Morgunblaðið - 17.05.2003, Blaðsíða 42

Innilegar þakkir sendum við þeim sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður
og ömmu,
SIGRÚNAR KARITASAR
GUÐJÓNSDÓTTUR,
Dofrabergi 11,
Hafnarfirði.
Sæmundur Friðriksson,
Guðjón Sæmundsson, Erla Björk Stefánsdóttir,
Hanna Rósa Sæmundsdóttir, Jóhann Kristján Konráðsson,
Silja Dögg Sæmundsdóttir, Björn Einar Ólafsson
og barnabörn.
MINNINGAR
42 LAUGARDAGUR 17. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Skúli Magnússonfæddist í Reykja-
vík 5. október 1944.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi við
Hringbraut 8. maí
síðastliðinn. Kjörfor-
eldrar Skúla voru
Jódís Sigurðardóttir,
f. 4.6. 1914, d. 30.3.
1998, og fyrri maður
hennar, Magnús Ás-
geir Sæmundsson, f.
1912, d. 1947. Seinni
maður Jódísar og
fósturfaðir Skúla var
Eyjólfur Stefánsson, f. 15.10.
1918, d. 11.2. 1995.
Hinn 10.7. 1971 kvæntist Skúli
Önnu Einarsdóttur. Þeirra börn
eru: 1) Eyjólfur Skúlason, f.
5.4.1972. Sambýliskona hans er
Jónína Elíasdóttir, f. 10.2. 1971.
Hennar dætur eru: a) Fanný Ósk
Mittelstein, f. 6.10. 1991; b) Paula
Rós Mittelstein, f. 8.12. 1992; c)
Stefanía Sandra Mittelstein, f.
19.10. 1995. Þeirra dóttir er Heið-
rún Anna Eyjólfsdóttir, f. 27.6.
2000. 2) Eyrún Heiða Skúladóttir,
f. 16.1. 1974. Hennar börn eru: a)
Saga Unnsteinsdóttir, f. 3.11.
1992; b) Dagur Kjartansson, f.
21.8. 1996. 3) Jódís Skúladóttir, f.
6.11. 1977. Í sambúð með Rósu
Maríu Sigurbjörnsdóttur, f. 28.1.
1966. Sonur Jódísar er Alex Skúli
Einarsson, f. 22.9.
1992.
Skúli var fæddur í
Reykjavík og gekk
þar í skóla en var
frá tveggja ára aldri
og til fermingar öll
sumur í sveit hjá
frændfólki sínu Mar-
teini Markússyni og
Elísabetu Sigurðar-
dóttur. Hann lærði
húsasmíði hjá Ingi-
mar Haraldssyni og
vann við smíðar í
Reykjavík þar til
hann flutti til Akur-
eyrar árið 1970. Þar lærði hann
tréskipasmíði í Slippstöðinni. Ár-
ið 1976 réðst hann sem yfirverk-
stjóri að Vistheimilinu Gunnars-
holti og starfaði þar þangað til í
janúar 1983. Þá tók Skúli við ný-
stofnuðu starfi umdæmisstjóra
Vinnueftirlits ríkisins á Austur-
landi með aðsetur á Egilsstöðum
og starfaði við það í 11 ár en þá
tók hann sér ár í að skrifa og
gefa út Bókina um rjúpuna. Eftir
það var Skúli starfsmaður Minja-
safns Austurlands allt til dánar-
dægurs. Frá árinu 1998 var hann
jafnframt fasanabóndi á Tóka-
stöðum í Eiðaþinghá á Fljótsdals-
héraði.
Útför Skúla verður gerð frá
Egilsstaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Mig langar að minnast mágs míns
Skúla Magnússonar með nokkrum
orðum. Hann var svo sérstakur per-
sónuleiki að þeir sem höfðu einhvern
tímann hitt hann gleymdu því ekki.
Það var ekki fyrr en ég var orðin
fullorðin manneskja, mörgum árum
eftir að ég hitti Skúla í fyrsta sinn,
að ég áttaði mig á því hversu mikil
áhrif hann hafði á mig og æskuheim-
ili mitt. Hann kom eins og ferskur
vindur með aðrar skoðanir á þjóð-
félagsmálum og pólitík. Hann las
Þjóðviljann en fannst lítið til Tímans
koma og ég sem þá var rétt orðin 11
ára sá allt í einu inn í nýja veröld áð-
ur óþekkta.
Skúli, sem var úr Reykjavík, kom
fyrst til Akureyrar 1969 og dvaldi
hjá okkur yfir jólin en þá settu þau
Anna, elsta systir mín, upp hring-
ana. Þetta var fyrsti tengdasonurinn
og mikil spenna í loftinu. Þá um vor-
ið flytur hann svo norður og inn á
heimilið og þá hefjast kynni okkar.
Skúli var með afbrigðum barngóð-
ur maður og hann var alltaf að fræða
og upplýsa okkur yngstu systurnar
um alla skapaða hluti. Hann átti
græjur og spilaði Ivan Rebroff sem
ég hafði aldrei heyrt í fyrr. Hann
átti byssu og veiðistöng og kenndi
okkur að veiða silung. Hann var
rosalegur gæi í Lee-gallabuxum,
með vatnsgreitt hárið, reykti filters-
lausar Camel og horfði á fótbolta á
laugardögum sem fram að þeim
tíma hafði í mínum huga aðeins ver-
ið til leiðinda. En Skúli kenndi mér
að hafa gaman af enska boltanum. Á
laugardögum útbjó hann getrauna-
seðla og seldi fjölskyldumeðlimum
miða á tíu krónur röðina og allt sett í
pott. Sá sem best skoraði fékk pott-
inn. Hans menn voru Úlfarnir og
alltaf síðan hef ég haft gaman af fót-
bolta.
Nú er Skúli allur og það sem hon-
um þótti sárast var að geta ekki
fengið að fylgjast með barnabörn-
unum lengur. Hann átti eftir að
kenna þeim svo margt og segja þeim
svo margar sögur.
Minni kæru systur og allri fjöl-
skyldunni sendi ég samúðarkveðjur.
Inghildur Einarsdóttir.
Látinn er Skúli Magnússon, veiði-
maður og bóndi með meiru. Skúli
var svili minn og kynntumst við fyrir
hartnær 30 árum þegar ég kom inn í
tengdafjölskyldu hans.
Strax við fyrstu kynni varð mér
ljóst að hér fór óvenjulegur maður,
töffari af guðs náð með stórt og kær-
leiksríkt hjarta. Ég held að okkur
hafi strax orðið vel til vina. Náið
samband hefur ávallt verið innan
tengdafjölskyldu okkar og við því
haft mikinn samgang þrátt fyrir bú-
setu hvor í sínum landshluta nú í
seinni tíð. Mér er minnisstætt þegar
ég sá hann fyrst. Lágvaxinn, grann-
ur en sterklegur, með íbjúgt nef og
yfirvaraskegg, nauðalíkur hinum
gerska bónda Jósep Stalín. Hafði
Skúli gaman af því en þar með er
samlíkingunni lokið því Skúli var öll-
um sem til hans þekktu hugljúfi.
Hreinn og beinn við háa sem lága,
ríka sem snauða.
Þrátt fyrir uppvöxt á mölinni í
Reykjavík var hann hreinræktað
náttúrubarn.
Veiðar, sérstaklega skotveiðar,
voru eitt hans aðaláhugamál. Að
þvælast um fjöll og firnindi, gang-
andi eða akandi, einn eða með aðra
veiðimenn, leiðbeina þeim og kenna
var hans yndi. Einhvern veginn held
ég að sjálf veiðin hafi skipt minna
máli en að vera á veiðum. Í ósnertri
náttúrunni með veiðigræjur, eins og
ekta veiðimenn fyrri tíma, naut
Skúli sín hvað best. Skiptu litlu áföll
eins og beinbrot og önnur „smá-
slys“, vond veður, vitlausir veiði-
menn og lítil veiði samanborið við að
njóta hinna víðfemu veiðilendna.
Skúli var grínari. Við flesta hluti,
sama hvað, mátti sjá eitthvað
spaugilegt og vont skap vantaði
hann. Á banlegunni skaut hann sér
bak við grínið, allt til loka. Skúli var
óvenjulegur, húsasmiður að mennt
og góður sem slíkur. Hann var mjög
góður handverksmaður og bera
ýmsir útskornir munir handlagni og
listfengi hans vitni. Óvenjulegra var
þó þegar hann einn dag gerðist rit-
höfundur og skrifaði bók um rjúp-
una. Óvenjulega bók um þennan vin
sinn sem honum var kær á margan
hátt. Ennþá nýja stefnu tók hann er
hann einn dag fyrir nokkrum árum
kom með í fanginu 100 fasanaegg frá
Svíþjóð og hóf ræktun fasana á
bóndabýli sínu. Þrátt fyrir vantrú,
skrifræði og ýmsan mótbyr tókst
honum og konu hans að byggja upp
ræktun fasana fyrir austan. Vonandi
verður þetta merka brautryðjenda-
starf hans til þess að auka við fánu
íslenskra veiðidýra.
Það er annars svo margs að minn-
ast þegar ég nú að leiðarlokum með
þessum fátæklegu orðum kveð vin
minn og svila Skúla Magnússon,
kornungan í árum og hugsun. Ljúf-
ling sem lifði hratt en dó enn hraðar.
Greindist með krabbamein fyrir
þremur til fjórum mánuðum og er
nú allur.
Við sitjum eftir hnípin, ekki hvað
síst litlu barnabörnin sem honum
þótti svo vænt um, vinir, tengdafólk
og ættingjar.
Ég vona að fyrir handan finnist
víðáttumiklar veiðilendur þar sem
veiðimaðurinn Skúli Magnússon
getur verið á veiðum.
Megi góður guð styrkja ykkur,
Anna, Eyjólfur, Heiða og Jódís,
tengdabörn og barnabörnin, í ykkar
miklu sorg.
Guðbrandur Þorkelsson.
Frómleika, dáð og dyggðir með,
dýrara halt en gullið féð.
Þá heimsins auðlegð horfin er,
hvert sinn gott mannorð fylgir þér.
(Hallgr. Pét.)
Fallinn er frá kær frændi og vinur
eftir stutta og erfiða sjúkdómslegu,
sem tók aðeins fjóra mánuði. Allan
þann tíma var aldrei bilbug á honum
að finna og tók Skúli öllu með æðru-
leysi, og aldrei var langt í húmorinn.
Laugarnesið hefur tekið miklum
breytingum frá því við vorum þar að
ærslast, um tugur stráka. Fjaran
var okkar ævintýraland en þó var
fótboltinn alltaf efstur á blaði
og allir vorum við Framarar og
erum enn. Skúli var okkar yngstur
og sá fyrsti sem fellur í valinn. Fáa
þekkjum við, sem höfðu jafn-
skemmtilegan frásagnarmáta og
Skúli, og fór hann létt með að hafa
eftir heilu setningarnar orðrétt þeg-
ar mikið lá við. Einnig átti hann létt
með að skrifa og sýnir bókin hans
Rjúpan það vel. Skúli var mikill
veiðimaður en einnig eftirsóttur sem
leiðsögumaður fyrir aðra veiðimenn.
Oftar en ekki myndaðist góð vinátta
við þá, og var þeim hjónum m.a. boð-
ið til Spánar nokkrum sinnum í
þakklætisskyni.
Nú er skarð fyrir skildi og heyrist
ekki oftar frá honum „Sigríður mín“
og er þess sárt saknað.
Ég gleymi engu, sem er gott
og gleður huga minn
þótt góður vinur gangi brott
þá gleður minningin.
Um ljúfan vin, sem langaði
að verða laufgað tré
er yndislega angaði
uns félli það á kné.
Hvað fegurra er á foldu hér
en fríð og laufguð eik,
sem blómstrandi sinn ávöxt ber
og deyr svo hvergi smeyk.
Því bið ég öllum blessunar
er bærðust trénu með
og vona að á vegi gæfunnar
þeim verði sporin léð.
(Viðar Óskarsson.)
Við í Glæsibænum þökkum hon-
um allt og biðjum guð að styrkja þig,
elsku Anna mín, börnin ykkar, Eyj-
ólf, Heiðu og Jódísi, og fjölskylduna
alla.
Sigríður og Viðar.
Það er vor í lofti, frekar svalt, sól-
skin og stöku él, ég er á göngu og
einhvern veginn finnst mér élið
ótrúlega dökkt og sólin víðsfjarri.
Ég veit að vinur okkar hjóna, Skúli
Magnússon, hefur tapað í orrustunni
um lífið, langt um aldur fram. Við
höfðum þekkt hann í um tuttugu ár,
eða frá því að fjölskyldan flutti hing-
að austur á Hérað. Það er alveg
óhætt að segja að þegar Skúli flutti
hingað austur hafi hann strax sett
svip sinn á mannlífið hér svo eftir
var tekið. Hann féll strax inn í þetta
friðsæla samfélag sem hér er, en var
ætíð meiri heimsborgari en hinir
sveitamennirnir, eða eins og einhver
sagði: „Hann gerði allt með stæl.“
Það er ekki þar með sagt að lífið hafi
verið honum dans á rósum, fjarri
því, og oft var blikan dökk en alltaf
birti til, og því er erfitt að sætta sig
við að þessi orrusta sé töpuð svona
fljótt. Skúli var mikill útivistarmað-
ur og voru skotveiðar hans aðal-
áhugamál. Hann var vel heima í
veiðimennskunni og hafði samskipti
við menn víða um lönd um þau mál-
efni og var óþreytandi að afla sér
þekkingar á því sviði. Fuglaveiði var
honum mikið áhugamál og réðst
hann í það þrekvirki að hefja inn-
flutning og ræktun fashana fyrstur
manna hér á landi, með það að
markmiði að auka fjölbreytni í veiði-
mennsku og gefa mönnum kost á
auknum tækifærum í þessari íþrótt.
Það var mikið framtak og sýndu þau
hjón ótrúlega seiglu og úthald í bar-
áttu sinni við að hrinda þessari
ræktun í framkvæmd. Skúli hafði
lengi haft ákveðnar skoðanir á veiði-
ferðamennsku hér á landi og voru
hreindýraveiðar þar efstar á blaði og
hafði hann í mörg ár starfað sem
leiðsögumaður með veiðimönnum.
Hann var lærður skipa- og húsa-
smiður og starfaði sem slíkur á sín-
um yngri árum. Síðustu ár fékkst
hann dálítið við útskurð í frístundum
og liggja margir góðir gripir eftir
hann. Margar notalegar stundir höf-
um við setið yfir kaffibolla og rætt
um landsins gagn og nauðsynjar.
Skúli var einn af þeim sem alltaf var
gaman að rökræða við; aldrei lagði
hann öðrum illt til og var ætíð tilbú-
inn að sætta sjónarmið. Hann hafði
sterkt skopskyn fyrir atvikum í
hversdagslífinu og ekki síst fyrir
sjálfum sér. Við hér á Miðhúsum
munum sárt sakna þessa góða
drengs og þökkum Skúla samfylgd-
ina.
Við sendum Önnu Heiðu, Eyjólfi,
Jódísi og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Edda og Hlynur í Miðhúsum.
Nú þegar sólin hækkar á lofti og
fuglarnir fara á kreik þá kveðjum
við hinstu kveðju góðan frænda og
vin Skúla Magnússon sem varð að
láta undan illvígum sjúkdómi svo
langt fyrir aldur fram.
Við munum þegar Skúli kom í
Hraunholt á „æskuheimili okkar“ á
jeppanum sínum. Hafði hann alltaf
veiðistöng og/eða byssu í farteskinu.
Hann gantaðist við okkur krakkana
og þegar hann „græjaði“ veiðistöng-
ina þá fylgdumst við vandlega með,
því það var gert af fagmennsku og
góð ráð um veiðar fylgdu með.
Við fórum með Skúla niður í Opn-
ur að veiða, þar átti hann sérstakan
veiðistað sem nefndur er „Skúla-
tangi“! Skúli var mjög fiskinn og
munum við ekki eftir að hann hafi
komið aflalaus heim úr veiðiferð.
Skúli var mikið náttúrubarn og
fór oft á nóttunni fram í Tanga eða
niður að vatni til að athuga með
mink og tófu.
Mörg haust kom Skúli ásamt
fleirum til þess að ganga á rjúpu og
var þá oft glatt á hjalla. Borðuð voru
„hrútasvið“, spilað brids og drukkið
mikið kaffi fram á nótt.
Þá munum við systkinin sérstak-
lega þegar Skúli kom með fyrsta
sjónvarpið í Hraunholt vafið inn í
ullarteppi!
Hlýja handartakið hans og
glettna brosið munum við geyma í
hjörtum okkar.
Elsku Anna, Eyvi, Heiða, Jódís og
fjölskyldur, við vottum ykkur okkar
innilegustu samúð.
Elsku Skúli.
Nú ertu farinn á feðranna fund
við hugsum til þín með sorg í hjarta,
þín verður saknað um ókomna stund,
guð geymi þig um veröld bjarta.
(Höf.ók.)
Systkinin frá Hraunholtum.
Nú er fallinn frá vinur minn til
margra ára og veiðifélagi eftir stutta
og harðvítuga baráttu við illkynjað-
an sjúkdóm. Mig óraði ekki fyrir því
þegar ég hafði samband við Skúla
fyrir nokkrum vikum og við ræddum
sjúkdóm hans, að svona fljótt tæki
þetta af og hann færi yfir móðuna
miklu. Skúli var alltaf mikill baráttu-
maður og þess vegna trúði ég því að
hann mundi hafa betur í þessari bar-
áttu, en enginn veit sín örlög.
Skúli var mikill útivistarmaður og
frábær veiðimaður enda gekkst
hann upp í slíku af lífi og sál. Skot-
veiðar og þá sér í lagi hreindýraveið-
ar voru honum ætíð hugleiknar og
hann var góður leiðsögumaður og
traustur og naut slíkrar virðingar
hjá kollegum sínum í þeim geira að
þeir kusu hann til formanns nýstofn-
aðra samtaka sinna.
Það eru orðin nokkuð mörg árin
síðan ég fyrst kynntist Skúla, er við
hittumst á hreindýraveiðum á Jök-
uldal og þá sá ég strax að þar fór
mikill og góður veiðimaður. Þá var
Skúli starfsmaður í Gunnarsholti og
með honum var vinur hans þaðan
Sigurður Ásgeirsson sem einnig er
annálaður skotveiðimaður. Skúli
fluttist svo austur á Hérað og gerð-
ist starfsmaður Vinnueftirlitsins til
margra ára. Hann keypti síðan
Tókastaði og setti þar upp af mikilli
framsýni fashanabúgarð og rak
hann allt til dánardags. Skúli barðist
ætíð fyrir fjölgun veiðidýra hér á
landi og var fashanaræktin fyrsta
skrefið í þeirri baráttu, en þar átti
hann við ramman reip að draga þar
sem yfirvöld voru annars vegar.
Skúli var vinsæll leiðsögumaður á
hreindýraveiðum bæði meðal inn-
lendra og erlendra veiðimanna og
hafði mikið að gera í þeim efnum.
Hann hafði mjög skemmtilegan frá-
sagnastíl og gat haldið mönnum svo
sannarlega við efnið þegar sá gállinn
var á honum. Hann var einnig sér-
lega ráðagóður og vandamálin voru
bara ekki til hjá honum, allt var
hægt að leysa á einn eða annan hátt.
Við sem unnum náttúru þessa lands
og þess gæðum kveðjum hér góðan
málsvara þeirra og mikið náttúru-
barn. Það er þó huggun harmi gegn
að orðstír Skúla mun lifa og hans
verður ávallt minnst sem frum-
kvöðuls góðra málefna.
Eiginkonu hans og börnum votta
ég dýpstu samúð mína og bið um
styrk þeim til handa.
Sólmundur Tr. Einarsson.
Látinn er úr erfiðum sjúkdómi,
langt fyrir aldur fram, Skúli Magn-
ússon, vinnufélagi og vinur. Skúli
var umdæmisstjóri Vinnueftirlitsins
á Austurlandi á árunum 1983 til
1994. Hann var ákaflega virkur
starfsmaður, lét til sín taka hvenær
sem færi gafst á fundum og sam-
komum. Starfið rækti hann af áhuga
SKÚLI
MAGNÚSSON
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.