Morgunblaðið - 15.02.2005, Page 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 15. FEBRÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigrún Kristins-dóttir fæddist í
Reykjavík 26. des-
ember 1924. Hún
lést 5. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guðrún
Helga Sigurðardótt-
ir frá Litla Garðs-
horni í Keflavík,
húsmóðir, f. 30. sept.
1901, og Kristinn
Ingvarsson frá
Björnskoti á Skeið-
um, organisti, f. 27.
júní 1892, bæði látin.
Systur Sigrúnar eru
Ingunn Þormar, f. 21. nóv. 1921,
og Kristín, f. 27. júní 1931.
Sigrún giftist Erlendi Sigurðs-
syni, f. 17. okt. 1919. Foreldrar
hans voru Þuríður Pétursdóttir
frá Brúsastöðum í Þingvallasveit,
f. 1886, og Sigurður Árnason frá
Vestur Botni í Patreksfirði, f.
1877. Sigrún og Erlendur skildu.
Börn þeirra eru: 1) Kristinn, f.
1946, maki var Dagbjört Hall-
dórsdóttir. Þau slitu samvistum.
Börn þeirra eru: Haraldur, f.
1971, Brynja, f. 1977, Garðar, f.
1984. Núverandi maki er Ásta
Guðmundsdóttir. 2) Helga, f.
1948, maki var Eiríkur Her-
mannsson. Þau slitu samvistum.
Börn þeirra eru: Erlendur, f.
1970, Ragna, f. 1974. Sambýlis-
maður Helgu var Eggert Elías-
son. Núverandi maki er Ásmund-
ur Gíslason. 3) Sigrún, f. 1949,
maki Sigurgestur Ingvarsson.
Börn þeirra eru: Ás-
laug, f. 1971, og
Frosti, f. 1974. 4)
Guðrún Lísa, f.
1950, maki Bragi
Baldursson. Börn
þeirra eru: Sigrún,
f. 1972, Þröstur, f.
1975, Bjarki, f.
1983. 5) Sturla, f.
1954, maki Þóra
Þórhildur Guðjóns-
dóttir. Börn þeirra
eru: Sara, f. 1979,
Sölvi, f. 1985. Barn
Sturlu með Guðrúnu
Sigurðardóttur er
Björk, f. 1971. 6) Elísabet, f.
1958, maki Björn Ásgrímsson
Björnsson. Börn þeirra eru:
Heimir, f. 1986, og Thelma, f.
1988. Barn Elísabetar með Hösk-
uldi Ásgeirssyni er Sturla, f.
1975. Langömmubörn Sigrúnar
eru orðin 13 talsins.
Sigrún vann ýmis störf í gegn-
um tíðina, t.d. við matreiðslu á
Borgarspítala, við veisluþjón-
ustu, var þerna og matsveinn á
skipum Eimskipafélagsins, í
mötuneyti Eimskipafélagsins, og
meðfram húsmóðurstörfum og
uppeldi sex barna stundaði hún
framleiðslu á prjónavörum og
saumaskap ýmiss konar. Hún lét
formlega af störfum vegna ald-
urs þar sem hún starfaði síðast,
hjá Eimskipafélaginu, árið 1991.
Sigrún verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í dag, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Elskuleg mamma, tengdamamma
og amma er nú fallin frá eftir stutta
sjúkrahúslegu. Hún var ein af
þessum hvunndagshetjum síðustu
aldar og af mikilli einurð og dugnaði
ól hún upp börnin sín sex og fórst
það vel úr hendi þrátt fyrir það að
standa uppi ein með þau á besta
aldri. Öllu mótlæti tók hún með
æðruleysi og gerði ætíð gott úr öllu
sem hún hafði. Störfum sínum utan
heimilis sinnti hún af alúð og sam-
viskusemi og þeir eru margir sem
hafa notið góðs af.
Mamma stóð sem klettur við hlið
allra barna sinna hvað sem þau tóku
sér fyrir hendur og á hverju sem
gekk og var sannkallað sameining-
artákn fjölskyldunnar. Hún hafði
yndislegan húmor og mikla hæfi-
leika sem við nutum öll góðs af og
hún kunni líka að njóta þess að vera
til.
Við eigum eftir að sakna sárlega
allra samverustundanna hvort held-
ur sem í heimsóknum, sumarbú-
staðaferðum eða hvar sem við kom-
um saman. En minning hennar mun
lifa með okkur öllum.
Við þökkum þér, elsku mamma,
fyrir allt sem þú hefur verið okkur.
Hvíl í friði.
Elísabet, Björn, Sturla,
Heimir og Thelma.
Við viljum minnast Sigrúnar
ömmu með nokkrum bernskumynd-
um.
Það voru ekki margir sem gátu
sagt ,,amma er á sjónum“ og það
fannst okkur framandi og heillandi
starfsvettvangur því amma sigldi til
fjarlægra landa. Amma vann sem
kokkur og þerna á millilandaskipum
Eimskipafélagsins í mörg ár. Það
var alltaf mikil eftirvænting þegar
beðið var eftir að skipið kæmi að
bryggju og spennan jókst þegar við
fengum að fara um borð með ömmu
og labba um alla þessa löngu og und-
arlegu ganga og litlu káetur. Há-
punkturinn var svo þegar amma gaf
okkur útlenskt súkkulaði og dósagos
sem þá var sjaldséð. Siglingar til
landa eins og Rússlands, A-Þýska-
lands og Póllands settu svip sinn á
heimili hennar; hún átti marga fal-
lega og framandi hluti úr þessum
ferðum sem gaman var að skoða og
var einhvers konar tign yfir – að
ógleymdu banjóinu og litlu sérkenni-
legu harmónikunum.
Amma var mikið fyrir matargerð
og allt svo fallega útbúið og mikil
áhersla á að nóg væri til að borða.
Hún hafði gaman af því þegar fjöl-
skyldan var saman við veisluundir-
búning eða í sláturgerð á haustin,
stundir sem við áttum oft saman
ásamt langömmu líka og alltaf var
eitthvað hlýlegt og skemmtilegt við.
Þá miðlaði hún til okkar sem yngri
vorum þekkingu sinni á gömlum
hefðum og matargerð.
Við kveðjum Sigrúnu ömmu með
virðingu og þökk fyrir það sem hún
skildi eftir hjá okkur öllum. Blessuð
sé minning þín.
Mitt verk er, þá ég fell og fer,
eitt fræ, mitt land, í duft þitt grafið;
mín söngvabrot sem býð ég þér,
eitt blað í ljóðasveig þinn vafið.
En innsta hræring huga míns,
hún hverfa skal til upphafs síns
sem báran – endurheimt í hafið.
(Einar Ben.)
Áslaug, Dagbjartur, Trausti,
Njörður, Frosti og Sigurlín.
Það hafði einmitt verið á dag-
skránni hjá mér að senda ömmu
minni bréf daginn sem hún dó. Sólin
vakti mig þann morguninn, en hún
hafði ekki sést á himnum þar sem ég
var staddur, í að minnsta kosti tvær
vikur.
Bréfið hefi ég þegar sent, enda bú-
inn að vera lengi að skrifa það, og ég
er viss um að hún er búin að lesa það
vandlega, en sjálfur get ég varla rifj-
að það upp, svo langt var bréfið. Það
reynist mér nefnilega mun erfiðara
að rifja upp dæmisögur og minning-
ar um góða vináttu, heldur en það að
upplifa hana, læra og elska.
Á mig sækir annað slagið ótti og
sorg, sem hreiðra um sig innra með
mér á meðan ég velti fyrir mér
hvernig skal halda áfram, eftir ævi-
langa samleið með ömmu minni sem
vin. Eftir umhugsun veit ég hvernig
vináttan heldur áfram eftir dauðann,
og við eigum enn samleið.
Þegar ég var barn og galaði eftir
mömmu minni, var það iðulega
amma Sigrún sem svaraði líka. Ég
man hve fyndið mér þótti þetta, hálf
skrítið, velti fyrir mér hvort hún
héldi í raun og veru að hún væri
mamma mín.
Og nú síðastliðna daga hef ég
hugsað mikið um þetta, það hlutverk
að vera móðir svo margra barna,
amma enn fleiri, hafa gefið allt þetta
af sér, og þó verið svellkaldur töffari
sem man strandið við Hornafjörð,
Nýpusöguna, löngu biðina eftir ís-
brjót í Finnskaflóa og gallabuxnavið-
skipti í Murmansk, það allt, hefði
einhver sagt að væri helvíti góður
metall.
Ástarkveðja.
Bjarki.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Með þessum orðum vil ég kveðja
ömmu mína og nöfnu. Hennar minn-
ing mun lifa. Hún var einstök. Ég hef
aldrei kynnst neinum henni líkri.
Kannski er það einmitt tilgangurinn
því þá kann maður að meta þessa
sérstöku þætti. Hún var algjör töff-
ari, smellinn sjóari með tækjadellu
og dásamleg dama í kápu með hatt. Í
mörg ár sigldi hún um heimsins höf
og sagði sögur af því þegar hún
smyglaði Burda saumablöðum til
Austur-Evrópu, keypti loðhúfur í
Rússlandi eða gerði kjarakaup á
poppvélum. Mér fannst ég hafa full-
an rétt á því að grobba mig við
krakkana í blokkinni þegar ég sagði
að amma mín væri ,,ferna“ á skipi
meðan ég teygaði 7-up úr áldós. Ég
geri mér æ meir grein fyrir því hve
lánsöm ég var að hafa umgengist
ömmu mína mikið. Ég hélt að allir
ættu ömmur sem væru ekki bara
upp á punt en nú veit ég að sam-
heldnin og vináttan við ömmu var
einstök. Amma var með í öllu. Að
amma kæmi með í sumarbústað var
sjálfsagðara en að taka nestið með.
Þó svo að hin daglegu samskipti
minnkuðu þegar maður varð upp-
teknari af sjálfum sér, ástinni og erf-
ingjum var amma alltaf með manni í
hjarta, huga eða orði. Smellin tilsvör
hennar eru orðin nokkurs konar
orðatiltæki í fjölskyldunni. Hún var
sterk fyrirmynd í mörgu. Laus við
tilgerð og yfirlæti. Að bera nafn
hennar er heiður.
Sigrún Bragadóttir.
Elsku amma. Það á eftir að taka
okkur langan tíma að gera okkur
grein fyrir því að þú sért farin. Þeg-
ar við töluðum við þig síðast var þér
farið að líða aðeins betur, svo nokkr-
um dögum seinna ertu farin. Okkur
langaði bara til þess að senda þér
nokkur kveðjuorð og vonum að þér
líði betur í faðmi Drottins, laus við
allan sársauka. Takk fyrir sögurnar
af henni Nípu sem þú sagðir okkur
þegar við vorum lítil. Við vitum að þú
munt vaka yfir okkur og passa upp á
okkur.
Við kveðjum þig með sárum sökn-
uði, elsku amma. Megi Guð geyma
þig.
Að lýsa þeirra Drottins dýrð
ei dauðleg tunga kann
en helga nálægð himinsins
mitt hjarta þegar fann.
Og lúin sál mín lagðist þar
við lífsins bjarta ós,
og svalg á einu augnabliki
öll þau norðurljós.
Þá barnið hló í brjósti mér,
og birtan varð mín hlíf.
Ég heyrði Drottins hjarta slá,
– þá hvarf mér dauði og líf.
ég sá við undralampans ljós
á leifturhraðri ferð:
Úr ótal slíkum augnablikum
eilífðin er gerð.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Thelma Björnsdóttir og
Heimir Björnsson.
Elsku amma Sigrún. Það er með
miklum söknuði og sorg í hjarta sem
við kveðjum þig. Við munum ávallt
muna eftir þér eins og þú varst, glöð
og skemmtileg.
Þegar við vorum lítil þá var alltaf
svo skemmtilegt að fara til þín í
heimsókn, sérstaklega þegar öll fjöl-
skyldan hittist í Þangbakkanum. Við
krakkarnir æfðum mörg leikritin í
herberginu þínu og héldum heilu
tónleikana á rúmstokknum hjá þér.
Alltaf fengum við líka eitthvert góð-
gæti þegar komum til þín í heim-
sókn, brjóstsykur úr álboxinu, kand-
ís eða heimagert brauð. Við munum
geyma stundir okkar saman vel og
hugsa oft til þín, sérstaklega á Þor-
láksmessu en það var svona okkar
hátíð. Þú alltaf svo uppstríluð með
hatt og fínerí. Skatan átti að sjálf-
sögðu að vera eins kæst og hægt var
og ef ekki var siginn fiskur á boð-
stólum þá var þetta nú „hálfhallær-
islegt“ eins og þú orðaðir það stund-
um svo skemmtilega.
Elsku amma, við munum sakna
þín.
Sara og Sölvi.
Där björkarna susa sin milda sommarsång
och ängen av rosor blommar,
skal vårt strålande brude
följe en gång,
draga fram i den ljuvliga sommar.
Där barndomstidens minnen sväva ljust
omkring
och drömmarna på barndomstigar vandra.
(V. Lund.)
(Þar sem mildur
sumarsöngur þýtur í birkitrjánum
og rósir blómstra á enginu,
mun geislandi fögur brúðurin okkar
fara þar um á ljúfum sumardegi.
Þar sem æskuminning-
arnar sveima allt um kring
og draumar okkar hvarfla
um forna stigu.)
Þessar sænsku ljóðlínur eiga svo
vel við er ég nú kveð elskulega móð-
ursystur mína. Það koma svo marg-
ar ljúfar minningar fram í hugann.
Fyrst og fremst er þakklæti í mínum
huga fyrir allar stundir sem ég fékk
að njóta í návist hennar.
Ég lít á það sem forréttindi að
hafa fengið að umgangast og að
hluta til að alast upp með fjölskyldu
Sillu, börnin hennar sex eru svo
samrýnd og yndisleg og dæturnar
hafa alla tíð verið mínar fyrirmyndir.
Við vorum ekki gamlar við Elísabet
er við byrjuðum að leika okkur sam-
an, og elsku frænka okkar Guðrún
Helga, jafngömul Elísabetu og ég ári
yngri, var iðulega með okkur líka, en
ótímabært fráfall hennar fyrir ári
svíður okkur sárt.
Mamma og systur hennar, Silla og
Inga, hafa alla tíð verið mjög nánar
systur og engar stórframkvæmdir í
fjölskyldum okkar voru fram-
kvæmdar nema í samráði við hinar
systurnar. Á uppvaxtarárum okkar
Elísabetar er Silla og mamma unnu
við veisluþjónustu Hótel Borgar vor-
um við ávallt saman ýmist í Hólm-
garðinum eða í Álfheimunum. Við
tengdumst órjúfanlegum böndum og
köllum við okkur frænkusystur.
Seinna er ég dvaldist í Finnlandi
komu mamma og Silla í heimsókn til
mín og áttum við þar unaðslega daga
saman í sól og hita í finnska skerja-
garðinum. Þær heimsóttu Guðrúnu
Helgu líka til Noregs þar sem hún
bjó lengst af. Þá tímdu þær systur
ekki að sofa til að missa ekki af
neinu. Sú dvöl hefur ávallt verið of-
arlega í huga okkar og oft rifjuð upp
og hlustað á sænsku plöturnar og
mikið hlegið og oft af engu tilefni.
Síðustu árin höfum við Elísabet og
fjölskylda, Sturla og fjölskylda, Guð-
jón bróðir og fjölskylda, ég og fjöl-
skylda mín dvalið saman í sumarbú-
staðnum mínum um verslunar-
mannahelgina. Það hefur aldrei
komið annað til greina en að mamma
og pabbi meðan hans naut við, en
hann féll frá í sept. sl. Silla, Inga og
Gæi væru líka með og er yndislegt
að hugsa til minninganna frá þessum
stundum. Í fjölskyldum okkar er
ekkert kynslóðabil og allir eru með
ungir sem aldnir.
Síðastliðið sumar var fyrsta sum-
arið sem Silla gat ekki verið með
okkur sökum heilsubrests. Heilsu
hennar byrjaði að hraka fyrir rúmu
ári og hefur verið mjög sárt að fylgj-
ast með henni er hún naut sín ekki
sem skyldi jafnlífsglöð og hress kona
sem hún var.
Á síðastliðnu ári hafa þrír úr fjöl-
skyldu okkar fallið frá. Það eru því
þung spor að kveðja Sillu núna.
Ég veit að nú líður henni betur og
hefur hitt alla ástvini okkar sem
gengnir eru, þar ganga þau um
græna dali eilífðarinnar og birkitrén
suða þar eins og segir í sænska ljóð-
inu.
Ég og fjölskylda mín eigum Sillu
mikið að þakka og sendum öllum
börnum hennar, fjölskyldum þeirra
og systrum hennar innilegar samúð-
arkveðjur og biðjum góðan Guð að
styrkja okkur öll.
Gunnvör Kolbeinsdóttir
og fjölskylda.
SIGRÚN
KRISTINSDÓTTIR
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Bestu þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
við andlát okkar ástkæru
SIGURBJARGAR GUÐJÓNSDÓTTUR.
Við þökkum þeim fjölmörgu nemendum henn-
ar og fyrrverandi samkennurum sem hjálpuðu
með ótalmargt við útför og jarðsetningu og
minntu á að spaugsemi, spjall og bros var
best við hæfi Sigurbjargar í síðasta kaffiboð-
inu. Einnig þökkum við starfsfólkinu á 4. hæð
Sólvangs. Það efldi hana og styrkti með glaðlyndi, umhyggju og virðingu
síðasta spölinn. Við þökkum nágrönnum, vinum og ættingjum sem gáfu
okkur styrk til að kveðja og þá vissu að þótt ævinni sé lokið lifa minning-
arnar.
Guðrún Bjarnadóttir, Geir Þórólfsson,
Bjarni Þór Sigurðsson,
Helga Guðjónsdóttir.