Morgunblaðið - 23.09.2004, Blaðsíða 33

Elsku Inga.
Hér sitjum við systurnar saman og
rifjum upp allar yndislegu stundirnar
sem við áttum með þér. Margar eru
góðu minningarnar af þér, elsku
frænka, þó svo þær verði ekki fleiri
munt þú alltaf vera hjá okkur, í hjarta
okkar.
Þær voru nú ekki fáar stundirnar
sem áttum við saman í fallega bú-
staðnum ykkar Sigga, Paradís. Hvort
sem það var á heitum sumardegi eða
kaldri vetrarnóttu var alltaf jafnynd-
islegt að koma til ykkar í Paradís. Þar
sem við smíðuðum kofann, böðuðum
okkur í sólinni eða horfðum á regnið.
Lágum í pottinum og pældum í tám
eða horfðum á stjörnuhröp. Aldrei
munum við gleyma þessum, sem og
mörgum öðrum æðislegum stundum.
Takk fyrir allt, elsku Inga frænka.
Sjáumst seinna.
Eins og engill
af himnum,
varst þú mér.
Stjörnur í augun
birtu og yl,
styrk til að berjast
við allt sem ég ei skil,
það gafst þú mér.
Nú í faðmi engla
skaltu til himna hverfa
og bíða þar mín.
Ó, elsku Inga,
ég mun ætíð minnast þín.
Ó, elsku Inga,
ég mun ávallt sakna þín.
(Inga R. Ingjalds.)
Elsku amma, Siggi, Ásta og Sonja.
Megi Guð vera með ykkur á þessum
erfiðu tímum.
Ykkar
Þórunn Inga og Inga Ragna.
Mér finnst mjög erfitt að þurfa að
kveðja svona góða, skemmtilega,
hæfileikaríka og yndislega frænku.
Inga vann í skólanum mínum og var
hún mér alltaf eins og amma mín.
Hún skutlaði mér í skólann og gaf
mér að borða ef ég gleymdi nesti. Ég
á ábyggilega eftir að fara að gráta
þegar ég er að skoða myndir af henni.
Allir eiga einhvern tíma eftir að deyja
en ég er ekki tilbúin að kveðja Ingu.
Jesús mælti: ,,Ég er upprisan og lífið. Sá
sem trúir á mig, mun lifa, þótt hann deyi …“
(Jóh. 11.25.)
Inga hefur kennt mér margt og ég
vona að það eigi eftir að hjálpa mér og
öðrum í framtíðinni. Ég mun reyna að
kenna mínum börnum þegar þau
koma að mála á postulín, skreyta tert-
ur, sauma kjóla og allt hitt sem hún
hefur kennt mér.
Elsku Inga frænka, ég sakna þín.
Auður Eir.
Elskuleg frænka mín hefur kvatt
þennan heim eftir erfið veikindi, langt
um aldur fram. Okkur mun ekki birt-
ast framar brosið hennar bjarta sem
ávallt var svo stutt í fram á síðasta
dag. Þær eru margar góðu minning-
arnar sem ég á og mun varðveita um
Ingu.
Ég fylgdist með uppvexti hennar í
stórum systkinahópi og seinna á lífs-
leiðinni lágu leiðir okkar oft og víða
saman. Við unnum báðar um tíma í
Snælandsskóla þar sem listrænir
hæfileikar hennar fengu að njóta sín,
m.a. við kennslu í postulínsmálun.
Inga starfaði einnig nokkur sumur á
Hótel Eddu á Laugarvatni undir
minni stjórn og reyndist þar einstak-
lega góður og samviskusamur starfs-
kraftur og hvers manns hugljúfi. Hún
gat gengið í hvaða starf sem var og
kunnu kokkarnir vel að meta smekk-
vísi hennar og listrænt handbragð
þegar kom að skreytingum ýmiss
konar við matargerðina, t.d. þegar
upp voru sett glæsileg hlaðborð. Eftir
erfiðan vinnudag var oft glatt á hjalla
þegar Inga bauð samstarfsfólkinu í
heita pottinn í sumarbústað þeirra
Sigga á Syðri-Reykjum.
Hjálpsemi, heiðarleiki, vinnusemi
og dugnaður eru þau orð sem lýsa
Ingu best. Ég minnist hennar með
söknuði og við Daníel sendum Sigga,
Ástu, Sonju og Diddu okkar dýpstu
samúð og biðjum guð að varðveita
þau á erfiðum tímum.
Í brosi duldist drauma þinna svið,
sem dagsins erill snerti ekki við.
Og hljóðlát varstu, hetja í böli og sorg,
þér hentaði ei að bera slíkt á torg.
(Höfundur ókunnur.)
Erna Helga Þórarinsdóttir.
Kæra Inga.
Það er komið að kveðjustund, allt-
of, alltof fljótt. Á svona stundum
hvarflar hugurinn til baka, til þeirra
stunda þegar þú varst hjá okkur og í
amstri dagsins, glöddumst saman.
Það var nefnilega ekki hægt annað en
vera glaður í návist þinni, ég held að í
þinni orðabók hafi orðið vandamál
ekki verið til. Allt var leyst á fumlaus-
an hátt með jákvæðni að leiðarljósi.
Það er ekki alltaf auðvelt að vinna í
stórum hópi, ekki síst með stórum
hópi barna með mismunandi þarfir,
en ég hef aldrei heyrt að það hafi ver-
ið vandamál hjá þér.
Góða, hlýja návistin þín, brosið þitt
bjarta þar sem geislandi augun eru
svo eftirminnileg, gerðu það að verk-
um að öllum leið vel í návist þinni. Það
er vandfyllt skarð í starfsmannahópi
Snælandsskóla, þar sem þú hefur
starfað í rúmlega 15 ár.
Við getum lítið annað nú en hlýjað
okkur við góðar minningar. Það var
ótrúlegt að sjá hve vel þú tókst þeirri
vitneskju að erfitt yrði að sigra mann-
inn með ljáinn í þínum erfiðu veik-
indum. Enda varstu aldrei tilbúin að
gefast upp. Sárþjáð vannst þú þína
vinnu í fyrravor, vildir ekki gefast
upp, kvartaðir ekki og gleymdir ekki
að brosa til okkar og vera vakandi yfir
því sem vel mátti fara í skólanum.
Fyrir hönd starfsfólksins þakka ég
þér frábær kynni, megi almáttugur
guð vaka yfir öllum ættingjum þínum
og vinum og gefa þeim styrk í sorg-
inni.
Hanna Hjartardóttir.
Þú áttir auð er aldrei brást,
þú áttir eld í hjarta,
sá auður þinn er heilög ást
til alls hins góða og bjarta.
Til meiri starfa guðs um geim
þú gengur ljóssins vegi.
Þitt hlutverk er að hjálpa þeim
er heilsa nýjum degi.
(Hrefna Tynes.)
Kær vinkona er fallin frá í blóma
lífsins.
Við vinkonurnar í saumklúbbnum
höfum þekkt Ingu frá barnæsku og
unglingsárum. Flestar ólumst við upp
í Kópavogi, sem þá var að byggjast
upp og var á þeim árum hálfgerð
sveit. Saumaklúbburinn okkar varð
til, þegar við vorum 18–19 ára gamlar.
Við höfum komið saman reglulega
alla tíð síðan og notið margra sam-
verustunda í gegnum árin, við stelp-
urnar og eiginmenn okkar við stærri
tækifæri.
Við eigum eingöngu ljúfar og góðar
minningar um Ingu. Það sem kemur
sterkast upp í huga okkar í fari Ingu,
er brosandi andlit augun svo hlý, góð-
leg og gefandi. Hún var ætíð svo ljúf,
fórnfús, alltaf tilbúin að hjálpa öðrum
og hugsaði yfirleitt síðast um sjálfa
sig. Listrænir og skapandi hæfileikar
hennar nutu sín vel í postulínsmálun
og skrautskrift. Ósjaldan var leitað til
hennar, þegar stórveislur voru haldn-
ar.
Inga var mikil fjölskyldumann-
eskja og var gaman að heyra hana
tala um ljósgeislana sína, dæturnar
og barnabörnin.
Lífið hefur ekki alltaf farið mjúkum
höndum um elsku Ingu, æðruleysi
hennar og hetjulund komu best í ljós í
erfiðum veikindum hennar og undr-
uðumst við oft hve sterk hún var á því
erfiða tímabili.
Síðustu mánuðirnir hafa verið Ingu
og fjölskyldunni mjög erfiðir. Siggi og
dæturnar Ásta og Sonja hafa sýnt
ótrúlegan styrk og umvafið hana ást
og umhyggju.
Elsku Siggi, Ásta og Sonja megi
góður Guð veita ykkur styrk og kraft
til að horfa fram á veginn. Minningin
um Ingu mun lifa með okkur um alla
framtíð. Blessuð sé minning Ingu og
við vottum öllum ættingjum hennar
okkar innilegustu samúð.
Saumaklúbburinn
Áslaug, Elísabet, Hjördís,
Konný, Kristín, Sigríður og
Þorgerður Ester.
Nú er sál þín rós
í rósagarði Guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir
aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti
(Ragnhildur Pála Ófeigsdóttir.)
Fyrir um það bil 15 árum hóf störf
við Snælandsskóla ung og björt kona
sem geislaði af hlýju og elskusemi við
náungann. Þarna var á ferðinni hún
Inga okkar sem ávallt var tilbúin að
ganga í öll störf og létta undir með
hverjum þeim sem á þurfti að halda.
Inga gegndi ýmsum störfum við skól-
ann og má þar nefna ræstingar, elda-
mennsku og gangavörslu. Öll voru
þessi störf unnin af sömu natninni og
jákvæðninni. Inga var listræn og allt
lék í höndum hennar hvort sem var
kökubakstur eða postulínsmálun. Um
tíma kenndi hún postulínsmálun á
námskeiðum á vegum skólans og naut
hún sín vel í því hlutverki.
Inga hafði góð áhrif á alla í kring-
um sig, bæði starfsfólk og nemendur
með jafnlyndi sínu og glaðlyndi. Hún
talaði fallega til nemendanna og lagði
allt til betri vegar.
Hún var afar ósérhlífin og vildi allt
fyrir alla gera. Við ólíklegustu tæki-
færi galdraði hún fram lystilega
skreyttar tertur og brauð handa sam-
starfsfólki sínu. Af sama örlæti bauð
hún okkur starfsfélögunum í sum-
arbústað sinn, þar sem vel sást hin
haga hönd Ingu. Þar naut hún sín
greinilega ekki síst þegar fjölskyldan
var þar saman komin.
Við söknum Ingu og hennar nota-
legu nærveru. Minning hennar lifir.
Elsku Jónína, Siggi, Ásta og Sonja,
megi Guð gefa ykkur styrk á þessum
erfiðu tímum.
Vinnufélagar.
Elsku Inga.
Það snertir hug okkar og hjarta að
þú hafir þurft að kveðja okkur svo
fljótt. Minningarnar eru óteljandi allt
frá því við vorum í 5. bekk í Snælands-
skóla þar sem þú gafst okkur póló í
kompunni, áður en við vissum af
varstu farin að kenna okkur að mála á
postulín. Þar sem tíminn leið og við
færðumst upp í unglingadeildina
hélst þú áfram að vera svona hress og
skemmtileg, sama hvernig veðraði.
Þú lést okkur finnast við vera sérstök
og fundum við fyrir væntumþykju
þinni, þú varst alltaf jafngóð við okkur
og við vissum að við gætum leitað til
þín.
Þú þekktir sérþarfir okkar þegar
kom að því að við urðum svöng, þá
varst þú alltaf með eitthvað gott í há-
degismat handa okkur.
Ekki leið á löngu þar til að Helga
Irma fór að passa fyrir yngstu dóttur
þína, Sonju Ernu, þá stóðstu henni
enn nær og var henni tekið með opn-
um örmum. Takk kærlega fyrir allt
það sem þú kenndir okkur og tímann
sem þú eyddir með okkur í Snælands-
skóla.
Okkur langaði að minnast þín því
minningarnar sem þú skildir eftir í
huga okkar eru svo góðar og munu
þær seint gleymast. Við vitum að nú
líður þér vel og ert á betri stað þar
sem þú vakir ávallt yfir okkur öllum.
Við vonum að þeir sem standa næst
þér sjái ljós í myrkrinu því ljósið er til
staðar þótt við sjáum það ekki alltaf.
Með samúðarkveðju til allra aðstand-
enda,
Helga Irma og Sunna Dögg.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Blessuð sé minning Ingu.
Guðrún Arnfinnsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. SEPTEMBER 2004 33
MINNINGAR
✝ Jóhanna ÁrnýRunólfsdóttir
fæddist í Borgarnesi
2. janúar 1921. Hún
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
16. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Runólf-
ur Eyjólfsson, f. 24.
júní 1889, d. 1947 og
Sigríður Magný Ingj-
aldsdóttir, f. 16.
ágúst 1888, d. 1972.
Systkini Jóhönnu eru
Helgi, f. 1924 og
Laufey Karítas, f.
1926.
Árið 1948 giftist Jóhanna
Þorbirni Ólafssyni, f. 5. júní 1909,
d. 1956. Þau eignuðust tvo syni,
þeir eru: a) Björn
Ársæll, f. 17. mars
1941, kvæntur Sól-
veigu Harðardóttur,
f. 1946. Börn þeirra
eru Jóhanna Þor-
björg, f. 1964,
Hörður, f. 1966 og
Jökull Fannar, f.
1975. b) Ólafur
Ágúst, f. 11. mars
1950, kvæntist Ingi-
björgu Ásgeirsdótt-
ur, f. 1951. Þau
skildu. Dætur þeirra
eru Sigrún, f. 1973,
Ragnheiður, f. 1979
og Auður Árný, f. 1985.
Jóhanna verður jarðsungin frá
Borgarneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Nú þegar komið er að kveðjustund
leita á huga okkar minningar um all-
ar þær góðu stundir sem við áttum
með ömmu. Við vorum svo lánsamar
að amma Jóhanna var hluti af fjöl-
skyldu okkar á annan hátt en gengur
og gerist með ömmur. Hún bjó lengi
hjá okkur, fylgdi okkur til Englands
þegar við bjuggum þar, ferðaðist með
okkur og tók þátt í öllu sem gerðist í
fjölskyldunni. Hún tók á móti okkur
þegar við komum úr skólanum, bak-
aði handa okkur pönnukökur og spil-
aði við okkur. Allra mikilvægast þyk-
ir okkur þó að hafa kynnst hennar
góða hjarta og það mun fylgja okkur
alla ævi.
Þegar við sitjum hér saman að
reyna að koma hugsunum okkar á
blað og deila minningum okkar er
greinilegt að þær eru góðar. Við
minnumst hennar með söknuði en
jafnframt með hlýju og brosi á vör.
Ofarlega í huga eru stundir þar sem
fjölskyldan sat saman við matarborð-
ið og sprellaði. Við munum alltaf
minnast ömmu glaðlegri á svip því að
þannig var hún.
Undanfarin ár hefur amma glímt
við erfið veikindi en aldrei kvartað. Í
þau skipti sem hún hefur þurft að
dveljast á Landspítalanum hefur
starfsfólkið ítrekað haft orð á því
hvað amma var sterk og yndislega
hlý manneskja. Þau höfðu svo sann-
arlega rétt fyrir sér með það.
Nú hefur amma fengið hvíldina og
vonandi er hún komin til afa Þor-
björns eftir langan aðskilnað. Við
kveðjum ömmu með sárum söknuði
en trúum því og treystum að henni
líði betur núna.
Bless, elsku amma – Guð geymi
þig.
Sigrún, Ragnheiður
og Auður Árný.
Við hjónin kynntumst Jóhönnu
Runólfsdóttur á Borgarnes-árum
okkar. Það mun eins um okkur og
aðra sem þekktu hana að hún var eft-
irminnileg, heilsteypt og góðviljug.
Hún fæddist í Borgarnesi og ólst að
hluta til upp á Ferjubakka í Borg-
arhreppi. Það er kunnara en frá þurfi
að segja að efnahagur smábýlisbónd-
ans á áratugunum eftir síðari heims-
styrjöldina var einatt þröngur og
urðu allir sem vettlingi gátu valdið að
taka þátt í framfærslu heimilisins.
Börnin gengu að slætti og öðrum
heyskap langt innan fermingar og
reyndar að öðrum störfum sem leysa
þurfti af hendi við hirðingu bústofns
og að sjálfsögðu heimilisstörfin.
Við slíkar aðstæður ólst Jóhanna
upp. Það kom sér vel fyrir heimilið að
óvenjuleg verklagni fylgdi henni.
Hún gat saumað fatnað og prjónað og
var um það rætt hve þrautseigja
hennar og hugulsemi væri mikil.
Sjálf sagði hún frá því að hún var
innan fermingar þegar hún tókst á
hendur að hjálpa gömlum manni í
grenndinni, sem var orðinn farinn að
heilsu. Hann bjó í gömlum torfbæ,
þar sem hvorki var rennandi vatn né
nokkur upphitun. Hún stóð þarna
frammi fyrir miklum vanda, ein með
gamla manninn farinn að heilsu. En
hún leysti þessa þraut af þeirri vand-
virkni sem einkenndi allt sem hún tók
sér fyrir hendur.
Hún giftist Þorbirni Ólafssyni frá
Hvítárvöllum og hófu þau hjón bú-
skap í Borgarnesi. Þau eignuðust tvo
syni en Þorbjörn missti heilsuna og
dó á unga aldri. Stóð ekkjan þá uppi
ein með börnin. En þá varð þraut-
seigja hennar enn bjargvætturinn.
Hún annaðist framfærslu fjölskyld-
unnar. Vinnuveitendur hennar í
Borgarnesi sáu fljótt verkfærni
hennar og samviskusemi og mun hún
í reynd hafa verið eftirsóttur starfs-
maður, líka á tímum atvinnuleysis.
Á unga aldri hafði Jóhanna löngun
til að læra ljósmóðurstörf. En erfiður
fjárhagur kom í veg fyrir það. En hún
slakaði ekki á. Hún kom sonum sín-
um til manns. Annar þeirra er nú toll-
vörður og hinn verkfræðingur.
Hún bjó síðari árin í Reykjavík og
var þá börnum sínum og barnabörn-
um þar hjálparhella. Hún vann mikið
að hannyrðum og sögðu þeir sem
þekkingu höfðu að verk hennar væru
listilega vel af hendi leyst. Og nú er
þessi hógværa og trausta kona kvödd
af afkomendum sínum og vinum.
Þrautseigju hennar, listfengi og vel-
vilja verður lengi minnst. Blessuð sé
minning hennar.
Sigrún Hannesdóttir og
Ásgeir Pétursson.
Við fráfall Jóhönnu Árnýjar Run-
ólfsdóttur er mér öðru fremur þakk-
læti í huga en hryggð. Hún var ekki
rík í aurum talið. En hún átti annars
konar auðævi sem fáum eru gefin
jafnríkulega og henni. Það fólst í svo
einlægu brosi og geislandi hlýju og
manni hlaut að líða vel í návist henn-
ar. Hún hafði líka sterka lífsreynslu
að baki sem hún fjölyrti ekki um en
gat miðlað af ef henni sýndist að
gagni mætti verða.
Hún kom hér með syni sínum,
tengdadóttur og þremur dætrum,
sem eignuðust hús hið næsta minni
fjölskyldu. Þau hjón voru bæði í lyk-
ilstörfum og ákvað hún að verða þeim
til nokkurs gagns. Smátt og smátt
þróaðist vinskapur milli okkar yfir
garðvegginn. Sem aftur leiddi til þess
að hún kom í heimsókn í bílskúrinn
og fékk kaffitár en ég aftur til hennar
í eldhúsið. Jóhanna var í eðli sínu hlé-
dræg kona með sterkar tilfinningar
og mótaðar skoðanir á flestu. Fátt
var okkur óviðkomandi á þessum
fundum og talað beint út.
Eitt sinn hafði ég orð á því að mér
fyndist hún fórna miklu fyrir börn sín
og barnabörn. Og væri trúlega létt í
vasa sem greiðsla fyrir vinnuframlag.
Þá brosti hún þessu einlæga brosi
sem enginn getur efast um og sagði:
„Ert þú nú svona glær, vinur minn,
þetta er uppbót á efri árin.“ Það var
hugsandi maður sem þakkaði fyrir
kaffið í það skiptið. Og efri árin
gengu í garð með veikindum, spítala-
ferðum og alls konar erfiðleikum. Þá
varð ég vitni að því að orð hennar
rættust. Þessar fjórar önnum köfnu
mæðgur töldu ekki sporin sín til að
aðstoða Jóhönnu og vaka með henni
fram á síðustu dægur. Svona eru
gæfusporin.
Ég kveð Jóhönnu með söknuði
með orðum Salómons konungs sem
segir: „Glatt hjarta gefur góða heilsu-
bót en dapurt geð skrælir beinin.“
Páll Sigurðarson nágranni.
JÓHANNA ÁRNÝ
RUNÓLFSDÓTTIR