Morgunblaðið - 20.08.2003, Síða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. ÁGÚST 2003 33
Eftir að Auður var orðin ein, lét
hún breyta húsinu þannig að Þóra
dóttir hennar ásamt Peter Adrian
syni hennar gátu búið sér heimili í
sama húsi en þó í aðskildum hýbýl-
um. Þetta gerði Auði kleift að búa
áfram í húsinu sínu þar til snemma á
þessu ári að hún keypti sig inn á
hjúkrunarheimili. En hún naut þess
ekki lengi að búa um sig þar, því hún
þurfti meira og minna að dvelja á
sjúkradeildinni þar til yfir lauk. Hún
sagði mér í símann nýlega að hún
þráði það eitt að komast aftur í íbúð-
ina sína, sem aldrei varð.
Húsið hennar hafði verið í sölu um
tíma og þar sem það hafði ekki skipt
um eigendur þegar Auður lést, gátu
fjölskylda hennar og vinir safnast
þar saman að lokinni minningarat-
höfninni, sem var haldin í kirkju í Ar-
lington. Þetta var einkum vel við
hæfi, því á þessu heimili hafa senni-
lega flestir sem þarna voru ótal sinn-
um á síðustu fjórum áratugum safn-
ast í kringum hana til að njóta og
gleðjast með henni, þar sem hún var
hrókur alls fagnaðar. Þetta var því
viðeigandi kveðja.
Dag einn snemma á sjöunda ára-
tugnum hittumst við nokkrar ís-
lenskar konur á heimili einu í Wash-
ington og snæddum saman plokkfisk.
Tilgangurinn var að leggja á ráðin
um að gera það að fastri venju að
halda hátíðlegan fullveldisdaginn 1.
desember. Æskilegast þótti okkur að
geta komið saman í heimahúsi, þar
sem hópurinn var ekki stór, en hvar
átti það að vera? Komið þið til mín,
kallaði brosandi og hress kona. Þetta
var í fyrsta sinn sem ég hitti Auði og
oft átti ég síðan eftir að heyra þessi
orð. Í mörg ár var 1. desember hald-
inn hátíðlegur á heimili þeirra Péturs
eða þangað til fjölgað hafði svo í
hópnum að hann sprengdi af sér hús-
næðið. Það var ekki út í bláinn þegar
eiginmaður einnar af íslensku kon-
unum kallaði Auði Mrs. Hospitality
(frú gestrisni).
Fjölskyldusamgangur var mikill
og náinn þann áratug sem ég bjó í
borginni með minni fjölskyldu. Þær
voru eins og fjölskyldan mín í Am-
eríku, Auður og Adda Guðbrands-
dóttir Schneider, en milli þeirra
tveggja hefur síðan þá ríkt einkar ná-
ið vinasamband. Mér verður við frá-
fall Auðar ekki síst hugsað til Öddu
sem hefur nú misst sinn nánasta
„ættingja“ og vin í Ameríku.
Lengi vel var það eins og vorboð-
inn að heyra glaðlega rödd Auðar í
símann þegar hún kom í sína árlegu
Íslandsferð og alltaf tilhlökkun að
hitta hana, en þegar hún kom fyrir
tveimur árum settist að mér sá grun-
ur að ferðirnar yrðu ekki fleiri til
heimalandsins. Þó að hugurinn væri
sá sami, voru kraftarnir farnir að
minnka.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
hana að vini í fjörutíu ár. Þótt hafið
skildi okkur að, rofnaði aldrei þetta
einstaka samband við sérstaka konu.
Ég mun sakna Auðar. Wash-
ingtonborg verður ekki söm í mínum
huga þegar heiðurshjónin Auður og
Peter Colot eru bæði horfin þaðan.
Systrunum fjórum, Hildi, Gerði,
Þóru og Freyju og þeirra fjölskyld-
um sendi ég samúðarkveðjur.
Sólveig Pálmadóttir.
Við æskuvinkonur Auðar munum
ekki svo langt aftur í tímann að hún
sé ekki með í minningunum. Allt frá
fyrstu tíð vorum við vinkonur. Það er
mikil gæfa að eignast góða vini á
bernskuárunum, og guðsgjöf að fá að
halda því vinasambandi fram á elliár.
Á barnaskólaárum okkar í Stykkis-
hólmi var séra Árelíus Níelsson
kennari áður en hann tók prest-
vígslu. Hann kallaði okkur fjórar vin-
konurnar (þ.e. Auði – Engu – Hiddu
og Rut) „Fjögralaufasmárann“ og
við munum það nafn enn. Þetta voru
skemmtileg ár í leik og starfi í skól-
anum og barnastúkunni þar sem oft
voru skemmtifundir og dansað.
Einnig var mikið um gleði og gaman í
heimahúsum í afmælisveislum og
boðum. Við munum enn jólaboðin í
„Möllershúsi“.
Þegar kom fram á unglingsárin
tvístruðust leiðir vegna skólavistar
og vinnu, en oftast hittumst við á
sumrin og þá var glatt á hjalla. Árin
liðu fljótt og árið 1946 vorum við allar
giftar konur og búsettar í Reykjavík.
Þá kom það eins og af sjálfu sér að
gamli nafnlausi saumaklúbburinn
var endurreistur. Í honum vorum við
fjórar og nokkrar góðar vinkonur
sem við höfðum eignast í áranna rás.
Það má því með sanni segja að þessi
félagsskapur sé orðinn meira en
hálfrar aldar gamall.
Þegar Auður fluttist til Bandaríkj-
anna með seinni eiginmanni sínum,
Peter Colot, var um tíma strjálla
milli samfunda, en hún var dugleg að
hafa samband og skrifa. Þegar börn-
in okkar stækkuðu kom skyndilega
mikill ferðahugur í saumaklúbbinn.
Við söfnuðum í ferðasjóð og það varð
úr að Auður kom frá Ameríku til að
fara með okkur í Evrópuferð. Ferðin
okkar byrjaði og endaði í Kaup-
mannahöfn og dagarnir þar voru sér-
staklega skemmtilegir og öll ferðin
hin ánægjulegasta.
Enn liðu árin og nú var svo komið
að Auður var ein í sínu stóra húsi.
Eiginmaður hennar var látinn og
dæturnar voru uppkomnar og farnar
að lifa sínu lífi. Þá kom boð frá Auði –
hvort við gætum ekki heimsótt hana.
Við vorum fjórar úr saumaklúbbnum
sem gátum þegið boðið. Við fórum í
maí 1983 til Alexandríu, þar sem
Auður bjó, nálægt Washington. Mót-
tökurnar voru stórkostlegar. Daginn
eftir að við komum var haldin stór-
veisla. Vinir og kunningjar Auðar
komu til að hitta æskuvinkonur
hennar frá Íslandi og dæturnar og
vinir þeirra sáu um að bera fram veit-
ingar. Auður var þarna svo vinsæl og
vel virt að allir vildu gera sitt til að
skemmta gestum hennar. Það er
óhætt að segja að þarna hafi verið
samfelld hátíðardagskrá þessar tvær
vikur sem heimsóknin stóð. Þarna
fengum við að kynnast hinni frægu
gestrisni Auðar, en hún hafði mjög
gaman af að taka á móti gestum og
fórst það vel úr hendi. T.d. hafði hún
áratugum saman ,,opið hús“ á jóla-
daginn alveg fram á síðustu jól.
Auður dvaldist hér á Íslandi í tvær
vikur sl. sumar. Hún var þá ekki heil
heilsu, en ótrúlega dugleg að hitta
vini og ættingja og við vinkonurnar
áttum margar góðar stundir saman.
Síðustu vikurnar sem Auður lifði var
hún meira og minna á spítala. Þá
hafði hún síma við rúmið sitt og við
gátum hringt til hennar. Það voru
ekki löng símtöl, aðeins að fá að
heyra í henni og láta hana vita að vin-
konurnar á Íslandi hugsuðu til henn-
ar. Undir það síðasta voru allar dæt-
urnar til skiptis hjá henni á
sjúkrahúsinu. Auður fékk hægt and-
lát, – hún dó í svefni 26. júlí.
Minningarathöfn fór fram í Alex-
andríu 31. júlí og fjölmenntu þar
bæði íslenskir og bandarískir vinir til
að kveðja hana.
Í dag komum við vinir og ættingjar
Auðar á Íslandi saman til að minnast
hennar og þakka góða og trygga vin-
áttu í öll þessi ár.
Við sendum innilegar samúðar-
kveðjur til dætra Auðar og fjöl-
skyldu.
Æskuvinkonur.
Elskuleg vinkona okkar, Auður
Jónsdóttir Colot, er látin.
Kynni okkar Auðar hófust
skömmu eftir að við fluttum til Virg-
iníu í Bandaríkjunum. En þar bjuggu
Auður og Pétur, eiginmaður hennar,
alla tíð að undanskildum nokkrum
árum á Íslandi og á Hawaii. En þar
dvöldu þau vegna herþjónustu Pét-
urs í flugdeild sjóhers Bandaríkj-
anna.
Vinskapur okkar myndaðist í
gegnum félagsstarf okkar í sauma-
klúbbi. En saumaklúbbur þessi var
stofnaður af Auði, móður okkar og
tengdamóður ásamt fleirum góðum
konum. Í saumaklúbbnum hittumst
við reglulega, og var Auður ávallt
hrókur alls fagnaðar.
Nú hverfi oss sviðinn úr sárum
og sjatni öll beiskja í tárum,
því dauðinn til lífsins oss leiðir,
sjá, lausnarinn brautina greiðir.
(Þýð. Sigurbjörn Einarsson.)
Ómögulegt er að minnast Auðar án
þess að nefna gestrisni hennar. Þau
hjónin voru ákaflega gestrisin og
höfðu gaman af því að halda veislur
með íslenskum vinum sínum af
Washington-svæðinu. Sérstaklega
annálaðar voru 1. desember-veislur
þeirra. Á páskum og jólum lögðu
hjónin sig fram við að bjóða íslensk-
um námsmönnum og öðrum sem ekki
áttu ættingja í Bandaríkjunum í há-
tíðarkvöldverð.
Auður var einnig virk í starfi Ís-
lendingafélagsins og var alltaf til í að
rétta fram hjálparhönd í starfi fé-
lagsins, og var hún lykilpersóna í ár-
legum basar þess.
Samband okkar Auðar var afar ná-
ið og leið varla sá dagur sem við töl-
uðumst ekki við. Við söknum vinkonu
okkar og vottum fjölskyldu hennar
okkar dýpstu samúð.
Guð blessi minningu hennar.
Hvernig sem holdið fer,
hér þegar lífið þver,
Jesús, í umsjón þinni
óhætt er sálu minni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þórhildur Guðjónsdóttir og
Erlingur Ellertsson.
Hún var ein af „stjörnunum“ í
Hólminum árið 1942 þegar ég kom til
starfa í Stykkishólmi. Í sviðsljósi
unga fólksins og glaðleg og einbeitt í
öllu. Foreldrar hennar, Sesselja
Konráðsdóttir, þá skólastjóri Barna-
skólans, og Jón Eyjólfsson, kaup-
maður, voru áberandi í bæjarlífinu.
Það leið því ekki á löngu þar til ég
kynntist fjölskyldu hennar og auðvit-
að henni sjálfri.
Það voru skemmtilegir dagar í
Stykkishólmi. Ég gekk strax til liðs
við Barnastúkuna, enda áhugasamur
frá upphafi um þau mál sem hún
vann að. Það var stór og veglegur
hópur sem þar var að starfi. Nokkr-
um árum síðar flutti þessi ágæta fjöl-
skylda suður til Reykjavíkur, en vin-
átta mín við þau hélst áfram. Það
þótti sjálfsagt að heimsækja þau þar.
Eftir að Auður giftist og flutti til
Ameríku fékk ég alltaf frá henni jóla-
bréf eða kveðju. Og seinustu sam-
fundir okkar voru þegar hún var í
heimsókn síðast. Alltaf sama hlýja
höndin og skæra brosið. Og nú er
hún lögð í þá för sem við öll munum
fara fyrr eða síðar.
Við trúðum því bæði að yfir okkur
væri vakað og sú trú fannst mér
aukast með aldrinum.
Því miður kemst ég ekki til að
heiðra hana og kveðja. Í þess stað vil
ég með þessum línum flytja henni
mínar innilegustu þakkir fyrir liðna
tíð með von um að við eigum eftir að
hittast síðar meir. Ég bið henni og
hennar fólki allrar blessunar og
þakka góða samfylgd liðinna ára.
Árni Helgason, Stykkishólmi.
Faðir okkar, tengdafaðir, vinur, afi og langafi,
KRISTJÁN B. ÞORVALDSSON,
sem andaðist mánudaginn 11. ágúst, verður
jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn
22. ágúst. Athöfnin fer fram kl. 13.30.
Jarðsett verður í Gufuneskirkjugarði.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á
Krabbameinsfélag Reykjavíkur.
Björg Kristjánsdóttir, Ásgeir Theódórs,
Hrafnhildur Kristjánsdóttir, Birgir Einarsson,
Helga G. Kristjánsdóttir Wieland, Jeffrey Wieland,
Hans Kristjánsson, Snjólaug E. Bjarnadóttir,
Kristján Kristjánsson, Ólöf Loftsdóttir,
Eyjólfur Kristjánsson, Sandra Lárusdóttir,
Guðfinna Ingvarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JÓHANNA GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Hellissandi,
Austurgerði 6,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 17. ágúst.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju, mánudaginn
25. ágúst kl. 13.30.
Ellert Róbertsson, Bryndís Theódórsdóttir,
Guðbjörg Róbertsdóttir, Jósavin Helgason,
Birna Róbertsdóttir,
Birgir Róbertsson
og barnabörn.
Móðir okkar og tengdamóðir,
MARÍA PÉTURSDÓTTIR,
áður til heimilis í Hólmgarði 49,
Reykjavík,
lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Holtsbúð,
Garðabæ, laugardaginn 16. ágúst.
Útförin verður auglýst síðar.
Þeir, sem vildu minnast hennar, vinsamlegast
láti dvalar- og hjúkrunarheimilið Holtsbúð njóta þess, reikningur
nr. 0318-13-110053.
Ragnar Jörundsson, Svanhvít Sigurðardóttir,
Sigrún Jörundsdóttir, Sveinn Áki Lúðvíksson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, afi
og langafi,
BJÖRN KJARTANSSON
steinsmiður,
Kleppsvegi 62,
Reykjavík,
sem andaðist á Landspítalanum við Hring-
braut þriðjudaginn 12. ágúst, verður
jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík fimmtudaginn 21. ágúst kl. 13.30.
Elín Sigurðardóttir,
Rúnar Ágústsson, Sveindís Helgadóttir,
Sóldís Björnsdóttir, Svavar Tjörfason,
Sigurður P. Björnsson, Halldóra Guðmundsdóttir,
Björn Björnsson, Heiðrún Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
VIGDÍS GÍSLADÓTTIR,
áður til heimilis
á Hlíðargötu 26,
Sandgerði,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Garðvangi,
Garði, þriðjudaginn 12. ágúst sl., verður
jarðsungin frá safnaðarheimilinu í Sandgerði föstudaginn 22. ágúst
kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnst hennar, er bent á Minnningarsjóð dvalarheimilis
aldraðra á Suðurnesjum, Garðvangi.
Guðrún Elíasdóttir, Sigvarður Halldórsson,
Steinunn Elíasdóttir, Níels Unnar Hauksson,
Sigríður Elíasdóttir,
Signý Elíasdóttir, Jón Rúnar Halldórsson
og ömmubörnin.
Elskulegur faðir minn og tengdafaðir,
GUÐMUNDUR GUÐBRANDSSON
frá Felli,
Árneshreppi,
Strandasýslu,
verður jarðsunginn frá Árneskirkju, Stranda-
sýslu, föstudaginn 22. ágúst kl. 14.30.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Elísabet Guðmundsdóttir,
Marías Björnsson.