlaup þitt með örfáum orð-
um er ekki hægt, það væri efni í
margar bækur, mig langar bara,
Krilli minn, að þakka þér samfylgd-
ina í nær 20 ár og að hafa fengið að
kynnast þér, það er ómetanlegt, þú
varst einstök persóna, en umfram
allt yndisleg manneskja, þú komst
til dyranna eins og þú varst klædd-
ur. Já, elsku Krilli, þín verður sárt
saknað.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Hvíldu í friði, elsku Krilli.
Guð geymi þig. Takk fyrir allt.
Þín tengdadóttir
Anna.
Okkur bræðurna langar með
þessu ljóði að minnast afa okkar,
Krilla á Húsafelli:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku afi, það er svo sárt að missa
þig en við óskum þér góðs gengis við
það sem bíður þín. Ef við þekkjum
þig rétt finnurðu þér nóg að gera
eins og alltaf. Takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum saman
heima á Húsafelli. Við biðjum Guð
að vaka yfir ömmu og gefa henni
styrk.
Unnar, Arnar og Rúnar
Bergþórssynir.
Sæll og blessaður Krilli. Ekki er
nú seinna vænna að senda þér fáein-
ar línur. Æðimargt höfum við nú
gert um dagana en bréfaskriftir
hafa verið ákaflega litlar og með af-
brigðum óformlegar. Man þó eftir
bréfi frá þér skrifað á þinn frumlega
hátt á kassalok utan um Síríus-
súkkulaði. Það gerði sitt gagn.
Meira höfum við talað saman, ver-
ið saman og unnið saman á okkar
löngu ævi.
Þegar við vorum litlir strákar þá
voru öll vatnsföll á milli Fljótstungu
og Húsafells óbrúuð. Þessi vatnsföll
voru illreið börnum sem þýddi það
að í þá daga voru ekki mikil sam-
skipti á milli bæjanna okkar. Þau
samskipti áttu þó eftir að magnast
og urðu heldur betur órjúfanleg.
Ég held að fyrstu verulegu kynni
okkar hafi verið við Úlfsvatn á Arn-
arvatnsheiði með pabba og Kobba
KRISTLEIFUR
ÞORSTEINSSON