Morgunblaðið - 17.05.2003, Blaðsíða 43

Morgunblaðið - 17.05.2003, Blaðsíða 43
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. MAÍ 2003 43 ✝ Ólöf Guðrún Guð-björnsdóttir fæddist á Ballará í Klofningshreppi í Dalasýslu 18. janúar 1915. Hún lést á St. Jósefsspítala 8. maí síðastliðinn. Foreldr- ar hennar voru Guð- björn Sigurðsson Bergmann, f. í Önd- verðanesi á Snæfells- nesi 1899, d. 1964, og Guðrún Ívarsdóttir, f. á Langeyjarnesi í Dalasýslu 1884, d. 1961. Hálfsystur Ólafar, sammæðra, eru Helga Jónsdóttir, f. 1918, og Ingveldur Jónsdóttir, f. 1926, d. 1990. Ólöf giftist Sverri Guðmunds- syni, f. 11. september 1910, d. 20. apríl 1986. Foreldrar Sverris voru Guðmundur Hannesson, f. í Galt- ardalskoti 1874, d. 1935, og Þór- dís Ingibjörg Ívarsdóttir, f. á Langeyjarnesi 1872, d. 1956. Börn Ólafar og Sverris eru Jón Ingi- berg, f. 1934, d. 2000, hann á einn son; Guðmundur Viggó, f. 1938, kvæntur Ástu Angelu Grímsdótt- ur, f. 1950, búsett á Álftanesi, þau eiga fjögur börn og átta barna- börn, Guðmundur á son frá fyrri sambúð; Ólafur, f. 1940, kvæntur Ósk Elínu Jóhannesdóttur, f. 1941, búsett í Reykjavík, þau eiga sex börn og fimm barnabörn, frá fyrri sambúð á Ósk Elín eina dóttur og þrjú barnabörn; Gunnar Guðbjörn, f. 1943, d. 2002; Hulda, f. 1945, gift Agli Tyrfings- syni, f. 1941, búsett í Hafnarfirði, þau eiga þrjá syni og tíu barnabörn; Þórdís Ingibjörg, f. 1946, í sambúð með Einari Jakobssyni, f. 1943, búsett í Skagafirði, þau eiga þrjú börn, níu barnabörn og eitt barna- barnabarn; Bjarnfríður, f. 1952, gift Snorra Þorgeirssyni, f. 1926, búsett í Hafnafirði, þau eiga þrjú börn og fjögur barnabörn. Ólöf og Sverrir bjuggu á Straumi á Skógarströnd til ársins 1980. Ólöf bjó í Stykkishólmi frá árinu 1980–2001, fluttist þá til Hafnarfjarðar og bjó þar í eitt ár. Hún flutti að Skólatúni 4 í Bessa- staðahreppi í september síðast- liðnum og bjó þar uns hún lést. Útför Ólafar verður gerð frá Breiðabólstaðarkirkju á Skógar- strönd í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Í dag kveð ég í hinsta sinn elsku- lega ömmu mína. Mig setur hljóða. Um hugann streyma minningarnar hver af ann- arri. Ætíð var það tilhlökkunarefni er afi og amma á Straumi komu norður að Dúki á sumrin og dvöldu hjá okk- ur um tíma. Þau voru okkur systk- inunum alltaf svo góð. Ein minning er mér þó kærari en aðrar. Það var þegar afi og amma komu norður síðla sumars. Ég var nú ekki há í loftinu þá, líklega um það bil að hefja skólagöngu mína. Amma hafði verið að prjóna ullar- sokka handa okkur systkinum fyrir veturinn eins og hennar venja var, en hvorki þá fyrstu né þá síðustu. Við settumst glaðar systur með blauta sokkana okkar í vaskafati inn í herbergi, fullar eftirvæntingar. Þarna kenndi amma blessunin okk- ur að þæfa sokkana okkar svo þeir yrðu þéttari og hlýrri um veturinn. Ófá sokkapörin hefur hún fært mér og börnum mínum um dagana og færum við henni bestu þakkir fyrir. Minning hennar er ljós í hjarta mínu. Ég sendi þér kæra kveðju, nú komin er lífsins nótt. Þig umvefji blessun og bænir, ég bið að þú sofir rótt. Þó svíði sorg mitt hjarta þá sælt er að vita af því, þú laus ert úr veikinda viðjum, þín veröld er björt á ný. Ég þakka þau ár sem ég átti þá auðnu að hafa þig hér. Og það er svo margs að minnast, svo margt sem um hug minn fer. Þó þú sért horfin úr heimi, ég hitti þig ekki um hríð. Þín minning er ljós sem lifir og lýsir um ókomna tíð. (Þórunn Sigurðardóttir.) Sigríður Helga Einarsdóttir. Hún Lóa amma er dáin, það hefði ekki átt að koma okkur sem vissum um veikindi hennar á óvart en samt er eins og við séum aldrei viðbúin slíkum fréttum. Mig langar að skrifa nokkur orð um hana Lóu ömmu mína sem lést 8. maí á St. Jósefsspítala í Hafn- arfirði, þar sem hún var búin að vera í nokkrar vikur. Það var alltaf gott að koma til þín heima hjá pabba og mömmu, þar sem þú áttir heima undanfarna mánuði, og sitja og spjalla við þig, þú í þínum rauða stól með prjónana, því alltaf varstu að prjóna á litla og stóra fætur. Það var gott að fá sokka og vettlinga frá Lóu langó, þú varst alltaf að hugsa um að öllum væri hlýtt, enda varstu yndisleg amma og mér þótti vænt þig. Börn- in mín voru mjög hænd að þér og það varð alltaf að bjóða Lóu langó í afmæli eða á sýningu í leikskólan- um. Þú sagðir alltaf: „Ég reyni að skrölta þetta.“ Lát opnast himins hlið þá héðan burt ég fer, mitt andlát vertu við og veit mér frið hjá þér. Þá augun ekkert sjá og eyrun heyra’ ei meir og tungan mæla’ ei má þá mitt þú andvarp heyr. (Vald. Briem.) Nú þegar leiðir okkar skilur um sinn vil ég og fjölskylda mín þakka góðar samverustundir með þér, elsku amma mín. Guð geymi þig, þín Matthildur Ólöf. Elsku amma. Nú ertu farin á feðranna fund við hugsum til þín með sorg í hjarta þín verður saknað um ókomna stund guð geymi þig um veröld bjarta. (Höf. ók.) Stundin er runnin upp og almætt- ið hefur kallað þig til sín. Ósköp mun ég sakna þín og allra þeirra stunda sem ég átti með þér. Þær voru ófáar ferðirnar vestur í Straum til ömmu og afa, ýmist með rútunni, Óla frænda eða pabba og mömmu, ég smástelpa nánast alltaf bílveik en maður lét sig hafa það því það var svo gaman hjá ömmu og afa. Það var ýmislegt brallað af okk- ur krökkunum sem vorum hjá þeim á sumrin, klifrað í klettaborgum, sullað í mógröfunum, hlaupið eftir fjárhús og hlöðuþakinu og aldrei sagðir þú neitt þó við kæmum blaut og drullug heim. Stundum bað amma mig að fara niður í fjós og mjólka heimiliskúna og bar ég mjólkina heim í fötunni en einu sinni sparkaði kusa í fötuna og hellti öllu niður svo það var bara smá sopi eftir, fór ég skælandi heim með föt- una og sagði ömmu hrakfarasöguna en hún klappaði bara á kollinn á mér og sagði að þetta færi bara bet- ur næst. Ein minning stendur sérstaklega upp úr frá Straumi: Afi var að keyra dráttarvélina inn að Hálsi (næsti bær) amma og ég sátum á palli aft- an á vélinni, vel dúðaðar og vorum við að fara að skipta um umbúðir á henni Stássu, en það var meri sem amma átti og var henni afar kær. Hún hafði slasað sig illa á fæti og þurfti að skipta um umbúðir, hafði amma fengið sjúkrahússvist fyrir hana hjá nágrönnunum, fórum við daglega til að hjúkra henni í þó- nokkurn tíma. Amma prjónaði mikið af sokkum og vettlingum. Þegar við systurnar vorum litlar, ca 6-8 ára, kenndi hún okkur að þæfa ullarsokkana svo að þeir yrðu hlýrri og sterkari og var það söguleg stund. Þegar ég varð eldri og fór að búa og eignast börn- in sendi amma alltaf sokka og vett- linga á þau sem hún hafði prjónað því hún vildi að þeim væri hlýtt og liði vel. Mér finnst ég vera afar rík að hafa átt hana ömmu mína svona lengi en nú er þrautum hennar lokið og hún komin til afa og allra hinna sem á undan eru gengnir og veit ég að nú líður henni vel. Guð veri með þér. Ólöf Kristín Einarsdóttir. Elskulega amma, njóttu eilíflega Guði hjá, umbunar þess, er við hlutum ávallt þinni hendi frá; þú varst okkur ungu hjörtum, eins og þegar sólin hlý, vorblómin með vorsins geislum vefur sumarfegurð í. Hjartkær amma, far í friði, Föðurlandið himneskt á, þúsundfaldar þakkir hljóttu þínum litlu vinum frá. Vertu sæl um allar aldir, alvaldshendi falin ver, inn á landið unaðsbjarta, englar Drottins fylgi þér. (Berglind Árnadóttir.) Góða nótt elsku langamma. Megi Guð og gæfa vera með þér. Takk fyrir allt. Kveðja. Ingimar Axel, Kristrún Huld, Anna Þóra og Eydís. ÓLÖF GUÐRÚN GUÐBJÖRNSDÓTTIR og þegar á reyndi sýndi hann festu og djörfung sem dugði til að koma mikilvægum úrbótamálum til fram- kvæmdar. Ekki var alltaf full eining um það sem hann hafði til málanna að leggja. Róttækar hugmyndir hans hristu upp í mönnum. En þær komu umræðum af stað og leiddu til breytinga. Þannig vildi hann láta til sín taka en jafnframt var stutt í húmorinn. Slíkir starfsmenn eru mikilvægir hverju fyrirtæki. Skúli var í raun frumkvöðull. Honum datt ýmislegt nýstárlegt og óvenjulegt í hug og sumum hug- myndum sínum hrinti hann í fram- kvæmd. Hann var upphafsmaður fasanaræktar á Íslandi og hver veit nema það verði vænleg búgrein í framtíðinni. Hann stundaði leiðsögn hreindýraveiðimanna, erlendra sem innlendra, um öræfi austurlands. Þjónustu hans á því sviði var við brugðið, það fékk ég sjálfur að reyna fyrir allmörgum árum. Áhuginn á viðfangsefninu var óendanlegur og við veiðimenn gat hann bundist slík- um vináttuböndum að óvenjulegt er. Skúli var hagur mjög og fyrir all- mörgum árum tók hann að læra og stunda útskurð og efniviðurinn var sóttur í skóga Austurlands. Hann gaf stofnun sinni forláta ræðupúlt sem hann smíðaði sjálfur og skreytti með útskurði sínum. Þannig var ör- læti hans og þennan grip eigum við nú til minningar um góðan dreng. Við sem störfuðum með Skúla hjá Vinnueftirlitinu söknum góðs vinnu- félaga og erum þakklát fyrir að hafa fengið að kynnast honum. Framlag hans til framfara í vinnuverndarmál- um var drjúgt og fyrir það vil ég einnig þakka. Við sem kynntumst honum persónulega söknum jafn- framt góðs vinar og félaga. Við vott- um Önnu og fjölskyldu hans allri og vinum okkar dýpstu samúð. Eyjólfur Sæmundsson. Kveðja frá Skotveiðifélagi Íslands Látinn er merkur íslenskur veiði- maður, Skúli Magnússon. Skúli hafði nú um nokkurt skeið barist við illvígan sjúkdóm, þrátt fyrir það var hann ótrúlega hress og léttur í lund. Það eru aðeins örfáir dagar síðan hann hafði samband við okkur, hann var að leita eftir stuðn- ingi okkar við hjartans mál sitt, að sleppa fashönum út í náttúruna svo að mætti veiða þá. Skúli var frábær veiðimaður og mikill náttúruunn- andi. Á heiðum uppi við veiðar eða hreindýraveiðaleiðsögn var hann svo sannarlega í essinu sínu. Hann lagði sig fram um að miðla af sinni miklu þekkingu og leiðbeina óreyndum veiðimönnum. Erlendir veiðimenn heilluðust af Skúla enda minnti hann á bandaríska skáldið og veiðimann- inn Ernest Hemingway. Skúli var á vissan hátt listamaður í eðli sínu. Hann átti létt með að tjá sig, setja saman texta og meðal ann- ars tók hann saman skemmtilega og áhugaverða bók um rjúpuna. Skúli var listasmiður, áhugamaður um ís- lenska menningu og gamla muni. Þá tók hann þátt í þjóðfélagsumræð- unni, í fjölmiðlum og víðar. Eitt af síðustu verkum Skúla var að beita sér fyrir stofnun Félags hreindýra- leiðsögumanna. Skúla var mikið hjartans mál að framkvæmd og skipulag hreindýraveiða væri í eins góðu lagi og unnt er og að hrein- dýraleiðsögumenn væru vel þjálfað- ir og ættu kost á fræðslu og öllum nýjustu upplýsingum. Eins og áður hefur komið fram var mikið áhuga- mál Skúla að bæta við fánu veiði- dýra hér á Íslandi. Hóf hann fyrstur Íslendinga fashanaeldi hér á landi og vann hann þar merkilegt braut- ryðjandastarf. Ég hygg að það verði verðugur minnisvarði, ef svo má að orði komast, um Skúla Magnússon að á næsta ári verði einhverjum af fashönum þeirra hjóna sleppt út í náttúruna á afmörkuðum stað svo að hægt verði að veiða þá. Skotveiði- félag Íslands mun láta það verða eitt af sínum fyrstu verkum nú eftir kosningar að þessi tilraun verði gerð eins fljótt og auðið er. Skotveiðifélag Íslands vottar eiginkonu hans og fjölskyldu inni- legustu samúð. Skotveiðifélag Íslands vill að lok- um þakka Skúla Magnússyni fyrir ánægjulegt samstarf og hvatningu hans okkur til handa í starfi okkar. Sigmar B. Hauksson, formaður Skotveiðifélags Íslands. Nú er fallinn frá góður veiðimað- ur, fasanabóndi og drengur góður, í blóma lífsins. Fréttin um lát Skúla Magnússon- ar kom eins og þruma úr heiðskíru lofti, þótt ég hafi vitað um tvísýna baráttu hans við illvígan sjúkdóm. Ég kynntist Skúla á fyrstu árum Skotveiðifélags Íslands þar sem hann fór gjarnan fremstur í flokki í baráttunni fyrir viðurkenningu og réttindum skotveiðimanna og tók ég til þess hve vel hann var máli farinn, góður penni og með kímnigáfuna í góðu lagi. Það var síðan fyrir um það bil tíu árum að ég kynntist hrein- dýraleiðsögumanninum Skúla af eig- in raun og að öðrum ólöstuðum er ekki hægt að hugsa sér betri leið- sögumann og hef ég flest árin síðan notið leiðsagnar hans. Síðastliðið haust fór ég einn með Skúla til veiða á Fljótsdalsheiðina, sem gekk sér- lega vel enda Skúli glöggur og fund- vís á hreindýrin. Það er ekki aðeins veiðin sem er eftirminnileg heldur einnig félagsskapurinn við þetta mikla náttúrubarn og var margt skrafað. Eftir að dýrið var komið í hús á Tókastöðum áttum við konan mín, Una, góða samverustund þar með Skúla og konu hans Önnu og nutum þar mikillar gestrisni. Þegar við kvöddum þessi mætu hjón hvarflaði það ekki að mér að þetta væru síðustu samverustundir okkar Skúla. Ég kveð Skúla með söknuði og er þakklátur fyrir kynni okkar. Önnu og börnum votta ég innilega samúð. Jóhann Bjarnason. Ég vil með nokkrum orðum kveðja samstarfsmann minn og vin Skúla Magnússon. Frá því ég kom til starfa hjá Héraðsskjalasafni Austfirðinga hafa leiðir okkar legið saman en hann starfaði með nokkr- um hléum á Minjasafni Austurlands. Skúli Magnússon var í hópi þeirra manna sem hafa þann fágæta eig- inleika að laða að sér fólk, hann var frá því fyrsta að hann kom til starfa hjá Minjasafni Austurlands í hlut- verki þess sem bjó til einingu úr þessum litla vinnustað sem Safna- húsið er, þar eru fjórar stofnanir starfræktar og starfsmenn oftast sjö. Þessum hóp náði Skúli saman í morgun- eða síðdegiskaffi þar sem rætt var allt milli himins og jarðar en oftar en ekki framfaramál byggð- arlagsins eða Austurlands almennt. Fáa hef ég hitt sem voru jafn brenn- andi í andanum um allt þð sem til framfara mátti horfa á Austurlandi. Markaðssetning einstæðrar náttúru Íslands var honum mikið kappsmál, en á sama hátt var hann einarður talsmaður þess að maðurinn og nátt- úra landsins spiluðu saman. Hann var veiðimaður sem gjörþekkti land- ið, bar virðingu fyrir því en var jafn- framt sannfærður um að eðlileg nýt- ing væri sjálfsögð. Ég fann hjá Skúla Magnússyni margt sem ég held að einkenni okk- ur íslenska sveitamenn sem endað höfum á mölinni. Það eru þessi tengsl við landið sem erfitt er að rjúfa. Á síðasta sumri tók Skúli sæti í stjórn Héraðsskjalasafns Austfirð- inga. Þar var hann sem annars stað- ar einarður talsmaður þess að Aust- firðingar byggðu upp menningarstofnanir af metnaði og þannig að sómi væri að. Með þessum fátæklegu orðum vil ég þakka Skúla gjöful og ógleym- anleg kynni og afbragðs samstarf. Ég sendi eiginkonu hans, börnum og barnabörnum og öðrum aðstandend- um mínar dýpstu samúðarkveðjur. Hrafnkell A. Jónsson, héraðsskjalavörður, Egilsstöðum. Elsku langamma. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Drottinn minn, gef þú dán- um ró. Hinum líkn sem lifa. Takk fyrir allt. Einar Þór, Kristján, Jón Haukur og Sigrún Ágústa. Elsku Lóa langamma, við Ásta Valdís þökkum þér öll árin með þér, við áttum alltaf góðar stundir með þér, við elskum þig, Guð geymi þig. Árni Steinar og Ásta Valdís. HINSTA KVEÐJA MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds- laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist) eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til- greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima- síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun- blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif- uðum greinum. Birting minningargreina  Fleiri minningargreinar um Skúla Magnússon bíða birt- ingar og munu birtast í blaðinu næstu daga.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.