Morgunblaðið - 15.02.2005, Blaðsíða 38

38 ÞRIÐJUDAGUR 15. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gunnar TryggviSigtryggsson
fæddist í Skálavík-
Ytri í Norður-Ísa-
fjarðarsýslu 18. nóv-
ember 1911. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 29. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Sigtryggur Elías
Guðmundsson, vél-
smiður á Ísafirði, f. í
Reykjavík 27. febr-
úar 1885, d. 23. apríl
1945, og Jakobína
Guðrún Þorkelsdótt-
ir, f. á Efri-Saurum í Súðavík-
urhreppi 8. febrúar 1877, d. 24.
maí 1937. Þau voru ekki í hjóna-
bandi. Bróðir Gunnars, sam-
mæðra var Jón Þorkell Jóhann-
esson, f. 1904, d. 1976. Systkini
Gunnars, samfeðra, eru: Ólöf, f.
1914, d. 1929, Sigrún, f. 1915, d.
1980, Pálína, f. 1916, d. 1972,
Helga, f. 1923, og Haukur, f. 1928.
Gunnar ólst upp í Skálavík, en
fluttist síðan til Bolungarvíkur.
Mecinas, f. 1970. Þeirra börn eru
Leonardo Hákon Magnusson, f.
2003, og Violeta Claudia Magn-
usson, f. 2003. d) Anna Margré, f.
1976, sambýlismaður Branislav
Dragojlovic, f. 1979. Þeirra sonur
er Nikola Magnús Dragojlovic, f.
2003. 2) Sigþrúður Kristín, f.
1948, maki Jón Óskar Carlsson, f.
1946. Þeirra synir eru: a) Róbert
Örn, f. 1964, maki Aðalheiður
Rúnarsdóttir, f. 1967. Þeirra dæt-
ur eru Elsa Ruth, f. 1989, og Lilja
Ragna, f. 1991. b) Karl Ómar, f.
1965, maki Berglind Tryggva-
dóttir, f. 1965. Þeirra börn: Jón
Óskar, f. 1992, Sunna Björk, f.
1999, og Sóley Edda, f. 1999. 3)
Gunnar, f. 1955, M1: Anna Clara
Sölvinger, f. 1955. Þeirra dætur:
a) Lilja Klara, f. 1982, b) Inga
Edda, f. 1986, c) Helga Idun, f.
1988. Fyrir átti Anna Clara dótt-
ur: Rebeca Sölvinger, f. 1978. Þau
skildu. M2) Anita Ingegerd Lund-
quist f. 1949. Þau skildu. M3)
Gunvor Elisabet Assergård, f.
1947.
Gunnar vann við netagerð á ár-
unum 1956–59, en þá hóf hann
störf hjá Múlalundi í Reykjavík og
vann þar óslitið til ársins 1997.
Gunnar verður jarðsunginn frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.
Hann starfaði sem
rafvirki í Bolungarvík
frá árinu 1932 til
1955, en veiktist þá af
berklum og varð að
flytjast til Reykjavík-
ur með fjölskyldu
sinni.
Gunnar kvæntist
24. maí 1944 Sigríði
Margréti Steindórs-
dóttur, f. 26. nóvem-
ber 1921, d. 5. mars
1984. Foreldrar henn-
ar voru Steindór Ingi-
mar Karvelsson, f. 13.
nóvember 1889, d. 20.
júlí 1934, og Sigþrúður Jakobína
Halldórsdóttir, f. 16. sept. 1895, d.
27. október 1972. Börn Gunnars
og Sigríðar eru: 1) Guðrún, f.
1944, maki Magnús Reynir Guð-
mundsson, f. 1944. Þeirra börn: a)
Hrefna Ragnheiður, f. 1967, maki
Magnús Ingi Bjarnason, f. 1965.
Þeirra börn eru Margrét Heiða, f.
1990, og Bjarni Maron, f. 1995. b)
Albert Vignir, f. 1971. c) Hlynur
Tryggvi, f. 1974, maki Jacqueline
Tengdaföður mínum, Gunnari Sig-
tryggssyni, þótti jarðvist sín orðin
nógu löng. Hann hafði lengi beðið eft-
ir kallinu og var sáttur við Guð og
menn. Og þótt starfsfólkið á Hrafn-
istu væri honum afar elskulegt og
hann hefði mikla ánægju af heim-
sóknum sinna nánustu, þá fannst
honum nóg komið. Hann var orðinn
93 ára gamall og hafði staðið sína
vakt. Hann lifði fyrir vinnuna og vildi
gera gagn og þótt hann fengi að
vinna á Múlalundi langt umfram þau
mörk, sem starfsmönnum eru sett
um starfslok, þá fannst honum ein-
hvern veginn að hlutverki sínu væri
lokið þegar hann hætti að vinna.
Þannig var Gunnar. Hann var vinnu-
samur, nægjusamur og heiðarlegur
maður. Hann fæddist í Skálavík og
Öskubakurinn og Deildarhorn voru
útverðir víkurinnar. Það var ekkert
sældarlíf hjá barnungum dreng, sem
ekkert hafði af föður sínum að segja
og lítið af veikri móður, að alast upp á
þessum slóðum í þá daga. En hann
var snemma farinn að hjálpa til við
hin ýmsu störf og var til dæmis ekki
óalgengt að hann væri sendur yfir
heiðina til Bolungarvíkur að reka er-
indi fyrir húsbændur sína. Þá var
hann tíu eða tólf ára og hræddist
hvorki þoku né myrkur. Hann sá
fljótt að hann yrði að standa á eigin
fótum í lífinu. Það var ekki á aðra að
treysta.
Gunnar flutti fyrir fermingu til
Bolungarvíkur þar sem hann tók þátt
í félagslífinu og hafði m.a. mjög mik-
inn áhuga á leiklist. Hann var síðar
kjörinn heiðurfélagi í Ungmenna-
félagi Bolungarvíkur. Í Víkinni
kynntist Gunnar konunni sinni, Sig-
ríði Margréti Steindórsdóttur, hinni
mætustu konu. Þau eignuðust þrjú
börn, Guðrúnu, Sigþrúði og Gunnar.
En það dró ský fyrir sólu. Fjölskyld-
an veiktist af berklum og varð að
flytjast búferlum til Reykjavíkur. Á
Vífilsstöðum dvaldist hluti fjölskyld-
unnar mislengi og fjölskyldufaðirinn
kom ekki óskaddaður út úr þeirri
raun. Hann missti starfsþrekið og
var ekki sáttur. Hann gat ekki unnið
eins og áður, það fannst honum verst.
Í Bolungarvík hafði hann lært raf-
virkjun og þegar frá leið fékk hann
starf við sitt hæfi á Múlalundi. Hon-
um var tekið fagnandi þar, því hann
hafði mikla þekkingu og færni sem
kom Múlalundi að góðum notum við
þá margvíslegu framleiðslu sem þar
var.
Hann tók gleði sína aftur og gat
búið fjölskyldu sinni heimili í Blesu-
gróf í Reykjavík.
En hann saknaði ætíð Bolungar-
víkur, þar sem hann átti sín bestu ár.
Ég minnist þess, þegar Gunnar kom
eitt sinn í heimsókn til okkar
Guðrúnar á Ísafirði, að ég vildi fara
með honum til Bolungarvíkur og
Skálavíkur að vitja æskuslóðanna.
Það vildi Gunnar ekki, hann gat
ekki hugsað sér að rifja þannig upp
hinar sáru minningar frá Bolungar-
vík. En ég sá við honum í þetta sinn.
Við ókum út í Hnífsdal og aðeins út á
Óshlíðina til að sjá betur inn í Jök-
ulfirðina og þar sem Gunnar virti mig
mikils sem bílstjóra, þá gat hann ekki
mótmælt því að mjög hættulegt væri
að gera tilraun til þess að snúa við á
hlíðinni. Og brátt vorum við í Bolung-
arvík. Ísinn hafði verið brotinn. Það
var glaður maður sem fræddi mig um
lífið og tilveruna á þessum dýrðar
stað, sem hann hafði þó nauðugur
orðið að yfirgefa löngu fyrr. „Hér
hafði ég kindurnar og þarna heyjaði
ég“, „hér var ég með kartöflugarð,
það voru svo margir með kartöflu-
garða hér á sandinum“, „já, þær
gengu þarna fram í dalnum kindurn-
ar“. Svona hélt hann áfram. „Pétur
Oddsson bjó í þessu stóra húsi og
fjölskyldan hans fékk berkla eins og
við.“ Gunnar tengdafaðir minn hafði
loksins heimsótt Víkina sína og sætt
sig við örlög sín og fjölskyldunnar.
Við héldum áfram til Skálavíkur, yfir
heiðina sem hann hafði margoft
gengið ungur og hann sagði okkur
nöfn fjallanna, lækjanna, hóla og
hæða. Og hvað bæirnir hétu og
bændurnir og fólkið sem þar bjó.
Hann lýsti briminu þegar það var
sem svakalegast og barði ströndina.
Þetta var dýrðlegur dagur og
ógleymanleg stund.
Við þessi kaflaskil vil ég þakka
Gunnari tengdaföður mínum. Hann
og Sigríður kona hans reyndust mér
og fjölskyldu minni betri en hægt var
að ætlast til miðað við það að ég flutti
dóttur þeirra til langdvalar á Ísafirði.
Í Blesugrófina var gott að koma og
þar áttum við góðar stundir. Öspin
stóra, í horninu við innganginn, óx
eins og börnin okkar og þroskaðist,
og margar eru myndirnar sem sýna
gróskuna og vöxtinn. En það þurfti
oft að slá blettinn, hann mátti ekki
fara í órækt, og þá var gott að eiga
barnabörnin að til að hjálpa sér. Og
að sjálfsögðu þurfti að mála girð-
inguna og húsið endrum og eins.
Gunnar lét verkin tala. Á útskorinni
hillu, sem Gunnar smíðaði á sínum
yngri árum, standa þessi orð: Morg-
ustund gefur gull í mund. Það gat
verið ansi erfitt að sofa út í Blesu-
grófinni, húsbóndinn var vaknaður
fyrir allar aldir, þótt gestirnir svæfu.
Og nú vaknar hann til verka í nýjum
heimi. Megi Guð reynast honum góð-
ur húsbóndi, til þess hefur hann unn-
ið.
Magnús Reynir Guðmundsson.
Í dag verður til moldar borinn
ástkær tengdafaðir minn og afi
okkar, Gunnar Sigtryggsson frá
Bolungarvík. Gunnar var reyndar
fæddur í Skálavík 18. nóvember 1911
og var því á 94. aldursári sínu þegar
hann lést aðfaranótt 29. janúar síð-
astliðinn á Hrafnistu í Reykjavík.
Þó söknuður okkar allra sé mikill
við fráfall hins einstaka manns sem
Gunnar var, erum við þó öll sátt við
andlát hans nú. Gunnar var farinn að
bíða eftir kalli sínu og nefndi það oft-
ar en ekki að það tæki því ekki að
færa sér nýja skó eða föt þar sem
hans tími væri kominn, eins og hann
orðaði það sjálfur.
Fyrstu kynni okkar Gunnars og
hans vönduðu eiginkonu Sigríðar
Steindórsdóttur voru árið 1963 er ég
var ungur að árum aðeins 17 ára
gamall. Yngri dóttir þeirra hjóna Sig-
þrúður, sem ávallt var kölluð Þrúða,
og undirritaður höfðum náð sterku
augnsambandi. Þetta samband okk-
ar Þrúðu varð nú reyndar sterkara
en augnsambandið eitt og eignuð-
umst við tvo drengi, Róbert Örn 11.
janúar 1964 og Karl Ómar 19. ágúst
1965. Það var mér „unglingnum“
ómetanlegt á þessum tíma, af hve
miklu æðruleysi og hlýju þau hjónin
Gunnar og Sigríður tóku þessari
mögnuðu uppákomu að dóttir þeirra
væri að eignast barn svo ung sem
hún var. Þau Gunnar og Sigríður
voru búin að koma sér og fjölskyldu
sinni ágætlega fyrir í Bolungarvík.
Gunnar vann þar við ýmiskonar raf-
virkjastörf, auk lítilsháttar búrekst-
ur, þegar hann veiktist af berklum. Í
framhaldi af því seldu þau allar sínur
eigur í Bolungarvík en andvirði
þeirra dugði aðeins til útborgunar á
litlu húsi í Blesugróf.
Eftir tveggja ára veikindalegu að
Vífilsstöðum hóf Gunnar störf hjá
Múlalundi í Reykjavík og vann þar
alla sína starfsævi. Gunnar naut mik-
illar virðingar, bæði hjá sínum yfir-
mönnum og samstarfsfólki til
margra ára í Múlalundi, enda ann-
álaður verkmaður bæði laginn og út-
sjónarsamur við þau verk sem hon-
um voru falin. Stundvísi hans og
samviskusemi voru einstæð og þann-
ig að tekið var eftir. Þessu kynntist
ég sérstaklega síðustu starfsár hans
hjá Múlalundi.
Við komum nokkuð oft inn í Múla-
lund til Gunnars og fengum þá oftar
en ekki ábendingu um hve lánsamir
við værum að eiga Gunnar að. Voru
það orð að sönnu.
Með Gunnari hverfur einhver
mesti öðlingur og manngæskumaður
sem við höfum kynnst á lífsleiðinni.
Tillitssemi og æðruleysi voru honum
í blóð borin og ávallt vildi hann senda
barnabörnum sínum, við minnsta
tækifæri, einhverjar gjafir þó budd-
an væri sjaldan þykk hjá honum.
Við feðgarnir viljum færa Gunnari
afa, eins og hann var alltaf kallaður,
okkar hinstu kveðju og þakkir fyrir
samveruna og þá lífsspeki sem eftir
situr í huga okkar.
Jón Óskar Carlsson og synir.
Við fráfall mágs míns Gunnars T.
Sigtryggssonar rifjast upp margar
minningar honum tengdar. Hann
kvæntist Sigríði systur minni 1944 og
reyndist henni í alla staði einstaklega
vel. Hann var mikill fjölskyldufaðir
og nutu börn þeirra mikillar um-
hyggju af hans hendi. Sömuleiðis bar
hann mikla umhyggju fyrir tengda-
móður sinni og fjölskyldu hennar
sem hér er þakkað. Gunnar var ákaf-
lega traustvekjandi maður sem mátti
ekki vamm sitt vita á neinn hátt.
Hann var harðduglegur og ósérhlíf-
inn meðan hann hafði heilsu til. Guð-
rún móðir Gunnars bjó hjá Arnfríði
systur sinni og manni hennar Páli
Jósúasyni á Meiribakka í Skálavík
utan Bolungavíkur þegar Gunnar
fæddist. Þar ólst hann upp til tólf ára
aldurs er hann fluttist með móður
sinni til Bolungavíkur 1924. Voru þau
í húsmennsku hjá Bergi Kristjáns-
syni, hreppstjóra í Bergsbæ, og konu
hans Ingibjörgu Tyrfingsdóttur.
Gunnar taldi Berg einn af vel-
gjörðarmönnum sínum en hann lést
1936 og það sama ár lést móðir Gunn-
ars. Árið 1932 hóf Gunnar störf við
rafvirkjun í Bolungavík undir hand-
leiðslu Haraldar Eggertssonar raf-
virkjameistara og varð það hans ævi-
starf meðan hann dvaldi í
Bolungavík. Gunnar tók virkan þátt í
starfi Ungmennafélags Bolungavík-
ur og var hann gerður að heiðurs-
félaga þess 1953. Hann tók m.a. þátt í
leiklistarstarfi félagsins og muna ef-
laust margir eldri Bolvíkingar eftir
túlkun hans á Katli skræk í Skugga-
sveini, sem hann gerði eftirminnileg
skil. Í þeirri uppfærslu lék einnig
okkar kæri skólastjóri Sveinn Hall-
dórsson Grasaguddu eftirminnilega.
Árið 1955 urðu skörp þáttaskil í lífi
Gunnars og fjölskyldu hans. Hann
hafði þá skömmu áður veikst af
berklum og varð hann ásamt konu
sinni og eldri dóttur þeirra að dvelj-
ast á Vífilsstöðum nokkurn tíma.
Þetta kom verst út fyrir Gunnar því
að hann varð upp úr þessu 75% ör-
yrki. Urðu þetta mikil umskipti fyrir
þennan röskleika mann eins og hann
var. Því að eftirminnilegur var Gunn-
ar þegar hann stormaði um Bolunga-
vík með stauraskóna á herðunum og
var þotinn upp í ljósastaur á nokkr-
um sekúndum. En enginn má sköp-
um renna, það fékk minn kæri mágur
að reyna. Það varð svo að þegar
Múlalundur, öryrkjavinnustofa
S.Í.B.S., hóf starfsemi sína 1959 varð
Gunnar einn af fyrstu starfsmönnun-
um þar. Hann vann svo sleitulaust
þar til ársins 1997 samtals í 38 ár.
Undrun sætti hversu afkastamikill
hann var þar þrátt fyrir fötlun sína.
Eftir lát konu sinnar sá Gunnar um
sig sjálfur með aðstoð yngri dóttur
sinnar. Hann var mikill lestrarhestur
og voru vísur og ljóð hans eftirlæti,
enda kunni hann mikið af því utan-
bókar. Gunnar var einlæglega trúað-
ur og þetta vers úr Passíusálmunum
var honum einkar kært og lýsir það
trúarafstöðu hans vel:
En með því út var leiddur
alsærður lausnarinn
gjörðist mér vegur greiddur
í Guðsnáðar ríki inn
og eilíft líf annað sinn.
Blóðskuld og bölvan mína
burt tók Guðs sonar pína.
Dýrð sé þér, Drottinn minn.
(Hallgr. Pét.)
Gunnar dvaldist á Hrafnistu í
Reykjavík sl. tvö ár þar sem hann
naut góðrar umönnunar sem hann
var mjög þakklátur fyrir. Börnum
Gunnars og fjölskyldum þeirra vott-
um við hjónin einlæga samúð og biðj-
um Guð að blessa þeim og okkur öll-
um góðar minningar um hann.
Baldvin Steindórsson.
Jæja, Gunnar minn, nú er komið að
kveðjustund en það fara allir sinn veg
að lokum og ég veit að þinn vegur er
ljósum prýddur.
Gunnar hóf störf í Múlalundi löngu
áður en ég kom til starfa. Hann vann
á gamla staðnum þegar Múlalundur
var í Ármúlanum sem fluttist síðar í
Hátún 10c. Hann vann samfellt eftir
því sem ég veit best frá því Múla-
lundur byrjaði árið 1959 og starfaði
þar í 38 ár.
Gunnar smitaðist af berklum á sín-
um tíma og var 75% öryrki. Annað
lungað var tekið úr honum en ekki
vantaði dugnaðinn hjá honum. Alltaf
var hægt að treysta á að Gunnar
vann sitt verk og vel það. Hér var á
ferðinni heilsteyptur maður sem var
ekki að skafa utan af hlutunum ef
honum fannst ekki í lagi með það sem
unnið var. Gunnar var einn af þeim
sem gat tekið að sér hvaða verk sem
á þurfti að halda hverju sinni innan
fyrirtækisins og er það ómetanlegt
að hafa starfsmann sem er það já-
kvæður að geta þetta. Miðað við það
að hann var öryrki mætti yngri kyn-
slóðin taka hann til fyrirmyndar þar
sem hann var ekki að efast heldur gat
hann. Við munum alltaf minnast þín
með þakklæti og gleði í hjarta. Sam-
viskusemin sem þú sýndir Múlalundi
var einstök og vildum við félagarnir
þakka kærlega fyrir margar góðar
stundir.
Þitt ljós mun lifa og við vitum að
það verður tekið vel á móti þér þar
sem þú ert núna en þar loga ávallt
kerti friðar og gleði í kringum þig.
Að lokum viljum við þakka fyrir að
hafa kynnst þessum öðlingi. Við
sendum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til barna hans og annarra
vandamanna. Við hjá Múlalundi vilj-
um þakka kærlega fyrir að hafa feng-
ið að njóta krafta þinna því þú sinntir
Múlalundi heils hugar ekki síður en
SÍBS í heild.
Hvíl í friði, kæri vinur.
F.h. vinnufélaga í Múlalundi
Helgi Kristófersson,
framkvæmdastjóri.
GUNNAR TRYGGVI
SIGTRYGGSSON
Elskuleg eiginkona mín, móðir og amma,
HELGA JÓNÍNA DAGBJARTSDÓTTIR,
áður til heimilis á
Bergstaðastræti 48a,
lést á Hrafnistu í Reykjavík föstudaginn
11. febrúar.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju föstu-
daginn 18. febrúar kl. 15.00.
Bjarni Magnússon,
Guðbjörg Bjarnadóttir
og barnabörn.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma, langamma
og langalangamma,
LILJA HALLDÓRSDÓTTIR,
Hlíf 1,
Ísafirði,
andaðist á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísafirði
sunnudaginn 13. febrúar sl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Anna Gunnlaugsdóttir,
Hákon Guðmundsson, Ingigerður Traustadóttir,
Katrín Guðmundsdóttir, Kristján Ragnarsson
og aðrir aðstandendur.