Morgunblaðið - 27.02.2004, Side 38

Ástkær eiginkona mín,
ELLEN MARIE STEINDÓRS,
lést á heimili okkar, Herjólfsgötu 24, Hafnar-
firði, miðvikudaginn 25. febrúar.
Útförin auglýst síðar.
Óskar Steindórs.
MINNINGAR
38 FÖSTUDAGUR 27. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Stefán Jasonar-son fæddist í
Vorsabæ í Gaulverja-
bæjarhreppi, Flóa,
19. september 1914.
Hann lést á Kumb-
aravogi á Stokkseyri
19. febrúar 2004.
Foreldrar hans voru
hjónin Jason Stein-
þórsson frá Arnar-
hóli, f. 12. febrúar
1872, d. 27. mars
1952, og Helga Ívars-
dóttir frá Vorsabæj-
arhjáleigu, f. 20. maí
1871, d. 7. júní 1917,
þau bjuggu í Vorsabæ frá 1903, en
þegar Helga lést kom frænka henn-
ar Kristín Helgadóttir, f. 29. nóv-
ember 1884, d. 2. júlí 1977, og gekk
Stefáni og systkinum hans í móður
stað. Jason og Kristín giftust og
bjuggu í Vorsabæ frá 1918 til 1943.
Alsystkini Stefáns voru: 1) Þórður,
byggingatæknifræðingur í Reykja-
vík, f. 11. maí 1907, d. 1. september
1980, 2) Sigríður, húsfreyja á Sel-
fossi, f. 15. nóvember 1908, d. 6.
mars 1988, 3) Ívar Kristinn, bóndi í
Vorsabæjarhóli í Flóa, f. 5. júlí
1910, d. 28. júlí 1963, og 4) Stein-
þór, framkvæmdastjóri á Stokks-
eyri, f. 5. ágúst 1911, d. 24. ágúst
1955. Hálfsystkini Stefáns, börn
Jasonar og Kristínar, eru: 1) Helga,
húsfreyja í Reykjavík, f. 20. janúar
1920, d. 23. apríl 1994, 2) Helgi
pípulagningameistari í Reykjavík,
f. 9. desember 1921, og 3) Guð-
mundur, rafvirkjameistari í
Reykjavík, f. 10. október 1925.
Hinn 29. maí 1943 gekk Stefán
að eiga Guðfinnu Guðmundsdóttur
frá Túni í Hraungerðishreppi, f. 3.
september 1912, d. 8. júlí 2000, þau
hófu búskap í Vorsabæ árið 1943 en
brugðu búi árið 1988. Þar áttu þau
heima til ársins 2000 er Guðfinna
lést. Börn Guðfinnu og Stefáns eru:
1) Helgi, bóndi og vörubílstjóri í
Vorsabæ, f. 26. apríl 1945. Fyrri
maki Ólafía Ingólfsdóttir, f. 30. maí
1952, þau skildu. Börn þeirra eru:
a) Kristín Þóra leikskólakennari, f.
1969, maki Sveinn Ragnarsson við-
nemi, f. 1993. 5) Sveinbjörg banka-
starfsmaður í Borgarnesi, f. 17.
ágúst 1956, maki Hans Lind Egils-
son vélfræðingur, f. 20. júlí 1957.
Börn þeirra eru: a) Heiðar Lind
nemi, f. 1986. b) Gunnhildur Lind
nemi, f. 1990. c) Egill nemi, f. 1994.
Stefán stundaði nám í Íþrótta-
skóla Sigurðar Greipssonar í
Haukadal 1937–1938; nám í Hér-
aðsskólanum á Laugarvatni 1938–
1939; nám í Námsflokkum Reykja-
víkur 1940–1941. Stefán tók mik-
inn þátt í félagsmálum sveitar
sinnar og héraðs. Hann var for-
maður Ungmennafélagsins Sam-
hygðar frá 1936–1964, að einu ári
undanskildu. Formaður kirkjukórs
Gaulverjabæjarkirkju var hann frá
1955–1985 og formaður áfengis-
varnanefndar frá 1956–1984. Stef-
án var hreppsstjóri í Gaulverjabæj-
arhreppi frá 1963–1984. Hann sat í
fulltrúaráði Mjólkurbús Flóa-
manna frá 1950–1989 og Mjólkur-
samsölunnar frá 1968–1989. Í
stjórn Búnaðarsambands Suður-
lands frá 1959–1987, þar af for-
maður frá 1969. Í Laugardæla-
nefnd Búnaðarsambandsins frá
1969 og síðar í stjórn tilrauna-
starfsins á Stóra-Ármóti til 1988. Í
stjórn Skógræktarfélags Árnes-
inga var Stefán frá 1966–1986.
Stefán var formaður landsmóts
ungmennafélaganna á Laugar-
vatni 1965 og í framkvæmdanefnd
landbúnaðarsýningarinnar á Sel-
fossi 1978. Hann sat í stjórn klúbb-
anna „Öruggur akstur“ og vann
mikið að umferðarmálum á þeirra
vegum vítt og breitt um landið.
Stefán var í framkvæmdanefnd
heimildarkvikmyndarinnar „Í
dagsins önn“ frá 1950–1987. Hann
var formaður stjórnar Varðveislu-
félags Rjómabús Baugsstaða en
þar var opnað minjasafn 21. júní
1975. Hann var fréttaritari Ríkisút-
varpsins frá 1958 og Sjónvarpsins
frá stofnun þess, svo lengi sem ald-
ur leyfði. Hann skrifaði auk þess
fjölda greina í blöð og tímarit og
flutti erindi í útvarp. Einnig skrif-
aði hann ævisögu sína „Alltaf glað-
beittur“ sem út kom árið 1991.
Hann var sæmdur riddarakrossi
hinnar íslensku fálkaorðu árið
1984 fyrir störf að félagsmálum.
Útför Stefáns verður gerð frá
Gaulverjabæjarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
skiptafræðingur, f.
1970, þau eiga þrjú
börn. b) Stefán húsa-
smiður, f. 1972, sam-
býliskona Rannveig
Bjarnfinnsdóttir leik-
skólakennari, f. 1974,
þau eiga eina dóttur. c)
Guðfinna iðnrekstrar-
fræðingur, f. 1976,
sambýlismaður Jónas
Björgvinsson vélvirki,
f. 1971. Hann á eina
dóttur. d) Berglind
nemi í frönsku, f. 1983.
Sambýliskona Helga
er Elinborg Baldvins-
dóttir, f. 28. mars 1947. Hún á fimm
uppkomin börn. 2) Ragnheiður,
grunn- og framhaldsskólakennari
á Akureyri, f. 1. júlí 1946, maki
Tómas Búi Böðvarsson tæknifræð-
ingur, f. 14. nóvember 1942. Synir
þeirra eru: a) Böðvar, bygginga- og
brunaverkfræðingur, f. 1972, sam-
býliskona Anna Pála Stefánsdóttir
spænskukennari og leiðsögumað-
ur, f. 1975. b) Hlynur, B.Sc. í raf-
magns- og tölvuverkfræði, f. 1975,
maki Ragna Kristín Jóhannsdóttir
viðskiptafræðingur, f. 1975, þau
eiga tvo syni. 3) Kristín, hand-
menntakennari og húsmóðir á
Hurðarbaki í Flóa, f. 18. september
1948, maki Ólafur Einarsson bóndi,
f. 19. september 1945. Börn þeirra
eru: a) Eyrún hjúkrunarfræðingur,
f. 1973, sambýlismaður Páll Erland
rekstrarhagfræðingur, f. 1970, þau
eiga einn son. b) Stefán bifreiða-
stjóri, f. 1977, sambýliskona Sigrún
Sighvatsdóttir grunnskólakennari,
f. 1975, þau eiga tvö börn. c) Fann-
ey búfræðingur, f. 1980, sambýlis-
maður Reynir Þór Jónsson búfræð-
ingur, f. 1981, þau eiga einn son. d)
Guðmunda, nemi, f. 1989. 4) Unnur
leikskólastjóri í Kópavogi, f. 18.
janúar 1951, maki Hákon Sigur-
grímsson skrifstofustjóri, f. 15.
ágúst 1937. Börn þeirra eru: a)
Finnur hljóðtæknimaður, f. 1975,
sambýliskona Þórunn Sigurðar-
dóttir nemi í alþjóðaviðskiptum, f.
1977. b) Grímur nemi í kvikmynda-
leikstjórn, f. 1977. c) Harpa Dís
„Ég man vel eftir honum, hann var
alltaf svo glaður þegar hann kom.“
Þetta voru orð gamallar starfssystur
minnar í Bændasamtökunum þegar
ég sagði henni andlát tengdaföður
míns, Stefáns Jasonarsonar í Vorsa-
bæ. Glaðværðin og glettnin voru
sterkustu einkenni hans en undir bjó
íhygli og óvenju sterkur vilji. Engum
manni hefi ég kynnst, sem var jafn
vinnufús og kom jafn miklu í verk
heima og heiman, eins og honum.
Hann fór á fætur klukkan 6 á morgn-
ana, sló kannski væna túnspildu áður
en hann fór í fjósið, var kominn á fund
hjá Búnaðarsambandinu á Selfossi kl.
11.00, kom heim um kaffileytið, sneri
heyinu eða ók heim nokkrum vögnum
af heyi, fór í fjósið og brá sér loks á
söngæfingu með kirkjukórnum eftir
kvöldmatinn. Hann þoldi ekki slæma
umgengni eða hirðuleysi og var sífellt
dyttandi að húsum, vélum og girðing-
um þegar tóm gafst. Nýtnin ein-
kenndi alla hans umgengni, engri
spýtu var hent, hún gæti komið í góð-
ar þarfir seinna. Gömlu bútsögina,
sem hann keypti þegar hann var við
smíðar í Reykjavík í byrjun seinna
stríðsins, notaði hann fram í það síð-
asta, enda er hún enn eins og ný. Þau
Guðfinna voru mjög samhent í öllu og
búið arðsamt. Segja má að það „að
fara vel með“ hafi einkennt búskap
þeirra og heimilishald samfara ein-
stakri gestrisni og rausnarskap.
Þessa verðmætu eiginleika hafa börn-
in þeirra erft og ég er einlæglega
þakklátur fyrir það að börnin okkar
Unnar urðu þeirrar gæfu aðnjótandi
að dveljast hjá afa sínum og ömmu á
sumrin og við önnur tækifæri og
kynnast þessum lífsviðhorfum.
Stefán Jasonarson var óvenjulegur
maður um margt. Hann fæddist á
þeim tíma þegar íslenskt þjóðfélag
var að vakna til lífs í kjölfar aukins
sjálfræðis. Hann heillaðist ungur af
hugsjónum Ungmennafélagshreyf-
ingarinnar og Framsóknarflokksins,
sótti sér menntun og víðsýni til Hér-
aðsskólans á Laugarvatni og á
Íþróttaskólann í Haukadal til hug-
sjónamannsins Sigurðar Greipsson-
ar. Þessi áhrif mótuðu allt hans líf og
starf. Hann var á margan hátt á und-
an sinni samtíð, ódeigur við að fara
ótroðnar slóðir og taka upp ný við-
horf. Hann lét sig það engu skipta
þótt nágrannarnir héldu að hann væri
ekki með öllum mjalla þegar hann fór
að synda í tjörninni framan við bæinn
í Vorsabæ um vorið þegar hann kom
heim frá Haukadalsskólanum. Hann
lét úrtölur og hrakspár ekki aftra sér
þegar hann gekkst fyrir landbúnaðar-
sýningunum á Selfossi árin 1958 og
1978. Ekki heldur þegar hann var for-
maður undirbúningsnefndar fyrir
landsmót UMFÍ á Laugarvatni 1965,
fjölmennasta ungmennafélagsmóti
sem haldið hefur verið. Stærsta afrek
hans er þó vafalítið uppbyggingin á
tilraunabúinu á Stóra-Ármóti sem
hann beitti sér fyrir sem formaður
Búnaðarsambands Suðurlands, en í
stjórn þess átti hann sæti í nærfellt 30
ár. Hann beitti sér fyrir því að Ung-
mennafélagið Samhygð hóf að planta
trjám í reitinn við Timburhól árið
1952 og hóf einnig skógrækt í landi
sínu. Fáir trúðu því þá að nokkurt tré
gæti þrifist á flatlendinu í Fóanum, en
reynslan sýnir annað. Í reitnum hans
í Vorsabæ má nú finna allt að 9 metra
há grenitré.
Stefán var alla tíð mjög heilsu-
hraustur, grannur og léttur á fæti,
gerði daglega „Mullers“-æfingarnar
sem hann lærði á Haukadalsskólan-
um og skokkaði sér til heilsubótar
þegar færi gafst. Það þótti tíðindum
sæta árið 1993, á ári aldraðra, þegar
það fréttist að Stefán í Vorsabæ, þá 79
ára gamall, ætlaði að fara gangandi
hringinn í kringum landið og hvetja
aldrað fólk til þess að stunda göngur
og aðra hreyfingu sér til heilsubótar
og lífsfyllingar. Mörgum þótti þetta
fásinna en Stefán lét slíkt ekki aftra
sér frekar en fyrri daginn. Hann kom
við í þéttbýlisstöðunum á leiðinni,
aldraðir komu til móts við hann, áttu
með honum spjall og notalega kvöld-
stund og fylgdu honum síðan úr hlaði.
Ferðinni lauk hann í Reykjavík með
glæsibrag á tilsettum tíma.
Það var gæfa að fá að kynnast hon-
um. Blessuð sé minning hans.
Hákon Sigurgrímsson.
Elsku afi er látinn, nærri níræður
að aldri. Við systkinin vorum alltaf
viss um að hann yrði „eldgamall“ og
sú varð raunin. Okkur þótti hann allt-
af svo hraustur og heilbrigður. Nú
eru þau amma sameinuð á ný eftir
nokkra fjarveru og trúum við því að
það hafi orðið miklir fagnaðarfundir.
Við systkinin vorum svo heppin að
alast upp á bæjarhlaðinu hjá afa og
ömmu. Þar áttum við alltaf stuðning
vísan og sóttum ýmsan fróðleik til
þeirra. Í mörg ár vorum við í kaupa-
vinnu hjá þeim og sinntum margvís-
legum sveitastörfum sem okkur þótti
misskemmtileg. Okkur þótti t.d. ekk-
ert skemmtilegt að skera njóla eða
reyta gras frá trjám, skildum raunar
ekki hvað þyrfti að vera að þessu. Í
dag skiljum við betur tilganginn, að
taka burt illgresið svo trén og annar
gróður vaxi betur.
Þau afi og amma lifðu tímana
tvenna, voru óþrjótandi viskubrunnar
um gamla tímann. Við fengum að
heyra ýmsar sögur af búskaparhátt-
um fyrri tíma og fengum einnig að
reyna starfshættina. Í þá daga þótti
okkur það kannski ekki mjög
skemmtilegt, en í dag búum við að
þessu og getum miðlað því til ann-
arra.
Afi átti ýmis áhugamál og starfaði
að þeim af elju og atorku. Trjárækt
stundaði hann af kappi og gerði mörg
skjólbeltin auk þess að planta trjám
víðar hjá félagasamtökum. Fé-
lagsstörf heilluðu hann einnig og oftar
en ekki var hann formaður í félögum.
Mikill tími fór í þetta en jafnframt
stundaði hann búskapinn með dyggri
aðstoð ömmu.
Afi var hrókur alls fagnaðar og
skrafhreyfinn hvar sem hann kom.
Nú seinni ár náði elli kerling tökum á
honum og hvarf hann þá meira inn í
sig og sat hljóður og fylgdist með.
Blessuð sé minning hans.
Kristín, Stefán, Guðfinna
og Berglind.
Elsku afi.
Það var mjög sorglegt að missa þig.
Mér finnst leiðinlegt að hafa ekki get-
að kynnst þér betur því að við höfum
bara þekkst í tæplega 11 ár. Ég hef
heyrt að þú hafir átt góða og við-
burðaríka ævi og þú hafðir frá svo
mörgu að segja. Það verður mjög
tómlegt þegar ég fer í sveitina með
mömmu og pabba eftirleiðis og við
getum ekki heimsótt þig á elliheim-
ilið. Það sem mér fannst sorglegast
við að þú skyldir deyja núna var að þú
gast ekki orðið 90 ára. Þá hefði verið
haldin veisla. Ég man eftir því þegar
ég var lítil og gisti hjá ykkur ömmu og
ég svaf á milli ykkar í hjónarúminu.
Mér fannst svolítið merkilegt þegar
þú varst að gera Mullersæfingarnar í
stofunni heima í Vorsabæ. Ég veit að
þér þótti ákaflega vænt um húsið þitt,
garðinn og allt heima í Vorsabæ og
vildir ekki fara á elliheimilið. En þar
leið þér samt vel og það var gaman að
koma til þín.
Nú ertu farinn frá okkur og ert á
leið til ömmu, ég bið kærlega að heilsa
henni.
Harpa Dís Hákonardóttir.
Ég veit það er lánsæld að lifa og njóta
og leika og hvílast sem hugurinn kýs
en mér finnst það stærra að stríða og brjóta
í stórviðrum ævinnar mannraunaís.
(Stefán G.)
Bjartsýnn og lífsglaður fór Stefán í
Vorsabæ í gegnum lífið. Hann kom
víða við og starfsdagurinn varð lang-
ur og árangursríkur. Oft hygg ég að
hann hafi sofið eins og fugl á grein til
að safna þreki í næsta morgunflug.
Árdegið kallaði hann til starfa, hann
var einn af hugsjónamönnum tuttug-
ustu aldarinnar, ungmennafélagi og
drengskaparmaður.
Stefán átti sér stóra drauma á
mörgum sviðum þjóðlífsins og hinn
önnum kafni bóndi tók að sér forystu í
stórum hreyfingum fólksins og varð
öllum þeim eftirminnilegur liðsmaður
sem honum kynntust. Málaflokkarnir
STEFÁN
JASONARSON
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
HJÖRTUR BJARNASON,
Breiðuvík 9,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
mánudaginn 16. febrúar.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Hjartans þakkir til allra fyrir auðsýnda samúð og hlýhug.
Sérstakar þakkir til Jakobs læknis og annars starfsfólks á deild 11E á
Landspítalanum við Hringbraut, Heimahlynningar Krabbameinsfélagsins
og starfsfólks á líknardeild Landspítalans í Kópavogi.
Guð blessi ykkur öll.
Guðrún Jóna Sigurjónsdóttir,
Ólafía S. Hjartardóttir,
Bjarni Hjartarson,
Margrét E. Hjartardóttir,
Baldur Þ. Baldursson,
tengdasynir, tengdadætur og barnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og sambýlismaður,
SIGURFINNUR EINARSSON,
lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja mánudaginn
23. febrúar sl.
Útför fer fram frá Landakirkju, Vestmanna-
eyjum, laugardaginn 28. febrúar kl. 14.00.
Aðstandendur hins látna.
Elskuleg systir mín,
SVANDÍS ELIMUNDARDÓTTIR
frá Dvergasteini,
Hellissandi,
andaðist á líknardeild Landspítalans miðviku-
daginn 25. febrúar.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd ættingja,
Hallbjörn Elimundarson.