Morgunblaðið - 21.12.2005, Page 38

38 MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ómar HlíðkvistJóhannsson
fæddist í Búðardal
10. janúar 1946.
Hann lést á heimili
sínu, Ásbúð 31 í
Garðabæ, 11. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Þuríður Skúla-
dóttir, f. 12. mars
1907, d. 11. mars
1998, og Jóhann
Bjarnason, f. 18.
október 1902, d. 14.
desember 1972.
Systkini Ómars eru: 1) Bjarni
Hlíðkvist, f. 14. apríl 1930,
kvæntur Guðnýju Þorgeirsdótt-
ur. 2) Una Svanborg, f. 17. apríl
1934. 3) Skúli Hlíðkvist, f. 20. maí
1941, kvæntur Guðrúnu Björns-
dóttur.
Ómar kvæntist 12. ágúst 1972,
Sesselju Hauksdóttur, f. 12. júní
1948. Börn þeirra eru: 1) Haukur
Hlíðkvist, f. 19. september 1971,
kvæntur Helgu P. Finnsdóttur, f.
20. september 1971. Börn þeirra
eru Hrafn Hlíðkvist, f. 5. nóvem-
ber 1996, og Hekla Hlíðkvist, f.
22. janúar 2001. 2)
Freyja Hlíðkvist, f.
5. febrúar 1973.
Dóttir hennar er
Salka Hlíðkvist Ein-
arsdóttir, f. 9. ágúst
1999.
Ómar ólst upp hjá
foreldrum sínum,
fyrst í Búðardal og
síðar í Reykjavík.
Hann og Sesselja
bjuggu fyrst við
Vesturberg í
Reykjavík, á Álfta-
nesi í tíu ár en frá
árinu 1988 í Ásbúð 31 í Garðabæ.
Ómar lauk verslunarnámi frá
Samvinnuskólanum 1966. Hann
starfaði hjá Skipadeild SÍS, sem
skrifstofumaður og deildarstjóri
frá 1967, aðstoðarframkvæmda-
stjóri frá 1973 og framkvæmda-
stjóri frá 1985. Hann var fram-
kvæmdastjóri Samskipa frá 1991
til 1993. Frá 1994 rak Ómar eigið
skipaflutningafyrirtæki, Kvist
ehf.
Útför Ómars verður gerð frá
Vídalínskirkju í Garðabæ í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.
Pabbi er dáinn, kletturinn í lífi
okkar. Hann var svo fallegur maður,
yst sem innst, og ég elskaði hann.
Svo jarðbundinn en kom mér þó
stöðugt á óvart, og ég elskaði hann.
Svo stríðinn að það gat gert mig
brjálaða, og ég elskaði hann. Svo
þrjóskur og þver, eins og ég, og ég
elskaði hann. Hann gætti þess stöð-
ugt að okkur skorti ekkert, og ég
elskaði hann. Svo virðulegur, traust-
ur og tignarlegur, gat samt orðið
barn þegar hann lék sér við Sölku,
Hrafn, Heklu eða Bangsa, og ég
elskaði hann. Hann var óendanlega
ósérhlífinn, hjálpsamur, fórnfús og
örlátur, og ég elskaði hann. Hann
pabbi er dáinn, og ég mun alltaf
elska hann.
Freyja.
Kæri afi. Við komum til þess að
kíkja á þig. Við þökkum þér innilega
fyrir að vera svona góður við okkur.
Við vonum að þér líki vel uppi á
himninum. Þú varst svo góður að við
ákváðum að senda þetta kort til þín.
Við komum örugglega oft til þín. Við
vonum sérstaklega mikið að Guð
verði góður við þig. Salka sagði mér
að þú hefðir leyft henni að fá einn
súkkulaðimola úr súkkulaðidagatal-
inu. Vonum sérstaklega mikið að þú
komir oft og kíkir á okkur. Við þökk-
um þér fyrir góða samveru.
Kveðja.
Hekla.
Afi var rosalega skemmtilegur og
það var gaman að fara með honum
út í göngutúr með Bangsa, til dæmis
út í Drekaskóg, og út á Spán.
Afi var góður. Hann var mjög
mikill stríðnispúki. Hann kitlaði mig
alltaf. Afi átti alltaf ís, aur, ást, kossa
og afakex.
Elsku afi, ég hlakka til að sjá þig
aftur, hvar sem þú ert.
Þín
Salka.
Besti afi í heimi. Það er leitt að þú
sért dáinn. Það var gaman að vera
með þér og gaman að leika við þig.
Þinn afastrákur,
Hrafn.
Elsku Ómar. Það er nú einu sinni
þannig að öll verðum við fyrir högg-
um í lífinu, flest þeirra berum við af
okkur, en sum eru svo þung að mað-
ur bókstaflega kiknar undan þeim.
Þannig varð mér við þegar ég frétti
að þú hefðir orðið bráðkvaddur á
heimili þínu fyrir nokkrum dögum.
Fyrstu viðbrögðin? Doði, vantrú.
Þú, Ómar, maður á besta aldri, full-
ur starfsorku, sem morgundagurinn
bauð alltaf velkominn.
Svo þyrmir yfir mann – sorgin,
söknuðurinn og – reiðin, já ísköld en
máttvana reiðin yfir því að vera
sviptur ekki aðeins ástkærum bróð-
ur, heldur líka trúnaðarvini því oft
var ýmislegt spjallað sem ekki fór
lengra. En þetta líður hjá.
Á svona stundu leitar hugurinn til
upphafsins, þegar við lékum okkur í
fjöruborðinu hér vestur í Búðardal.
Síðar lá leið okkar til Reykjavíkur,
þú þá sjö ára, fyrst á Hringbrautina
og svo á Nökkvavoginn. Þá voru
unglingsárin gengin í garð með sín-
um mörgu yndislegu litum. Aldrei
gleymi ég árunum okkar í sitt hvoru
kvistherberginu hlið við hlið, þá
gekk oft á ýmsu. Við fórum sína leið-
ina hvor á námsárunum, þú þá bók-
legu á Bifröst. Síðan lá leið þín „upp
allan stigann“ innan Skipadeildar
SÍS og eftir að þú hættir þar sem
framkvæmdastjóri stofnaðir þú þitt
eigið sjóflutningafyrirtæki. Ég verð
að viðurkenna, Ómar, að oft þótti
mér nóg um dugnað þinn og atorku,
en árangurinn var líka í samræmi
við það.
Það mikilvægasta: Þú áttir því
láni að fagna að eiga yndislega fjöl-
skyldu, eiginkonuna Sesselju og
börnin Hauk og Freyju ásamt
tengda- og barnabörnunum. Utan
um þennan hóp hélst þú þinni dug-
andi verndandi hendi og varst svo
stoltur af þeim.
Nú syrgja þau þann sem þau unna
svo heitt. Að lokum, elsku bróðir,
manstu þegar við systkinin komum
saman í nýja bústaðnum ykkar
Settu við Skorradalsvatn nú fyrir
nokkrum dögum síðan? Allt lék í
lyndi. Við tveir að ræða lífsgátuna
yfir grillinu og vorum sammála um
hvað við hlökkuðum til efri áranna –
en enginn ræður sínum næturstað.
Ég gæti haldið lengi áfram að minn-
ast liðinna daga en nú heyri ég í
huga mér þig segja: „Heyrðu, kæri
bróðir, er nú ekki mál að hætta?“ –
og því læt ég þessum hugleiðingum
lokið.
Elsku Setta, Haukur, Freyja og
fjölskyldur. Við systkinin, Bjarni,
Una, ég og fjölskyldur okkar biðjum
góðan Guð að styrkja ykkur í sorg-
inni. Minningin um góðan dreng
deyr aldrei.
Skúli bróðir.
Gamall kær vinur er farinn yfir
móðuna miklu, til betri heima.
Við hjónin vorum svo lánsöm að
þekkja Ómar í fjöldamörg ár, og
okkur langar í örfáum orðum að
þakka honum yndislegar stundir
sem við áttum saman.
Sérstaklega eru okkur minnis-
stæðar allar sumarbústaðaferðirn-
ar, en það var orðin hefð hjá okkur
að vera uppi í sveit við Alþingiskosn-
ingar, og var þá ýmislegt brallað. Þú
varst vanalega á grillinu með fína
takta og í hvernig veðri sem var!
Setta sá um matseðilinn og var hann
mjög skrautlegur og frumlegur.
Ekki gleymum við heldur ferðinni
sem þú bauðst okkur í austur á
Skeiðarársand forðum daga, það
kunnum við svo sannarlega að meta.
Já, það eru frábærar minningar sem
við eigum um þig, m.a. um það
hversu greiðvikinn þú varst alltaf og
kunnir virkilega að sýna samkennd
með öðrum.
Þín verður sárt saknað.
Elsku Setta mín, megi kærleiks-
ríkur guð gefa þér og fjölskyldunni
ykkar styrk á þessum erfiða tíma.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elínborg og Guðmundur.
Stórt skarð er höggvið í frænd-
garðinn. Hann Ómar Hlíðkvist
,,frændi“ er fallinn frá. Ómar hefur
fylgt okkur systrum frá fæðingu í
gegnum hana Settu frænku og eig-
um við margar dýrmætar og
skemmtilegar minningar frá okkar
samverustundum með þeim, sem
voru ófáar á æskuárum okkar en
fækkaði svo með fjölgandi árum.
Ein þeirra er ofarlega í huga okkar
núna þegar við sitjum hérna saman
og ritum þessa kveðju. Við vorum
bara fimm og sex ára skottur og vor-
um í fjölskylduferð upp til fjalla.
Gist var eina nótt í fjallaskála
nokkrum sökum veðurs og gladdi
Ómar aðra okkar þá nótt með því að
gefa henni mysing sem var uppá-
haldið og fékk hún eins mikið af hon-
um og hún gat torgað.
Þetta er bara eitt af mörgum
skiptunum sem Ómar gladdi okkur í
gegnum árin.
Maður var alltaf velkominn á
heimili þeirra Settu og Ómars og
alltaf var gaman og gleðilegt að
hitta þau. Fjölskylduboðin verða nú
aldrei söm án prakkarahlátursins
sem hljómaði ætíð þegar Ómar var
nærri. Með þessum fátæklegu orð-
um kveðjum við yndislegan mann og
þökkum honum fyrir samfylgdina.
Elsku Setta, Freyja, Haukur,
Helga og börn, megi almættið
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Júlía og Kristín
Guðmundsdætur.
Þegar horft er til baka við ótíma-
bært fráfall Ómars kemur upp í
hugann þakklæti fyrir samstarf og
kynni af mörgu góðu fólki, við ýmis
verkefni á starfsævinni. Sjálfum
finnst mér ég hafa verið einstaklega
heppinn með nána samstarfsmenn í
gegnum tíðina. Ómar var einn
þeirra.
Samstarf okkar hófst í ársbyrjun
1977 þegar ég kom til starfa hjá
Skipadeild Sambandsins, sem síðar
varð Samskip. Ómar var þar aðstoð-
arframkvæmdastjóri og hafði mikla
reynslu af flutningastarfsemi. Ég
vissi fyrir að í hópi nýrra samstarfs-
manna var að finna mikla þekkingu
og reynslu, en það var ómetanlegt
að þar voru einstaklingar sem að
auki höfðu vilja og getu til að taka
þátt í sameiginlegum stjórnunar-
verkefnum sem ráðast varð í. Það er
gaman að vinna með áhugasömu og
duglegu fólki og það voru skemmti-
leg ár framundan.
Það var oft mikið um að vera og í
mörg horn að líta þegar fjöldi leigu-
skipa bættist við fastaflotann til að
sinna flutningaþörfinni fyrstu árin.
Þá voru stundum um 20 skip í förum
samtímis, ýmist hér heima í strand-
siglingum, í flutningum til og frá Ís-
landi eða milli erlendra hafna. Þá
var Ómar í essinu sínu. Hann hafði
góða yfirsýn yfir þessi verkefni og
alla þá fjölmörgu verkþætti sem
huga þurfti að til að flutningakeðjan
starfaði eins og best verður á kosið.
„Logistik“ og „Transportation man-
agement“ eru greinar sem kenndar
eru í háskólum víða um heim og er
það vel. Ómar hafði ekki átt kost á
slíku námi, en það var eins og hann
byggi yfir náttúrulegum hæfileikum
á þessu sviði, hæfileikum sem ásamt
góðri starfsreynslu og skipulögðum
vinnubrögðum gerðu honum kleift,
með samstarfsmönnum okkar á sjó
og landi, að tryggja hverju sinni að
hlekkirnir í öllum hlutum flutninga-
keðjunnar væru í góðu lagi.
En flutningakeðjur, eins og aðrar
keðjur, þurfa viðhald og stundum al-
gjöra endurnýjun. Það átti við um
marga þætti flutningastarfsemi
okkar og þurfti að gerast hratt til að
auka hagkvæmni og bæta sam-
keppnishæfni.
Ómar var virkur þátttakandi í
undirbúningi, skipulagi og fram-
kvæmd þessara breytinga. Breyta
þurfti skipulagi almennra vöruflutn-
inga, koma á reglubundnum áætl-
unarsiglingum til og frá landinu,
byggja upp hafnaraðstöðu í Reykja-
vík með vöruskemmmum og gáma-
aðstöðu, endurskipuleggja frysti-
flutninga, flutninga með tankskipum
og almenna flutninga innanlands.
Endurnýja þurfti allan skipaflotann
í takt við aðrar framkvæmdir.
Félagið hafði enga fasta bryggju-
aðstöðu í Reykjavík og enga fasta
vörugeymluaðstöðu við höfnina
heldur. Það var því stór áfangi árið
1979 þegar fyrsta skipið, nýbyggt
Stapafell, lagðist fánum prýtt að
nýjum bryggjukanti við Holtabakka
í Reykjavík, þar sem svo var hafin
uppbygging á vörugeymslu-, verk-
stæðis- og starfsmannaaðstöðu.
Umbreytingarverkefnin komu
svo til framkvæmda eitt af öðru,
skipaflotinn breyttist í takt við þarf-
ir markaðarins og reksturinn gekk
vel.
Það var gott að eiga Ómar að
samstarfsmanni og aldrei bar á það
skugga þau átta ár sem við störf-
uðum saman. Hann var alla tíð ötull
og áhugasamur um þau verkefni
sem við höfðum sett af stað og hafði
mikinn metnað fyrir hönd félagsins
og þjónustunnar sem það veitti. Við
höfðum ákveðna verkaskiptingu en
höfðum daglega samráð hvar sem
við vorum staddir, hvort sem var á
venjulegum vinnutíma, um kvöld
eða helgar. En Ómar hafði ekki bara
metnað vinnunnar vegna, hann var
ekki síður stoltur af fjölskyldu sinni.
Þegar Setta kom með Hauk og
Freyju á skrifstofuna man ég hvað
hann ljómaði alltaf af gleði og stolti.
En nú er sorg þeirra mikil.
Ég vil að leiðarlokum þakka fyrir
að hafa átt Ómar að vini og sam-
starfsmanni. Hann var traustur,
heiðarlegur og drenglyndur.
Við Haffy vottum Settu, Hauki og
Freyju og fjölskyldu þeirra okkar
innilegustu samúð og biðjum algóð-
an Guð að blessa minningu Ómars.
Axel Gíslason.
Fréttin af fráfalli Ómars Jóhanns-
sonar kom eins og kaldur gustur,
enginn aðdragandi, bara búið.
Við áttum samleið langa tíð hjá
Skipadeild Sambandsins en ekki síð-
ustu ár. Framkoma hans var alltaf
einlæg og á góðri stund var hann
hrókur alls fagnaðar og kunni víst
ekki skil á háum og lágum. Menn
áttu greiða leið að honum, sem var
bæði styrkur hans og e.t.v. veikleiki
við stjórn á stóru fyrirtæki. Ferskir
vindar blésu þegar hann ungur mað-
ur var skipaður aðstoðarfram-
kvæmdastjóri hjá Skipadeildinni.
Honum fórst það afar vel úr hendi,
vann trúnað fólks og gæddi sam-
skipti við áhafnir skipa, svo og við-
skiptamenn nýju lífi. Árin liðu og
ábyrgðin jókst. Hann mætti fyrstur
á morgnana og fór síðastur heim á
kvöldin. En andstreymi lá í loftinu
undir það síðasta og fyrirtæki Sam-
bandsins fóru halloka, líka Skipa-
deildin sem hét þá orðið Samskip.
Leið Ómars lá þá frá borði, líka
ýmissa annarra og nýir tímar fóru í
hönd, bæði fyrir þá sem hurfu og
kannski líka hina sem eftir urðu.
Á löngum ferli myndast tengsl
milli manna, einhver þráður sem
fúnar ekki þótt árin líði. Aðrir voru
honum að vísu nánari, en hann sýndi
öllum sömu hlýju í daglegu starfi.
Síst gleymast minningar frá
gömlum dögum þegar Skipadeildin
var lítið fyrirtæki miðað við sem síð-
ar varð. Þegar fjölskyldur starfs-
manna nutu samveru á góðum
stundum. Í þeim hópi mun ég ætíð
minnast Ómars Jóhannssonar sem á
göngunni um lífið gaf okkur hinum
af sjálfum sér.
Kári Valvesson.
Síminn hringir snemma á dimm-
um mánudagsmorgni. Vinirnir
hringja hver í annan og tilkynna
ótímabært fráfall eins úr hópnum.
Fyrstu kynni okkar af Ómari voru
fyrir meira en 35 árum. Eiginkon-
urnar voru skólasystur í Fóstru-
skóla Sumargjafar. Þær drifu svo
mennina með í hópinn og úr þessu
þróaðist fljótt góður vinahópur.
Þessi hópur hefur í áranna rás hald-
ið vel saman, hist reglulega og
ferðast vítt og breitt um landið, sem
og erlendis. Fyrstu ferðirnar voru
með börnum okkar. Þá var oft gist í
tjöldum á ýmsum afskekktum stöð-
um hálendisins. Þar naut þekking
Ómars og Settu á landinu sín vel.
Síðastliðið sumar fórum við til Ítal-
íu, en síðasta ferðin, sem farin var í
sumar var í nýjan og glæsilegan
sumarbústað þeirra Ómars og Settu
í Skorradal.
Í mörgum þessara ferða komu
upp ýmis atvik, sem kölluðu á skjót-
ar ákvarðanir. Þar komu bestu eig-
inleikar Ómars vel fram. Sama var
hvað á gekk, alltaf var hann rólegur
og yfirvegaður, en jafnframt snögg-
ur til ákvarðana og framkvæmda.
Allar hans athafnir einkenndust af
ósérhlífni og bjartsýni.
Ómar er skyndilega horfinn. Eftir
lifir minning um traustan og náinn
vin. Góðs vinar er nú sárt saknað.
Það er erfitt að átta sig á svona
skyndilegu brotthvarfi af þessu til-
verustigi, jafnvel þó við vitum vel að
þetta er óhjákvæmilegur hluti af lífi
okkar hér á jörðinni.
Elsku Setta, hugur okkar er hjá
þér og fjölskyldu þinni á þessari
stundu. Guð gefi ykkur styrk og
kjark á þessum erfiðu tímum.
Anna og Páll,
Edda og Bárður,
Guðrún Birna og Ari,
Magnea og Bjarni.
ÓMAR HLÍÐKVIST
JÓHANNSSON
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún
að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr (á föstudegi ef
útför er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Ef útför hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandend-
ur senda inn. Þar koma fram upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, fæddist, hvar og
hvenær hann lést, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst. Ætl-
ast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í minningargrein-
unum.
Minningar-
greinar