Eintak - 01.12.1993, Qupperneq 49

an af öllu afli til að fá athygli einhvers þar inni. Það
tókst að lokum og þegar ég steig upp í rútuna
spurði ég bílstjórann, móður og másandi:
„Hvert fer hin rútan?“
„Hin? Á Selfoss.
Ertu á leiðinni á Selfoss?“ Nei, ég var ekki á leið-
inni þangað og tilhugsunin um að það munaði ekki
nema hálfri mínútu að ég væri
á leiðinni þangað átti eftir að
kvelja mig bæði og kæta næstu
stundirnar. Einhvern tíma
heyrði ég þeirri skáldlegu hug-
mynd varpað ff arn að til þess að
krydda tilveruna ætti maður af
og til að stíga upp í næsta far-
artæki við það sem bíður
manns. Allt lífið er maður að
fara á rétta staði og hitta rétt
fólk, og þess vegna er alls ekk-
ert svo vitlaust að gera undan-
tekningar á því svona við og við. Bara til að kynnast
einhverju nýju. En hvernig sem ég reyndi að koma
þessari kenningu saman við Selfoss um kvöldmat-
arleytið á föstudegi í hellidembu, fór kaldur hroll-
ur um mig allan við tilhugsunina. Ekki það að ég
hafi neitt á móti Selfossi, síður en svo, eins og svo
oft áður fannst mér ég verða að hitta rétt fólk á rétt-
uni stað þetta kvöld.
Og ég held bara að það hafi tekist.
Hin mannýga skjaldbaka
Á þeim einum og hálfa sólarhring sem ég um-
gekkst KK-Bandið þarna fyrir vestan, umgeng-
umst við einnig ótal íslensk húsdýr. Kannski aðal-
lega kindur og ketti hjá bóndanum í Efri-Gufu-
dal, en þó einnig fleiri tegundir sem ég er að mestu
búinn að geyma núna hvað heita. Enda svo ófor-
betranlegt borgarbarn að mér er tamara að þylja
upp bílategundir en nöfnin á íslensku dýrunum.
Og fyrir utan rjúpurnar sem þeir skutu KK og
Pétur Gísla, umsjónarmaður og bílstjóri hljóm-
sveitarinnar, held ég að við höfum
komið ágætlega fram við öll dýrin. Og
þau við okkur. En þó var ein dýrategund sem
reyndist tveimur meðlimum Bandsins erfið í við-
kynningu. Það var skjaldbakan sem ég vík að á eft-
ir.
Ég held það eina sem ég hafi séð af Búðardal hafi
verið sjoppan þar sem
rútan stoppaði, pósthús-
ið og Dalabúð. Veður var
orðið með versta móti og
ég átti í mestu brösum
með að koma mér og far-
angrinum þá fimmtíu
metra sem skildu að
sjoppuna og samkomu-
húsið. Þegar ég skreið inn
í Dalabúð, mætti mér
Pétur Gíslason þar sem
hann sat við skólastofu-
borð með söluvarning hljómsveitarinnar fyrir
framan sig. Það voru fagnaðarfundir, hann hafði
búist við mér fyrr og var farinn að halda að ég hefði
misst af rútunni.
Ég að missa af rútu!?
Þegar ég leit inn í samkomusalinn höfðu KK og
félagar rétt nýlokið við að spila eitt af lögum sínum
og Kristján var eitthvað að spjalla við tónleikagesti í
míkrófóninn. Ég lagði við hlustir og átti svolítið
bágt með að trúa því sem ég heyrði. Samkvæmt
Kristjáni höfðu þeir verið að spila kvöldið áður á
Sauðárkróki og eftir spileríið fóru þeir í hús hjá
vinafólki á staðnum. Þar
átti einnig heima skjald-
baka, og Kommi trommu-
leikari og Þorleifur bassa-
leikari fengu einhvern
áhuga á henni. Ekki neinn
vafasaman áhuga, heldur
langaði þá aðeins til að segja
halló við hana, eins og
maður segir halló við dýrin. En þá vildi ekki betur
til en svo að skjaldbakan festi kjaftinn utan um
nefið á Þorleifi! Þar hékk hún í einhverja stund og
þegar Þorleifur hafði losað hana vildi Kommi fá að
segja halló líka. En skjaldbakan kunni greinilega
ekkert að meta kurteisi ryþmasveitarinnar og beit
sig fasta rétt við annað munnvik Kormáks. Og
skildi eftir sig stóran rauðan blett á átakasvæðinu.
Ég veit ekki hvort tónleikagestir trúðu þessu,
en ég get allavega staðfest hér að þetta er satt.
Þeir rúmlega ________________________________
sextíu gestir sem
voru samankomn-
ir í Dalabúð voru
greinilega ekki
sviknir af hljóm-
sveitinni. Þarna
var fólk á öllum
aldri, allt niður í sjö
eða átta ára krakka,
og allir virtust
kannast við sig í
þekktustu lögun-
um. Sérstaklega var tekið vel undir í lögum eins og
Besti vinur, Bein leið og Búmsjagga, en síðastnefnda
lagið er af nýjustu plötunni og virðist, ásamt
nokkrum öðrum lögum, ætla að verða eins konar
húsgangur líkt og mörg lög af Beinni leið.
Það var greinilegt að heimamenn höfðu ekki
haft spurnir af hinu svakalega súluriti. Ég efast
reyndar um að sú ánægja sem þarna ríkti myndi
rúmast fyrir í útreikningum af nokkru tagi. Þetta
var í fyrsta skipti sem ég sá
Björgvin Gíslason spila
með hljómsveitinni, og það
var einstaklega gaman að
heyra og sjá hvað hann féll
vel inn í þessa sterku heild.
Hann gekk til liðs við hljóm-
sveitina fyrir upptökuna á
Hotel Föroyar og hefur að
Bragi Ólafsson tekur rútu heim í
Búðardal, hittir Kristján Kristjánsson
og KK-Bandíð, fer með hópnum
á rjúpnaskytterí og endar á
Króksfjarðarnesi - á fallegustu
samkomu sem hann getur
hugsað sér
DESEMBER EINTAK