Morgunblaðið - 17.05.2003, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 17. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Anna Ragnheið-ur Ívarsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 4. des-
ember 1986. Hún
lést af slysförum
aðfaranótt 11. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Ívar Gunnarsson
skipasmiður, f. á
Akranesi 21.12.
1956, og Bjarney
Pálsdóttir sjúkra-
liði, f. í Vestmanna-
eyjum 5.9. 1961.
Anna Ragnheiður
var næstelst fjögurra systkina.
Eldri systir hennar, samfeðra, er
Sigríður Þóra, f. 28.1. 1979, og
yngri eru Rakel Ýr, f. 12.3. 1990,
og Páll Eydal, f. 12.8. 1997.
Foreldrar Ívars eru Gunnar
Sveinn Júlíusson, f. á Akranesi
feðra systir þeirra er Svandís, f.
1.11. 1947.
Foreldrar Bjarneyjar voru
Páll Eydal Jónsson, f. á Garð-
stöðum í Vestmannaeyjum 8.12.
1919, d. 27.10. 1996, og Ragn-
heiður Valdórsdóttir, f. á Hrút-
eyri við Reyðarfjörð 19.12. 1918,
d. 8.11. 2001. Bróðir Bjarneyjar
er Borgþór Eydal f. 27.9. 1941,
kvæntur Októvíu Andersen, þau
eiga fjórar dætur og sex barna-
börn. Systir Bjarneyjar er Guð-
rún f. 15.3. 1949, gift Reyni
Árnasyni, þau eiga tvö börn og
þrjú barnabörn.
Anna Ragnheiður útskrifaðist
úr Barnaskóla Vestmannaeyja
vorið 2002 og hóf nám í Fram-
haldsskólanum í Vestmannaeyj-
um um haustið það ár og stefndi
á frekara nám. Hún æfði fim-
leika með Fimleikafélaginu Rán í
átta ár og þjálfaði hjá félaginu í
eitt ár. Jafnframt æfði hún fót-
bolta með ÍBV í þrjú ár.
Útför Önnu Ragnheiðar verð-
ur gerð frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
30.3. 1928, og Anna
Daníelsdóttir, f. á
Akranesi 1.8. 1931,
d. 3.6. 1999. Systkini
Ívars eru: Sigrún, f.
6.8. 1950, sambýlis-
maður Gísli Jónsson,
hún á tvo syni; Ragn-
heiður, f. 31.10. 1951,
sambýlismaður
Björgvin Eyþórsson,
þau eiga fjögur börn
og tvö barnabörn;
Viðar, f. 7.12. 1952,
kvæntur Hafdísi Sig-
urþórsdóttur, þau
eiga fimm börn og
eitt barnabarn; Daníel, f. 7.6.
1955, sambýliskona Sigríður
Ingvarsdóttir, hann á fjögur
börn; og Dröfn, tvíburasystir Ív-
ars, f. 21.12, 1956, sambýlismað-
ur Magnús Þráinsson, hún á tvö
börn og tvö barnabörn. Sam-
Óska ég þess að angur mitt
aldrei snerti hjarta þitt.
Til þess ertu alltof ljúf og góð. –
En ég vil þú vitir það,
vina mín, þó hausti að,
að þú varst mín sumarþrá,
mitt sólskinsljóð.
(Tómas Guðmundsson.)
Mamma og pabbi.
Áður en þú fórst sagðir þú
að þú mundir aldrei fara.
Áður en þú misstir sjón þína sagðir þú
að þú mundir aldrei taka augun af mér,
en mér líður eins og þú hafir gufað upp.
En þegar ég lít á stjörnurnar á kvöldin
þá veit ég að þú fórst aldrei.
(Anna Ragnheiður Ívarsdóttir.)
Elsku Anna Ragnheiður mín, ég
veit ekki hvað ég á að segja. Mér
finnst þú bara vera úti með vinunum
og komir svo heim til okkar. Það er
svo skrítið að vera hérna í Eyjum
núna því að við vorum alltaf saman
þegar ég kom. Fórum niður í her-
bergi og botnuðum græjurnar eða
horfðum á sjónvarpið. Við sváfum
alltaf svo lengi að Badda og pabbi
skildu ekkert í því. Þegar ég var í
Reykjavík höfðum við reglulega sam-
band. Þá var mikið talað og hlegið.
Við vorum svo miklir vitleysingar að
við gátum ruglað um heima og geima.
Ég sakna þín svo rosalega mikið og ég
veit ekki hvernig ég á að lifa með því
að þú sért farin frá okkur. Við stönd-
um öll saman fjölskyldan og eigum
góða vini sem hjálpa okkur í sorginni.
Elsku fallega litla systir mín, þú
vildir alltaf að Sigga systir færi með
þig á rúntinn og skildir aldrei í því að
ég kæmi ekki á bílnum. Þegar við vor-
um yngri og ég var búin að vera í Eyj-
um lagðirðu alltaf aukadisk á borðið
fyrir mig, ef „ske“ kynni að ég kæmi
aftur. Elsku dúllan mín, þú verður
alltaf hjá mér. Ég tek þig með á rúnt-
inn og legg alltaf aukadisk á borðið
fyrir þig í hjarta mínu.
Hvíl í friði, þín stóra systir,
Sigríður Þóra.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Elsku systir mín er dáin, ég trúi því
ekki. Þetta getur ekki verið satt. Mér
finnst svo skrítið að ég eigi ekki eftir
að liggja hjá henni, spjalla og horfa á
sjónvarpið. Að ég eigi ekki eftir að
heyra ,,halló!“ frá henni þegar hún
kemur heim. Að hafa hana ekki alltaf
hjá mér. Á ég aldrei eftir að hlusta
með henni á Céline Dion og fleiri
uppáhaldslög hennar? Ég var farin að
hlakka til að fara á rúntinn með henni.
Önnu Ragnheiði fannst svo gaman að
keyra. Ég fór yfirleitt alltaf með þeg-
ar hún fékk að keyra, hún fór alltaf
svo varlega. Anna Ragnheiður ætlaði
til útlanda með vinkonum sínum í
ágúst. Hún var búin að tala um að
kaupa eitthvað handa mér. Þegar við
vorum úti á Mallorca í fyrra, öll fjöl-
skyldan, var svo gaman hjá okkur.
Við fórum á ströndina flesta daga og
við systurnar lögðumst á vindsængur
út á sjó. Anna Ragnheiður var svo góð
systir.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Mér er svo illt í hjartanu mínu, mér
líður svo illa og ég sakna hennar svo
mikið.
Rakel Ýr.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku besta systir, þú varst alltaf
svo góð við mig. Þú áttir oft nammi í
herberginu þínu handa mér. Af
hverju eru allir að gráta og segja að
þú sért farin? Ég veit að þú verður
alltaf til, í hjartanu mínu og í hug-
anum mínum.
Páll Eydal.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Hvílík martröð, á svipstundu er
elsku litla frænka okkar hrifin á brott
í hræðilegu bílslysi. Anna Ragnheið-
ur, aðeins 16 ára gömul, yndislega fal-
leg og geislandi eins og útsprungin
rós, í blóma lífsins. Af hverju? Glað-
vær og góð stúlka á rúntinum með
vinkonum eftir erfitt próf. Orðin
skortir en minningarnar lifa um góða
og prúða stúlku, sem gott orð fór af
hvar sem hún kom. Sorgin nístir
hjörtu okkar, tíminn stendur í stað og
við erum illa minntar á, hvað það er
sem skiptir máli í þessu lífi.
Við vorum montnar af Önnu Ragn-
heiði, hún var yndisleg frá því hún leit
fyrst dagsins ljós. Alltaf svo hlý, blíð
og góð. Í hvert skipti sem við hittum
hana tók hún á móti okkur með fal-
legu brosi. Hún var ekki há í loftinu
þegar hún ákvað að safna síðu hári,
langt niður á bak eins og frænkur
hennar. Hún lék sér gjarnan með
perlufestar frá ömmu og aðra skart-
gripi, því hún var mikið fyrir skart og
fínerí eins og nöfnur hennar. Við höf-
um oft haldið því fram að ,,pjattið“
fylgi nafninu, enda stefndi Anna
Ragnheiður á nám í snyrtifræði. Hún
æfði sig í að lita, plokka og farða vini
og fjölskyldu, þegar tækifæri gafst.
Ekki vantaði dugnaðinn í hana
frænku okkar. Anna Ragnheiður var í
fullu námi í framhaldsskólanum og
vann með náminu.
Önnu Ragnheiði líkaði ágreiningur
illa og á kosningadaginn sagðist hún
aldrei ætla að kjósa, henni fannst
þetta falskt. Hún var mikið hjá ömmu
og afa og var einlæg í þeirri ást eins
og öllu öðru. Eftir andlát þeirra fór
hún oft að leiðunum þeirra, á leið
heim úr skólanum. Samband Önnu
Ragnheiðar við foreldra sína var ein-
stakt og öðrum til fyrirmyndar. Leit
hún á foreldra sína sem góða vini. Þau
voru alltaf í góðu sambandi og þegar
Anna Ragnheiður var úti með vinun-
um hringdust þau oft á. Henni leið vel
í faðmi fjölskyldunnar. Það er ynd-
islegt til þess að vita hversu mikill
kærleikur ríkti á milli þeirra.
Elsku Badda, Ívar, Sigga Þóra,
Rakel Ýr og Palli. Guð styrki ykkur í
þessari sáru sorg.
Þórdís, Ragnheiður,
Emilía og Páley.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku Badda, Ívar, Sigga Þóra,
Rakel Ýr og Palli.
Guð gefi ykkur styrk og veiti ykkur
huggun í þessari miklu sorg.
Borgþór og Októvía.
Þú fagra blómið blóma sem blómstrar jörðu á.
Þú fegurst rósin rósa sem reynist vera oss hjá.
Í garði þeim sem gengur þú er gjarnan þig að
sjá.
Þú fagra rósin rósa sem reyndist vera oss hjá.
Þín angan unað vekur og örvar lífsins þrá.
Hún sorg og sút burt hrekur og sefar grátna
brá.
Því gakktu hljótt um garðinn þinn og grunda
hvert eitt spor,
Þú fagra blómið blóma sem blómstrar sérhvert
vor.
(Einar Steindórsson.)
Enn eina ferðina erum við minnt á
hverfulleika lífsins og hversu magn-
vana við stöndum gagnvart máttar-
völdunum. Hringing um miðja nótt.
Hún Anna Ragnheiður var að deyja í
bílslysi. Ég held mig sé að dreyma, en
því miður er þetta ekki draumur held-
ur kaldur raunveruleikinn. Elskuleg
bróðurdóttir er látin aðeins 16 ára að
aldri. Ég hef fylgst með frænku minni
frá fæðingu, og séð hana springa út og
verða að gullfallegri stúlku. Hún var
afskaplega blíðlynd og prúð stúlka
sem flíkaði ekki tilfinningum sínum.
Falleg persóna yst sem innst. Anna
Ragnheiður ólst upp hjá foreldrum
sínum og systkinum í Vestmannaeyj-
um. Aðeins fjögurra ára að aldri byrj-
aði hún í fimleikum og var í fremstu
röð þar í mörg ár. Seinna tók við fót-
boltinn, síðan var dansinn alltaf ofar-
lega á blaði. Hún stundaði nám við
framhaldsskóla Vestmannaeyja og
var byrjuð að skipuleggja framtíðina.
Lífið rétt að byrja en þá er streng-
urinn klipptur og ungri stúlku kippt í
burtu á einu augnabliki.
Fjölskyldan er mjög samrýnd og
var Anna Ragnheiður mikil pabba-
stelpa. Er fjölskyldan kom í sína ár-
legu sumarreisu upp á land var iðu-
lega gist hjá mér eftir að fjölskyldan
stækkaði. Tómlegt verður í næstu
heimsókn er einn fjölskyldumeðlim-
inn vantar.
Ég man litla hnátu með falleg stór
augu, freknur og feimnislegt bros.
Litla hnátan leit ógurlega upp til
frænda síns og elti hann á röndum í
heimsóknum sínum. Ég man heim-
sókn þína og Rakelar Ýrar systur
þinnar er þið komuð tvær einar í
heimsókn til mín, báðar orðnar eldri
og sjálfstæðari. Ég man samtal okkar
í heita pottinum uppi á Skaga fyrir
tæpum tveimur árum er þú gerðir
frænku að trúnaðarvini þínum um
stund. Þá þegar orðin falleg ung
stúlka, með blik í augum og tilhlökk-
un fyrir framtíðinni. Ég man.
Elsku Ívar, Badda, Sigga Þóra,
Rakel Ýr og Palli, ég bið almættið að
senda ykkur styrk og huggun á þeim
erfiðu stundum sem framundan eru.
Minningin um stúlkuna ykkar lifir.
Til þín elsku vina, ég kveð þig um
stund uns við hittumst á ný í landi
hinnar eilífu birtu þar sem þú ert feg-
urst allra rósa.
Þín
Dröfn frænka.
Mig langar að minnast í örfáum
orðum ungrar frænku minnar sem
tekin hefur verið frá okkur langt fyrir
aldur fram. Allt frá barnsaldri hef ég
fylgst með Önnu Ragnheiði úr fjar-
lægð vaxa úr grasi og verða að ungri
og glæsilegri stúlku. Þar sem ég bý á
Akranesi en hún í Vestmannaeyjum
voru samskipti okkar minni en ég
hefði kosið. Þegar von var á fjölskyld-
unni frá Eyjum til ömmu og afa á
Kirkjó beið ég með eftirvæntingu og
var ævinlega í móttökunefndinni þeg-
ar þau mættu á staðinn, í seinni tíð
þegar bættist í barnahópinn gisti
þessi samheldna fjölskylda hjá fjöl-
skyldunni minni.
Á ættarmótinu í Biskupstungunum
fyrir tveimur árum kom Anna Ragn-
heiður sem fulltrúi sinnar fjölskyldu,
þarna stóð há og grönn, glæsileg
stúlka sem vart var hægt að kalla litlu
frænku lengur. Ég hitti Önnu Ragn-
heiði síðar það sumar þegar fjölskyld-
an kom í sína árlegu sumarheimsókn
á Skagann og ekki óraði mig fyrir því
að það væri í síðasta skiptið sem við
hittumst.
Dóttir mín spyr mig með tár í aug-
um af hverju þurfti hún að deyja? En
ég hef ekkert svar. Með þessum fá-
tæklegu orðum vil ég kveðja góða
stúlku.
Elsku Ívar, Badda, Sigga Þóra,
Rakel Ýr og Palli, ykkar missir er
mikill, megi Guð styrkja ykkur í þess-
ari miklu sorg.
Rósa Björk.
Í dag minnumst við Önnu Ragn-
heiðar Ívarsdóttur, ungrar stúlku
sem lést í bílslysi aðfaranótt sunnu-
dagsins 11. maí. Síðastliðið haust hóf
Anna Ragnheiður nám við Fram-
haldsskólann í Vestmannaeyjum.
Hún vakti brátt athygli okkar fyrir
framkomu sína og glæsileika. Hún
hafði ótalmargt til að bera sem oft
prýðir ungt og tápmikið fólk. Hún
hafði prúðmannlega framkomu og var
kurteis, bæði við okkur og samnem-
endur sína í skólanum. Hún skilaði
vinnu sinni af mikilli samviskusemi og
vandaði sig mjög við úrlausn þeirra
verkefna sem hún vann að. Það sýndi
ásamt mörgu öðru afar vel hvern
mann hún hafði að geyma. Anna
Ragnheiður var jafnan glaðleg í fasi
og blíð og þannig ávann hún sér
traust nemenda skólans og þess
starfsfólks sem umgekkst hana.
Við skyndilegt fráfall Önnu Ragn-
heiðar minnumst við þessa alls. For-
eldrar og fjölskylda syrgja ástvin,
skólafélagarnir sjá á eftir góðum vini
úr sínum hópi og skólinn hefur misst
góðan og traustan nemanda sem átti
fram undan svo bjarta framtíð og lífið
sjálft.
Við vottum foreldrum og fjölskyldu
Önnu Ragnheiðar okkar dýpstu sam-
úð.
Megi minningin um góða stúlku lifa
meðal okkar allra. Blessuð sé sú
minning.
Starfsfólk Framhaldsskólans
í Vestmannaeyjum.
Það eru þungbærar fréttir sem
berast okkur til eyrna aðfaranótt
sunnudagsins 11. maí. Enn einu sinni
hefur maðurinn með ljáinn tekið sinn
toll. Í þetta sinn er það ung og þroska-
vænleg stúlka í blóma lífsins sem hrif-
in er á brott í umferðarslysi. Vegir
Guð eru órannsakanlegir og allt á sér
einhvern tilgang, en við mannanna
börn eigum erfitt með að sjá nokkurn
tilgang í því að atburðir sem þessir
eigi sér stað. Ég kynntist Önnu Ragn-
heiði fyrst sem lítilli hnátu með feimn-
islegt bros og blik í auga er ég tók að
mér umsjónarkennslu í 2. E.B. haust-
ið 1993. Sem umsjónarkennari henn-
ar næstu sex árin fékk ég að fylgjast
með henni vaxa og þroskast. Anna
Ragnheiður var góður námsmaður
sem gott var að hafa nálægt sér. Með
sinni ljúfu og hógværu framkomu
ávann hún sér traust og virðingu
þeirra sem hana umgengust hvort
sem það voru fullorðnir eða börn. Ótal
myndir fljúga gegnum hugann þegar
litið er til baka. Glíman við að ná tök-
um á lestrinum, þeirri miklu kúnst og
sigurbrosið þegar þeim hjalla var náð,
margföldunartaflan lögð að velli,
bekkjarkvöldin, skólaferðalag ár-
gangsins til Svíþjóðar og áfram mætti
telja. Allt eru þetta ljúfar minningar
um skemmtilegan og samstilltan
nemendahóp sem Anna Ragnheiður
átti ekki minnstan þátt í að gera eft-
irminnilegan. Í þennan hóp er nú
höggið skarð sem vandfyllt er. Ég bið
Guð að styrkja nemendur mína fyrr-
verandi til að takast á við þá sorg sem
þau standa nú frammi fyrir. Einnig
sendi ég foreldrum, systkinum og
fjölskyldu Önnu Ragnheiðar mínar
dýpstu samúðarkveðjur. Önnu Ragn-
heiði þakka ég samfylgdina og þó
kveðjustundin sé sár eigum við minn-
ingar um fallega og ljúfa stúlku. Þær
minningar verða ekki frá okkur tekn-
ar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Eygló Björnsdóttir.
Guð vill að ég sé honum sólskinsbarn,
er sí og æ skín fyrir hann
á heimili’, í skóla, í hverjum leik,
sem honum geðjast kann.
Guð vill að ég reynist af hjarta hlýr
við hvern sem er með mér,
og geti æ sýnt, hve glatt og ljúft
í geði barn hans er.
(Bjarni Jónsson.)
Þessi orð lýsa þér vel. Alltaf kát og
glöð en samt svo ljúf og góð. Það var á
björtum haustdegi árið 1999 sem ég
kynntist þér fyrst af alvöru er þú,
ásamt 25 öðrum nemendum, hófst
nám í 8. bekk. Ég var svo heppin að
vera umsjónarkennari bekkjarins og
á margar góðar minningar frá þess-
um tíma. Þegar ég lít til baka, og
skoða myndir úr bekkjarstarfinu, sé
ég hversu mikið þú þroskaðist á ár-
unum þremur. Þú breyttist úr lítilli,
hlédrægri stelpu í glæsilega unga
ANNA RAGNHEIÐUR
ÍVARSDÓTTIR