Morgunblaðið - 23.04.2005, Síða 38

38 LAUGARDAGUR 23. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Stundum kemur fólk
inn í líf manns og svo
bara fer, því oftar en
ekki er það annar sem
ræður för. Mig langar að minnast
Ara Freys Jónssonar sem hefði orð-
ið 23 ára í dag. Ég kynntist honum
á mjög sérstakan hátt, svo ekki sé
meira sagt. Það var í júní árið 2002
að ég greindist með bráðahvítblæði.
Þetta var kjaftshögg að sjálfsögðu.
Ég sem ætlaði aðeins að skreppa á
spítalann og fá bót meina minna. Þá
fékk ég að vita að ég ætti í vændum
tveggja ára lyfjameðferð. En ég var
ekki ein. Ari Freyr var sendur til
mín á spítalann. Jú, við vorum með
sömu tegund af hvítblæði. Ég
gleymi aldrei okkar fyrsta fundi.
Við náðum vel saman þó ég væri 21
ári eldri en hann. Ari Freyr var lífs-
reyndari því hann hafði greinst í
ágúst 2001, tæpu einu ári fyrr en
ég. Hann talaði um að líklega væru
sterarnir verstir og átti ég eftir að
komast að því. Svo benti hann mér
á það, í sambandi við hármissinn, að
betra væri að vera karlmaður. Það
væri í tísku að raka af sér hárið og
gætu því krabbameinssjúkir karl-
menn gengið um göturnar án þess
að fólk vissi að þeir væru veikir.
Þegar fólk veikist á þennan hátt
þá er manni kippt út úr samfélag-
ARI FREYR
JÓNSSON
✝ Ari Freyr Jóns-son fæddist á
Landspítalanum í
Reykjavík 23. apríl
1982. Hann lést á
Huddinge-sjúkra-
húsinu í Stokkhólmi
16. september síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnar-
firði 27. september.
inu. Mér var kippt út
úr sveitinni, frá fjöl-
skyldunni og ekki var
það skárra hjá Ara
Frey. Hann var nem-
andi í MA og einmitt
bestu ár ævinnar
framundan þegar hann
þurfti að snúa sér að
baráttunni við þennan
skæða sjúkdóm.
Ég verð að segja
það að þessi góði vel-
gerði drengur studdi
mig og ég hann
kannski líka. Við gát-
um endalaust talað
saman um lífið, meðferðina, sjúk-
dóminn og okkar ágætu lækna.
Þegar ég var hálfnuð með mína
meðferð 15. júní 2003 fannst mér
ómögulegt annað en að halda upp á
það. Það gladdi mig mikið að Ari
Freyr, Lóa systir hans og vinur
hans komu í sveitina í kaffi. Svo var
það seinna um sumarið að ég kom
því í verk að bjóða því elskulega
fólki sem starfar á deild 11G austur
í Flóa í útreiðartúr og auðvitað
bauð ég Ara líka. Hann kom og
fékk góðan hest sem bara tölti, já,
við þeystum hratt um á gæðingum.
Veðrið var gott, hestarnir viljugir
og við nutum þess að vera frjáls.
Eftir á finnst mér vænt um að Ari
skyldi geta verið með okkur þessa
góðu stund.
Ari Freyr kláraði sína meðferð í
ágúst 2003. Leiðin lá þá í Fjöl-
brautaskólann í Garðabæ þar sem
hann náði að stunda nám eina önn.
Í janúar 2004 kom svo höggið. Ari
var kominn með meinið aftur. Hvað
ég varð reið! Hvað hafði þessi
drengur gert? Af hverju var hann
ekki látinn í friði? Ég fór að biðja
eins og hann væri minn eigin sonur.
Óskaði þess að Ari fengi merg sem
gæti bjargað lífi hans. Svo var það í
maí að ég var með hitavellu og lá
inni á spítala. Þá komu þeir feðgar
Jón og Ari í dyragættina hjá mér.
Ég sá á Ara að hann hafði góðar
fréttir að færa. Það var búið að
finna merggjafa.
Þeir feðgar fóru utan í lok maí til
Stokkhólms. Ég var búin með mína
meðferð í júní og allt gekk vel. Það
gladdi mig að Ari sendi mér SMS-
kveðju, óskaði mér til hamingju
með að vera búin í meðferðinni. Já,
við sjúklingarnir skiljum svo vel
hver annan. Hann hafði þær fréttir
að færa að hann væri kominn með
nýjan merg og nú væri bara að bíða
og vona.
Snemma í ágúst 2004 ákvað ég að
fara með tveimur börnum mínum
og móðursystur til Stokkhólms til
að heimsækja ættingja. Og auðvitað
tók ég mér tíma til að heimsækja
Ara á þennan stóra spítala sem
hann dvaldi á. Mér fannst Ari líta
betur út en ég átti von á, en honum
leið nú ekki vel. Öll aðstaða og hlý-
leiki var til fyrirmyndar og vel var
fylgst með líðan hans. Þar var einn-
ig öll hans góða fjölskylda að styðja
við bakið á honum. Svo var komið
að kveðjustund okkar á spítalanum.
Ég þorði hvorki að kyssa hann né
faðma, því fólk er svo viðkvæmt eft-
ir mergskipti. En við steyttum bæði
hnefana móti hvort öðru og sögðum:
Við gefumst ekki upp. Já, þannig
eigum við líka að hugsa, aldrei að
gefast upp.
Svo var það hinn 16. september
að englar himinsins komu og sóttu
hann. Það hljóta að hafa verið fagrir
englar. Það er nefnilega allt svo
fagurt um Ara að segja. Ara Frey
Jónsson sem ólst upp á þeim fagra
stað Raufarhöfn. Ara Frey sem
hafði til að bera mikla innri fegurð
sem ekki er hægt að lýsa.
Yfir Ara Frey Jónssyni er aðeins
hægt að nota þetta eina orð: Fal-
legur.
Aldís Pálsdóttir.
✝ GunnlaugurÓlafsson fæddist
í Þykkvabæ 6. ágúst
1946. Hann lést á
krabbameinsdeild
11E Landspítala –
háskólasjúkrahúss
16. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Ólafur Markús Guð-
jónsson, f. 12. nóv.
1918, d. 28. apríl
1990, og Svava Guð-
mundsdóttir, f. 21.
sept. 1921. Systir
Gunnlaugs er Sonja
Huld, f. 20. okt. 1943.
Árið 1969 kvæntist Gunnlaugur
Kristínu Elínu Gísladóttur, f. 26.
nóv. 1947. Foreldrar hennar eru
Gísli Magnús Gíslason, f. 22. nóv.
1917, d. 9. okt. 1980, og Guðrún
Sveinbjarnardóttir, f. 15. mars
1917. Dætur Gunnlaugs og Krist-
ínar eru: 1) Guðrún Svava Gunn-
laugsdóttir, f. 15. des. 1968, gift
Einari Guttormssyni, f. 15. sept.
1964. Börn Guðrúnar og Einars
eru Berglind, Gutt-
ormur Freyr og
Kristín. 2) Ellý
Rannveig, f. 7. júní
1971. 3) Ólöf Elín, f.
15. mars 1978. Fyrir
átti Gunnlaugur
Huldu Björk, f. 29.
ágúst 1966, börn
hennar eru Sigur-
geir Sveinn, Lilja
Kristín og Guð-
munda Líf.
Gunnlaugur ólst
upp á Ísafirði og
byrjaði þar til sjós 14
ára gamall. Árið
1966 fluttist hann til Vestmanna-
eyja og hóf þar nám við Stýri-
mannaskóla Vestmannaeyja.
Gunnlaugur vann hjá ýmsum út-
gerðum þar til árið 1977 er hann
stofnaði sína eigin útgerð ásamt
eiginkonu sinni.
Útför Gunnlaugs verður gerð
frá Landakirkju í Vestmannaeyj-
um í dag og hefst athöfnin klukk-
an 10.30.
Elsku pabbi. Takk fyrir allan
stuðninginn og að vera ávallt til
staðar. Takk fyrir ástina og um-
hyggjuna. Takk fyrir að vera pabbi
okkar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Sárt er að kveðja en minningin
um þig mun ávallt ylja okkur um
hjartarætur um ókomna tíð. Við
elskum þig.
Þínar
Guðrún Svava, Ellý Rannveig
og Ólöf Elín.
Elsku pabbi. Stuttu áður en þú
kvaddir þetta líf hafði ég skrifað þér
bréf, þetta bréf var aldrei sent.
Samt sem áður ætla ég að reyna að
koma tilfinningum mínum á blað í
þeirri von að þú hafir fundið hvað
mér þótti rosalega vænt um þig.
Ég er þér og Kristínu ólýsanlega
þakklát fyrir hvernig þið tókuð mér
frá upphafi, ég veit að tilvist mín
var þér hulin. Alla mína ævi hef ég
þráð að eiga pabba sem þætti vænt
um mig og ég gæti leitað til. Svo
eignaðist ég þig og þú varst svar við
öllum mínum innstu þrám. Og ekki
bara þú því þú áttir yndislega konu
og þrjár dætur, í bónus eignaðist ég
ömmu Svövu sem þarf nú að sjá á
eftir eina syninum. Mér finnst ég
ekki hafa komið því nógu vel frá
mér hvað þið voruð mér mikils virði.
Þennan stutta tíma sem þú og þín
fjölskylda hafið verið hluti af mínu
lífi hefur allt gjörbreyst.
Elsku Kristín, ég votta þér,
ömmu Svövu, systrum mínum og
fjölskyldunni allri mína dýpstu sam-
úð. Guð styrki ykkur og styðji í ykk-
ar mikla missi.
Að leiðarlokum vil ég þakka þér,
elsku pabbi minn, allt sem þú hefur
gert fyrir mig og börnin mín en
fyrst og fremst fyrir að hafa verið
pabbi minn.
Ég bið þér Guðs blessunar í nýj-
um heimkynnum og er Guði að eilífu
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast þér.
Þín dóttir
Hulda Björk.
Ég veit ekki hvort þú hefur
huga þinn við það fest
að fegursta gjöf sem þú gefur
er gjöfin sem ekki sést.
Alúð í augnaráði
auga sem góðlega hlær.
Hlýja í handartaki
hjarta sem örara slær.
Allt sem þú hugsar í hljóði
heiminum breytir til.
Gef því úr sálarsjóði
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson)
Elsku afi við þökkum fyrir að
hafa fengið að kynnast þér. Guð
geymi þig.
Sigurgeir Sveinn, Lilja
Kristín og Guðmunda Líf.
Elsku bróðir minn, þar sem ég sit
hér er svo mikil sorg í hjarta mínu.
Ég veit líka af hverju hún stafar, að
hluta. Það er vegna þess að við
hefðum átt að rækta okkar sam-
band betur. En þar sem við ólumst
ekki upp saman, þá er það sjálfsagt
þess vegna. Við vorum þó saman á
Ísafirði í fjögur ár, þegar ég flutti
14 ára til mömmu og pabba. Það var
oft skemmtilegur tími. Auðvitað
tókum við smá glímur annað slagið.
Sérstaklega man ég eftir einni góðri
glímu í holinu heima á Hlíðarvegi.
Við vorum bæði orðin ansi æst og
reið og mamma okkar farin að
blanda sér í málin. Kannski reiðari
en við bæði til samans. Við vorum
svo heppin að hún brá sér inn fyrir
klósettdyrnar. Við afgreiddum það
mál þannig að við læstum hurðinni á
klósettinu. Sem sagt, læstum
mömmu inni. Við lukum þessari
glímu sem endaði með því að þú
raukst í úlpuna þína, tókst fótbolt-
ann og sagðir: „Ég er sko farinn út
á völl.“ Þú snerir þér samt við í dyr-
unum og sagðir: „Þú opnar sko fyrir
mömmu, Sonja.“ Með það fórstu.
Eins var með hjólið þitt. Þú varst
nýbúinn að eignast hjól, það stóð
fyrir utan blokkina. Þú varst í
glugganum að horfa á það, svo kall-
aðir þú allt í einu: „Mamma, púk-
arnir eru að fikta í hjólinu mínu.“
Ég hentist upp og fór yfir allt sem
fyrir varð. Þessu ætlaði ég, sveita-
stelpan, ekki að missa af. Að sjá
púka, þá hafði ég aldrei séð. Ég
spurði þig, hvar púkarnir væru.
„Sérðu þá ekki, þeir eru þarna
tveir.“ „Þetta eru nú bara litlir
strákar,“ sagði ég. „Nei, þetta eru
engvir strákar, þetta eru púkar,“
sagðir þú. Og mikið var ég skúffuð.
Þarna missti ég af því að sjá púka í
fyrsta skipti á ævinni.
Elsku Gulli minn. Eftir að við
vorum fullorðin tók annað skeið við
í lífi okkar. Þú fórst í Stýrimanna-
skólann í Vestmannaeyjum. Þar
kynntist þú yndislegri stúlku, er síð-
ar varð konan þín. Þið hófuð búskap
ykkar í Vestmannaeyjum og eign-
uðust þrjár dætur. Guðrúnu Svövu,
Ellý Rannveigu og Ólöfu Elínu. Allt
eru þetta yndislegar og góðar stúlk-
ur. Fyrir áttir þú eina dóttur, Lilju,
er seinna kom inn í líf ykkar.
Allan þinn starfsferil varst þú sjó-
maður. Það rann bara sjómannsblóð
í æðum þínum. Fyrst rerir þú með
öðrum. Síðan eignaðist þú þinn
fyrsta bát sjálfur, lítinn trébát. Þú
varst alla tíð farsæll og fiskinn. Þú
endurnýjaðir þína báta, koll af kolli
eftir getu. Ég man hvað mér fannst
skrýtið þegar þú skírðir fyrsta bát-
inn þinn Gandí. Og það var ætíð
nafnið á þínum skipum upp frá því.
Þegar ég hitti einhvern sem vissi
að ég átti bróður í Vestmannaeyj-
um, og sérstaklega ef það var ein-
hver úr Eyjum, þá svaraði ég:
„Hann heitir Gunnlaugur Ólafsson.“
Það voru ekki margir sem kveiktu á
perunni er ég svaraði því. En ef ég
sagði til útskýringar: „Hann er
kannski betur þekktur sem Gulli á
Gandí.“ Þá stóð ekki á því, Gulla á
Gandí þekktu allir í Vestmannaeyj-
um.
Alls staðar barst þú af þér góðan
þokka og hafðir alls staðar mjög
gott orðspor. Aldrei miklaðist þú af
þinni velgengni. Þú varst með ein-
dæmum hógvær maður. En hjarta
þitt var úr gulli. Ég er hreykin af
þér og hef alltaf verið það. „Ég er
systir hans Gulla á Gandí.“ Bara ég
ein gat sagt það.
Þið voruð mjög samhent og dug-
leg hjón. Samrýnd á allan hátt. Það
var alltaf yndislegt að koma til ykk-
ar til Vestmannaeyja. Síðasta sinnið
sem ég sá þig á lífi varst þú um
stund á heimili þínu á Klapparstíg 1
í Reykjavík. Þar höfðuð þið hjónin
líka komið ykkur upp litlu fallegu
heimili. Þú komst svo glaður og
brosandi til dyra þegar við Már
komum í heimsókn til ykkar. Þú
varst að vísu orðinn ansi grannur í
andliti. En fallega brosinu þínu
gleymi ég aldrei. Mér fannst þú
vera orðinn ungur, brosið minnti
mig svo sterkt á það. Þá mynd ætla
ég alltaf að geyma í hjarta mínu.
Elsku Kristín mín, þú varst alltaf
með honum, fórst með honum heim
um miðjan daginn á meðan hann gat
og eftir að hann var alveg kominn á
spítalann vékstu ekki frá honum. Í
mínum augum ertu hetja. En allt
þetta áttu eftir að uppskera. Ég veit
að þú og fjölskyldan hafið misst svo
mikið, það skarð verður aldrei fyllt.
Elsku bróðir minn, frændi og vin-
ur. Ég veit að góður Guð hefur tekið
vel á móti þér. Og ég trúi því að þú
sért líka búinn að hitta pabba okk-
ar.
Hvíl þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Elsku Kristín, Gunna, Ellý, Olla
og litlu barnabörnin. Elsku mamma
mín. Ég bið að Guð gefi ykkur allan
þann styrk sem þið þurfið á að
halda.
Hinsta kveðja frá Má og börn-
unum.
Þín systir
Sonja.
Okkur langar í örfáum orðum að
minnast vinar okkar og félaga
Gunnlaugs Ólafssonar eða Gulla á
Gandí eins og hann var ævinlega
nefndur meðal okkar Eyjamanna.
Vinátta okkar hefur varað um langt
árabil en báðir vorum við lengi út-
gerðarmenn á vertíðarbátum hér í
Eyjum. Gulli kom upphaflega til
Eyja til að nema hér við Stýri-
mannaskólann og hér kynnist hann
konu sinni henni Kristínu. Segja má
að vinátta okkar og kynni hafi eflst
til muna þegar við Gulli gengum
báðir í Oddfellowregluna hér í Eyj-
um árið 1979. Um svipað leyti
gengu Kristín og Magga í kvenna-
stúku Oddfellowreglunnar. Þar með
var kominn sameiginlegur vettvang-
ur til að hittast á fundum og við
ýmsa samgleði. Upp frá þessum
tíma hófum við að fara í ferðalög
saman og höfum ferðast víða bæði
hér innanlands og eins erlendis.
Margs er að minnast frá þessum
ferðum okkar hjónanna með þeim
Gulla og Kristínu. Ein síðasta ferðin
okkar hér innanlands var í júlí 2004
þegar við vorum á ferð um sunn-
anvert Snæfellsnes. Ekki hefði mað-
ur trúað því að þetta yrði með síð-
ustu ferðum okkar saman og
minnist ég þess sérstaklega þegar
við Gulli sátum næturlangt yfir
litlum varðeldi og ræddum málin
langt fram á nótt. Er engu líkara en
við félagarnir höfum verið að gera
upp málin og vissulega verða það
viðbrigði að eiga þess ekki kost að
fara yfir málin með Gulla á sumri
komanda á ferð um landið. Eins er
margs að minnast frá ferðum okkar
erlendis og sérstaklega minnumst
við ferða okkar til Hamborgar en
þangað var oft farið á haustin. Í
byrjun desember sl. átti að fara í
aðventuferð til Frankfurtar. Daginn
fyrir brottför fór Gulli í rannsókn á
spítala í Reykjavík en var í kjölfarið
lagður inn til frekari rannsóknar,
þannig að ekkert varð af ferðinni til
Þýskalands þetta haustið. Það var
því mikið áfall fyrir okkur öll þegar
í ljós kom að Gulli hafði greinst með
alvarlegan sjúkdóm sem síðan lagði
hann að velli á rúmum fjórum mán-
uðum. Síðasta samverustundin okk-
ar var aðeins viku fyrir andlátið
þegar við heimsóttum hann á spít-
alann í Reykjavík. Vissulega höfð-
um við vonast til að samverustund-
irnar gætu orðið fleiri en svo varð
ekki.
Það er því komið að kveðjustund,
kæri vinur, og þrautum þínum er
lokið. Við Magga viljum þakka þér
fyrir ánægjuleg kynni í gegnum ár-
in og oft fengum við kynnast því
hversu góður vinur og félagi þú
varst í raun.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Elsku Kristín, við biðjum algóðan
Guð að vernda þig og styrkja á erf-
iðum tíma og viljum um leið þakka
ykkur Gulla allar samverustundirn-
ar á undanförnum áratugum. Við
sendum þér, dætrum þínum og öðr-
um aðstandendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Öll munum
við sakna vinar okkar og félaga
Gunnlaugs Ólafssonar.
Hannes og Magnea.
GUNNLAUGUR
ÓLAFSSON
 Fleiri minningargreinar
um Gunnlaug Ólafsson bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Magnús og
Þór; Sigurgeir B. Kristgeirsson;
Ásmundur Friðriksson.