Eintak - 01.12.1993, Síða 38

„Verfy
Það er með talsverðum vangaveltum um hvort
ég sé að gera rétt sem ég kem að heimili fornvinar
míns, Davíðs Þórs Jónssonar, eitt kyrrlátt
sunnudagskvöld í miðjum nóvember til að gera
portrett af honum. Taka viðtal sem ég fæ borgað
fyrir en hann fær ekki krónu, þó að hann þurfi að
sjá um öll sniðugheitin. Þessar vangaveltur mín-
ar hverfa hins vegar eins og dögg fyrir sólu þegar
mér verður hugsað til stöðunnar á tékkheftinu
mínu um leið og Davið opnar dyrnar.
Það bregður fyrir undrunarglampa í greindar-
legum, grábláum augum Davíðs þegar hann sér
mig og hann strýkur leifursnöggri hreyfingu sinu-
ljóst hárið frá háu, gáfumannlegu enninu.
„Hva, áttum við að skemmta í kvöld?“ spyr
hann utangátta en samt án þess að vera á nokkurn
hátt kjánalegur.
„Varstu búinn að gleyma?“ spyr ég.
„Nei, það er ekki það, ég er enga stund að klæða
mig,“ segir hann í fáti og ég fæ það á tilfinninguna
að hann vilji frekar vera einn á þessu myrka haust-
kvöldi. Grunur minn fæst staðfestur þegar hann
bætir við. "Ég var bara búinn að fá mér spólu og
ætlaði að hafa það notalegt heima.“ Ofan á litlu
sjónvarpstækinu liggur myndbandsspóla í glæru
hylki. Á miðann er letrað „Debbie does Dallas 4“.
„Davíð,“ segi ég. „Það er út af þessu viðtali sem
ég var búinn að tala um við þig.“
„Já, alveg rétt,“ segir Davíð og býður mér kaffi
semég þigg.
Ég set spóluna í tækið og horfi á meðan Davíð
lagar kaffið. Eftir skamma stund kemur hann með
tvo bolla af rjúkandi, telitu kaffi. „Verður þetta
svona „segir-Davíð-brosandi-og-það-bregður-fyr-
ir-hæðnisglampa-í-greindarlegum-bláum-aug-
um-hans“ viðtal?“ spyr hann.
„Neinei,“ lýg ég.
„Fyrirsögnin,“ spyr Davíð. „Verður hún
eitthvað „Davíð Þór Jónsson glennir sig?“
„Opnar sig,“ segi ég.
Steinn Ármann Magnússon radíusbróðir
tekur viðtal við Davíð Þór Jónsson radíus-
bróðir eða er það Davíð Þór sem allt í einu
fer að taka viðtal við Stein Ármann?
Fær Steinn Ármann Davíð Þór til að opna
sig (glenna sig) eða opnar hann sig sjálfur?
Getur þetta annað en farið út um þúfur?
„Já, ég meinti það.“
„Neinei.“
Við sötrum kaffið um stund og horfúm áfram á
myndina. Þegar kemur kafli í henni þar sem þau
eru bara að tala saman stend ég upp og ráfa um
stofuna. Mér verður litið á bókahilluna. Þar eru
titlar eins og The Living World of the Old Testa-
ment, Hebrew Grammar, En bok om Nya Testa-
mente, Gustur - leitin ab Leiru-fjársjóðnum, Kirkju-
saga Islands og svo mætti lengi telja.
„Davíð,“ spyr ég, „er það ekki svolítið mót-
sagnakennt að vera guðfræðinemi og hafa dóna-
brandara og sóðalegan húmor að lifibrauði sínu?“
„Segir hver?“ spyr hann á móti. „Þykist þú vera
alsaklaus? Ég veit ekki betur en að allur dónaskap-
urinn komi beint frá þér.“
„Nei, ég meinti..." segi ég vandræðalega en
Davíð, hnífskarpur að vanda, áttar sig fljótt.
„Ó,“ segir hann, „ertu byrjaður að taka viðtalið?“
»Já.“
„Jájá,“ segir hann og hugsar sig um. Segir svo:
„Nei.“ Þegir svo.
„Er það svarið?“ spyr ég. „Nei? Hér er ég að
varpa fram skemmtilegri og yfirgripsmikilli
spurningu sem hægt er að fílósófera fram og til
baka einar fjórar vélritaðar síður og þú svarar
henni með einu orði. Hvernig viðtal heldur þú að
þetta verði?“
„Hvað færðu borgað fyrir þetta?“ spyr hann eins
og það komi málinu eitthvað við.
„Ekkert. Nú?“
„Þú lýgur því,“ segir hann. „Ég þekki þig nú of
vel til að trúa því að þú færir að gefa vinnu þína í
svonalagað.“
„Ókei, ókei,“ segi ég pirraður. „Ég fæ eitthvað
smotterí fyrir þetta. Svaraðu spurningunni."
„Hver var aftur spurningin?“
Ég dæsi og endurtek spurninguna.
„Mörgum kynni að finnast það,“ segir hann.
„Fólk heldur oft að Guð sé voða lítið fýrir að fólk
hlæi, en ég held að húmorinn sé náðargjöf sem
okkur sé gefin til að nota hana en grafa ekki hæfi-
leika okkar í jörð og skammast okkar fýrir þá.“
„Náðargjafir er hægt að nota til góðs og ills,“
svara ég og þykist gáfulegur. „Er ekki hægt að nota
húmorinn í eitthvað annað en svona klám?“
„Meinarðu þá svona skólastofubrandara?“ spyr
hann. „Kennarinn: Ef þú átt sex epli og ég bið þig
að gefa mér eitt, hvað áttu þá mörg eftir? Óli: Sex.“
„Það þarf nú ekki endilega að vera eitthvað um
kennarann og Óla þótt það sé ekki dónalegt,“ segi
ég-
„Segðu mér góðan brandara sem ekki er dóna-
legur,“ svarar hann á móti.
„Fullt af góðum bröndurum eru ekki dóna-
legir,“ segi ég strax.
„Nefndu einn.“
Ég hugsa mig um í smástund og segi svo: „Það
38
EINTAK DESEMBER