Morgunblaðið - 16.04.2005, Page 46

46 LAUGARDAGUR 16. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sveinn Jónssonfæddist í Vest-
mannaeyjum 19.
október 1931. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Vestmanna-
eyja 6. apríl síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jón Helgason
frá Grund á Dala-
tanga, f. 25. apríl
1896, d. 11. feb. 1970,
og Jóna Sigurborg
Jónsdóttir frá Eyri í
Mjóafirði, f. 5. jan.
1903, d. 2. maí 1996.
Systkini Sveins voru:
Helga, f. 1933, d. 1972, Ingibjörg,
f. 1933, d. 1934, Ólafur, f. 1936, d.
1937. Uppeldissystkin hans eru
Ásta, f. 1932, og Halldór, f. 1939.
Sveinn flutti 1934 á Sauðanes
við Siglufjörð og bjó þar til ársins
1953 er hann flutti til Vestmanna-
eyja. Áríð 1959 kvæntist Sveinn
Mörtu Pálsdóttur, f. 8. ágúst 1931
á Skála í Færeyjum. Foreldrar
hennar voru Paul Paulsen, f.
1888, d. 1977, og Pouline Paulsen,
f. 1888, d. 1976.
Börn Sveins og
Mörtu eru: 1) Heiða,
f. 1. des. 1959, dóttir
hennar er Berglind.
2) Óskírð, f. 1. des.
1959, d. 2. des. 1959.
3) Ingvar, f. 10. maí
1961, d. 20. jan.
1962. 3) Ingibjörg, f.
30. jan. 1965, dóttir
hennar er Rakel
Rut. 3) Helga, f. 6.
mars 1973, í sambúð
með Einari Þór Fær-
seth.
Sveinn lærði
rennismíði og vélvirkjun og vann
ýmis störf því tengd. Hann var
einn af stofnendum Sveinafélags
járniðnaðarmanna í Vestmanna-
eyjum. Auk þess var hann fé-
lagsmaður í Sjóstangafélagi Vest-
mannaeyja og starfaði mikið fyrir
það félag.
Útför Sveins verður gerð frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.30.
Elsku pabbi. Hafðu þökk fyrir
allt og allt. Þín er sárt saknað en
minning þín mun ávallt lifa með
okkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna,
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Heiða, Ingibjörg og Helga.
Elsku afi, við söknum þín svo
mikið. Þú varst fyrirmynd okkar
allt þitt líf og fórst með það hlut-
verk af stakri prýði. Þú varst svo
ótrúlega duglegur. Ef eitthvað
þurfti að gera eða redda þurfti ein-
hverju þá varst þú alltaf fyrstur á
staðinn og alltaf varst þú boðinn og
búinn að gera allt fyrir alla. Þegar
við vorum að laga húsið þá mættir
þú alltaf eldsnemma og vildir byrja
að vinna á meðan aðrir vildu
kannski sofa pínu lengur, þú varst
svo duglegur. Við áttum svo marg-
ar góðar minningar úr veiðikofan-
um.
Seint munum við gleyma þegar
við settum hárið okkar yfir skall-
ann þinn þannig að það leit út eins
og þú værir með sítt hár. Við mun-
um alltaf eftir því þegar við vorum
litlar og þú varst að kenna okkur að
veiða. Okkur varð fljótlega kalt og
gáfumst upp en þú hafðir nú þol-
inmæðina í lagi og sast við fossinn
heilu stundirnar. Við kölluðum þig
alltaf afa kalda karl vegna þess
hversu hraustur þú varst og dug-
legur og bara hvað þú varst frábær
karl.
En nú ertu farinn og við geymum
svo margar frábærar minningar í
hjarta okkar. Við munum ávallt
verða þakklátar fyrir þitt líf og allt
sem þú gerðir fyrir okkur í þessu
lífi. Við vitum að þú ert kominn á
góðan stað núna með veiðistöngina
í hendi og nú líður þér loksins vel,
elsku afi. Við munum ávallt sakna
þín og hugsa til þín um ókomna tíð.
Með ástarkveðju, þínar dætra-
dætur
Rakel Rut og Berglind.
Elsku Svenni. Alltof fljótt ertu
nú farinn. Um það bil sex ár eru
síðan ég kynntist þér vegna
sambands míns við Rakel og mér
þykir sárt að árin verði ekki fleiri.
Það var alltaf frábært að vera í
kringum þig. Kíkja í kaffi til ykkar
Mörtu og spjalla við þig um sjóinn
og horfa með þér á fréttirnar sem
við hvorugir máttum missa af.
Ein minning hefur alltaf annað
slagið komið upp í huga mér. Það
var á áramótunum 99 þegar ég var
með ykkur að skjóta upp flugeldum
á Hásteinsveginum. Þú varst mjög
ánægður að hafa loksins annan
strák sem vildi sprengja með þér
því stelpurnar á heimilinu höfðu
alltaf bara viljað horfa á. Og þú
komst alltaf með fleiri og fleiri flug-
elda til mín og þegar þú krafðist
þess svo að ég kveikti á neyðarblys-
inu sem hefur alltaf verið hápunkt-
urinn í mínum augum, þá man ég
hvað ég varð stoltur og ánægður.
Við Rakel eigum þér og Mörtu
margt að þakka. Þið hjálpuðuð okk-
ur mikið þegar við byrjuðum að
búa og erum við ykkur ævinlega
þakklát fyrir það og allt sem þið
hafið gert fyrir okkur.
Nú hefur þú fengið hvíldina þína
og þegar þú nú horfir til okkar að
handan veit ég að þú kveður okkur
stoltur. Vonandi líður þér vel hin-
um megin.
Kveðja.
Einar Hlöðver.
Hann Sveinn á smurstöðinni er
látinn. Hann gekk alltaf undir
þessu nafni, þó fjöldi ára væri frá
því að hann hætti á þeim starfsvett-
vangi. Þar hófust kynni okkar fyrst
fyrir alvöru, með sameiginlegu
áhugamáli, sem var stangaveiðin,
sem leiddi til þess að við stofnuðum
„Litla veiðifélagið“, ásamt fleirum,
um hluta Grenlækjar í Landbroti,
en Sveinn hefur verið þar formaður
frá upphafi. Við reistum okkur lítið
veiðihús, sem við stækkuðum fyrir
nokkrum árum.
Við félagarnir fórum á hverju
vori austur í veiðihús í vinnuferð,
og var dyttað að ýmsu og öðru nýju
bætt við eins og ljósavél, sólarraf-
hlöðu og svo því nýjasta vindmyll-
um, til að hafa rafmagn í húsinu.
Þar naut Sveinn sín best. Ljósavél,
vatnsdælur – lítið mál ef bilaði, allt
lék í höndunum á honum, enda var
viðkvæðið ef eitthvað bjátaði á, að
sjálfgert var að fá Svein í verkið.
Er húmaði að kveldi var stundum
tekið upp léttara hjal, og entist
löggin í brúna pokanum lengi, enda
Sveinn mikill hófsemdarmaður. Það
er gaman að minnast þessara
stunda.
Um áraraðir tók Sveinn að sér
vélaviðgerðir fyrir minni báta í
Eyjum, og kunni því vel til verka.
Hafði hann gaman af að tala um
þetta tímabil í lífi sínu. Í nóvember
sl. færði ég honum bilaða vatns-
dælu til Eyja, annað kom ekki til
greina af hans hálfu. Nokkrum
dögum seinna hringdi hann og
sagði að þetta hefði reddast og
vatnsdælan komin í lag.
Menn voru ekki alltaf með sömu
skoðanir í hartnær 30 ára sam-
starfi, en markmiðin náðust alltaf
og allir voru mjög sáttir í þessari
fjölskylduveiðiparadís okkar, þar
sem sömu veiðimenn eru búnir að
vera í áraraðir.
Fyrir nokkrum árum þornaði áin
okkar upp. Engin veiði og lítill
stofn varð eftir til að viðhalda sjó-
birtingsstofni svæðisins. Við fé-
lagarnir, ákváðum að veiða lítið úr
ánni, og settum öðrum sömu regl-
ur, enda er árangurinn kominn í
ljós með meiri fiskgengd. Jafnhliða
þessu höfum við, ásamt Einari
Bjarnasyni bónda, gert átak í að
halda mink í skefjum.
Stórt skarð var höggvið í vina-
hópinn 18. ágúst 2004, þegar félagi
okkar, Jóhann Halldórsson, lést
langt um aldur fram við Grenlæk.
Félagarnir Sveinn og Bogi end-
uðu sína veiði síðastir á haustin, og
gengu frá húsi og tækjum fyrir vet-
urinn, en sl. haust treysti Sveinn
sér ekki austur, veikindin voru far-
in að taka sinn toll.
Starfað verður áfram við ána,
þar sem handbragð og verk Sveins
munu minna á hann.
Boga Sigurðssyni, veiðifélaga og
vini til fjölda ára, er missirinn mik-
ill. Mörtu og fjölskyldu, sem Sveinn
talaði oft um með stolti, vottum við
Jóna okkar dýpstu samúð.
Að lokum við ég þakka Sveini
samfylgdina í gegnum árin.
Sigurður Ingi Ingólfsson.
Kæri Sveinn. Mig langar að
þakka með fáum orðum fyrir að
hafa notið vináttu þinnar og fé-
lagsskapar í rúma hálfa öld.
Okkar fyrstu kynni urðu þegar
þú fluttist til Eyja ungur maður
með foreldrum þínum frá Siglu-
firði, en faðir þinn hafði starfað
sem vitavörður á Dalatanga og
Sauðanesi.
Við hófum nám í vélsmiðjunni
Magna hf. á sama tíma en síðan
lágu leiðir okkar saman í áhuga-
málunum okkar, ýmiss konar veiði-
skap, á handfærum á Svaninum Ve
90, en Svanurinn var ávallt í end-
urnýjun og í tímans rás urðu þeir
fimm talsins. Þú lést smíða skrokk-
ana, hannaðir og gekkst frá öllum
vélbúnaði og smíðavinnu, hvort sem
var tré eða plast. Þú varst einn af
þeim hagleiksmönnum sem gast
leyst öll vandamál, bæði þín og
annarra. Þær eru ómældar stund-
irnar sem þú brást vel við er kunn-
inginn kom ekki vél í gang eða átti
við tæknileg vandamál að stríða, þá
leystir þú úr þeim og þakklætið var
þín besta umbun.
Frá fyrstu dögum sjóstangaveiði
við Ísland varst þú fremstur í flokki
og til margra ára driffjöðrin í
SJÓVE og að mestu þér að þakka
hið litla notalega félagsheimili sjó-
stangafélagsins.
Ánægjulegustu stundirnar voru
þó hinar ótal veiðiferðir sem við
fórum á sjóstangamót vítt og breitt
um landið.
Ekki voru sístar ferðirnar í
Grenlækinn, þar sem við fjórir fé-
lagarnir eigum snoturt veiðihús.
Þar dvöldum við margar gleði-
stundir við veiðiskap, einir, tveir
eða með fjölskyldum okkar og vin-
um í náttúruparadís.
Ég kveð þig með virðingu og
þakklæti.
Bogi.
Erfiður sjúkdómur hefur lagt að
velli vin okkar Svein Jónsson þrátt
fyrir andlegan og líkamlegan styrk
sem svo einkennandi var í fari
hans. Það tekur nokkurn tíma að
átta sig á að þessi glaðværi maður
er ekki lengur á meðal okkar. Það
er svo stutt síðan við áttum tal
saman um okkar hugðarefni, báta
og vélar. Mann setur hljóðan og
staldrar við. Þó mátti okkur vera
ljóst að hverju stefndi.
Það er orðið nokkuð langt síðan
við hittumst fyrst en þá voru þeir
sem þetta rita lærlingar í Magna
hf. í Vesmannaeyjum og dálítið
farnir að fóta sig á námsbrautinni.
Svo var það einn morgun þegar
við vorum komnir í gallann og
mættir í vinnusalinn að við veittum
því athygli að okkur hafði bæst
liðsauki með ungum og myndarleg-
um manni sem virtist kunna allvel
til verka.
Var þar kominn Seinn vinur okk-
ar sem við erum stoltir af að mega
nefna svo. Sú vinátta sem hófst
þennan morgun á sjötta áratugnum
hefur varað síðan og aldrei borið
skugga á, þótt leiðir hafi skilist sem
eðlilegt má telja með breyttri bú-
setu og vinnustöðum.
Það kom líka í ljós að hann hafði
verið vélgæslumaður við vitann á
Sauðanesi við Siglufjörð en faðir
hans hafði verið vitavörður þar. Þá
hafði hann verið til sjós á togurum
um tíma sem þá var ekkert sæld-
arlíf. Það kom því af sjálfu sér að
við litum upp til hans vegna þess-
arar reynslu hans úr atvinnulífinu.
Hann hafði komið með lítinn vélbát
með sér þegar fjölskyldan flutti til
Vestmannaeyja og fljótlega fór
hann að skreppa á sjóinn á þessu
fleyi sínu og kom þá fyrir að hann
bauð í sjóferð. Það gerðist einnig
síðar þegar bátur hans hafði
stækkað verulega að boðið var í
sjóferð sem þegin var með þökkum.
Góða skapið var ávallt með í för
hvert sem tilefnið var. Þetta voru
ógleymanlegar stundir því hann
var fundvís á fiskinn þótt torfurnar
væru ekki alltaf stórar. Var engu
líkara en dýptarmælirinn hans væri
í beinu sambandi við þann gula.
Hann hafði yndi af veiðiskap,
bæði til sjós og lands, og stundaði
sjóstangaveiði í mörg ár og vann til
margra verðlauna á mótum sem
hann tók þátt í.
Þegar vorfagnaðurinn í Magna
var haldinn, sem venja var á þess-
um árum, þá lét vinur okkar ekki
sitt eftir liggja að gera kvöldið sem
eftirminnilegast enda kom það fyrir
að kvöldið byrjaði nokkuð snemma
hjá okkur sem vorum að fagna ver-
tíðarlokum.
Við kveðjum þennan vin okkar
með þakklæti fyrir samfylgdina.
Sendum innilegar samúðarkveðj-
ur til eiginkonu hans og fjölskyldu.
Ólafur og Kjartan.
SVEINN
JÓNSSON
✝ Guðný Stefáns-dóttir fæddist á
Ímastöðum í Vaðla-
vík 15. nóvember
1929. Hún lést á
Kumbaravogi á
Stokkseyri 7. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Stef-
án Jónsson, bóndi á
Ímastöðum, og eigin-
kona hans, Guðrún
Jónína Jónsdóttir.
Guðný átti þrjú
systkini, Guðrúnu,
látin, Jón Magnús,
látinn og Ingibjörgu
Þuríði.
Guðný giftist 6. febrúar 1949
Kjartani Björgvinssyni, f. 21. maí
1921, d. 30. janúar 1982 og
bjuggu þau allan sinn búskap á
Mjóeyri við Eskifjörð.
Börn Guðnýjar og Kjartans
eru: 1) Rósa, f. 13. febrúar 1952,
gift Þorsteini Sigfússyni. Þau búa
á Hólmavík og eiga þrjú börn,
Guðnýju Maríönnu, Kjartan Frið-
geir, látinn, og
Kára. Barnabörnin
eru tvö. 2) Jónbjörg,
f. 7. febrúar 1954,
gift Ásbirni Sigurðs-
syni. Þau búa á Sel-
fossi og eiga tvo
drengi, Árna Hrafn
og Kjartan. 3) Sig-
urveig María, f. 22.
janúar 1962, var í
sambúð með Krist-
jáni Hreinssyni. Þau
slitu samvistir. Þau
eiga þrjú börn, Elvu
Björk, Kjartan
Björgvin og Hrein.
Eftir andlát Kjartans bjó
Guðný á Mjóeyri þar til hún flutt-
ist á Selfoss 1996. Síðla árs 2001
greindist hún með Alzheimer-
sjúkdóm og fluttist þá á Dvalar-
heimili aldraðra á Eyrarbakka og
síðar á Kumbaravog á Stokks-
eyri.
Útför Guðnýjar fer fram frá
Eskifjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Á lognkyrru sumarkvöldi við ís-
lenskan fjörð, þegar haf og himinn
renna saman við sjónarrönd og
hinn mikli skapari opinberar stór-
brotna fegurð verka sinna, öðlast
sálin frið og gengst við hinni eilífu
sáttargjörð Guðs og manna.
Í slíkri voraldarveröld hitti ég
fyrst Guðnýju og Kjartan á Mjó-
eyri við Eskifjörð. Það var rétt
eins og að hverfa inn í dulheima að
ganga inn í stóra húsið á Mjóeyri
og kynnast fólkinu, sem í því bjó.
Opnir armar, gestrisni og einlæg-
ur ásetningur um að auka skilning
aðkomumanna á fegurð umhverfis
og náttúru og segja sögu fyrri
kynslóða. Kjartan er löngu horfinn
af Mjóeyrinni og Guðný er farin á
eftir sínum hjartans ljúflingi. Nú
geta þau áhyggjulaus og alsæl
gengið um Vaðlavíkina, litið yfir í
Viðfjörð og staðið á eyrinni góðu,
hlustað á hjal lognöldunnar og
stöku garg í kríu. – Heill heimur
er horfinn og kemur ekki aftur.
Guðný Stefánsdóttir var mæt
kona og öllum góð. Hún stóð sína
plikt með bravúr. Verka hennar og
framlags hefur ekki verið getið á
síðum glanstímarita. Þó lagði hún,
með lífi sínu, einn af fjölmörgum
hornsteinum þess samfélags, sem
nú nýtur arðsins af streði for-
mæðra sinna og feðra og er samt
svo undarlega gleymið á uppruna
sinn. Mín fjölskylda kveður Guð-
nýju með virðingu og þökk og bið-
ur henni blessunar þess Guðs og
skapara, sem mótað hefur allar
heimsins Mjóeyrar.
Árni Gunnarsson.
Mig langar að minnast Guðnýjar
nágrannakonu minnar í fáum orð-
um. Við kynntumst þegar Guðný
flutti í Urðartjörn 2 á Selfossi.
Betri nágranna var ekki hægt að
hugsa sér. Það var auðvelt að
kynnast Guðnýju og við urðum
strax góðar vinkonur þótt það væri
um fjörutíu ára aldursmunur á
okkur.
Það sem mér fannst einkenna
Guðnýju var snyrtimennska, lífs-
gleði, kraftur og hvað hún var ung
í anda. Ég man eftir Guðnýju úti í
sólbaði að keppast við að verða
brún.
Einnig man ég eftir Guðnýju
uppdressaðri á leið á dansæfingu
komandi yfir til mín full tilhlökk-
unar eins og smástelpa og spyrja
hvort hún væri ekki nógu fín.
Guðný tók virkan þátt í starfi
eldri borgara á Selfossi á meðan
heilsan leyfði og var fljót að kynn-
ast fullt af góðu fólki sem hún naut
samvista við. Föndur, gönguferðir
og dans var það sem átti hug
hennar í starfi félagsins.
Guðný var snillingur í að baka
kleinur og pönnukökur og naut ég
góðs af því. Við sátum oft og
drukkum kaffi og spjölluðum. Mjó-
eyrin og Eskifjörður voru ofarlega
í huga hennar.
Guðný var flink að prjóna, allt
sem hún prjónaði var einstaklega
vel gert og eru það ófá vettlinga-
og sokkapör sem hún hefur prjón-
að á börnin mín.
Það var allt svo fallegt sem hún
gerði í höndunum.
Að lokum vil ég senda fjölskyldu
Guðnýjar innilegar samúðarkveðj-
ur.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
Sigríður Erlingsdóttir.
GUÐNÝ
STEFÁNSDÓTTIR