Morgunblaðið - 23.04.2005, Side 40

40 LAUGARDAGUR 23. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku amma mín. Ég á eftir að
sakna þín svo mikið að orð fá því ekki
lýst. Ég man alltaf þá tíma þegar ég
var í sveitinni hjá þér og afa, þegar ég
fékk að baka með þér kleinur og vín-
arbrauð og þegar þú prjónaðir á mig
húfu alveg eins og afi átti til þess að
við gætum verið eins þegar við fórum
út í fjárhús. Ég man líka alltaf eftir
KRISTÍN
ÞÓRÐARDÓTTIR
✝ Kristín SteinunnÞórðardóttir
fæddist á Laugalandi
í Nauteyrarhreppi
við Ísafjarðardjúp
12. október 1928.
Hún lést á Landakoti
í Reykjavík þriðju-
daginn 12. apríl síð-
astliðinn. Verður hún
jarðsett frá Melgra-
seyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukk-
an 14.
Vegna mistaka í
vinnslu tvinnuðust
fyrstu tvær minning-
argreinarnar, sem hér fara á eftir,
saman, er þær birtust á blaðsíðu
35 í Morgublaðinu miðvikudaginn
20. apríl, og eru þær endurbirtar
hér. Hlutaðeigendur eru beðnir
afsökunar á mistökunum.
því seinna þegar ég var
að keyra með þér og afa
í sveitina eftir að þið
fluttuð suður, þá brást
það aldrei að þú áttir
alltaf til smá brjóstsyk-
ur í boxi í hanskahólf-
inu. Það var alltaf hægt
að leita til þín, hvað sem
á dundi í lífi mínu,
hversu slæmt sem það
virtist vera þá léstu allt-
af eins og hægt væri að
leysa það í rólegheitum,
ekkert vandamál var of
stórt, þú varst alltaf svo
bjartsýn og góð.
Nú bið ég Guð að geyma þig, amma
mín, eins og þú baðst Hann svo oft að
geyma mig. Vertu sæl, amma mín, ég
verð alltaf hjartagullið þitt.
Í Djúpinu er dásamlegt að vera
því dásamlegri stað ei nokkur veit
í Djúpinu er dásamlegt að vera
því Drottinn skóp þar unaðslegan reit.
Við sitjum þar og horfum út á hafið
og hugur fer á minninganna slóð.
Við sitjum þar og horfum út á hafið
og hlýðum klökk á liðins tíma óð.
(Jón Fanndal.)
Fannar Karvel.
Kristín Þórðardóttir er látin eftir
löng og erfið veikindi sem hún átti við
að glíma í nokkur ár. Kristín giftist
ung sveitunga sínum, Guðmundi
Magnússyni frá Hamri. Hann var
sonur Magnúsar Jónssonar og Jens-
ínu Arnfinnsdóttur frá Brekku í
Langadal. Þau bjuggu á Brekku og
eignuðust níu börn, en eitt þeirra dó á
öðru ári og það var drengur og hét
Jens. Þar bjuggu þau til 1945 er þau
keyptu Hamar sem var æskuheimili
Magnúsar. En Guðmundur og Kristín
hófu búskap á Melgraseyri, sem er
næsti bær við Hamar og Laugaland
næst á hinn veginn, þannig að stutt
var leiðin til ættingja þeirra beggja.
Kristín og Guðmundur byggðu upp
af miklum myndarskap hlöðu og stór
fjárhús, þau voru samtaka í öllum
störfum og unnu vel saman og eign-
uðust þau þrjú börn Snævar, Þórunni
og Magneu. Á Melgraseyri var enda-
stöð áætlunarbíla sem óku vestur í
Djúp og einnig var þar bryggja og þar
kom djúpbáturinn Fagranes með
vörur til bændanna við norðanvert
Djúpið og þjónustaði þá. Þessum
ferðum fylgdi mikill gestagangur, því
allir komu heim í kaffi til Stínu sem
var gestrisin í meira lagi og naut þess
að hafa margt fólk í kringum sig og
þar var hún hrókur alls fagnaðar. Á
Melgraseyri var bænahús sem staðið
hafði af sér öll veður svo lengi sem
elstu menn mundu. En svo gerðist
það eina óveðursnótt að bænahúsið
fauk þannig að ekkert stóð eftir nema
gaflinn og altaristaflan með fögru
Kristslíkneski. Þarna var þetta gamla
guðshús horfið á einni nóttu. En
bændur við Djúpið voru þekktir fyrir
að bregðast skjótt við ef með þurfti.
Það var fundað í snatri og samþykkt
að byggja bænahús, sem varð reynd-
ar kirkja. Hafist var handa við bygg-
inguna og var grindin komin upp fyrir
mitt sumar og klæðningin utan á hús-
ið strax að því loknu og síðan var
kirkjan klædd að innan og vígð að því
loknu 1972. Mest öll vinnan var unnin
af heimamönnum í sjálfboðavinnu og
þessu fylgdi mikil vinna fyrir hús-
freyjuna Kristínu á Melgraseyri. Stóð
hún vaktina með bros á vör þó að hún
þyrfti að elda og matreiða ofan í allan
mannskapinn og mikil var glaðværðin
í stóra eldhúsinu á Melgraseyri. Það
muna það sjálfsagt margir sem þar
komu.
En nú er hljótt á Melgraseyri,
Kristín okkar fallin frá eftir margra
ára baráttu við sín erfiðu veikindi. En
huggun harmi gegn er að hún verður
flutt heim í túnið sitt eftir minning-
arathöfn hér í Reykjavík. Og þar
verður gröf hennar tekin í kirkju-
garðinum á Melgraseyri þar sem þau
hjónin Guðmundur og Kristín gáfu
part úr túninu og girtu umhverfis
kirkjugarðinn. Það á vel við að hún fái
sína hinstu hvílu þar sem hún starfaði
lengst af og naut lífsins í fögru um-
hverfi Djúpsins. Þar er hún komin
heim.
Við hjónin vottum Guðmundi og
börnum þeirra og barnabörnum og
öðrum nánum skyldmennum dýpstu
samúð okkar.
Ingvar og Kristín.
Ég man fyrst eftir Stínu móður-
systur minni á Laugalandi um það
leyti sem hún var að byrja búskap
með Guðmundi frá Hamri. Ég sé
hana enn fyrir mér stórglæsilega og
geislandi af lífsþrótti, en dugnaður,
kraftur og lífsgleði einkenndi líf henn-
ar, allt þar til sjúkdómurinn heltók
hana síðustu árin. Hann tók verulega
á, en í gegnum þá erfiðleika hélt hún
reisn sinni allt til loka. Eftir að hafa
keypt jörðina Melgraseyri af föður-
bróður sínum Jóni Fjalldal, fóru Stína
og Guðmundur fljótlega í stórhuga
framkvæmdir og byggðu eitt stærsta
fjárhús í sveitinni, og heimilisbragur
allur á Melgraseyri var með miklum
myndarskap. Að koma á Melgraseyri
í þá daga var nokkuð í líkingu við það
sem maður kynntist síðar á ævinni á
lestarstöðvum erlendis. Melgraseyri
var margt í senn, komustaður Djúp-
bátsins og þangað mætti fólk frá ná-
lægum bæjum tvisvar til þrisvar í
viku. Á Melgraseyri var bensínstöðin
og pósthúsið og þar framreiddi Stína
veitingar fyrir gesti og gangandi á
sama hátt og á besta veitingahúsi, eini
munurinn var sá að þær voru í boði
gestgjafanna Stínu og Guðmundar. Á
Melgraseyri var líka bænahúsið og
þangað mættu sveitungarnir til
messu og að henni lokinni var alltaf
kaffi og meðlæti hjá Stínu. Í öllu sem
fylgdi slíku heimilishaldi kom fram
meðfæddur dugnaður og myndar-
skapur sem einkenndu Stínu. Eftir á
skilur maður ekki hvenær þau hjónin
höfðu tíma fyrir hefðbundin heimilis-
störf og bústörfin, en samheldni
þeirra og dugnaður gerðu þar gæfu-
mun. Og engu breytti eftir að börnin
voru orðin þrjú, alltaf var tími aflögu
til að taka á móti og gera vel við alla
sem áttu erindi eða komu í heimsókn.
Til fyrirmyndar var að horfa á um-
hyggju Guðmundar fyrir Stínu bæði
fyrr og ekki síst síðustu árin hennar
en þá sýndi Guðmundur einstaka
natni og alúð eftir að hún varð að
treysta alfarið á hann.
Ég votta Guðmundi, Snævari, Þór-
unni og Magneu samúð mína og erfitt
er að vera fjarri ykkur öllum á þessari
kveðjustund.
Stína mín, kærar þakkir fyrir allt,
hvíldu í friði.
Þórður H. Ólafsson.
Sú ljúfa minning létt og hljótt
hún læðist til mín dag og nótt
svo aldrei, aldrei gleymi.
(Halla frá Laugabóli)
Djúpbáturinn Fagranesið lagði frá
bryggju á Ísafirði klukkan sjö að
morgni snemma í desember 1956.
Eini farþeginn, ung stúlka af Norður-
landi, skimaði út yfir borðstokkinn
þegar báturinn öslaði út sundin. Hún
hafði aldrei stigið fæti á skipsfjöl. Allt
var nýtt og áhugavert, land og fólk.
Það birti seint, skammdegismyrkrið
hélt fast í sín völd, en það lýsti af
snæviþöktum fjöllum.
Viðkomustaðirnir voru margir:
Súðavík, Hvítanes og önnur býli í
Skötufirði, Ögur og yfir á Snæfjalla-
strönd inn að Melgraseyri, á Langa-
dalsströnd. Það var farið að rökkva.
En þar steig ég á land og enn var eftir
löng leið að Skjaldfönn þar sem ég
ætlaði að vera fram yfir áramót hjá
frænku minni. Halldór Þórðarson á
Laugalandi, einn þeirra sem tóku á
móti bátnum bauðst til að fara með
mig heim að Melgraseyri þar sem
frænka mín beið. Þar hitti ég ungu
húsfreyjuna, Kristínu, og Helgu móð-
ur hennar sem var þar gestkomandi.
Þær voru báðar glæsilegar konur,
mjög sviplíkar þó önnur væri með
hrafnsvart hár en hin eldri hvítt. Þær
tóku á móti mér með þeirri eðlislægu
alúð og gestrisni sem var þeirra að-
alsmerki.
Þarna sá ég mágkonu mína og
tengdamóður í fyrsta sinn og eftir það
áttum við Stína samleið meira og
minna um langan aldur. Hún var ná-
granni og vinkona sem var eins og
bjarg að treysta á og leita til hvenær
sem á þurfti að halda, ræktarsöm og
frændrækin. Hún ólst upp í stórum
systkinahópi, tápmikil og kappsöm,
lét ekki sitt eftir liggja, hvort heldur
var í leik eða starfi, jafnvíg úti sem
inni. Renndi sér á skíðum með bræðr-
um sínum niður snarbrattar hlíðar
Skjaldfannardals, fremst í flokki í
leikfimi og sundi þegar kom í skóla í
Reykjanesi. Eftirsótt á dansgólfi,
hafði mikla og fallega altrödd og naut
þess að syngja, hrókur alls fagnaðar
hvar sem hún kom og fór. Henni lék
allt í höndum innan bæjar. Heimilið á
Laugalandi var mannmargt og þurfti
mikils við. Stína lærði handtökin hjá
móður sinni sem hafði verið í vist hjá
læknishjónunum á Ármúla, Margréti
og Sigvalda Kaldalóns, séð þar ým-
islegt fyrir sér, auk þess að vera til
kvödd þegar Sigvaldi samdi ný lög og
vildi prófa sönghæfið með því að láta
konu sína og Helgu syngja.
Stína fór í Húsmæðraskólann á
Varmalandi og minntist þeirrar dval-
ar með mikilli ánægju. Svo hófu hún
og Guðmundur Magnússon frá Hamri
í sömu sveit, búskap á Melgraseyri.
Þar hafði Jón H. Fjalldal föðurbróðir
hennar búið lengi rausnarbúi en flutti
nú til Reykjavíkur.
Kristín og Guðmundur voru glæsi-
leg hjón sem gengu samhuga og sam-
stiga út í lífsstarfið og samfylgd
þeirra lauk ekki fyrr en við fráfall
hennar. Melgraseyri var kunnur stað-
ur við Djúp og þar var margt umleik-
is. Djúpbáturinn kom þar tvisvar í
viku allt árið um kring og þangað á
bryggjuna komu menn af átta heim-
ilum og jafnvel fleirum úr ytri hluta
Nauteyrarhrepps. Þarna var líka
póstafgreiðsla, endastöð rútuferða
frá Reykjavík á sumrin og bensínsala.
Langflestir komu inn og þáðu góð-
gerðir, sérstaklega „bátskallarnir“ og
það sem þeim fylgdi. Það var oftar en
ekki fullt hús og oft var glatt á hjalla í
eldhúsinu á Melgraseyri. Auk þess
voru þar haldnar kosningar og ýmiss
konar fundir eftir að Arngerðareyri
fór í eyði en þar var fundahús hrepps-
ins.
Melgraseyri var líka kirkjustaður.
Þar var bænhús en þegar ákveðið var
að stofna sérstakan söfnuð og byggja
kirkju eftir að bænhúsið fauk þá var
smíðin að miklu leyti í sjálfboðavinnu
og þá voru það ófáir málsverðir sem
Melgraseyrarheimilið lagði til handa
smiðum og verkamönnum auk ann-
arrar fyrirgreiðslu og framlags. Það
er líklegt að húsmóðirin á Melgras-
eyri hafi oft gengið þreytt til hvílu og
verið árla uppi, því að sjálfsögðu var
hefðbundinn búskapur, kýr og kindur
og byggð myndarleg útihús og svo
ræktað eins og annars staðar á þess-
um tíma þegar enn var trúað á landið
og framtíð í íslenskum sveitum.
„Tíminn líður, líður en bíður eigi.“
Stína og Guðmundur fluttu til Hvera-
gerðis og síðan Reykjavíkur en sonur
þeirra tók við búskapnum. Þau komu
samt haust og vor. Djúpið seiddi og
dró, böndin voru sterk. En það var
stórt skarðið eftir þau. Ég hugsa til
óteljandi ánægjustunda, heimsókna
sitt á hvað, afmæla, ferminga, jóla-
boða og söngæfinga vegna messu-
gerða, samvinnu milli heimilanna um
ótal verkefni árið um kring. Svo voru
þau systkin Stína og Dóri mjög náin
og þeir Guðmundur miklir vinir og fé-
lagar. Seinustu árin urðu erfið. Erf-
iður sjúkdómur sem greindist seint
lagði mágkonu mín að velli. Hún hélt
andlegri reisn til hinstu stundar en
allt annað, jafnvel málið, var frá henni
tekið. En hún var samt heima og á
sjúkrahúsi til skiptis með aðstoð Guð-
mundar sem annaðist hana af óbilandi
umhyggju og Magnea dóttir þeirra
var til staðar hvort heldur var á nóttu
eða degi.
Úr órafjarlægð hugsa ég um Mel-
graseyri á björtum sumardegi, finn
gróðurilminn úr skóginum innan og
ofan við túnið, sé ljósbláan hafflötinn
eins og perlumóðurskel greypta í
fjólubláa og græna umgerð Snæ-
fjallastrandar, Óshlíðar og fjallanna
vestan Djúps. Tíbráin lyftir Ögur-
hólmunum og lognaldan leikur við
heitan sléttan sandinn þar sem börnin
una sér í leik langar stundir. Það er
búið að slá túnið og taðan tekur á sig
blágrænan lit og bíður hirðingar. Og
Stína stendur á hlaðinu í rósóttum
sumarkjól, sunnanandvarinn leikur í
dökkum lokkum, hún brosir við gest-
um sínum.
Er gægist sólin um glugga og dyr
þá glaðna mannanna hjörtu.
Geislarnir ylja sem aldrei fyrr
enginn um bylji vetrarins spyr
né skammdegis skuggana svörtu.
Hún gengur um hlíðina á gylltum skóm,
það glitrar í hverju spori.
Hún vekur lindanna létta óm,
lífgar á melunum stjörnublóm.
Það líður, það líður að vori.
(Á. K.)
Innilegar samúðarkveðjur til Guð-
mundar og allra aðstandenda.
Ása Ketilsdóttir,
Laugalandi.Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Halldór Ólafsson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, bróðir,
afi og langafi,
HJÖRTUR MAGNÚS GUÐMUNDSSON,
Löngubrekku 47,
Kópavogi,
sem lést mánudaginn 18. apríl síðastliðinn,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju mánu-
daginn 25. apríl kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á minningarsjóð Sunnuhlíðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Rósa Sigurðardóttir,
Karl Hjartarson, Ragnheiður Hrefna Gunnarsdóttir,
Ásdís Emilía Björgvinsdóttir,
Lilja Hjartardóttir,
Sigrún Hjartardóttir,
Guðmundur Hjartarson Þórhalla Jónsdóttir,
Stefanía Hjartardóttir, Helgi Hrafnsson,
Gunnhildur Hjartardóttir,
Ingibjörg Hjartardóttir,
Skarphéðinn Þór Hjartarson, Guðrún Sigríður Loftsdóttir,
Elsa Unnur Guðmundsdóttir,
Bragi Kr. Guðmundsson, Margrét Hauksdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.