Morgunblaðið - 20.12.2003, Blaðsíða 73

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. DESEMBER 2003 73
nægjusamur og ofbauð markaðs-
væðing og gerviþarfir nútímans,
þrjóskur og ósérhlífinn. Allt miklir
kostir þó að þrjóskan geti verið jafn
slæm eins og hún er góð. Sem dæmi
um þrjósku og fastheldni afa neit-
aði hann málslettum úr erlendum
tungumálum inn í íslenskuna. Ef
maður heilsaði honum með því að
segja hæ, spurði hann mann ein-
faldlega hvað maður væri að segja,
maður ætti að segja sæll eða sæl en
ekki hið enska hæ. En það sem
stendur upp úr skapgerð afa er fyr-
ir mér gamansemin og hversu létt
hann var tilbúinn að taka lífinu. Við
grínuðumst mikið alla mína tíð og
engan mann hef ég heyrt hlæja jafn
hátt, hann kallaði hreinlega af
hlátri ef svo má að orði komast.
Nokkrum dögum fyrir andlát hans
þurfti ég ekki nema að grínast að-
eins með honum og þá örlaði fyrir
brosi þó að hann gæti ekki hlegið
sökum lítillar heilsu.
Margar eru minningarnar um afa
og standa hesthúsaferðirnar þegar
ég var yngri og bíltúrarnir upp úr. Í
hesthúsferðunum fékk maður að
fara á bak á einhverjum af hest-
unum hans afa og hann teymdi
mann áfram. Í bíltúrunum var oft-
ast farið á Lödunni hans út fyrir
bæinn og náttúrufegurð Langaness
virt fyrir sér á meðan gott spjall
stóð yfir. Ég man líka vel eftir því
þegar að afi var að tjá sig um ráða-
menn þessarar þjóðar. Hann vand-
aði þeim yfirleitt ekki kveðjurnar
og kallaði flest vitleysu sem þeir
höfðu fram að bjóða og kvað þá
aldrei hafa mokað skít né setið
hest.
Mikill söknuður ríkir í huga mín-
um og eftirsjáin er mikil. Skemmti-
legur maður er fallinn frá. Blessuð
sé minning afa.
Stefán Steingrímur Bergsson.
Okkur systkinin í Reynihlíð lang-
ar með fáum orðum til að þakka afa
Dodda fyrir alla þá skemmtilegu
samveru sem við höfum átt með
honum í gegnum tíðina. Afi var
okkur alltaf góður og vildi allt fyrir
okkur gera. Hann fór með okkur í
bíltúra um Þórshöfn og sveitirnar í
kring, fór með okkur í hesthúsið
sitt og leyfði okkur að fara á hest-
bak. Margar eigum við ferðirnar á
Sauðanes, en þar ólst hann upp. Þá
var hann vanur að segja okkur frá
ýmsu sem var gert í „gamla daga“
eins og hann sagði.
Alltaf fann hann sér tíma til að
leika við okkur og gaf sig að okkur
alla tíð.
Það hefur verið okkur mjög dýr-
mætt að fá að kynnast honum og
við munum alltaf minnast þess hve
góður hann var við okkur. Við
þökkum honum fyrir allt sem hann
hefur gefið okkur. Við munum allt-
af minnast hans með hlýjum hug.
Sólveig Lóa og Sveinn Skorri.
Afi var mín uppáhaldspersóna í
minni barnæsku. Hann var númer
1. Þegar ég var ekki hjá þeim hjón-
um á Þórshöfn þá hringdumst við á.
Ég var ekki gamall í hlöðunni í bláa
hesthúsinu hans þegar hann kenndi
mér 8-11-44 og þá myndi hann
svara eða amma, sem ekki var
verra.
Nokkurra daga gamlan sótti
hann mig í slæmri snjókomu út á
flugvöllinn við Sauðanes á vörubíln-
um sínum. Inni í bílnum var hlýtt
en okkar samband átti eftir að
verða ennþá hlýrra. Ófáum stund-
unum áttum við eftir að eyða saman
í þessum sama vörubíl og ófáar áttu
stundirnar eftir að verða sem við
eyddum saman við margvíslega
aðra iðju. Að gera sambandi okkar
skil í grein sem þessari er ekki
hægt. Til þess þyrfti bók. Ég þakka
bara kærlega fyrir þær.
Húmor spilaði stórt hlutverk í lífi
afa míns og hann gerði mikið grín.
Hann átti það til að segja eitthvað
sem fólk eflaust skildi ekkert þar
sem hann talaði stundum hratt en
samt hló það með því hláturinn sem
fylgdi hjá afa var hvellur og hár og
það nægði. Hans húmor gat líka
verið að gera eitthvað óvænt við að-
stæður sem enginn átti von á slíku.
Uppbrot á fyrirframskrifuðum
samskiptum fólks. Það er í mínum
huga snilldarhúmor.
Ekki er langt síðan hann gekk að
stúlkunum í versluninni sem hýsti
eitt sinn kaupfélagið og vildi vita
hvort þær væru drukknar. Bað þær
að blása í poka.
Hann rétti síðan að þeim gamlan
plastpoka. Og hló svo hátt. Skammt
undan stóð lítil kona sem skamm-
aðist sín á þessum uppátækjum
bónda síns en brosti samt með.
Samband ömmu og afa var
einkar kærleiksríkt. Þó veikindi afa
míns undir það síðasta hafi komið
að einhverju leyti niður á sambandi
þeirra þá eru ekki nema örfáar vik-
ur síðan þau sátu hlið við hlið og
hann hélt utan um konu sína líkt og
þau væru nýbúin að kynnast.
Styrkurinn í sambandinu og ást
ömmu minnar á afa mínum kom vel
í ljós undir það síðasta þegar amma
mín sem reyndar er komin vel að
áttræðu vildi ekki víkja frá rúmi
bónda síns. Þau stóðu saman í
gegnum lífið. „Við áttum saman
nærri 58 ár, það var góður tími,“
sagði amma mín við mig með til-
finningaþunga sem fékk mann til að
vökna um augun. Skömmu síðar
kvaddi þessi styrkasta stoð í lífi afa
míns eiginmann sinn í síðasta skipt-
ið.
Tíminn er takmarkaður sem
maður hefur í þessari jarðvist. Ég
var svo heppinn að hafa átt góðan
tíma með afa mínum. Tíma sem ég
gleymi aldrei og mun segja mínum
börnum sögur af. Ég er þakklátur
fyrir stórkostlegan afa og yndis-
lega eftirlifandi ömmu. Fólki sem
ég á mikið að þakka. Minning mín
um afa minn mun aldrei fölna.
Vinurinn hans afa,
Emil Þór.
Kæri Doddi minn, hér koma
nokkur fátækleg orð frá mér til þín.
Ég átti því einstaka láni að fagna
að eiga þig sem nágranna og trygg-
an vin um margra ára skeið. Ég
man að þú sagðir svo oft: ,,Eitt það
besta sem maður á í þessum heimi,
eru góðir vinir“. Og það vorum við
svo sannarlega. Þú varst mér alltaf
svo hjálplegur, komst stundum oft
á dag til að aðgæta hvort mig van-
hagaði um nokkurn hlut, eða vildir
vita hvort þú gætir aðstoðað mig á
einhvern hátt.
Gaman var þegar þú komst frá
hestunum þínum, þá barstu mér
jafnan kveðju þeirra. Þú varst nátt-
úruunnandi af Guðs náð, gast setið
tímunum saman við gluggann hjá
mér, starað út á hafið, fullur lotn-
ingar yfir fegurð Þistilfjarðar og
fjallanna í kring.
Þarna við fjörðinn varstu alinn
upp, þetta var þinn heimur. Þarna
lærðirðu allar sögurnar sem þú
sagðir mér. Og það má Guð vita, að
fáir kunnu að meta sköpunarverkið
á sama hátt og þú. Þegar ég hugsa
um þig heyri þig lýsa fegurðinni.
Hrifningin er ósvikin og einlægnin
jafndjúpstæð og forðum daga.
Núna, þegar komið er að kveðju-
stund, vil ég þakka þér fyrir allt,
fyrir að vera sannur og góður í öllu
sem þú tókst þér fyrir hendur.
Á bláum hestum hugans
um himin minn ég svíf.
Ég sé í djúpum draumi
að dauðinn skapar líf.
Þar búa ótal andar
og áfram streyma þeir.
Þar er í lausu lofti
eitt ljós sem aldrei deyr.
Ég flýg í allar áttir
og yfir skýjaborg.
Þar inní þéttri þoku
er þagnarinnar sorg.
En djúpt í hugans hafi
er heimsins minnsta ögn
hún býr um alla eilífð
í endalausri þögn.
Á bláum hestum hugans
um himin minn ég svíf.
Ég sé í djúpum draumi
að dauðinn skapar líf.
(Kristján Hreinsson.)
Með þessum orðum kveð ég þig
minn kæri vinur.
Ég sendi innilegar samúðar-
kveðjur til Lóu, barnanna, barna-
barnanna, svo og systra hins látna,
vina og vandamanna.
Guðbjörg Guðmannsdóttir.
Þegar aldur færist yfir hverfa æ
fleiri kunningjar og vinir manns yf-
ir móðuna miklu eins og sagt er. Í
dag er til moldar borinn gamall,
góður og traustur vinur, Þórður
Þórðarson, bifreiðarstjóri, á Þórs-
höfn á Langanesi. Aðrir munu ef-
laust verða til þess að rekja lífs-
hlaup hans en fundum okkar bar
fyrst saman sumarið 1962 þegar ég
var vegavinnustrákur í flokki Hjör-
leifs Ólafssonar þar nyrðra. Þórður
var þá einn af bílstjórunum sem við
sögu komu þetta sumar. Það gekk á
ýmsu og einlægt vorum við strák-
arnir að finna upp á einhverjum
hrekkjum og bellibrögðum til þess
að lífga upp á tilveruna og skemmta
okkur og öðrum í flokknum. Þórður
tók þátt í þessari lífsgleði meðan
allt var innan vissra marka. En
þegar honum þótti úr hófi keyra
var hann ekki lengur með. Hann
vissi hvar mörkin voru.
Einhvern veginn fór það svo að
við Þórður kynntumst býsna vel
þetta sumar þótt aldursmunur væri
nokkur. Ég sá að hann var þéttur á
velli og komst líka að því að hann
var þéttur í lund, húmoristi, ein-
lægur, hlýr og vandaður. Vinskap-
ur okkar hefur reyndar haldist síð-
an í rúm fjörutíu ár og í hvert sinn
sem við hittumst urðu svo sannar-
lega fagnaðarfundir. Síðast sáumst
við í sumar og svo skemmtilega
vildi til að það var á æskuheimili
hans, í gamla prestshúsinu á
Sauðanesi. Ég sakna nú vinar í stað
þar nyrðra. Þórður Þórðarson er
einn þeirra manna sem ég er þakk-
látur fyrir að hafa fengið að kynn-
ast á lífsleiðinni. Blessuð sé minn-
ing hans.
Ég sendi Lóu og börnunum svo
og öðrum ættingjum og vinum inni-
legar samúðarkveðjur.
Óttar Einarsson.
Hræddist ég, fákur, bleika brá,
er beislislaus forðum gekkstu hjá.
Hljóður spurði ég hófspor þín:
Hvenær skyldi hann vitja mín?
Loks þegar hlíð fær hrím á kinn
hneggjar þú á mig fákur minn.
Stíg ég á bak og brott ég held,
beint inn í sólarlagsins eld.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson.)
Jæja, gamli vinur. Þá er komið að
leiðarlokum hjá okkur í bili, hvað
sem síðar verður. Ekki get ég sagt
að það hafi komið mér á óvart að
frétta af veikindum þínum og and-
láti. Það leyndi sér ekki þegar ég
heimsótti þig til Þórshafnar síðasta
sumar að þú varst orðinn all móður
á lífsins göngu. Þú varst ekki jafn
áhugasamur og áður um menn og
málefni líðandi stundar, minnið
ekki eins gott og áður og fallega
blikið og glettnin sem var alltaf í
augunum þínum var næstum horf-
ið. Þegar við kvöddumst þá töluð-
um við um það að hittast aftur
næsta sumar og fara út á Langanes
en ég held að okkur hafi báða grun-
að að sú ferð yrði ekki farin, alla-
vega ekki í þessu lífi.
Ég kynntist Dodda sumarið 1983
þegar ég kom til starfa við útgerð-
arfélagið á Þórshöfn. Þá vann
Doddi hjá Hraðfrystistöðinni og ók
um götur Þórshafnar á Bens vöru-
bíl og gekk oft mikið á þar sem
hann var á ferð. Við tókum tal sam-
an á bryggjunni og hann spurði mig
hvaðan ég væri. Þegar ég sagði
honum að ég væri úr Skagafirði
spurði hann strax hvort ég væri
ekki mikill hestamaður. Þegar ég
sagði honum að ég hefði aldrei
komið á hestbak og væri hræddur
við hesta varð hann mjög hissa en
spurði samt hvort ég þekkti þá
nokkuð Friðrik frá Svaðastöðum.
Ég sagðist þekkja hann mjög vel og
hann væri meira að segja frændi
minn. Doddi varð ennþá meira
hissa á þessu, hann átti bágt með að
skilja hvernig þetta gæti átt sér
stað, sennilega hefur hann talið að
um mjög gallað eintak af Skagfirð-
ingi væri að ræða. En þrátt fyrir
það tókust fljótt með okkur góð
kynni og ekki leið á löngu þangað til
að hann bauð mér að koma í kaffi og
kleinur í Sólvelli. Eftir það má
segja að ég hafi verið heimagangur
á heimili þeirra Dodda og Lóu á
meðan ég bjó á Þórshöfn.
Það er margs að minnast frá
þessum árum á þórshöfn. Það var
gott að koma til Dodda og Lóu eftir
erfiðan vinnudag því oft var nú
þungt undir fæti í útgerðinni á
þessum tíma og ekki allir á eitt
sáttir hvernig leysa ætti málin. Þú
hafðir einstaklega góða nærveru og
mér leið alltaf vel í návist þinni. Við
gátum setið saman og spjallað um
heima og geima, hvað væri nú efst á
baugi í þjóðmálunum og hvað þeir
Denni og Dabbi væru að bralla þá
stundina. Þú komst mér oft á óvart
með skoðunum þínum og mér
fannst oft sem enginn aldursmunur
væri á okkur, þú hafðir sýn ungs
manns á svo marga hluti í lífinu.
Stundum sátum við bara saman og
þögðum, við þurftum ekki að segja
neitt því að allt hafði verið sagt sem
skipti máli og engu við það að bæta.
Þú varst einstaklega gestrisinn
og veitull. Oft var glatt á hjalla þeg-
ar við Árni komum í heimsókn um
helgar. Þá var stundum kíkt í skáp-
inn góða sem hafði að geyma ýmsar
guðaveigar sem þú hafði einstak-
lega gaman af að láta aðra njóta
með þér. Stundum fórum víð líka
upp í hesthús og það var ótrúlegt
hvað gat leynst í myrkrinu innan
um baggana í hlöðunni. Stundum
fórum við á böll og er ferð á þorra-
blót til Bakkafjarðar ógleymanleg
þar sem þér var tekið sem þjóð-
höfðingja og greinilegt var að þú
hafðir gert þar ýmsum mönnum
góða greiða. Skemmtilegast var nú
samt að fara með þér út á Langa-
nes. Þar þekktir þú hverja þúfu og
lýsingar þínar á mannlífi og búskap
voru leiftrandi og skemmtilegar.
Við fórum margar ferðir saman á
þennan stórkostlega stað, sem er
ein mesta perla íslenskrar náttúru
og alltaf hafðir þú frá einhverju
nýju og fróðlegu að segja.
Góður vinur okkar sagði einu
sinni: „Ef að allir væru eins og hann
Doddi, þá væri hvergi stríð.“ Ég
held að þetta segi allt sem segja
þarf um þig, góði vinur. En nú ertu
lagður af stað í þína hinstu för.
Ekki óttast ég að þú lendir í neinum
vandræðum með dyravörðinn í hinu
gullna hliði, hann verður sennilega
tekinn út undir vegg eins og dyra-
vörðurinn á ballinu góða á Bakka-
firði og eftir það verður leiðin greið
inn.
Ég ætla að kveðja þig, vinur
minn, á erindi úr ljóði eftir skáldið
góða, Ólaf Jóhann Sigurðsson. Það
segir vel hvað mér býr í brjósti nú á
þessari kveðjustund okkar. Góða
ferð, gamli vinur, við hittumst síðar
og tökum upp þráðinn þar sem frá
var horfið.
Beri mig í eftirleit
að upprunans lindum
og reyni þar að lesa
af lifandi vatninu
lögmál þolgæðis
og lögmál drengskapar,
hvað niðar þá í hlustum
nema nafn þess vinar,
sem lögmál þau bæði
borið hefur ófölskvuð
dýpra flestum mönnum
í dulu brjósti
Og hvenær fáum við þakkað
sem þessa höfum notið.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson.)
Elsku Lóa. Ég sendi þér innileg-
ar samúðarkveðjur. Þú varst hon-
um góð eiginkona og bjóst honum
fallegt og gott heimili. Í mínum
augum ert þú mikil hetja.
Öllum öðrum aðstandendum
sendi ég samúðarkveðjur, minning-
in um góðan mann lifir í hugum
okkar allra.
Grétar Friðriksson.
Þú varst ljúfur, góður og hógvær,
áhugasamur um færðina – ekki
bara á veginum – líka færðina
fólksins þíns. Við erum þakklát
fyrir samfylgdina.
Ragnheiður og Bergur.
HINSTA KVEÐJA
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför föður okkar, tengdaföður, afa og lang-
afa,
RAGNARS MARTEINSSONAR,
Meiri-Tungu.
Guð gefi ykkur gleðileg jól.
Guðmar Ragnarsson,
Þórunn Ragnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
færðu okkur samúð og vinarhug við andlát og
útför
EGILS EINARSSONAR
frá Hafranesi.
Guð gefi ykkur gleðileg jól.
Inga Ingvarsdóttir,
Þorgerður Egilsdóttir, Einar Jónsson,
Einar Egilsson, Halla Svanþórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
samúð og vinarhug við fráfall
AUÐUNS EYÞÓRSSONAR,
Borgarnesi.
Ennfremur til starfsfólks Landspítalans og
allra, sem önnuðust hann í veikindum hans.
Guð gefi ykkur öllum gleðileg jól.
Aðstandendur.