Morgunblaðið - 22.03.2003, Side 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 22. MARS 2003 41
og skrafað. Menn voru ekki alltaf
sammála og vildi brenna við að þeir
sem höfðu hæst, teldu sig hafa á
réttu að standa. Siggi gætti þess að
allir, jafnt stórir sem smáir, fengju
að leggja til málanna. Hann bar
jafna virðingu fyrir skoðunum allra,
en beitti oft þungum mótrökum.
Með því móti þjálfaði hann okkur
krakkana í gagnrýninni hugsun og
umræðu. Hann lét engin málefni
samfélagsins sér óviðkomandi, enda
er sinnuleysi um málefni líðandi
stundar einn versti óvinur lýðræð-
isins. Hann kenndi okkur að brjóta
hvert mál til mergjar af heiðarleika
og skilja kjarnann frá hisminu. Þess
hefur á öllum tímum verið þörf, en
er nú hverjum og einum knýjandi
nauðsyn, til að takast á við válega
þróun í heiminum.
Siggi, ég kveð þig í djúpri og ein-
lægri þökk.
Knútur Árnason.
Þegar ég man fyrst eftir mér sem
strákur heima í Ystafelli varð mér
starsýnt á hillu sem hékk uppi í stof-
unni með ótrúlegu safni bikara og
skrautpeninga. Þetta var verðlauna-
safn Sigurðar Þingeyings fyrir
sundafrek sem hann hafði unnið
sem ungur maður. Sjálfur var hann
þá víðs fjarri, líklega við kennslu á
Patreksfirði þar sem hann bjó um
skeið ásamt Kollu og vaxandi barna-
hóp. Mér er sagt að ég hafi beðið
Kolbrúnar þegar hún var einu sinni
að passa mig, en þá var Siggi búinn
að klófesta hana og ég orðinn of
seinn, þótt ég hafi snemma áttað
mig á kostum hennar. Kolla er
Reykjavíkurmær og þeim ungu
hjónunum voru margir vegir færir,
en þau settust að í Felli og héldu
uppi þeirri hefð og reisn sem
löngum hafði einkennt staðinn.
Það var mín gæfa og margra ann-
arra að eiga þar alltaf innhlaup, og
þar var mikið um að vera og margt
spjallað og brallað. Á síðsumar-
kvöldum var dregið fyrir í Fljótinu,
og þá var tækjabúnaðurinn eitt net,
langt og mikið. Siggi brá tauginni
yfir um herðar og bringu og óð út í
strauminn meðan vætt var en synti
þegar því sleppti með netið yfir ál-
inn og aftur til lands. Og þegar
dregið var komu margir fiskar sem
strákarnir fengu að góma ef þeir
réðu við þá. Aðrir voru stærri.
Margs fleira er að minnast, þegar
Sigurður í Ystafelli er allur. Hann
fékk hægt andlát að nóttu til, sofn-
aði rólegur að kvöldi við hlið Kollu,
heima í húsinu sem afi og amma
byggðu og sem áður iðaði af lífi, þar
sem afi tók á móti okkur í bæjardyr-
unum og kyssti með skeggbroddum
og munni fullum af skroi. Þarna
tóku Siggi og Kolla við búi og ráku
ásamt Geira um langa hríð. Nú
verður þar minna umleikis en var,
en minningarnar lifa. Hafi þau hjón-
in ævarandi þökk fyrir allt, frá mér
og mínum og Kolla bestu kveðjur
frá okkur Örnu og Nönnu.
Kristján Árnason.
Nú þegar við kveðjum Sigga
frænda er margs að minnast. Hug-
urinn leitar norður til Ystafells, þess
staðar sem í æsku minni var sá
stærsti og merkilegasti af öllum.
Þar bjuggu afi og amma og þangað
fórum við systkinin með foreldrum
okkar á hverju sumri. Þegar hugsað
er til baka allt frá fyrstu norðurferð
sem ég man eftir og til þeirrar sem
ég fór síðasta sumar, hefur þessum
ferðum fylgt mikil tilhlökkun. Það
var ekki aðeins tilhlökkunin að sjá
jörðina, skóginn eða Fljótið, heldur
fyrst og fremst fólkið. Lengst af ævi
minni voru það Siggi og Kolla sem
tóku á móti mér þegar ég kom norð-
ur. Þau eru fólkið sem hefur aukið á
og viðhaldið þeirri tilhlökkun sem
því fylgdi að koma í Ystafell.
Sem ungur drengur horfði ég
með lotningu á verðlaunagripina
sem Siggi hafði hlotið fyrir sundaf-
rek sín, hvernig gat ungur drengur
annað en borið virðingu fyrir slíkum
kappa sem hann var. Árin liðu, ferð-
um norður fjölgaði og í hverri heim-
sókn kynntist ég Sigga betur. Þó að
Siggi talaði minnst um sjálfan sig
fannst mér ég þekkja hann vel,
kannski vegna þess að manni leið
vel í návist hans, hann var bæði yf-
irvegaður og rólegur og hann hafði
þessa miklu bjarnarhlýju sem að-
eins sumum er gefin. Það var fátt
skemmtilegra en ræða þjóðmál við
Sigga, hann var hugsjónamaður,
sem hafði gaman af því að rökræða
málin. Siggi var ekki aðeins vel upp-
lýstur um málefni líðandi stundar
hann var líka fróður um söguna og
unni málinu, þannig var það bæði
lærdómsríkt og gaman að ræða við
hann.
Margar af mínum ferðum norður
voru veiðiferðir og þá var gott að fá
að gista hjá Sigga og Kollu. Nokkr-
um föstum liðum í þeim veiðiferðum
mun ég aldrei gleyma, því þó að aðr-
ir hafi kennt mér að veiða þá var
það samt svo að líklega hefur enginn
sýnt veiðiskap mínum meiri áhuga
en Siggi. Það var fátt skemmtilegra
en koma heim í Ystafell að lokinni
veiðiferð og þurfa að gera grein fyr-
ir veiðinni. Alltaf var vakað eftir
mér og mín beið bæði matarveisla
og andleg fæða sem ég mun aldrei
gleyma. Við Védís sendum Kollu og
hennar fjölskyldu okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Jón Erlingur Jónasson.
Það verður aldrei eins að koma
norður í Yztafell eftir að Siggi
frændi er fallinn frá. Við systkinin
höfum komið þangað næstum því á
hverju ári frá því við munum eftir
okkur og því fylgdi ævinlega mikil
tilhlökkun.
Þegar við hugsum til baka koma
margar góðar minningar upp í hug-
ann.
Kennarinn og íslenskumaðurinn
Siggi sem leiðrétti þegar okkur varð
fótaskortur á tungunni. Bóndinn
Siggi í fjósinu hér á árum áður sem
vann sín verk í rólegheitum, oft með
barnaskara í kringum sig. Stund-
irnar í stóra eldhúsinu þar sem
Siggi sat á sínum stað og mikið var
rætt um landsins gagn og nauðsynj-
ar jafnt við börnin sem þá fullorðnu.
Svo reykti hann Siggi besta hangi-
kjöt á Íslandi og í okkar fjölskyldu
voru engin jól án þess. Nú þegar
hann er farinn viljum við systur með
þessum fáu orðum þakka fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum í
Ystafelli hjá Sigga og Kollu. Við
sendum Kollu, Nonna, Regínu,
Helgu, Erlu og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigrún, Helga og
Úlfhildur Jónasdætur
og fjölskyldur.
Þegar ég frétti andlát Sigurðar
Jónssonar í Ystafelli kom það mér
ekki á óvart. Vitað var að hverju
stefndi. Samt hnykkir manni við.
Síðasti fundur okkar var heima í
Ystafelli fyrir síðustu jól. Nokkru
áður í góðri ferð austur í Fellsskóg
sem gott er að eiga í minningunni.
Rætt var um mannlífið og tilveruna,
hvað betur mætti fara og framfarir
hverskonar. Samvinnuhreyfinguna
og skógrækt. Tíminn setur sitt
mark á menn og málefni, einnig í
minni gömlu heimasveit og í Ysta-
felli hafa nú orðið þáttaskil.
Breytingarnar eru ótrúlegar þeg-
ar litið er til baka þau tæplega 50 ár
sem mitt minni nær. Fyrstu minn-
ingar mínar um skóla og Sigurð
Jónsson eru tvinnaðar saman í órofa
heild. Hann var skólinn. Síðar einn-
ig hans ágæta kona Kolbrún
Bjarnadóttir. Siggi og Kolla. Á þess-
um árum, um 1960, var ekki sér-
stakt skólahús í Ljósavatnshreppi.
Þar var farskóli, þ.e. kennt var
nokkrar vikur í senn á heimilum þar
sem húsrými var fyrir hendi, t.d. í
Fremstafelli, á Landamóti og Hóli.
Fyrst fékk ég að fara í skólann
sem gestur með Kristjáni bróður
mínum ári áður en hin eiginlega
skólaganga hófst. Það var mikið
gaman. Ekki var gamanið minna
þegar skólinn hófst fyrir alvöru.
Nemendur gengu heiman frá sér að
þjóðvegi og biðu þar eftir skólabíln-
um. Brúsapallurinn var þar mörgum
skjól ef biðin lengdist vegna ófærðar
og þeir voru margrar gerðar og
menningarfyrirbæri út af fyrir sig.
Skólabíllinn var nýr Rússajeppi, hið
ágætasta farartæki og duglegur í
snjó. Bílstjórinn var jafnframt
skólastjórinn og kennarinn, Sigurð-
ur Jónsson.
Stundum var snjólétt og fljótfarið
og börnin söfnuðust eitt af öðru upp
í Rússann, sem virtist stækka eftir
þörfum og fjölda nemenda. Því bet-
ur voru menn ekki smámunasamir á
þessum tíma og Sigurður hrepp-
stjóri Geirfinnsson á Landamóti
hafði óvenju næman og skynsam-
legan skilning á lagatúlkun og
reglugerðum. Það gat verið til bóta
þegar hann sá ótrúlegan farþega-
fjölda tínast út úr skólabílnum.
Í annan tíma var snjóþungt og
svo var oft í Kaldakinn. Þá þurfti að
moka og ýta en Sigurður Þingeying-
ur var mikið hreystimenni og spar-
aði sig hvergi. Þá reyndi mikið á bíl
og skóflu en skaflarnir urðu undan
að láta hver á fætur öðrum. Krakk-
arnir þutu inn og út úr bílnum eins
og flugnasveimur eftir því hvernig
stóð á spori. Þvílíkt ævintýri og
dásamlegar minningar.
Síðan hófst kennslan. Heimilis-
legt andrúmsloft og hæfilegur agi
við að hjálpa nemendum til að taka
framförum, en þeir voru á ýmsum
aldri og misjafnlega á vegi staddir.
Um kennslufræðina má segja að
hún hafi miðað að því að koma öllum
til nokkurs þroska og laða fram
hæfileika hvers og eins. Þetta voru
góðar kennslustundir og skemmti-
legar.
Stundum áttu einstakir nemend-
ur dálítið erfitt með að sitja kyrrir
og hljóðir við sín viðfangsefni. Oft-
ast nægði að sussa aðeins á þá sem í
hlut áttu. Þó kom fyrir að hóta
þyrfti þyngstu refsingu sem var að
fá ekki að mæta í skólann daginn
eftir. Með slíkt yfir höfði sér sátu
jafnvel rauðhærðir ærslabelgir á
strák sínum.
Seinna, þegar ég hef fylgst með
eigin börnum og annarra, hefur mér
stundum orðið hugsað til þessarar
refsingar. Mér finnst það segja
meira en mörg orð um skólastarfið
að ódælum nemanda þætti sú refs-
ing þyngst að fá ekki að mæta í
skólann. En svona var gaman í mín-
um barnaskóla og fyrir það er ég
ævinlega þakklátur mínum kennur-
um, Sigga og Kollu.
Þau reyndust mér einnig frábær-
lega vel þegar við Jón, elsti sonur
þeirra (Nonni Sig), lásum heima til
prófs upp úr neðri deild (1. bekk)
Laugaskóla. Hún var mín stoð og
stytta í tungumálum og hann í raun-
greinum. Betra gat það ekki verið.
Nú er löngum vinnudegi lokið og
maklegt að þreyttir fái hvíld. Eng-
inn veit hvað við tekur en mér finnst
alltaf hlýlegt að hugsa til kveðjuorða
Jónasar Hallgrímssonar til vinar
síns Tómasar Sæmundssonar:
Flýt þér, vinur, í fegra heim;
krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Að leiðarlokum vil ég þakka gott
nágrenni um margra ára skeið og
vináttu sem hefur verið mér mikils
virði. Nú hefur gamli íþróttagarp-
urinn og lærifaðirinn Sigurður Þing-
eyingur fengið hvíld eftir mikið og
merkilegt dagsverk. Kollu, börnum
þeirra og afkomendum og aðstand-
endum öllum votta ég samúð mína
þegar ég kveð góðan dreng. Blessuð
sé minning hans.
Valtýr Sigurbjarnarson.
Við lát Sigurðar frænda míns í
Felli, hvarflar hugurinn til baka
heim í Kinn.
Ég var 12 ára þegar þau hjónin,
Sigurður og Kolbrún, fluttu í sveit-
ina og gerðust kennarar okkar
barnanna. Með þeim komu nýir
straumar og áherslur. Kolbrún
kenndi okkur t.d. að teikna og fara
með liti og Sigurður lét okkur
syngja – kenndi okkur meira að
segja að syngja í röddum. Hvort
tveggja var kærkomin nýjung í
skólastarfinu. Minnist ég skóladag-
anna á Hóli með mikilli gleði. Þótt
skólaárið væri stutt, þar sem þau
hjónin urðu að skipta því í tvennt á
milli sveitarenda, tel ég að þeim hafi
auðnast að koma okkur börnunum
til engu minni þroska en mörgum
skólanum tekst nú til dags á marg-
falt lengri tíma. Kom þar margt til,
en þó fyrst og fremst það, að þau
urðu strax vinir okkar og samstarfs-
menn. Hef ég oft hugsað um það síð-
an hvað Sigurður átti auðvelt með
að höfða til okkar barnanna. Hvað
hann virtist eiga hægt með að setja
sig í spor okkar og hve laus hann
var við að gera til okkar óbilgjarnar
kröfur. Ekki minnist ég þess heldur
að hann léti skapsmuni sína nokkru
sinni bitna á okkur. Þó var hann
mikill skapmaður og gat verið stór í
stykkjumum ef því var að skipta.
Seinna urðum við samstarfsmenn.
Það varð þegar ég í ofdirfsku minni
kom beint úr skóla heim í sveitina
mína til að gerast þar sálnahirðir.
Þá eins og endranær var gott að
eiga þau Fellshjón að. Áttum við
margt saman þau átta ár sem ég
þjónaði prestakallinu – ræktuðum
saman rófur hvað þá annað. En
mest og nánast varð samstarf okkar
Sigurðar þó í þjónustu við Staðar-
kirkju. Þar hafði hann verið org-
anisti um tíma þegar ég kom til
skjalanna. Allt hafði verið þar með
hefðbundnum hætti um langan ald-
ur þegar ég, nýgræðingurinn, kom
með breyttan messusöng undir
hendinni og heimtaði að hann yrði
sunginn. Því tók Sigurður með
miklu jafnaðargeði og lét sem hon-
um líkaði vel. Er ekki að orðlengja
það að samstarf okkar vað allt hið
besta.
Sigurður var músíkalskur og
fljótur að lesa nótur. Hann var
prýðilegur söngmaður og hafði yndi
af því að æfa kórsönginn, á því sviði
náði hann ágætum árangri. Var allt-
af gott að þjóna með hann sér við
hlið á Þóroddsstað, þótt einstaka
sinnum yrði okkur smávægilega á í
messunni. Mér er bæði ljúft og skylt
að færa honum þakkir fyrir langt og
óeigingjarnt starf í þágu kirkju og
kristni. Á þeim akri var hann eins
og víðar drjúgur verkmaður.
Með fráfalli Sigurðar í Felli er
mikið og vandfyllt skarð fyrir skildi
í Kinn.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
hann með þakklátum huga og biðj-
um honum fararheilla á Guðs veg-
um. Blessuð sé minning hans.
Jón A. Baldvinsson.
Þökkum innilega samúð og virðingu við andlát
og útför föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa,
KRISTINS SIGMUNDSSONAR
fyrrum bónda
á Arnarhóli.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Kjarnalundar
fyrir góða umönnun.
Hörður Kristinsson, Sigrún B. Sigurðardóttir,
Magnús Kristinsson, Brigitte Kristinsson,
Hallmundur Kristinsson, Anna Lilja Harðardóttir,
Kristinn Örn Kristinsson, Lilja Hjaltadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær faðir okkar og vinur,
ÞORGEIR JÓNSSON
læknir,
Sunnubraut 29,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju mánu-
daginn 24. mars kl. 13.30.
Fyrir hönd ættingja,
María Þorgeirsdóttir,
Guðrún Þorgeirsdóttir,
Jón Aðalsteinn Þorgeirsson,
Margrét Sigurðardóttir.
Tengdamóðir mín og amma okkar,
DAGMAR EINARSDÓTTIR
frá Kappeyri,
Fáskrúðsfirði,
lést á dvalarheimilinu Uppsölum þriðjudaginn
18. mars.
Útförin fer fram frá Fáskrúðsfjarðarkirkju
mánudaginn 24. mars kl. 14.00.
Sóley Sigursveinsdóttir,
Dagmar Þóra Sævarsdóttir,
Jón Ellert Sævarsson,
Freyr Gauti Sævarsson.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og vinarhug við andlát og útför
okkar ástkæra föður, tengdaföður, afa, lang-
afa og langalangafa,
HANNESAR LÁRUSAR GUÐJÓNSSONAR,
Hrafnistu,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 2F á
Hrafnistu í Reykjavík fyrir góða umönnun og hlýhug.
Fjölskylda hins látna.