Morgunblaðið - 08.01.2004, Síða 44

MINNINGAR
44 FIMMTUDAGUR 8. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, sonur,
bróðir og mágur,
ÓLAFUR KETILL FROSTASON,
Þverholti 15,
Mofellsbæ,
sem lést miðvikudaginn 24. desember síðast-
liðinn, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
föstudaginn 9. janúar kl 13:30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Krabbameinsfélag Íslands.
Haukur Ólafsson, Hallfríður Gunnsteinsdóttir,
Frosti Ólafsson,
Hjörtur Ólafsson,
Frosti Skagfjörð Bjarnason,
Katla Kristín Ólafsdóttir,
Sturla Skagfjörð Frostason, Ólöf Einarsdóttir,
Svanborg Þórdís Frostadóttir, Ófeigur Gestsson,
Bjarni Frostason, Hrafnhildur Gunnarsdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
NANNA TRYGGVADÓTTIR
sjúkraliði,
Heiðargerði 80,
Reykjavík,
sem lést laugardaginn 3. janúar, verður
jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn
12. janúar kl. 15.00.
Guðmundur Jónsson, Lára Sigfúsdóttir,
Sigfús Örn, Haukur Þór, Rúna Sirrý
og Jón Valur,
Tryggvi Jónsson, Ásta Ágústsdóttir,
Nanna Kristín, Sandra Björk
og Ágústa,
Elí Leó Dýri Nönnuson.
✝ Hulda Agnars-dóttir fæddist í
Súgandafirði 2. apríl
1921. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Víðihlíð í Grindavík
30. des. síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sturla Agnar
Guðmundsson, f. 14.
des. 1897, d. 2. okt.
1981, og Kristjana
Margrét Sigmunds-
dóttir, f. 2. mars
1897, d. 6. jan. 1983.
Hulda var elst 14
systkina, hin eru,
Guðrún Sigþrúður, f. 19. júní 1922,
Kristján Jónatan, f. 11. maí 1924,
d. 21. nóv. 1978, Höskuldur, f. 27.
sept. 1925, d. 18. jan. 2000, Kristín
Svava, f. 27. júlí 1927, lést ung,
Kristín Svava, f. 14. okt. 1928,
Agnes Sturlína, f. 18. júní 1930,
Hjaltlína Sigríður, f. 17. júlí 1931,
Guðmundur, f. 14. mars 1933, d. 2.
júlí 2002, Guðbjörg Erna, f. 11.
nóv. 1934, Margrét Sigmunda, f.
28. feb. 1937, Agnar, f. 22. júlí
1938, d. 19. des. 1977, Sigmundur,
feb.1995. b) Benedikt, f. 8. maí
1970, d. 30.11. 2000, dóttir hans er
Sesselja Erna, f. 11. júní 1996. 2)
Agnes Margrét Henkel, f. 10. jan.
1947, maki I Dennis Stebbins, f. 4.
mars 1948, maki II Thomas Hen-
kel, f. 17. mars 1954. Börn þeirra
eru: a) Hulda Björk Stebbins, f. 28.
des.1970, maki John Joseph Cond-
on, f. 27. ágúst 1970, börn þeirra,
Hanna Magga, f. 26. jan. 1997, Mal-
com Thomas, f. 5. júlí 1999, og
Þóra Elisabet, f. 16. júní 2001. b)
Dennis Robert Stebbins, f. 10. nóv.
1973. c) Orri Benjamín Henkel, f.
4. feb. 1987. 3) Gunnhildur, f. 17.
ágúst 1951, maki Guðmundur Sig-
urbergsson, f. 21. ágúst 1953. Börn
þeirra eru: a) Sara Lind, f. 26. okt.
1977, sonur hennar Daníel Diego,
f. 15 apríl 1997, b) Hildigunnur, f.
21 ágúst 1979, og c) Sunna Sigríð-
ur, f. 3. júlí 1990.
Hulda starfaði sem húsmóðir á
meðan börn þeirra hjóna voru að
komast á legg, en utan heimilis
starfaði hún, m.a. í rækjuverk-
smiðju, í fiskvinnslu og við versl-
unarstörf fyrir vestan. Í Keflavík
rak hún verslun ásamt Kristínu
Svövu systur sinni. Síðustu starfs-
árin vann hún í Mötuneyti Varn-
arliðsins á Keflavíkurflugvelli.
Útför Huldu verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
f. 30. okt. 1941, og
Eyjólfur, f. 22. júlí
1944.
Hulda ólst upp í
Súgandafirði til 8 ára
aldurs en fluttist þá
ásamt foreldrum sín-
um til Ísafjarðar.
Hulda giftist 25.
desember 1942 Gunn-
ari Erni Helgasyni, f.
26. maí 1920, d. 4. jan.
1971. Foreldrar hans
voru Helgi Jónson
bóndi og útgerðar-
maður, kenndur við
Tungu í Reykjavík, f.
25. nóv. 1883, d. 3. apríl 1939, og
Friðrikka Pétursdóttir, f. 19. feb.
1882, d. 31. jan. 1933. Hulda og
Gunnar bjuggu á Ísafirði til ársins
1966, en þá fluttu þau til Keflavík-
ur, á Kirkjuteig 7. Hulda og Gunn-
ar eignuðust þrjú börn, þau eru: 1)
Oddur, f. 1. des. 1942, maki Erna
Bergmann, f. 18. nóv. 1940. Börn
þeirra eru: a) Gunnar, f. 27. mars
1965, maki Kristín Bauer, f. 27.
maí 1964, börn þeirra eru Oddur,
f. 16. okt. 1990, og Eva Sif, f. 21.
Elskuleg móðir mín hefur kvatt
þessa jörð. Síðustu árin hefur hún
verið að smáhverfa frá okkur inn í
sinn hugarheim. Ég þakka fyrir síð-
ustu brosin sem voru svo falleg og
hlý. Guð veri með þér og góða ferð
mamma mín, ég þakka þér fyrir
allt, hugrakka kona.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ég kveð þig mamma mín með
ljóðinu sem kom þér alltaf til að
tárast og okkur öllum þykir svo
vænt um.
Í faðmi fjalla blárra,
þar freyðir aldan köld,
í sölum hamra hárra
á huldan góða völd,
sem lætur blysin blika
um bládimm kletta-skörð,
er kvöldsins geislar kvika
og kyssa Ísafjörð.
(Guðmundur Guðmundsson.)
Takk fyrir samveruna, þar til við
hittumst á ný, blessuð sé minning
þín mamma, þín dóttir.
Gunnhildur.
Elsku mamma mín, nú er komið
að kveðjustund. Það er margs að
minnast þegar litið er til baka. Það
er ekki hægt að segja að það hafi
alltaf verið sléttur sjór á þinni sigl-
ingu í gegnum lífið. Þú varst elst í
stórum systkina hópi og tókst á þig
þá ábyrgð að vera elst og gerðir
það með stakri prýði. Þú varst ung
þegar hann pabbi dó og þar misstir
þú mikið. Þú lentir í alvarlegu um-
ferðarslysi þar sem þér var vart
hugað líf en náðir þér á strik. Já
mamma, í mínum huga varst þú
sönn hetja, komst til dyranna eins
og þú varst klædd og talaðir ekkert
rósamál.
Ég og þú vorum miklir vinir og
það má segja að það hafi varla liðið
sá dagur að við hefðum ekki sam-
band. Yfirleitt kíkti ég við á Kirkju-
teiginn þar sem alltaf var heitt á
könnunni, málin rædd yfir kaffi og
meðlæti. Það var gott að vera í ná-
vist þinni mamma, enda var heimili
þitt oft eins og lítið félagsheimili,
fjölskyldu, ættingja og vina.
Síðustu árin þín voru þér erfið.
Þú glímdir við Alzheimer-sjúkdóm-
inn, sem að lokum hafði yfirhönd-
ina.
Ég veit að þér líður betur núna
mamma. Ég bið góðan Guð að
geyma þig, elsku besta mamma
mín.
Oddur.
Í dag kveð ég elskulega tengda-
móður mína og góða vinkonu,
Huldu Agnarsdóttur. Það eru rúm-
lega 40 ár síðan ég kom fyrst inn á
heimili hennar og Gunnars. Mér er
sérstaklega minnistætt hversu vel
þau tóku á móti mér, létu mig finna
það á fyrsta degi að ég væri ein af
fjölskyldunni.
Hulda var glæsileg kona, hafði
hlýjan og kraftmikinn persónuleika,
þegar ég varð tengdadóttir hennar
fann ég fljótt fyrir þessum kraft-
mikla og einlæga kærleika sem
ætíð streymdi frá henni til okkar
sem vorum návistum við hana.
Hulda var greind kona, víðlesin
og sjálfstæð, lá ekki á skoðunum
sínum á mönnum og málefnum. Við
Oddur bjuggum í sama húsi og
tengdaforeldrar mínir fyrstu árin
eftir að við fluttum til Keflavíkur.
Gott var að búa í návist þeirra, ást-
úð og umhyggja einkenndi þau, og
var heimili þeirra griðastaður fjöl-
skyldunnar, systkina hennar og
vina, og oft gestkvæmt á heimili
þeirra.
Það var mikið áfall, þegar Gunn-
ar lést árið 1971, þá aðeins fimm-
tugur að aldri. Var hann okkur öll-
um harmdauði. Eftir fráfall
Gunnars helgaði Hulda líf sitt börn-
um sínum, tengdabörnum, barna-
börnum og langömmubörnum.
Hún rak verslunina Elsu hér í
bæ ásamt systur sinni Svövu um
tíma, lengst af vann hún í mötu-
neyti Varnarliðsins á Keflavíkur-
flugvelli og eignaðist hún þar
marga góða vini úr röðum starfs-
fólks.
Síðustu árin átti Hulda við erf-
iðan sjúkdóm að eiga, og vil ég
þakka fyrir hönd okkar í fjölskyld-
unni, starfsfólki Hjúkrunarheimilis-
ins í Víðihlíð, fyrir góða umönnun í
veikindum hennar.
Þú hvarfst
þér sjálfum og okkur
hvarfst
inn í höfuð þitt
dyr eftir dyr luktust
og gátu ei opnast á ný
þú leiðst
hægt á brott
gegnum opnar bakdyr
bústaður sálarinnar
er hér enn
en stendur auður
sál þín er frjáls
líkami þinn hlekkjaður
við líf
sem ekki er hægt að lifa
þú horfðir framhjá mér
tómum augum
engin fortíð
engin framtíð
engin nútíð
við fengum aldrei að kveðjast.
(Þýð. Reynir Gunnlaugsson.)
Elsku Hulda mín, ég kveð þig
með þakklæti og virðingu fyrir
samfylgdina, það voru forréttindi
að eiga þig sem tengdamóður, og
jafnframt góða vinkonu. Þú varst
mér sem besta móðir, en mína móð-
ur missti ég ung að árum. Ég vil
þakka þér allt sem þú hefur gefið
mér og minni fjölskyldu, og bið
góðan Guð að varðveita minningu
þína.
Þín tengdadóttir
Erna.
Ég var alltaf viss um að ég ætti
bestu ömmu í heimi. Já amma, það
voru orð að sönnu, þú varst strax
stór hluti af mínu lífi, enda bjuggu
mamma og pabbi fyrir ofan ykkur,
á Kirkjuteig 7, fyrstu árin eftir að
þið fluttuð frá Ísafirði, nánara gat
það ekki verið. Kirkjuteigur 7 skip-
aði ávallt stóran sess í mínu lífi,
þangað var ég alltaf velkominn.
Hvort sem það var til að fá plástur
á sár, mjólk og köku, ræða létt eða
alvarleg málefni, læra fyrir próf eða
bara til að kíkja aðeins á hana
ömmu.
Þú varst hetjan mín, amma, allt
fram til síðasta dags. Ég hef oft
velt því fyrir mér hvernig það hefur
verið hjá ykkur fyrir vestan í gamla
daga, fimmtán manns í heimili og
oft búið við þröngan kost. Þú varst
stóra systirin í þrettán systkina-
hópi. Ég man svo vel eftir að þau
komu oft til þín á Kirkjuteiginn og
greinilegt að með ykkur systkinun-
um var mikil vinátta, dyrnar voru
alltaf opnar.
Þú kunnir best við þig innan um
fjölskylduna og allra best á jól-
unum, þau voru þinn tími. Það
fengum við hin að finna ríkulega
með öllum gjöfunum og góða matn-
um. En fyrst og fremst fundum við
það með kærleiknum sem þú áttir
svo mikið af.
Já amma, lífið hjá þér var ekki
alltaf dans á rósum. Þú misstir
hann afa langt fyrir aldur fram og
þá misstum við mikið. Þú efldist við
hverja þraut og kenndir mér margt
sem ég hef tekið mér til fyrirmynd-
ar. Þú veiktist af Alzheimersjúk-
dómnum fyrir nokkrum árum og
smám saman tók hann af þér völd-
in. Hér skilja leiðir okkar að sinni
amma, ég þakka fyrir allt það góða
sem þú kenndir mér, ég mun aldrei
gleyma þér.
Gunnar.
Þegar mér bárust þær fréttir að
Hulda frænka hefði kvatt þennan
heim fylltist hugurinn af minning-
um frá liðinni tíð, einkum þó úr
barnæsku, en sá minningabrunnur
er yfirfullur af mjög ljúfum og góð-
um minningum. Hulda frænka bjó
þá á Ísafirði, nánar tiltekið í Fjarð-
arstræti 9 ásamt manni sínum
Gunnari Helgasyni og börnum
þeirra, þeim Oddi, Agnesi Margréti,
og Gunnhildi. Það var þannig í þá
daga að tölvuöld var ekki gengin í
garð en ungdómurinn hafði ofan af
fyrir sér utandyra flesta daga nema
veður væru svo slæm að engum
væri út treystandi, veðurs vegna.
Það kom gjarna í hlut Odds og
þeirra er eldri voru að vera í for-
ingjahlutverki okkar yngri púk-
anna, en leikvangurinn var gjarnan
fyrir utan blokkina í Fjarðarstræt-
inu, sérstaklega á þessum tíma árs
sem er sá tími sem elsku Hulda
frænka kveður okkur að sinni.
Ástæðan var sú að ljósin í glugg-
unum í blokkinni gáfu birtu í
skammdeginu svo hægt væri að
stunda leiki þótt dimmt væri. Á
þessum tíma stunduðu þeir rækju-
veiðar á litla Ver, Gunnar maður
Huldu og Agnar afi minn, faðir
Huldu, og í skammdeginu komu
þeir aðallega að landi svona um eða
undir kvöldmatarleytið, þetta lærði
ég fljótt þar sem ég veitti því eft-
irtekt að Hulda frænka blikkaði
gjarnan ljósinu í eldhúsglugganum
og fékk blikk til baka frá toppljós-
inu á Ver. Þá gerði maður sér er-
indi upp til Huldu svo sem til að
þykjast þurfa á salerni, en raun-
veruleg ástæða var að komast að
hvað væri í matinn í það og það
skiptið, og margar voru þær uppá-
haldsmáltíðirnar sem maður neytti.
Það sem mestu réð var að þyrfti ég
að fara heim til að borða var búið
með útiveru þann daginn, því úti-
vistarreglur voru haldnar í þá daga
svo fremi að maður fyndist ef að
manni var leitað, og oftar en ekki
kom frænka manni til bjargar og
staðfesti að maður væri búinn að
vera inni hjá henni svo og svo lengi.
Þessar miningar ásamt svo mörg-
um öðrum munu lifa svo lengi sem
ég lifað fæ. Það er svo skrítið að
þegar manni berast fregnir af and-
láti elskaðs ættingja eins og Huldu
frænku, þá fyllist hugurinn harmi
um stundar bil, þrátt fyrir að um
eins eðlilegan hlut sé að ræða og
lífið sjálft er, en Hulda frænka
hafði gengið með hinn alræmda
Alzheimer-sjúkdóm um nokkurra
ára bil, en við fráfall ástkærs son-
arsonar hennar Benedikts Odds-
sonar, sem fórst í hörmulegu um-
ferðarslysi á Reykjanesbraut síðla
árs árið 2000 ágerðist sjúkdómur-
inn til mikilla muna sem eðlilegt er.
Mér finnst að eitt getum við sem
eftir stöndum verið alveg viss um
og það er að ekki verður tekið á
móti henni Huldu minni með nein-
um veifiskatahætti þegar fleyið ber
hana að nýrri strönd, já að nýju lífi
sem tekur við að þessu loknu, og af
því tilefni koma mér í hug eftirfar-
andi ljóðlínur Guðrúnar Jóhanns-
dóttur frá Brautarholti.
Ég kveð þig, hugann heillar minning blíð
hjartans þakkir fyrir liðna tíð
lifðu sæl á ljóssins friðar strönd,
leiðir sjálfur Drottinn þig við hönd.
Að lokum bið ég Guð almáttugan
að blessa og styrkja eftirlifandi fjöl-
skyldu frænku minnar, og elsku
Ossi, Agga Magga og Gunnhildur,
ásamt mökum, þið gleymið ekki að
segja börnunum hver voru ljósin
hennar ömmu, Guð geymi ykkur og
blessi.
Hallgrímur Jóhannesson
(Haddi frændi.)
HULDA
AGNARSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Huldu Agnarsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er
minning@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um
leið og grein hefur borist). Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að fylgja. Nauð-
synlegt er að símanúmer höfundar og/eða
sendanda (vinnusími og heimasími) fylgi
með. Þar sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina, enda þótt
þær berist innan hins tiltekna frests. Nán-
ari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern lát-
inn einstakling birtist formáli og ein aðal-
grein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300
orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50
línur í blaðinu (17 dálksentimetrar). Tilvitn-
anir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til
þrjú erindi. Einnig er hægt að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að það sé gert
með langri grein. Greinarhöfundar eru
beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.