Morgunblaðið - 21.12.2005, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 2005 43
MINNINGAR
erfiðu veikindi sem þú þurftir að
glíma við síðustu árin. Við vottum
fjölskyldu afa samúð og vonum að
þau finni styrk í að minnast hans fyr-
ir það sem hann svo sannarlega var,
til fyrirmyndar. Elsku ömmu, sem
hugsaði svo vel um afa síðustu árin,
sendum við okkar hlýjustu strauma
og innilegustu samúðarkveðjur,
minningin lifir.
Heimir, Viðar og Elfa Björk.
Þegar eitt líf vaknar, slokknar á
öðru það er lífsins gangur.
Nú er elsku afi Lalli farinn, það
var erfitt að sjá heilsu afa hraka síð-
asta árið og að kveðja afa er erfitt en
nú hefur hann fengið friðinn sinn og
þarf ekki lengur að þjást. Afa verður
sárt saknað en minningarnar munu
ylja.
Hugurinn reikar og ég hugsa um
allar góðu stundirnar sem ég átti á
Þúfubarðinu hjá afa og ömmu og svo
seinna á Hraunvanginum. Þetta eru
ljúfar minningar. Á heimili afa og
ömmu var og er alltaf notalegt að
koma, einhver kyrrð og ró sem um-
vefur mann. Afi var alltaf að, ann-
aðhvort að vinna í garðinum, húsinu
eða að þrífa bílinn. Hann var mikið
snyrtimenni og afar vinnusamur.
Afi var mikill fjölskyldumaður,
hjartahlýr, heiðarlegur, traustur
maður með frábæra kímnigáfu.
Hann var ríkur í þeim skilningi að
hann átti átta börn og yfir tuttugu
barnabörn, já, og ekki má gleyma
öllum litlu langafabörnunum sem nú
fjölgar hratt. Afi var ótrúlega stoltur
af hópnum sínum og fylgdist hann
vel með hverjum og einum. Það var
ósköp ljúft að fá klapp á kollinn frá
afa sínum sem var ánægður og stolt-
ur af manni þó svo að maður hefði nú
ekki gert neitt merkilegt. Hann var
eini afinn minn sem ég kynntist og
ég hefði ekki getað hugsað mér betri
afa.
Orð afa um að maður ætti alltaf að
koma til dyranna eins og maður er
klæddur lýsa persónuleika hans vel,
hann var alltaf hann sjálfur og aldrei
neitt annað. Ég dáðist að honum fyr-
ir það.
Að lokum vil ég þakka afa fyrir
dýrmætar stundir, alla hjarta-
hlýjuna, brjóstsykurinn og húmor-
inn hans góða.
Blessuð sé minning þín, elsku
hjartans afi minn.
Elísabet Arnardóttir.
Í dag kveðjum við elskulegan afa
okkar, Þorlák Sigurðsson, eða afa
Lalla eins og við kölluðum hann. Afi
var alveg einstakur maður, alltaf svo
umhyggjusamur, skapgóður og óeig-
ingjarn. Hann margsannaði fyrir
okkur bræðrunum máltækið að
sælla er að gefa en þiggja, því allar
okkar minningar um afa eru á þann
veg. Við bræðurnir erum ótrúlega
heppnir að hafa átt slíkan mann að
og hafa lært af honum ljúfmennsku
en um leið ótrúlegt keppnisskap,
þegar þurfti til.
Alltaf gaf hann okkur miklu meira
en við gátum gefið honum í þeim
heimsóknum og samverustundum
sem við áttum saman. Hann vildi
alltaf fá að heyra allt um okkur og
það sem var að gerast hjá okkur
sama hvernig honum leið.
Afi mun alla tíð vera okkur bræðr-
um góð fyrirmynd og segir þetta ljóð
meira en mörg orð:
Þú áttir líf, áttir augnablik.
Þú áttir kjark, þú sýndir aldrei hik.
Þú áttir styrk, þú hafðir hreina sál.
Þú áttir ljós, þú áttir barnsins mál.
Þinn tími leið, þú kvaddir lífið skjótt.
Það komu él, það dimmdi eina nótt.
Þú barðist vel, þú lagðir lífi lið.
Þú loksins fannst hjá Guði einum frið.
(Höf. ók.)
Að lokum viljum við þakka af öllu
okkar hjarta fyrir þær minningar
sem við eigum í hjarta okkar og
munum við varðveita þær alla ævi.
Við biðjum Guð að vera með ömmu
Betu, fjölskyldunni og öðrum ástvin-
um í sorginni.
Arnar og Elvar Ægissynir.
Lalli afi minn lést hinn 9. desem-
ber sl. Það eru mikil forréttindi að
hafa átt þennan yndislega og góða
mann fyrir afa en hann var mér allt-
af svo kær. Söknuðurinn er mikill en
minningarnar eru margar og allar
jafn ljúfar.
Elsku afi, takk fyrir allar ánægju-
legu samverustundirnar. Mínar
fyrstu minningar af þér eru þegar þú
varst að vinna í netagerðinni. Ég
hafði svo gaman af að koma til þín í
heimsókn og alltaf varstu jafn glaður
að sjá mig. Þú laumaðir ætíð að mér
beiskum brjóstsykri, þessum stóru í
hvítu og bláu bréfunum, sannkallað-
ir afamolar. Þú varst mikill snyrti-
pinni. Ég held að enginn hafi átt eins
snyrtilegan bílskúr og þú, gólfið ætíð
nýbónað, allt í röð og reglu. Það voru
ófáir í fjölskyldunni sem fengu afnot
af bílskúrnum. Ég byrjaði á því að
koma með pabba til þín þegar pabbi
kom að bóna sinn bíl. Ég mætti að
sjálfsögðu með hjólið mitt og bónaði
það hátt og lágt. Þegar ég mætti svo
með minn eigin bíl þá lánaðir þú mér
bóndótið þitt með glöðu geði. Þessar
stundir voru mér dýrmætar og með
mínum uppáhalds afastundum.
Heimili ykkar ömmu var hlýtt og
notalegt og þangað var alltaf gott að
koma. Ég gleymi aldrei þegar ég til-
kynnti þér sem stelpa að ég vildi
eiga heima á Þúfubarðinu þegar ég
yrði stór og þú minntir mig oft á það.
Ég stóð svo við það þegar við Halli
keyptum af ykkur húsið, það var stór
stund í lífi mínu. Þegar ég tók þá erf-
iðu ákvörðun að flytjast búferlum
með litlu fjölskylduna mína til Am-
eríku þá sáum við Halli okkur ekki
annað fært en að selja húsið, eft-
irsjáin er mikil en minningarnar
góðar. Það var yndislegt að koma
heim með litlu gríslingana mína tvo
síðastliðið sumar og leyfa þeim að
hitta þig áður en þú kvaddir.
Nú kveð ég þig, elsku afi, með
miklum söknuði og bið ég góðan Guð
um að blessa þig og varðveita á nýj-
um áfangastað. Eftir erfið veikindi
er hvíldin vafalaust góð og ég veit að
þú munt vaka yfir okkur öllum.
Elsku amma, pabbi og aðrir að-
standendur, megi minningin um
yndislegan mann verða okkur styrk-
ur í þessari miklu sorg.
Aldís Sigurðardóttir.
Mér er ljúft og skylt að minnast
Lalla vinar míns nokkrum orðum.
Við vorum næstu nágrannar í ald-
arfjórðung en ég þekkti hann frá því
ég fyrst man eftir mér og allt til þess
er hann dó nú á dögunum. Vináttan
var gagnkvæm.
Lengst af starfsævi sinnar undi
hann á sjónum á síðutogurunum og
þá hjá Bæjarútgerð Hafnarfjarðar,
en í Hafnarfirði átti hann heima alla
tíð.
Það voru þrjár systur frá Laugum
í Súgandafirði sem héldu suður til
Hafnarfjarðar á sínum tíma og
kynntust þar þremur ungum mönn-
um, sem síðar urðu eiginmenn
þeirra. Og rétt eins og þær sjálfar
voru eðalstúlkur, voru þessir menn
sannkallaðir gulldrengir vegna
gæsku þeirra og góðmennsku. Þeir
störfuðu við sjómennsku, blikksmíði,
landbúnað og skipasmíði. Nú eru
þeir „draumaprinsarnir“ allir þrír
fallnir frá og ein systranna, móðir
þess er þessar línur ritar, lést árið
1989. Hún hét Sigmundína og var
maður hennar Hörður Vigfússon,
blikksmiður og kunnur söngvari í
Firðinum. Þá var það Kristjana.
Hennar maki var Ásgrímur Jónsson
sem lést fyrir skömmu. Ásgrímur
var lengstum bóndi í Selskarði á
Álftanesi en mörg síðustu árin starf-
aði hann sem skipasmiður hjá skipa-
smíðastöðinni „Dröfn“ í Hafnarfirði.
Þriðja systirin var Elísabet. Hennar
maki var Þorlákur Sigurðsson,
lengstum sjómaður á togurum en
netagerðarmaður eftir að í land var
komið. Nú er hún Beta orðin ekkja
líkt og Nanna og Sveina, systirin
sem býr á Akureyri.
Þannig er því komið systrunum
frá Laugum, sem lögðu land undir
fót úr 12 systkina hópi. Og þessar
samrýndu systur skildu aldrei að.
Allar byggðu þær hús á sömu slóð-
um með mönnum sínum, svo hvergi
var nema 100 skrefa gangur milli
þeirra. Þannig urðu litlu stúlkurnar
frá Laugum saman eins og forðum á
Laugum, saman allan lífsins sjóinn.
Munda bjó á Mosabarði og Beta á
Þúfubarði. Þegar þær heimsóttu
hver aðra fóru þær „heiðina“. Svo
bjó Nanna á Móabarði. Þannig varð
það svo, að afkomendur þeirra urðu
ekki bara frændur og frænkur, held-
ur vinir og félagar í leik og starfi og
hefur það enst þeim fram á þennan
dag.
En í þessari grein átti að minnast
Lalla, þessa trausta og hugum-
prýdda vinar, sem alltaf var tilbúinn
að leggja lið eða leyfa mér að aðstoða
og læra af. Eðlilega var aldursmun-
ur nokkur, en kom aldrei að sök. Til
þess féll okkur of vel. Hvort sem var
verið að mála innanhúss eða hugsa
um húsið utanhúss eða lóðina kring-
um það. Alltaf þáði hann hjálpina.
Eins var það við hús foreldra minna.
Ávallt var Lalli kominn með tól og
tæki ef leggja þurfti lið. Lalli þáði
alltaf hjálp og var alltaf reiðubúinn
að veita hana eftir þörfum.
Eftir að ég flutti úr blessuðum
Hafnarfirði í blessaðan Súganda-
fjörð, kom aldrei fyrir að ég ekki
heimsækti ágætu heimilin öll þegar
ég átti leið suður. Þar átti ég góðum
vinum að mæta. Og þó að heimilin
væru þrjú og hver með sitt sérkenni,
voru þau eins og eitt þegar á þurfti
að halda.
Systkinin frá Laugum í Súganda-
firði komust öll til manns þó að kotið
væri lítið og skepnur fáar. Og af-
komendurnir eru fleiri en ég hef tölu
á og margir þjóðkunnir á ýmsan
hátt. Og þrátt fyrir víðáttur Íslands
þjöppuðust þrjár systranna saman á
„allsleysinu“ í Hafnarfirði. Þar undu
þær glaðar við sitt, og ekki lést þú,
„Lalli vinur“, þitt eftir liggja.
Ég get aldrei fullþakkað þessi
kynni við þetta vina- og frændfólk
mitt. Sama á við um stóra afkom-
endahópa þessa fólks. Nú er að vísu
svo komið, að ekki er hist á hverjum
degi, en skipst er á ýmsum kveðjum,
spurningum og upplýsingum af já-
kvæðri forvitni. Það er ekki slúður
eða neikvæð eftirgrennslan, heldur
gert af kærleika og umhyggju.
Þessi jól mun ég ekki senda jóla-
kveðjur né gjafir, eins og reynt hef-
ur verið. Þessi jól hugsa ég um Lalla,
líf okkar og vináttu, sem í huga mín-
um varir enn. Þið, sem hafið vanist
því undanfarin jól að fá frá mér gjöf
eða kveðju um jólin, misvirðið það
ekki. Vonandi koma ný jól eftir
þessi.
Að lokum. Það eiga margir um
sárt að binda. En ég verð að nefna
þig, Beta móðursystir. Næsti ná-
granni. Guð geymi þig alla tíð. Og
börnin ykkar, barnabörnin, vini, ætt-
ingja alla og nágranna. Hugurinn er
hjá ykkur öllum með tölu. Ég verð
ekki viðstaddur, en ég verð „við-
staddur“.
Kær kveðja.
Ævar Harðarson, Suðureyri.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför
FANNEYJAR ANDRÉSDÓTTUR
frá Þórisstöðum,
Gufudalssveit.
Magnús Hansson, Kolbrún Þórðardóttir,
María Guðmundsdóttir, Gylfi Ólafsson,
Jensína Andrésdóttir,
ömmu- og langömmubörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför föður okkar, tengdaföður, afa,
langafa og bróður,
ADOLFS H. MAGNÚSSONAR
skipstjóra,
Vestmannabraut 76.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heilbrigðisstofn-
unar Vestmannaeyja fyrir einstaka umönnun og
hlýhug.
Sólveig Adolfsdóttir, Þór Í. Vilhjálmsson,
Kristín M. Adolfsdóttir, Hafsteinn Þ. Sæmundsson,
Kristján Á. Adolfsson, Guðríður Óskarsdóttir,
Jóna Á. Adolfsdóttir, Páll Jónsson,
Guðrún H. Adolfsdóttir, Ragnar Jónsson,
Guðmundur A. Adolfsson, Valdís Jónsdóttir,
Soffía S. Adolfsdóttir, Þórður Karlsson,
Hafdís Adolfsdóttir, Kristján E. Hilmarsson,
Þorgerður Arnórsdóttir,
Emil Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartans þakkir færum við öllum sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eiginmanns
míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
EINARS TH. MAGNÚSSONAR.
Sérstakar þakkir til Karitasar og líknardeildar L5 á
Landspítalanum.
Petrína Helga Steinadóttir,
Elín Einarsdóttir, Guðmundur Ingi Leifsson,
Guðmundur Th. Einarsson, Þórstína Aðalsteinsdóttir,
Rósa Einarsdóttir, Ragnar Baldursson,
Steinunn Einarsdóttir Egeland, Torstein Egeland,
Magnús Th. Einarsson,
barnabörn og barnbarnabörn.
Hjartans þakkir fyrir samúð og hlýju við andlát og
útför móður okkar,
INGIBJARGAR H. AGNARS,
Austurbrún 4,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Grensás-
deildar, Svölunum og Sjúkraliðafélagi Íslands fyrir
hlýhug og góða umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Hólmfríður Júlíusdóttir,
Vilborg H. Júlíusdóttir
og aðstandendur.
Elskuleg eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
dóttir og amma,
INGIBJÖRG STEFÁNSDÓTTIR,
Starengi 28,
Reykjavík,
sem lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
að morgni sunnudagsins 18. desember, verður
jarðsungin frá Grafarvogskirkju miðvikudaginn
28. desember kl. 13.00.
Kristján Daníelsson,
Ásta Sjöfn Kristjánsdóttir, Guðmundur Ólafsson,
Dagný Kristjánsdóttir, Jónas B. Jónasson,
Silvía Kristjánsdóttir,
Ólína Elínborg Kristleifsdóttir
og barnabörn.