Eintak - 01.12.1993, Qupperneq 39

úti, vinur
ii
hljóta að vera einhverjir góðir brandarar sem eru
ekki dónalegir þótt ég muni engan svona rétt í
svipinn."
Þá kemur gott atriði í myndinni í tækinu og við
horfum þegjandi um stund. Þegar þau eru farin að
tala saman aftur segir Davíð: „Annars veit ég ekki
hvað þú ert að blammera mig. Þú sem ert miklu
dónalegri en ég. Er ekki svolítið mótsagnakennt að
vera leikari sem lifir á dónaskap?"
Það kemur á mig. „Nei,“ segi ég, „þú ert að læra
til prests, for crying out loud! Heldurðu ekki að
þetta komi þér í koll?“
„En þú?“ segir hann. „Þú sem lifir á dónaskap
lest inn á auglýsingu fyrir íslenskt lambakjöt:
„Lambakjöt - náttúrulega gott“. Engum sem hef-
ur farið á Radíuskvöld dettur eitt augnablik í hug
að leikarinn með lambakjötsröddina sé að tala um
mat en ekki sextán ára stelpur."
„Þú ert hér í viðtali, en ekki ég,“ segi ég.
„Bara af því að ég er að læra guðffæði má ég þá
ekki hafa venjulegan, íslenskan vinnustaðahúmor?
Er það viðhorfið? „Þú ert í guðffæði, þá mátt þú ekki
reykja og drekka og sofa hjá eins og venjulegt fólk.
Venjulegt fólk er svo vont, guðfræðingar eru svo
góðir.“ Verð ég að vera heilagur Frans frá Assísí?"
„Slappaðu af, maður,“ segi ég. „Ég bara spurði.“
„Fyrirgefðu," segir Davíð. „Ég er bara orðinn
svo leiður á þessu uppfokkaða liði sem skammast
sín svo fyrir hneigðir sínar, anatómíu og félagslegt
atferli dýrategundarinnar sem það tilheyrir að það
verður að gera sig eitthvað heilagara en pöbulinn.
Þetta er allt partur af lífinu. Ég veit að lífið fékk ég
til að geta lifað því.“
„Er þetta ekki úr einhverjum dægurlagatexta?"
„Nei, bara síðasta setningin,“ segir hann og
sýgur gáfulega upp í nefið.
„Já, ég meinti það. Mér fannst ég kannast við
þetta.“
„Það er nefnilega heilmikil viska í þessu. Þetta
er það eina sem maður veit, allt annað eru bara
spekúlasjónir," og hnyklar brúnirnar yfir kvik-
myndinni.
„Maður getur nú varla látið hafa það eftir sér í
tímaritsviðtali að maður finni einhverja djúpa
merkingu í dægurlagatextum, eða hvað? „Láttu þér
líða vel, þetta líf er til þess gert“?“
„Nei, því er ég hins vegar ósammála," segir
Davíð.
„Því að maður geti látið hafa það eftir sér?“
„Nei, því að þetta líf sé til þess gert að láta sér
líða vel. Þjáningin er nauðsynlegur hluti af hinu
mannlega hlutskipti, það er að segja því að lifa
lífinu."
Hann er kominn aðeins fram úr mér þarna.
„Ertu að tala um að hlæja að óförum annarra þá,
eða...?“
„Ha?“ segir Davíð þannig að ég sé að það var ekki
það sem hann var að meina. „Hvað sagðirðu?"
segir
„Ekkert.“
Aftur kemur atriði í myndinni sem þaggar
niður í samræðum okkar um stundarsakir. Að því
loknu segir Davíð: „Varstu að segja eitthvað um
að hlæja að óförum annarra?"
„Ja.
„Ég held að sá brandari sem í grund-
vallaratriðum gengur ekki út á ófarir
annarra sé ekki til,“ segir Davíð.
„Málið er að geta hlegið að eigin óför-
um, sá sem ekki hefur húmor fyrir
sjálfum sér hefur ekki rétt á að hafa
húmor. Við gerum nú óspart grín
að okkur sjálfum og okkar eigin
óförum.“
„Er það þá allt í lagi sem við
erum að gera?“
„Lúther sagði víst ein-
hvern tímann að ef Guð
hefði ekki húmor væri hann
ekkert viss um að hann
langaði til Himnaríkis."
„Lúther er náttúru-
lega bölvaður dóni líka,“
segi ég.
„Var,“ segir Davíð.
„Hvað meinarðu?" spyr
ég-
„Lúther var dóni líka
Davíð.
„Er hann hættur að vera dóni?“ spyr ég
eðlilega. „Hefurðu hitt hann nýlega? Var hann
ekki orðinn læknir einhvers staðar fýrir norðan?"
Davíð lítur á mig ísköldu augnaráði. „Steinn,“
segir hann svo ofurhægt og með ísnálar í röddinni.
„Ekki segja mér að þú haldir að ég hafi verið að
meina Lúther... Lúlla Sig sem var með okkur í
Flensborg í gamla daga.“
„Hvaða Lúther varst þú að tala um?“ spyr ég.
Hann hylur andlitið í höndum sér. „Steinn,“
segir hann svo. „Vertu úti.“
„Ha?“
„Vertu úti, vinur.“
„Já en...“ stama ég. „Ég ætlaði að taka við þig
viðtal.“
„Já, það er ekki hægt,“ segir Davíð.
„0,“ segi ég.
Á leið minni heim í Hafnarfjörð velti ég því fýrir
mér hvort mér takist nokkurn tímann að sjóða eitt-
hvað viðtal upp úr þessari kvöldstund okkar félag-
anna. Fljótlega fer ég einnig að velta því fyrir mér
hvort nokkur ástæða sé fýrir okkur Davíð að halda
þessu samstarfi áfram. „Jæja,“ hugsa ég með mér.
„Kvöldinu var þó ekki eytt til einskis. Nú hef ég
séð Debbie does Dallas 4“ ©
Steinn Ármann Magnússon ogDavíð Þór
Jónsson hafa verið dónalegir; bœði á sviði og
í útvarpi. Þeir eru úr Hafnarfirði.
DESEMBER EINTAK
39