Morgunblaðið - 20.12.2003, Blaðsíða 67

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. DESEMBER 2003 67
✝ Katrín BryndísSigurjónsdóttir
fæddist á Vindhæli í
Vindhælishreppi 17.
ágúst 1922. Hún lést
á Heilbrigðisstofnun
Blönduóss mánudag-
inn 8. síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jóhanna
Jóhannsdóttir, f.
15.4. 1892, d. 23.9.
1966 og Sigurjón Jó-
hannsson, kennari og
hreppstjóri, f. 9.3.
1889, d. 20.11. 1967.
Einn bróðir átti hún,
Harald, f. 23.1. 1914, d. 13.5. 1986.
Katrín giftist 19. júní 1949 Jó-
hanni Dalmann Jakobssyni sjó-
manni og síðar verkamanni á
Skagaströnd, f. 25.12. 1913, d.
24.3. 1987. Dóttir þeirra er Hrafn-
hildur, gift Sigurjóni Guðbjarts-
syni, skipstjóra. Börn þeirra eru:
a) Katrín Bryndís hárgreiðslu-
kona, f. 21.6. 1970,
gift Guðbrandi
Magnússyni skip-
stjóra. Börn þeirra
eru: Hildur Sigrún,
f. 27.10. 1991, Magn-
ús, f.5.1. 1996 og
Hafrún Lind, f. 8.4.
2000. b) Jóhann Guð-
bjartur vélfræði-
nemi, f. 18.5. 1980.
Katrín eða Stella
eins hún var ávallt
kölluð meðal vina og
kunningja, ólst upp
hjá foreldrum sínum
á Vindhæli og víðar
á Skagaströnd. Stella sinnti ýms-
um störfum um ævina, svo sem
sveitarstörfum, þjónustustörfum
og við síldarsöltun, en lengst af
öllu vann hún í frystihúsi eða vel
yfir fjörutíu ár.
Stella verður jarðsungin frá
Hólaneskirkju á Skagaströnd í
dag og hefst athöfnin klukkan 11.
Í dag verður til moldar borin ein af
hetjum hversdagsins, tengdamóðir
mín Katrín Bryndís Sigurjónsdóttir,
sem ætíð var kölluð Stella og þekkt-
ist varla undir öðru nafni hér í bæ,
fyrr en hún eignaðist alnöfnu er okk-
ur hjónum fæddist stúlkubarn.
Stella hafði alla tíð ákveðnar skoð-
anir á mönnum og málefnum, og lét
þær óhikað í ljós við jafnt háa sem
lága. Dugnaðurinn og ósérhlífnin var
með ólíkindum, hjá þessari lág-
vöxnu, grönnu konu. Rúmlega fjöru-
tíu árum skilaði hún þjóðfélaginu við
vinnslu á fiski í frystihúsi,við mis-
jafnar aðstæður, tók hún þá margan
byrjandann uppá sína arma og miðl-
aði af reynslu sinni og þekkingu. Á
áttræðisaldri varð hún nauðug að
hætta vinnu á vinnumarkaði, þegar
skatturinn fór að klípa af ellilaunun-
um. Þá var tekið til við að prjóna
peysur, sokka og afar vinsæla
fingravettlinga, sem útbýtt var til
fjölskyldunnar, vina og kunninga.
Henni féll varla nokkurntíma verk
úr hendi.
Jóhann og Stella byggðu sér á
stríðsárunum lítið tveggja hæða hús
ásamt bróður Jóhanns, sem hlaut
nafnið Bláland eftir æskuheimili
þeirra bræðra, og bjuggu þau þar
alla tíð. Undirritaður var svo lán-
samur að giftast einkadótturinni á
heimilinu og tengjast þannig þessu
indæla fólki og njóta umhyggjusem-
innar, sem manni fannst jafnvel
ganga stundum of langt. Við Stella
áttum saman margar góðar stundir
við spjall yfir bolla af hennar indæla
kaffi. Það var ekkert rafmagns-
könnukaffi, en hellt uppá á gamla
mátann.
Tengdamóðir mín var greind
kona, minnug og fróð, ljóðelsk og
kunni mikið af lausavísum og ljóðum
utanbókar. Á tónlistarsviðinu voru
það Álftagerðisbræður sem voru
númer eitt.
Stella mín, nú ert þú búin að fá ósk
þína uppfyllta. Þú sagðir oft við mig
uppá síðkastið að þú værir tilbúin að
fara og óskaðir hreinlega eftir því,
fyrst heilsan kom ekki aftur eftir
mjaðmargrindarbrotið. Sjö mánaða
bardagi var of langur tími fyrir þig á
þessum aldri. Ég þakka þér fyrir
allt. Guð geymi sálu þína.
Þinn tengdasonur,
Sigurjón Guðbjartsson.
Elsku besta amma.
Margs er að minnast, stundirnar
okkar, til dæmis þegar þú kenndir
mér að prjóna, spiluðum marías, kas-
ínu og svarta pétur og þegar ég fékk
að prófa flottu handsnúnu saumavél-
ina þína. Þegar ég byrjaði að vinna í
frystihúsinu var ég svo heppin að
lenda á borði með þér og njóta til-
sagnar þinnar. Mig langar með þess-
um orðum að þakka þér fyrir allar
þær góðu stundir sem við áttum
saman. Ég vil að þú vitir að ég er þér
mjög þakklát fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig.
Guð geymi þig, elsku amma. Ég
veit þú ert fegin hvíldinni og afi tek-
ur vel á móti þér.
Þú sofnað hefur síðsta blund
í sælli von um endurfund,
nú englar Drottins undurhljótt
þér yfir vaki – sofðu rótt.
(Aðalbjörg Magnúsdóttir.)
Katrín Bryndís.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hildur Sigrún, Magnús
og Hafrún Lind.
Elsku Stella mín, þá er komið að
því sem þú ert búin að bíða svo lengi
eftir, að fá að fara yfir móðuna miklu,
enda sagðir þú við mig síðast þegar
ég hitti þig á Héraðshælinu á
Blönduósi að þú værir svo tilbúin að
fara.
Þegar ég kom til Skagastrandar
sumarið 1988 var mér ákaflega vel
tekið á Blálandi og kom ég oft í kaffi
til þín þangað. Ég er búinn að eiga
margar góðar stundir með þér yfir
kaffibolla þar sem öll heimsins mál
hafa verið rædd og þú hefur einnig
frætt mig mikið um Skagaströnd og
nágrenni, sagt mér frá gamla tím-
anum í sögum og ljóðum. Það eitt,
þegar þú stóðst við eldavélina og
helltir uppá kaffi með gamla laginu á
heitri rafmagnshellu eða á sólóelda-
vélinni, er minning sem ég geymi í
huga mínum. Ósjaldan útbjóst þú
fyrir mig nestið á sjóinn og ekki stóð
á því að fá upplýsingar hjá þér um
veðurspá.
Það var mjög gott að fá þig í heim-
sókn til okkar í Ásbúðina og hafa þig
hjá okkur þann tíma.
Ég vil þakka þér fyrir allar sam-
verustundirnar og þá sérstaklega
hvað þú varst góð við krakkana, þar
sem þau komu aldrei að tómum kof-
anum hjá þér. Þau sakna þín mikið.
Megi guð vera með þér.
Guðbrandur Magnússon.
Elsku Stella langamma, ég á eftir
að sakna þess að geta ekki farið á
Bláland í heimsókn til þín þar sem
við áttum góðar stundir saman og
spiluðum og gerðum margt fleira.
Guð geymi þig langamma mín.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Hildur Sigrún.
Horfin er á braut hún Stella á Blá-
landi. Ég á margar góðar minningar
frá heimili hennar á Blálandi síðan
við Kata vinkona mín vorum litlar
stelpur, en hún er dótturdóttir henn-
ar. Alltaf voru móttökurnar hlýjar
og góðar í eldhúsinu hennar, þar var
alltaf hlýtt og gott að koma en þar
hitaði hún upp með Solo-eldavél. Oft
sagði Stella okkur sögur frá því í
gamla daga eða við vorum í búaleik í
búrinu eða sátum í eldhúsinu og
prjónuðum með henni, Stella sat allt-
af í sama sætinu í eldhúsinu við
gluggann því þá gat hún fylgst með
umferðinni. Þegar kom að því að fara
heim frá henni fylgdi alltaf einhver
glaðningur með annað hvort eitt-
hvert góðgæti eða smáaur til að
versla fyrir. Hún fylgdist alltaf vel
með sjómönnunum sínum þeim Sig-
urjóni og Guðbrandi, hvernig gengi
og hvort sjóveðrið væri í lagi.
Ég á eftir að sakna þess að hitta
hana ekki á aðfangadagskvöld á
Hólabrautinni, en þangað hef ég
komið í aðfangadagskvöldkaffi síðan
ég man eftir mér.
Elsku Abbý, Sigurjón, Kata og
fjölskylda og Jóhann, ég og fjöl-
skylda mín vottum ykkur okkar inni-
legustu samúð og biðjum Guð að
gefa ykkur styrk í sorginni.
Hvíl í friði.
Áslaug Sif Gunnarsdóttir.
Aðeins fáeins kveðjuorð við brott-
för kunningjakonu frá fyrri tíð. Hún
Katrín Bryndís var dóttir Sigurjóns
Jóhannssonar og Jóhönnu Jóhanns-
dóttur, konu hans. Með henni eru
börn þeirra hjóna horfin sjónum
okkar, en bróðir hennar, Haraldur,
er látinn fyrir löngu. Sigurjón var
kennari minn í barnaskóla í þrjá vet-
ur, annan hvern mánuð, á Skaga-
strönd og Ytri-Ey. Þetta var far-
skóli, eins og títt var á
landsbyggðinni langt fram eftir síð-
ustu öld. Katrín Bryndís, eða Stella,
eins og hún var nefnd af kunnugum,
ólst upp á nokkrum stöðum á Skaga-
strönd, en lengst í Eyjarkoti. Fædd
var hún á Vindhæli 17. ágúst 1922.
Katrín Bryndís var ljóðelsk og lag-
vís, og mörg ljóð fór hún með í mín
eyru, er við vorum unglingar á
Ströndinni. Mér er einkar minnis-
stætt, er hún fór með ljóð Valdimars
Hólm Hallstaðs: „Ég kem til ykkar,
vinir“. Það ljóð snart mig djúpt, enda
er þar óspart leikið á strengi tilfinn-
inganna, sem ungt fólk á jafnan
gnægð af, ef svo má að orði kveða.
Þegar ég var beðinn að sjá um
safnritið „Faðir minn – kennarinn“,
sem Skuggsjá gaf út 1983, leitaði ég
vitanlega til ýmissa um efni. Og mér
fannst ég ekki geta annað en fengið
Katrínu Bryndísi til að minnast föð-
ur síns, og þar með kennarans, sem
veitti mér grundvallar veganesti
menntunar.
Hún varð vel við þessari málaleit-
an. Gengum við sameiginlega frá
þessum minningum. Um efnisöflun
sá hún, en ég orðfærði að mestu
leyti. Mikill hluti þessarar ritgerðar
er frásögn af skólagöngu minni hjá
Sigurjóni, mínum ágæta kennara.
En vitanlega er Katrín Bryndís höf-
undur ritgerðarinnar. Sé henni þökk
fyrir það allt. Stella, þökk fyrir allt
og allt. Afkomendum votta ég samúð
við brottför hennar. Fari hún í friði,
friður guðs hana blessi.
Auðunn Bragi Sveinsson.
KATRÍN BRYNDÍS
SIGURJÓNSDÓTTIR
yfir mikið mun ég setja þig,
gakk inn til fagnaðar herra þíns.“
Ingibjörg Marteinsdóttir.
Það er sunnudagur og fallegt veð-
ur. Við sitjum saman við eldhúsborðið
heima hjá mér, ég, pabbi, mamma og
Ranka. Síminn hringir: Þóra er í sím-
anum. „Hann Jón er dáinn.“ Við erum
öll harmi slegin. Pabbi er ekki bara að
missa bróður sinn heldur líka besta
vin í gegnum allt lífið. Líf þeirra var
samtvinnað frá fæðingu, þeir hafa
alltaf verið saman. Rétt áður höfðu
þeir setið saman og skipulagt daginn.
Jón hefur verið svo stór hluti af lífi
okkar, ekki hafa liðið margir dagar í
lífi mínu að ég hafi ekki hitt Jón. Þetta
er svo erfitt, það er eins og tíminn hafi
stoppað, það er líka svo skrítið að lífið
skuli halda áfram.
Það hefur verið höggvið stórt skarð
í okkar samheldnu fjölskyldu. Jón og
Bjarni faðir minn hafa búið í Bakka-
koti frá 1946. Jón átti sex börn en
pabbi bara mig, samheldnin hefur
alltaf verið mikil og við öll átt erfitt
með að slíta okkur frá Bakkakoti og
þeim bræðrum. Jón bar afar sterkar
taugar til Bakkakots og ávallt var
áhuginn á öllu sem tengdist búskap
mikill. Í sorginni yljum við okkur við
að hann fékk að deyja í Bakkakoti
sáttur við guð og menn. Hann fékk að
hafa sína ástkæru dóttur sér við hlið
hana, Sigríði Vöku.
Hann elskaði öll börnin sín og
barnabörnin mikið, konuna sína og
systkini sín og bar hag þeirra fyrir
brjósti.
Jón og pabbi komu ásamt foreldr-
um sínum að Bakkakoti frá Eystri-
Tungu, byggingar voru engar en með
dugnaði og vinnusemi byggðu þeir
allt upp. Sem barn man ég varla eftir
öðru en verið væri að byggja eða end-
urbæta húsin í Bakkakoti. Við mót-
umst af því fólki sem við umgöng-
umst. Við, ég og börnin hans Jóns,
erum alin upp við vinnusemi og stund-
vísi. Hann skilur mikið eftir sig, sex
yndisleg og góð börn. Það er mikið
ríkidæmi, eins og hann sagði svo oft
sjálfur: „Ég er svo stoltur af börn-
unum mínum.“
Jón var góður maður og ég tel mig
lánsama að hafa fengið að kynnast
honum og fylgja öll þessi ár. Minn-
inguna um ljúfan og góðan mann mun
ég ætíð geyma. Jón var afar barngóð-
ur maður. Með þessum fátæklegu
orðum kveð ég þig, elsku frændi
minn, allt þitt líf snerist um fjölskyldu
þína og þér var svo umhugað um
hennar hag. Í sorginni yljum við okk-
ur við að þú sért kominn til hennar
ömmu og allra ástvina þinna sem eru
farnir.
Elsku Jón, þín er sárt saknað.
Elsku Þóra og fjölskylda, megi al-
góður Guð styrkja ykkur og styðja í
ykkar miklu sorg.
Hvíl í friði.
Þín frænka,
Halla Bjarnadóttir.
Með Jóni frænda mínum er horfinn
á braut einn af mínum kærustu sam-
ferðamönnum og ná þær tilfinningar
svo langt aftur sem ég man.
Minningar streyma gegnum hug-
ann.
Árið er 1952. Sjö ára strákputti er
eitthvað leiður á hlaðinu í Bakkakoti,
líklega leiður yfir því ranglæti heims-
ins að mega ekki gera eitthvað það
sem hann langaði til. Þetta er á tímum
engjasláttar og hrífunnar. Jón frændi
kemur hljóðlátur gangandi til stráks-
ins tekur lófa hans í hönd sína og seg-
ir biðjandi: „Valdi minn, geturðu
komið með mér hérna vesturúr og
hjálpað mér að snúa?“ Á samri stund
var leiði stráksa horfinn og gleðin yfir
því að fá að vera með Jóni hafði tekið
völdin.
Þessi minning kom upp í huga
minn, ein af mörgum, enda er hún lýs-
andi fyrir viðmót Jóns í minn garð er
ég var barn og raunar alla tíð síðan.
Þessi hlýja og jákvæðni hans var
ekki bundin við mig einan heldur var
þetta honum eðlislæg framkoma,
enda átti hann auðvelt með að um-
gangast bæði unga sem aldna. Jóni
var einkar lagið að hrósa hæfilega
fyrir það sem honum þótti vel gert, og
ég hygg, að það ásamt hans daglegu
framgöngu hafi valdið mestu um að
börn hændust mjög að honum.
Einkar eru mér kærar í minning-
unni ferðirnar er við Jón fórum ríð-
andi að líta eftir hrossum og fé fram á
Tungumýri. Þetta var áður en skurðir
voru grafnir um Landeyjamýrar. Oft
var nokkuð erfitt að komast um og
kom sér þá vel hve Jón var glöggur á
fénaðinn og hafði skarpa sjón.
Er þeir bræður Jón og Bjarni
fluttu að Bakkakoti ásamt foreldrum
sínum, líklega 1947, var hvorki um að
ræða mikinn húsakost né landgæði á
jörðinni. Af mikilli framsýni og dugn-
aði varð Bakkakot að stórbýli á ótrú-
lega skömmum tíma, fyrst sem fé-
lagsbú en mörg síðari ár hafa þeir
bræður búið ásamt fjölskyldum sín-
um aðskildum búum á jörðinni.
Jón var einn þeirra manna sem
sjaldan féll verk úr hendi. Ásamt bú-
rekstrinum stundaði hann vörubíla-
rekstur frá ungum aldri en ekki minn-
ist ég þess að hafa heyrt hann kvarta
þótt vinnudagurinn væri oft ansi lang-
ur.
Jón fékk í vöggugjöf góðar gáfur og
var töluglöggur og minnugur og
hrókur alls fagnaðar í góðra vina hópi
enda valdist hann til forystu og var
t.d. formaður Vörubifreiðastjóra-
félagsins Fylkis til fjölda ára.
Ég vil þakka Jóni frænda mínum
fyrir samfylgdina og vinskapinn sem
aldrei bar skugga á, þótt samveru-
stundirnar hin síðari ár hefðu gjarnan
mátt vera fleiri.
Í mínum huga eru það forréttindi
mín að hafa átt Jón að vini.
Ég bið þann sem lífi ræður að
styrkja Þóru, börnin þeirra, tengda-
börnin og barnabörnin í þeirra mikla
missi.
Guð blessi minningu Jóns Ársæls-
sonar.
Þorvaldur Þorvaldsson.
Okkur fjölskylduna í Þverholtum
langar til að minnast Jóns í Bakkakoti
og þakka honum samfylgdina nú þeg-
ar við kveðjum hann.
Við eigum öll mjög góðar minning-
ar um Jón en hann var góður og
traustur maður sem hafði góðan húm-
or en gat líka látið í sér heyra ef þann-
ig bar undir. Það var engin lognmolla
í kringum hann Jón í Bakkakoti og
alltaf eitthvað um að vera.
Jón hafði sérstakt lag á að upphefja
börn, hrósa þeim, og börn vildu allt
fyrir hann gera enda fannst honum
þau mikils virði. Nú síðastliðið vor
komu Jón og fjölskylda til okkar í
fermingu. Hafði fermingarbarnið,
sem skemmt hafði gestum með söng
og píanóleik, orð á því eftir á hvað
hann Jón hafði sagt sér mjög innilega
hvað þetta hefði verið fallegt hjá
henni.
Þegar við hófum búskap hér að
Þverholtum haustið 1982 stóð ekki á
því að Jón kæmi með folöld handa
okkur að gjöf sem er upphaf að blóm-
legri hrossarækt hér sem veitt hefur
okkur ómælda gleði og ánægju í
gegnum árin og lýsir þetta vel rausn-
arskap hans og gjafmildi.
Gestrisni Bakkakotsheimilisins er
einstök og maður finnur alltaf hvað
maður er innilega velkominn. Jón átti
til að fara með okkur í bíltúr um land-
areiginina og fór það þá eftir því hver
var á ferð og hvert áhugasvið hvers og
eins var hvort litið var á hrossarækt,
nautgriparækt eða jarðrækt. Jón var
mikill bóndi og vildi gjarnan miðla
fróðleik sínum og reynslu með mikilli
ánægju.
Nú í október áttum við ánægjulega
dagstund í Bakkakoti. Þann dag var
hversdagsleikinn eins og hann gerist
bestur hjá heimilisfólkinu þó svo að
veitingarnar hafi verið með hátíð-
arsniði eins og alltaf á þeim bænum.
Við höfðum hugsað okkur að halda
heim um kvöldið en þá kom gamla við-
kvæðið hjá Jóni: Þið verðið í nótt.
Ykkur liggur ekkert á.
Ein hugsun leitar í huga okkar nú
og gleður okkur í sorginni. Það er
þegar Guðni bróðir Jóns og okkar
fjölskyldufaðir hittir Jón bróður sinn.
Við sjáum vel fyrir okkur tilstandið
þegar Guðni tekur á móti Jóni bróður
sínum.
Þökkum við Jóni innilega sam-
fylgdina í gegnum árin um leið og við
vottum elsku Þóru og allri hans stór
fjölskyldu sem var honum allt, okkar
dýpstu samúð.
Kveðja frá fjölskyldunni
Þverholtum.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður.
Formáli minn-
ingargreina