Morgunblaðið - 06.09.2003, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. SEPTEMBER 2003 41
✝ Guðrún ElínKristjánsdóttir
fæddist í Sæbergi á
Hofsósi 27. septem-
ber 1928. Hún lést í
Reykjavík 20. ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar Guðrúnar voru
Kristján Þorgils
Ágústsson, f. 12. des-
ember 1892, d. 2.
september 1968, og
Kristbjörg Margrét
Guðmundsdóttir, f. 2.
maí 1903, d. 10. júlí
1996. Systkini Guð-
rúnar eru Þórður, f.
27. september 1926, d. 21. október
1988, Guðmundur, f. 14. júlí 1931,
d. 9. september 1988, og Gísli, f.
13. júní 1941.
Guðrún Elín giftist 30. desem-
ber 1962 Óla Magnúsi Þorsteins-
syni kaupmanni, f. 2. febrúar
1927. Þau bjuggu allan sinn bú-
skap á Hofsósi. Börn Guðrúnar og
Óla eru: 1) Sigríður Steinunn, f.
31. desember 1949, maður Gunn-
laugur Steingrímsson, þau eiga
þrjú börn og þrjú barnabörn, þau
skildu; 2) Kristbjörg,
f. 1. janúar 1951,
maður Hilmar Hilm-
arsson, þau eiga þrjú
börn og tvö barna-
börn; 3) Kristín
Bryndís, f. 3. maí
1952, maður Sigurð-
ur Pálmi Rögnvalds-
son, þau eiga fjögur
börn og fimm barna-
börn; 4) Þorsteinn, f.
25. október 1953,
kona Guðrún Sig-
tryggsdóttir, þau
eiga tvö börn; 5)
Kristján, f. 9. febr-
úar 1956, kona Kristín Jóhanns-
dóttir, þau eiga fjögur börn og tvö
barnabörn; 6) Birgir, f. 4. maí
1957, kona Halldóra Hákonar-
dóttir, þau eiga þrjú börn og tvö
barnabörn, þau skildu, sambýlis-
kona Birgis er Veronika S.K.
Palamíandy; 7) Ellert Jón, f. 12.
október 1961, kona Lára Guð-
mundsdóttir, þau eiga einn son.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Hofsóskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Það er farið að hausta, sólríkt
sumar er liðið og blómin eru tekin
að fölna. Og þegar haustlitirnir
voru farnir að setja svip sinn á um-
hverfið þá kvaddi Guðrún Krist-
jánsdóttir þetta jarðneska líf,
hennar hlutverki hér á þessari jörð
var lokið. Hún var lögð upp í sína
hinstu ferð, kallið kom óvænt en
þetta er nú gangur lífsins og við
fáum þar engu um breytt.
Rúna eins og hún var kölluð var
sérstök kona og traustur vinur vina
sinna. Hún var ein þeirra sem
ræktaði garðinn sinn af alúð og
umhyggju, blómin voru hennar líf
og yndi, um það bar heimilið og
lóðin glöggt vitni. Ég kynntist
Rúnu fyrir 35 árum þegar ég fór að
venja komur mínar á Kárastíginn
að heimsækja yngstu dóttur þeirra
hjóna. Og þau Óli og Rúna tóku
mér opnum örmum og hafa ætíð
reynst mér einstaklega vel. Fyrir
alla þeirra vináttu vil ég þakka,
hún hefur verið mér mikils virði.
Og nú leita á hugann ljúfar minn-
inga um liðnar samverustundir,
stundir sem eru okkur öllum svo
mikils virði og verða enn dýrmæt-
ari þegar tímar líða. Rúna var
fædd hér á Hofsósi og hérna bjó
hún alla sína ævi. Hér leið henni
vel og hún vildi hvergi annarstaðar
vera og gat ekki skilið það fólk sem
var að flytja suður. Henni þótti
Reykjavík aldrei heillandi staður,
hraðinn og hávaðinn var eitthvað
sem átti ekki við hana, hún kunni
best við sig heima á Kárastígnum,
þar var alltaf friður og ró. Hér á
Hofsósi háðu þau Óli sína lífbar-
áttu, þar sem líkt og hjá flestum
öðrum skiptust á skin og skúrir.
En það var öllu tekið með jafn-
aðargeði og þau hjón báru ekki til-
finningar sínar á torg, þau unnu
sjálf úr sínum málum, þau voru
samrýmd og samtaka og þau voru
ætíð sjálfum sér nóg. Já, Rúna var
einstök, hún barst ekki á í lífinu og
hún gerði ekki miklar kröfur en
hún vann verk sín hljóð og það
þurfti ekki að ganga í verkin henn-
ar. Hún var mikil húsmóðir og fjöl-
skyldan og heimilið var henni allt.
Hún var heimavinnandi húsmóðir
eins og sagt er og hún eyddi ekki
tímanum í að rölta milli húsa og
drekka kaffi. Heimilið var hennar
starfsvettvangur ogþar var hún
fastur punktur í tilverunni, bæði
fyrir börnin sín og seinna barna-
börnin. Og krakkarnir okkar Binnu
voru ekki gömul þegar þau fóru að
fara til ömmu Rúnu, hjá henni áttu
þau athvarf þegar foreldrarnir
höfðu ekki tíma til að sinna þeim.
Hjá ömmu var gott að vera, og hún
sá ekki eftir sér að spila við þau
eða segja þeim sögur. Það var
börnunum mikils virði að geta
skroppið til afa og ömmu á Kára-
stígnum, þar var alltaf nægur tími
og þar fengu þau að kynnast ýmsu
sem þau annars hefðu farið á mis
við. Amma þeirra var ætíð tilbúin
að stytta þeim stundir og hugga
þau ef eitthvað bjátaði á. Hún var
ein þeirra sem þótti sælla að gefa
en þiggja. En hún var hlédræg að
eðlisfari, og henni leið best heima.
Rúna hafði yndi af tónlist og
söng um tíma í kirkjukórnum hér á
Hofsósi og kirkjan var henni kær.
Og hún vildi öllum vel, hún vissi
ekki hvað öfund var og hún gladd-
ist yfir velferð annarra og aldrei
heyrði ég hana tala illa um nokk-
urn mann. Það er mikið lán að hafa
átt slíkan vin sem Rúnu og nú
verður maður þess áþreifanlega
var, að enginn veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur. Og nú er Rúna
horfin yfir móðuna miklu. Hún var
stödd í Reykjavík þegar kallið kom.
En þar var hún að heimsækja eig-
inmann sinn sem nú dvelur þar á
sjúkrahúsi. Hún ræddi um það síð-
ustu dagana að hún þyrfti að fara
að komast heim, til að hugsa um
húsið og lóðina, því þó þrekið væri
búið þá var hugsunin ætíð sú sama.
En hún fór í lengri ferð en okkur
hafði grunað að væri í vændum.
Nú er Rúna komin heim, í dag
verður hún kvödd hér í kirkjunni
sem var henni svo kær og lögð til
hinstu hvílu þar sem flestir hennar
nánustu ættingar og vinir hvíla.
Dagsverki hennar hér á þessari
jörð er lokið. Hún skilaði því þann-
ig að það hefðu ekki aðrir gert bet-
ur.
Óli minn, ég sendi þér og öðrum
ástvinum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur og bið þann sem öllu
ræður að styrkja ykkur og hugga.
Hjartans þakkir, Rúna mín, fyrir
alla þína vináttu.
Hvíl þú í friði.
Pálmi Rögnvaldsson.
Nú er hún amma dáin. Hennar
er sárt saknað, þó vitum við að
hvíldin var henni kærkomin. Amma
var alltaf mikill hluti af lífi mínu.
Oft spjölluðum við saman um lífið
og tilveruna, allt milli himins og
jarðar sem okkur langaði að tala
um. Það var alltaf gott að koma á
Kárastíginn til ömmu og afa. Þegar
maður kom þangað var alltaf byrj-
að að raða á borðið ýmsu góðgæti
sem amma hafði bakað. Síðan þeg-
ar maður var búinn að fá sér í
gogginn, þá var tekið í spil og spil-
uð nokkur spil áður en við fórum
saman í þvottahúsið í kjallaranum.
Þar pressaði amma þvottinn með
gömlu taurúllunni. Það var gaman
að sjá hvernig amma pressaði allan
þvottinn með því að snúa sveif á
hliðinni og þá rúllaði þvotturinn í
gegn og kom sléttur og fínn út.
Stundum fékk ég að sofa hjá ömmu
og afa. Þá skoðuðum við oft bækur
um Jesú sem heita Litlu barnaperl-
urnar. Alltaf var settur stóll við
rúmið svo ekki dytti ég fram úr.
Svona var amma alltaf umhyggju-
söm. Minning þín er falleg, amma
mín, þakka þér fyrir allt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku afi minn og aðrir aðstand-
endur, við vottum ykkur samúð
okkar.
Valdís og Kristján.
Amma Rúna var einfaldlega
amma eins og þær gerast bestar og
hvað er í heiminum betra en góð
amma?
Amma hafði alltaf tíma til að
hlusta og tala við barnabörnin og
oftar en ekki var það gert yfir volg-
um lummum eða kleinum og mjólk-
urglasi. Í Reynihlíð var alltaf at-
hvarf eftir skóla á daginn og aldrei
þurfti amma að teygja sig langt
eftir spilastokknum ef eftir honum
var spurt. Ekki var heldur laust við
að hún hefði gaman af því sjálf og
tók þátt í leiknum af innlifun. Til
marks um það var að hún lokaði
alltaf öðru auganu þegar röðin kom
að henni og fór sér engu óðslega
enda gætin kona með afbrigðum.
Gætni og græskuleysi eru
kannski þau tvö orð sem lýsa
ömmu best. Hún sá alltaf ljósu
punktana í öllu og þótt hún léti
margt eftir barnabörnunum var
það alltaf númer eitt að þau væru
örugg. Þegar veður var vont leit
hún gjarnan útum eldhúsgluggann
og útá bryggju og tautaði fyrir
munni sér: „blessaðir sjómennirnir
mínir.“ Samt sem áður treysti hún
sjónum betur en mörgu öðru því
henni var ekki alltof vel við að
ferðast í bíl og þaðan af síður í
flugvél. Hinsvegar sagðist hún allt-
af til í að ferðast hvert um heiminn
sem væri ef hún gæti farið sjóleið-
ina.
Við minnumst þess að hlusta á
ömmu segja sögur frá gamalli tíð
meðan við þræddum tölurnar henn-
ar aftur og aftur upp á band. Við
minnumst berjaferðanna inn í
Grafarmóa. Við munum eftir ömmu
að vinna í garðinum sem var henni,
eins og allt annað, til sóma. Við
minnumst góðra stunda þar sem
hláturinn var í aðalhlutverki og við
geymum ekki síst í minningunni
árvissar samverustundir fjölskyld-
unnar á aðfangadagskvöld.
Þótt okkar missir sé mikill er
missir afa Óla þó mestur og við
vildum að hann gæti fylgt ömmu
síðasta spölinn með okkur í dag.
Amma er farin en alltaf mun
fylgja okkur sú ást og umhyggja
sem hún gaf okkur á meðan hún
lifði. Minningarnar eigum við eftir
og þær eru mikils virði.
Þótt amma sé farin, verður ekki
frá okkur tekin öll sú ást og um-
hyggja sem hún gaf okkur á meðan
hún lifði. Minningarnar eigum við
eftir og þær eru mikils virði.
Rögnvaldur Óli,
Guðrún Hulda og
Friðrik Pálmi.
Elsku amma Rúna.
Mér finnst skrítið að þú sért dá-
in. Þú varst ekkert veik. Þú varst
alltaf að spila við mig og varst allt-
af svo góð og skemmtileg. Þú gerð-
ir góðan hafragraut.
Þinn
Rúnar.
Elsku amma Rúna.
Nú ertu farin frá okkur, þú sem
gafst okkur hlýju og ást.
Amma, við eigum eftir að sakna
þín mikið, þú sem vildir gera allt
fyrir okkur svo okkur myndi líða
vel. Þú tókst á móti okkur sama
hvað gekk á. Þú varst ekki bara
amma sem treður í mann nammi
heldur líka góð vinkona sem maður
gat treyst fyrir öllu.
Elsku amma, ég þakka þér fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir okkur.
Þín
Rakel Bryndís.
GUÐRÚN ELÍN
KRISTJÁNSDÓTTIR
Elskulegur eiginmaður, faðir og tengdafaðir,
JÓN SIGURÐSSON
frá Syðri-Gegnishólum,
Sigtúni 32,
Selfossi,
verður jarðsunginn frá Gaulverjabæjarkirkju í
dag, laugardaginn 6. september, kl. 14.00.
Kristjana Þorgrímsdóttir,
Guðrún Jónsdóttir, Albert Sigurjónsson,
Sigurður Jónsson.
Elskulegur faðir okkar, stjúpfaðir og fyrrverandi
eiginmaður,
STEFÁN B. ASPAR,
Snægili 11,
Akureyri,
lést mánudaginn 1. september.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju þriðju-
daginn 9. september kl. 13.30.
Þeir, sem vilja minnast hans, vinsamlega láti líknarfélög njóta þess.
Fyrir hönd ástvina,
Sóley Björk Stefánsdóttir,
Fanney Ösp Stefánsdóttir,
Aðalheiður Signý Óladóttir,
Rósa Rósantsdóttir.
Kær frænka okkar,
SOFFÍA VILHJÁLMSDÓTTIR,
Skeggjagötu 12,
Reykjavík,
andaðist á elliheimilinu Grund fimmtudaginn
4. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Ásta og Lára Vigfúsdætur,
Pollý og Eygló Gísladætur,
Bergþóra og Hallveig Ólafsdætur,
Jóna Sigurgísladóttir,
Kristján Sigurbjörn Sigurðsson,
Úlfhildur Úlfarsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HÖGNI JÓHANNSSON
frá Bíldudal,
Stífluseli 4,
Reykjavík,
andaðist á gjörgæsludeild Landspítala við Hring-
braut aðfaranótt fimmtudagsins 4. september.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jóna Þorgeirsdóttir,
börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN HELGI BENEDIKTSSON
málari,
Norðurbyggð 3,
Akureyri,
lést fimmtudaginn 4. september.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
Móðurbróðir minn,
GÍSLI KETILSSON,
Hellissandi,
andaðist á Landspítalanum í Fossvogi að morgni fimmtudagsins
4. september.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristinn Breiðfjörð Eiríksson.