Morgunblaðið - 09.04.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 9. APRÍL 2003 35
✝ Elín Jónatans-dóttir fæddist á
Skeggjastöðum í
Miðfirði 24. nóvem-
ber 1912. Hún lést á
Sólvangi í Hafnar-
firði 30. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Jónatan Jósafatsson
bóndi, f. á Kirkjubóli
í Grundarfirði 28.
desember 1868, d. 2.
nóvember 1954, og
Sæunn Guðmunds-
dóttir frá Efri–
Núpssókn, f. 1875, d.
1956. Systkini Elínar eru: 1) Jó-
hanna Þuríður (1899–1951). 2)
Guðmundur Ragnar (1900–1974).
3) Sigurgeir Frímann (1902–
1996). 4) Unnur Pálína (1904). 5)
Ásthildur Kristín (1906–1977) og
6) Guðný (1913–1981).
Elín giftist Þorsteini Jafet
Jónssyni, f. 1908,
d.1973, bygginga-
meistara frá Árnes-
hreppi á Ströndum,
og bjuggu þau allan
sinn búskap í
Reykjavík. Þeim
varð ekki barna
auðið. Eftir að Elín
missti mann sinn bjó
hún lengst af á Sól-
vallagötu 45 þar til
hún flutti á Sólvang
í Hafnarfirði. Elín
Albertsdóttir, f.
1957, kynntist þeim
hjónum mjög ung
og var tíður gestur á heimili
þeirra. Hún reyndist þeim sem
hin besta dóttir. Hún annaðist El-
ínu af mikilli kostgæfni síðustu
árin.
Útför Elínar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Ævikvöldið er liðið og móður-
systir mín, Elín Jónatansdóttir, 90
ára, farin í gróðurlönd nýrra heim-
kynna á fund ástvina sinna. Hún
var Húnvetningur og Snæfellingur
að ætt og ólst upp á Skeggjastöð-
um í Miðfirði hjá foreldrum sínum
og sex systkinum.
Þegar afi minn, Jónatan Jós-
afatsson, faðir Elínar, varð áttræð-
ur skrifaði Skúli Guðmundsson,
fyrrverandi alþingismaður, afmæl-
isgrein um hann sem birtist í Tím-
anum 6. febrúar 1949. Þar segir
hann að afi minn og amma Sæunn
hafi búið á Skeggjastöðum í Mið-
firði frá 1903 á jörðinni sem afi
minn keypti árið 1900. Þar bjuggu
þau í 41 ár. Skúli segir enn fremur
að heimili afa og ömmu hafi „allt
borið vott um þrifnað og reglu-
semi“ og að þau hjónin hefðu
„komist vel af með stóran hóp
myndarlegra barna“.
Í þessu umhverfi ólst Ella
frænka upp ásamt systkinum sín-
um sem voru fædd á árunum 1899
til 1913. Ella og Guðný móðir mín
voru yngstar og miklar vinkonur á
sínum æskuárum.
Árin liðu og systkinin fluttu frá
heimahögunum. Flest þeirra áttu
heima í Reykjavík en móðir mín,
Guðný, settist að á Akranesi. Þá
rofnaði samband þeirra systra í
nokkur ár .
Ella frænka giftist Þorsteini
Jafet Jónssyni, f. 1908, frá Árnes-
hreppi á Ströndum miklum ágætis
manni. Ég minnist þess þegar ég
kom fyrst í heimsókn til þeirra í
Sörlaskjólið ung að árum hve mér
fannst umhverfi Ellu frænku fal-
legt. Þau hjónin voru mjög sam-
hent, gestrisin og miklir fagurker-
ar. Heimili þeirra bar vitni um
fallegan smekk og fegurð. Seinna
keyptu þau jörðina Krumshóla á
Mýrum sem varð þeirra sumarbú-
staður. Þar tóku þau á móti vinum
og ættingum og voru höfðingjar
heim að sækja. Ella missti sinn
ástkæra mann fyrir 30 árum.
Þeim varð ekki barna auðið en
lítill sólargeisli, stúlkubarn, gægð-
ist inn til þeirra hjóna 1957 og var
skírð í höfuð Ellu frænku. Elín
yngri varð með árunum að miklu
sólarljósi í vitund Ellu frænku.
Hún reyndist Ellu sem hin besta
dóttir og annaðist hana til hinstu
stundar.
Þegar systurnar, Guðný og Ella,
voru orðnar einar og Guðný flutt
til Reykjavíkur tóku þær upp
þráðinn þar sem frá var horfið.
Litlu stelpurnar frá Skeggjastöð-
um undu sér vel saman. Þær nutu
jólanna saman ásamt Elínu yngri í
mörg ár eða þar til Guðný lést
1981. Sama ár flutti Unnur Pálína,
næstelsta systir þeirra, til Íslands
frá Bandaríkjunum þar sem hún
hafði dvalið á annan áratug. Þær
systur Ella og Unnur bjuggu á
Sólvallagötu 45 sín á hvorri hæð-
inni í um tíu ár þar til Unnur, sem
er átta árum eldri, flutti aftur til
Bandaríkjanna til að eyða ævi-
kvöldinu í faðmi barna sinna. Nú
er Unnur ein eftirlifandi systkin-
anna frá Skeggjastöðum, háöldruð,
búsett í Bandaríkjunum.
Ella frænka var góð kona, alltaf
fallega tilhöfð og átti alltaf eitt-
hvað gott með kaffinu.
Ég og fjölskylda mín vottum El-
ínu Albertsdóttur og fjölskyldu
hennar samúð okkar vegna fráfalls
Elínar frænku minnar.
Auður Stella Þórðardóttir.
ELÍN
JÓNATANSDÓTTIR
✝ Jóhannes Sig-urðsson fæddist í
Hafnarfirði 5. janúar
1978. Hann lést af
slysförum 28. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Sigurður
Knútsson, f. 12.2.
1949, og Harpa
Bragadóttir, f. 4.8.
1950. Þau skildu árið
2002. Jóhannes átti
tvo bræður. Þeir eru:
1) Bragi Sigurðsson,
f. 30.11. 1968. Sonur
hans er Esra, f. 22.10.
1992. Barnsmóðir
hans er Ellen Tryggvadóttir, f.
31.3. 1966. 2) Knútur Ágúst Sig-
urðsson, f. 24.2. 1971. Eiginkona
hans er Nanna Þórdís Árnadóttir,
f. 23.4. 1971. Þeirra börn eru: Sig-
urður Árni, f. 11.1. 1988, Guð-
björg Sunna, f. 29.12. 1996, og
Oliver Breki, f. 10.11. 2001.
Jóhannes kvæntist Valeriu
Cristina Tavares, f.
27.7. 1974, hinn
11.12. 2001. Þau
eignuðust eina dótt-
ur, Jasmin Luana, f.
7.9. 2002. Stjúpsonur
Jóhannesar var Luis
Felipe Tavares, f.
24.8. 1993.
Jóhanns lauk námi
sem matsveinn frá
Hótel- og matvæla-
skólanum við
Menntaskólann í
Kópavogi 1999.
Hann starfaði sem
kokkur á Hótel Borg
og á Lækjarbrekku. Starfaði svo
um nokkurt skeið sem kokkur er-
lendis áður en hann kom aftur til
Íslands haustið 2001 og hóf þá
störf á Hótel Borg og síðan veit-
ingastaðnum Galileo.
Útför Jóhannesar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Eftir mikla umhugsun settist ég
niður og ákvað að setja hugsanir
mínar í orð. Þegar ég fékk mig
loksins til að láta hugann reika,
eins og ég hef svo mikið gert síð-
astliðna daga, varð ég vör við að
ég var ekki alveg ein í huga mín-
um. Allt í einu var Jói mættur,
hann stóð við öxl mína, hló og
hvíslaði létt í eyra mér: „Ekki
skrifa um mig, ekki ætla ég að lesa
þetta.“ Svo ég hugsaði mig um í
smátíma og svaraði svo: „Þetta er
ekki ætlað þér, heldur mér.“
Ég hef ekki áhyggjur af því að
hitta þig ekki aftur, þvert á móti.
En það gerir aðskilnaðinn ekkert
auðveldari eða biðina styttri. Ég
trúi því engu að síður að við séum
nákvæmlega þar sem okkur er
ætlað að vera. Við sjáum það ekki
alltaf í hendi okkar eða skiljum
fullkomlega. En sumt er okkur
einfaldlega ekki ætlað að skilja eða
sjá.
Í öllum þeim minningum sem ég
hef haft þá ánægju af að skapa
með Jóa frænda stendur alltaf það
sama upp úr. Eiginlega það sem
einkennir Jóa: Hár og hvellur hlát-
ur hans sem kemur eðlilega og
áreynslulaust frá hjartanu, einstök
lífsgleði og fullkomin sátt við allar
hliðar á lífinu og tilverunni. Hann
var uppátektarsamur með ein-
dæmum og frjór bæði í huga og
hendi. Og jafnvel þótt stefna í líf-
inu hafi ekki alltaf verið til staðar
þá var hann ákveðinn og ötull í því
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann var óhefðbundinn í flestu
sem við kom hinu mannlega eðli og
hafði gaman af því.
Það er yndislegt og gaman að
muna eftir Jóa. Hver minningin á
fætur annarri fær mig til að hlæja
aftur og aftur. Og þótt tárin læðist
með þá stendur gleðin og hlát-
urinn ávallt ofar.
Ég var elst í hópnum af okkur
frændsystkinunum. Mér fannst
það oft setja mig í ákveðna
ábyrgðarstöðu og ég hafði ákveðið
hlutverk. En mikið gátum við
skemmt okkur vel. Evrópuferðin
ykkar Eyvars og Antoníu hlýtur
þó að standa upp úr öllu því sem
áður og eftir var brallað. Það var
sko ekki lítið sem haft var fyrir
þeirri ferð, og annað eins tók við
þegar út var komið. Og þvílík
sjálfsbjargarviðleitni verð ég að
segja þegar komið var að því að
finna mig í Vínarborg. Eftir mikið
streð að reyna við umferðina þar
og að finna heimilisfangið og ekk-
ert gekk, þá var hreinlega brugðið
á það ráð að senda Eyvar með
leigubíl á adressuna og Jói fylgdi
eftir á bílnum. Betra gerist það
varla.
Elsku Jói, láttu ljós þitt skína
bjart og hreint.
Þín frænka
Hrafnhildur.
Elsku besti Jói minn, eins og er
get ég bara sagt „af hverju?“ Ég
lifi með sorgina af að hafa misst
einn besta vin minn. En ég held í
vonina að það sé annað hlutverk
fyrir þig einhvers staðar og þú
sért glaður þar.
Á þessari dimmu stundu er ekki
mikil huggun í neinu nema minn-
ingum okkar, sem eru margar og
allar frábærar.
Þú varst ávallt glaður, fyndinn
og jákvæður. Ég man ekki eftir
einu skipti sem ég sá þig gefast
upp!
Dauðinn gerir engla úr okkur
öllum og gefur okkur vængi,
mjúka sem arnarklær.
(James Douglas Morrison.)
Þú munt ávallt lifa í hjarta,
huga og æðum mínum.
Ég er stoltur af að hafa þekkt
þig og mun heiðra minningu þína
að eilífu. Þú gafst og kenndir mér
margt og því mun ég aldrei
gleyma.
Þú varst og ert svalastur, sann-
ur „Child in Time“.
Þinn vinur og ’B-bróðir’
Markús Fry.
Ég er að hugsa til þín, vinur
minn, sem nú ert farinn og ég náði
ekki að kveðja þig eða hitta. Ég lít
til baka og veit að við áttum oft
góðar stundir þegar við hittumst í
þessi fáu skipti sem það var að
undaförnu. Ég er þakklátur fyrir
að hafa átt þig sem vin.
Þú hefur alltaf átt marga vini og
verið vinur í raun. Þó að samband
okkar hafi farið minnkandi með
tímanum, vorum við alltaf jafn-
miklir vinir þegar við hittumst og
alltaf var jafngaman að hitta þig.
Þú hefur alltaf verið góður dreng-
ur og minnist ég allra þeirra
stunda sem við áttum saman á
yngri árum. Ég var nýbúinn að
frétta að þú værir orðinn pabbi og
ættir litla dóttur sem ég hef ekki
séð og værir kominn með þína eig-
in fjölskyldu. Loksins orðinn ráð-
settur og ég veit að það gekk bara
vel hjá þér eins og í öllu sem þú
tókst þér fyrir hendur. Þú verður
fyrstur af okkur vinunum til að
hitta hann Óla okkar aftur. Ég veit
að Guð gefur þeim sem stóðu þér
næstir styrk til að komast í gegn-
um þessar erfiðu stundir.
Ég mun sakna þín, minn kæri
vinur, og vona að þér líði vel þar
sem þú ert núna.
Þinn vinur
Hilmar Ævar.
JÓHANNES
SIGURÐSSON
Nú er heiðurskonan
Ingibjörg Þorgeirsdótt-
ir látin, nær aldargöm-
ul. Ævi hennar er óræk
sönnun þess hve sterk sál getur lengi
sigrast á veikleika líkamans, því að
frá því að Ingibjörg var um tvítugt sté
hún aldrei heilum fæti á jörð alla sína
löngu og merkilegu ævi. Ég kynntist
henni árið 1927 þar sem hún lá fárveik
af lungnaberklum á stofu 5 á Vífils-
stöðum. Á þessari stofu lágu átta
stúlkur, flestar ungar. Ingibjörg var
þá nýútskrifuð úr Kennaraskólanum,
best menntuð og þroskuðust andlega
af okkur sem yngri vorum. Besti sálu-
félagi hennar þarna var Ingunn Sig-
urjónsdóttir skálds Friðjónssonar frá
Litlu-Laugum í Reykjadal, bráðgáfuð
stúlka og vel skáldmælt eins og Ingi-
björg. Vegna þeirra varð þessi stóra
tómlega sjúkrastofa að andlegri afl-
stöð þar sem umræðan var oftast um
bókmenntir og andleg mál. Tíminn
leið, Ingunn fór norður að Kristnesi
til að deyja eins og allt of algengt var
um unga fólkið, áður en meðulin
komu sem áttu eftir að sigrast á þess-
um ömurlega sjúkdómi. Ingibjörg
Þorgeirsdóttir komst loks á fætur og
af hælinu og þá skildu okkar leiðir.
Ég frétti af henni að hún komst til
Noregs í framhaldsnám í Kennara-
INGIBJÖRG
ÞORGEIRSDÓTTIR
✝ Ingibjörg Þor-geirsdóttir fædd-
ist á Höllustöðum í
Reykhólasveit 19.
ágúst 1903. Hún lést
á Dvalarheimilinu
Barmahlíð á Reyk-
hólum 28. mars síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Reykhólakirkju 5.
apríl.
skóla þar, og lífið virtist
brosa við henni. En hin-
ir lævísu berklar
slepptu ekki af henni
hendinni. Hún veiktist
aftur og kom heim. Var
um tíma heima á Höllu-
stöðum í sveitinni sinni.
Í ævisögu síra Árelíusar
Níelssonar getur hann
Ingibjargar lofsamlega
þegar hann var prestur
á þessum slóðum. Næst
frétti ég af Ingibjörgu á
Reykjalundi þar sem
hún bjó lengi og stund-
aði barnakennslu og
annað sem þrek hennar leyfði. Loks
bjó hún í Hátúni í dálítilli en vistlegri
íbúð, því að snyrtimennska og reglu-
semi fylgdu Ingibjörgu alla tíð. Að
síðustu gisti hún sína fæðingarsveit
þar sem hún lést að lokum. Allan
þennan tíma höfðum við Ingibjörg
samband í bréfum eða á förnum vegi.
Alltaf var það sama sagan, full af
áhuga um andleg mál af ýmsu tagi.
Stundum var það guðspeki, spírit-
ismi, mál þjóðkirkjunnar, aðventistar,
Martínus spámaður, Helgi Pjeturss,
skáld og rithöfundur, jafnvel pólitík
dagsins þótt áhuginn væri þar minni.
Ingibjörg var ágætlega hagorð og á
19. aldar vísu, gaf meira að segja út
tvær vandaðar ljóðabækur.
Þá voru það skjólstæðingarnir.
Ingibjörg var sí og æ að hjálpa alls-
konar einstæðingum sem urðu ein-
hvern veginn utangarðs. Einu sinni
mætti ég henni á götu í austurbæ
Reykjavíkur. Þá bjó hún í Hátúni . Ég
spurði hana hvert hún væri að fara
svona seint um kvöld. Þá var hún á
leið til einstæðingskonu sem bjó ein í
íbúð en var hrædd við að vera ein á
nóttunni. Ingibjörg lagði þá á sig að
fara á hverju kvöldi alla leið úr Hátúni
til þess að gista hjá þessari veslings
konu, sem var henni á engan hátt
vandabundin. Ingibjörg lifði sannar-
lega samkvæmt sínum háleitu lífs-
skoðunum eins og frekast hún gat.
Ingibjörg Þorgeirsdóttir var
óvenju sterk og heilsteypt sál sem lét
baslið aldrei smækka sig. Þegar ég
hugsa til okkar sameiginlegu æsku-
daga á Vífilsstöðum minnist ég gam-
ansemi hennar og skopskyns sem
létti lundina jafnframt öllum andleg-
heitum sem gerðu þessa löngu liðnu
daga bjarta í minningunni.
Blessuð sé minning hennar.
Sigurveig Guðmundsdóttir
kennari, Hrafnistu,
Hafnarfirði.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
STEFÁN JÓNSSON
veggfóðrarameistari,
Sléttuvegi 17,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Grafarvogskirkju föstu-
daginn 11. apríl kl. 15.00.
Halldóra Sigurðardóttir
Stefán Stefánsson, Erla Gunnarsdóttir,
Arnór Þorgeirsson, Rósa Pálsdóttir,
Þorgeir A. Þorgeirsson, Jóna Rebekka Högnadóttir,
Sævar Stefánsson,
Guðrún Stefánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minn-
ingargreina