Morgunblaðið - 23.09.2004, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. SEPTEMBER 2004 31
MINNINGAR
✝ Þorsteinn Sæ-mundsson fædd-
ist á Fjósum í Laxár-
dalshreppi í Dala-
sýslu 7. október
1939. Hann lést á
heimili sínu í Reykja-
vík 10. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar Þorsteins voru
Ingibjörg Arnórs-
dóttir, f. 17. júní
1902, d. 28. janúar
1988, og Sæmundur
Bjarnason verslunar-
maður, f. 12. apríl
1912, d. 18. septem-
ber 1994. Tvíburasystir Þorsteins
er Auður, fararstjóri, búsett á
Kanaríeyjum, og bróðir hans sam-
mæðra var Arnór V. Þorláksson
loftskeytamaður, f. 18. desember
1927, d. 12. ágúst 1993.
Þorsteinn kvæntist árið 1960
fyrri konu sinni Ingu Kristínu
Gunnarsdóttur, f. 7. febrúar 1941.
Synir þeirra eru Snorri Bjarni
Henrikson, flugvirki
búsettur í Kanada, f.
8. desember 1960.
Kona hans er
Brooke, f. 24. apríl
1960. Börn þeirra
eru Snorri Thomas,
f. 7. mars 1987, og
Kayli, f. 11. janúar
1989. Þorsteinn
Henrikson, kvik-
myndagerðarmaður
í Kanada, f. 17. júlí
1963, kona hans er
Heather Nicholson,
f. 28. október 1965,
sonur þeirra er
Magnus Alton, f. 12. júní 2003.
Seinni kona Þorsteins er
Brynja Kolbrún Lárusdóttir, f. 5.
nóvember 1942, þau skildu. Sonur
þeirra er Þorsteinn Auðólfur,
nemi og blaðamaður, f. 9. desem-
ber 1971.
Þorsteinn verður jarðsunginn
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ó, þá náð að eiga Jesú
einkavin í hverri þraut.
Ó, þá heill að halla mega
höfði sínu’ í Drottins skaut.
(Matthías Jochumsson.)
Þetta vers kemur upp í huga minn
er ég minnist Þorsteins bróður míns,
sem lést 10. september sl. Ég finn fyr-
ir svo miklum söknuði í hjarta mínu
yfir því að hann skuli vera farinn frá
okkur. Ég græt yfir því, hvað lífið var
honum oft erfitt, þó ætti ég fremur að
gleðjast yfir að hann hafi fengið hvíld.
Það komu þó tímar þegar allt gekk
vel og við glöddumst öll yfir því með
honum. En svo versnaði ástandið aft-
ur. Síðastliðið ár var honum mjög erf-
itt og lítið hægt að gera. Oft er sagt að
hver sé sinnar gæfu smiður, ég spyr,
getur það verið að einhver vilji verða
ógæfunni að bráð? Ég á bágt með að
trúa því.
Minningarnar koma upp í huga
mér um góðan bróður sem sagði svo
oft: „Ausa mín, ég elska þig, ekki
gleyma því.“ Ég óskaði þess oft að ég
gæti hjálpað honum, fann jafnvel fyr-
ir samviskubiti yfir því að geta ekkert
gert. En því miður var það ekki í mínu
valdi að breyta lífi hans. Minningarn-
ar um það þegar við vorum lítil börn,
svo ólík hvort öðru, þó svo að við vær-
um tvíburar. Það var alltaf eins og ég
ætti að bera ábyrgð á honum, þar sem
hann var „litli bróðir“, aðeins klukku-
stundu yngri en ég. Okkur kom ekki
alltaf vel saman, en engu að síður
þótti okkur afar vænt hvort um ann-
að. Þorsteinn var góður maður og tel
ég að hann hafi átt fleiri vini en óvini.
Hann var vinur vina sinna, vildi
hjálpa, og hafa margir notið góðvildar
hans.
Þorsteinn var tvígiftur, með fyrri
konu sinni átti hann tvo syni, sem
báðir eru búsettir í Kanada. Með
seinni konu sinni eignaðist hann son
og dóttur sem var ættleidd. Hann
elskaði börnin sín, þó svo að hann hafi
lítið notið samvista við þau. Ræddi
hann oft um þau og var stoltur af
þeim, þó efast ég um að hann hafi
komið því í verk að tjá þeim hug sinn.
Sama má segja um litla sonarson
hans, Magnús, afi var svo stoltur af
honum.
Ég dáðist oft að því hvað Þorsteinn
var orðvar, var lítið fyrir að fella
dóma yfir öðrum eða hnýsast í ann-
arra hagi. Hann gladdist innilega yfir
því sem fyrir hann var gert, hvað lítið
sem það var, og vil ég þakka öllum
sem reyndust honum vel. Elsku Sig-
urgísli minn, það var enginn sem jafn-
aðist á við þig, þú varst sólargeislinn
hans frænda þíns.
Þorsteinn var vel gefinn og átti
auðvelt með að læra, mér fannst oft
eins og hann vissi allt, ég leitaði oft
álits hjá honum um eitt og annað. Ís-
lenskt mál var honum afar kært og
vildi hann hafa alla punkta og komm-
ur á réttum stöðum. Öll eigum við
okkar drauma, einn af hans draumum
var að eignast lítinn hund, til þess að
hafa félagsskap af, en það var ekki
leyfilegt þar sem hann bjó og hann
vissi að sá draumur gat ekki ræst
frekar en margir aðrir draumar hans.
Við töluðum reglulega saman, en ég
hafði ekki séð bróður minn í tvö ár og
var mér því mjög brugðið þegar ég
kom heim í ágúst sl. þó svo ég hefði
vitað hvernig ástand hans var. Er ég
kvaddi hann fyrir tæpum mánuði ýtti
ég þeirri hugsun frá að ég væri að
kveðja hann í síðasta sinn. Er við töl-
uðumst við kvöldið fyrir andlát hans
þá sagði hann: „Ég vildi að þú værir
komin hingað til þess að koma hlut-
unum í lag.“ Elsku bróðir minn, nú er
ég komin til að kveðja þig að sinni, ég
bið guð að geyma þig og gefa þér frið.
Auður systir.
Þorsteinn föðurbróðir minn er all-
ur.
Minningar frá bernsku minni,
tengdar honum, eru hvað ég leit upp
til hans stóra frænda, sem hafði svo
gaman af að tala við mig og fræða mig
um ýmislegt. Hann kenndi mér til
dæmis á tvíhjól og gaf mér malt þegar
ég kom við í búðinni hjá honum, en
það var nú ekki hversdagslegt í þá
daga. Hann bjó í sama húsi og ég á
þessum árum og naut ég þess vegna
nærveru hans. Það var svo margt að
gerast hjá honum á þeim tíma, hann
gerðist Víkingur og átti félagið hug
hans alla tíð. Í Víkingi kynntist hann
fyrri konunni sinni og eignuðust þau
tvo syni. Gat ég þá launað honum um-
hyggjuna með því að passa syni hans.
Þorsteinn var mjög greindur mað-
ur og honum voru allir vegir færir, en
einhvern veginn tókst honum ekki að
spila úr því. Hann féll fljótt fyrir
Bakkusi og fann aldrei leið frá hon-
um. Þorsteini var eðlislægt að vita
alltaf örlítið betur og mér er það mjög
minnisstætt, stuttu eftir að ég fékk
bílpróf, að hann var farþegi með mér
vestur í Dali, að jarðarför ömmu sinn-
ar, hvernig hann sagði mér að stýra
bílnum, eins og tíu mínútur í tvö. Það
var allt á hreinu hjá honum. Með
seinni konu sinni eignaðist hann tvö
börn.
Þorsteinn var í raun hæglætismað-
ur, en það var alltaf mikið um að vera í
kringum hann og hann var vinur vina
sinna. Hann gat verið stór í sniðum og
það er mér ofarlega í huga þegar
hann bauð allri stórfjölskyldunni í
leikhús, en fjölskyldan var honum
mikils virði.
Á kveðjustund er ekki eingöngu
margs að minnast, það er margs að
sakna. Ég hefði viljað eiga lengri
daga með Þorsteini frænda mínum og
þakka honum samfylgdina og vænt-
umþykjuna sem ég fann alltaf, jafnvel
þótt hann kallaði mig skessu! Ég
sendi sonum hans innilegar samúðar-
kveðjur.
Gerður frænka.
Mig langar með fáeinum orðum að
minnast frænda míns Þorsteins Sæ-
mundssonar. Þorsteinn var tvíbura-
bróðir móður minnar og átti ég þaraf-
leiðandi allnokkur samskipti við hann,
sérstaklega þegar hann bjó á Freyju-
götunni hjá Ingibjörgu ömmu og Sæ-
mundi afa, en þar átti ég oft leið um.
Eftir að afi og amma létust leitaði
Þorsteinn oft til mín og sonar míns
Sigurgísla, enda fjölskyldan lítil og
dreifð.
Þorsteinn var góður maður að upp-
lagi, fluggreindur og vel heima í flest-
um málum, góður tungumálamaður,
ættfróður og vel lesinn.
Þorsteinn elskaði börnin sín öll og
þráði að verja með þeim meiri tíma,
en oftar en ekki varð hann að láta í
minnipokann vegna veikleika síns.
Hann átti nokkur góð ár og þá
blómstraði hann og var þá virkilega
gaman að vera í návist hans.
Ég vil þakka þér elsku frændi fyrir
öll árin sem við áttum saman, ég veit
að góður guð tekur við þér og að afi og
amma bíða þín. Elsku frændi, þú
varst gömul sál sem líklega valdir þér
fullerfitt verkefni í þessu lífi en héðan
ferðu á vit forfeðra þinna með reynslu
sem ekki fæst keypt.
Ég bið góðan guð að blessa þig og
öll þín börn.
Þinn frændi
Bjarni Óskarsson.
Kæri frændi.
Nú er þín þrautaganga loksins á
enda. Þú sem varst svo vel af guði
gerður en áttir því miður ekki því láni
að fagna að geta beint gáfum þínum í
gæfuríkan farveg. Ég vil nota tæki-
færið og þakka það að hafa fengið að
kynnast þínum innri manni. Því þótt
yfirborðið væri oftast hrjúft þá leynd-
ist undir því viðkvæm og hlý sál sem
vildi svo gjarnan ná til sinna nánustu.
Þessu kynntumst við, ég og mín fjöl-
skylda, best þegar við komum heim til
Íslands aftur eftir nokkurra ára dvöl
erlendis. Þau voru ófá skiptin sem þú
komst til okkar á Langholtsveginn og
virtist þú þá vera að ná að höndla líf
þitt á nýjan leik. Samverustundirnar
með þér á Kanaríeyjum vorið 2000
lifa einnig í minningunni um ókomna
framtíð.
Því miður sóttu óheilladísirnar þig
heim á nýjan leik eftir erfiða aðgerð
fyrir um þremur árum. Sú jákvæðni
og sá baráttuvilji sem þú varst farinn
að tileinka þér hurfu og upp frá því
varð ekki aftur snúið.
Þó að óumflýjanleg lífslok séu að-
standendum oftast viss léttir þá
hugsa ég með söknuði til þess að eiga
aldrei eftir að heyra þig kalla mig
Skjónu þína oftar. Fyrir kom að þú
varst önugur þegar ég hringdi, enda
fannst þér ég eflaust vera fullað-
finnslusöm á stundum, þú fannst
samt að þetta var gert af væntum-
þykju og það kunnir þú að meta, eink-
um í seinni tíð.
Að leiðarlokum kveð ég þig, elsku
frændi, í þeirri vissu að sál þín hafi
fundið langþráðan frið. Börnum þín-
um votta ég mína dýpstu samúð.
Þín frænka,
Sigrún Jóna.
Takk fyrir yndisleg kynni, elsku
Þorsteinn minn.
Nú er þinn tími kominn til að byrja
upp á nýtt. Takk fyrir mig.
Þinn frændi og vinur
Sigurgísli Bjarnason.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Steina föðurbróður míns.
Frá því ég fyrst man eftir Steina
var Bakkus örlagavaldur í hans lífi, en
sem ungur maður átti hann víst sann-
arlega bjarta framtíð. Þrátt fyrir erf-
iðleika í lífinu bar hann umhyggju fyr-
ir öðrum. Hann lifði lífinu hratt, en
náði þó að fylgjast með því helsta og
hélt alltaf sambandi við frændfólk
sitt. Hann var ekki sá sem var með
barlóm, heldur hélt lífinu áfram, síð-
ustu árin við heilsuleysi.
Ég vil þakka Steina frænda fyrir
samfylgdina og votta sonum hans
samúð mína.
Björk.
Elsku frændi, þegar ég var lítil, þá
fannst mér ég þekkja þig svo vel, þó
að við hittumst ekki oft. Það er vegna
þess að amma talaði svo mikið um þig
við mig, sagði mér hvað þú hefðir ver-
ið duglegur að læra og hvað þú ættir
við mikið heilsuleysi að stríða. Man ég
eftir að hafa kallað þig frænda malo,
sem er þó öfugt við merkingu orðsins,
þú varst alltaf svo góður við mig. Ég
hafði ekki séð þig lengi, var alltaf á
leiðinni til þín, en nú er það orðið of
seint. Ég mun alltaf minnast þín
frændi minn.
Auður litla.
Þegar ég frétti sl. sunnudag að
Steini Sæm. væri látinn get ég ekki
sagt að það hafi komið mér í opna
skjöldu, en fyrir fáeinum árum fékk
hann hjartaáfall og var aldrei samur
eftir það. Steini var einn af þeim Vík-
ingum sem var uppaldir í gamla Vík-
ingshverfinu í kringum Bergstaða-
strætið allt fram undir að Víkingur
flutti í Bústaðahverfið árið 1953, og
fylgdi hann sínu félagi á nýjar slóðir
ásamt þeim vinunum Hjörleifi Þórð-
arsyni og Andrési Bertelssyni. Ekki
vorum við Víkingar á þessu tímabili
miklir afreksmenn í knattspyrnunni,
og máttum oft þola ósigra, en til sólar
sást þó af og til.
Steini lauk prófi frá Verzlunarskóla
Íslands og þótti þá þegar efnilegur
bókhaldari, enda réðst hann ungur til
starfa hjá einu öflugasta félagi þess
tíma og vann sig skjótt upp í stöðu að-
albókara. Á þessum árum vorum við
Víkingar eins og aðrir ungir menn
djarfir til skemmtana, sumir úthalds-
meiri en aðrir, og því miður tilheyrði
Steini þeim úthaldsmeiri og fór svo að
hann gekk Bakkusi konungi á hönd
og var þjónn hans af og til og átti við
hann harða baráttu. Stundum unnust
góðir sigrar eins og í knattspyrnunni,
stundum sár töp, en einu gleymdi
Steini aldrei, að hann væri Víkingur,
og þau fáu skipti hin seinni ár sem
leiðir okkar lágu saman, en þá stund-
aði hann togarsjómennsku, var af
hans hálfu alltaf sama spurningin:
Hvernig gengur okkur Víkingum í
dag? Ég mun minnast þessa prúða,
netta og huggulega félaga okkar með
söknuði, og veit að ég á ekki von á að
sjá þá æskufélagana og vinina Steina
og Andrés Bertels ganga til stúku
saman í upphafi næstu knattspyrnu-
vertíðar. Ég veit að þú munt meta það
við þitt gamla góða félag að fáni okkar
mun verða við útför þína og gladdi
það mig að vita að Víkingsfáninn var
lagður með þér til hinstu hvíldar.
Við Víkingar vottum fjölskyldu
þinni samúð okkar, kvaddur er góður
drengur.
Með Víkingskveðju
Anton Örn Kærnested.
ÞORSTEINN
SÆMUNDSSON
Móðir mín, tengdamóðir, amma og langamma,
JÓHANNA INGIBJÖRG ÞORSTEINSDÓTTIR
frá Hellissandi,
síðast til heimilis á
Lindargötu 61,
sem lést miðvikudaginn 15. september, verður
jarðsungin frá Hallgrímskirkju föstudaginn
24. september kl. 13.30.
Anton Kristinsson, Sólveig Gunnarsdóttir,
Linda Antonsdóttir, Helgi Árnason,
Andri Már Helgason,
Ævar Þór Helgason.
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUNNHILDUR DANÍELSDÓTTIR
frá Viðarsstöðum,
andaðist á Landspítalanum í Fossvogi
mánudaginn 13. september.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Þröstur V. Guðmundsson, Jórunn Pétursdóttir,
Sigríður Rúna Þrastardóttir, Jón Árni Ólafsson,
Margrét Hildur Þrastardóttir,
Guðmundur Kári Jónsson.