Morgunblaðið - 21.12.2005, Blaðsíða 40

40 MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólöf Guðjóns-dóttir fæddist í
Reykjavík 26. júlí
1959. Hún lést 12.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar eru Guðjón
Hafliðason, f. 25.
maí 1931, og Jórunn
Guðmundsdóttir, f.
23. júní 1929, d. 24
júní 1970. Systkini
Ólafar eru Hafliði
Sigtryggur, f. 20.
júní 1958, Ingi, f. 26.
júlí 1959, Heiðar, f.
1. okt. 1961, Hrönn, f. 13. nóv.
1963, og Haukur, f. 17. maí 1966,
d. 21. janúar 1998. Hálfsystkini
Ólafar sammæðra, Magnúsbörn,
eru: Jón, f. 30. okt. 1947, Rut, f. 27.
okt. 1948, d. 5. jan. 1949, Einar, f.
20. jan. 1951, d. 16. nóv. 1973, og
Rósa Signý, f. 1. okt.
1952. Fósturforeldr-
ar Ólafar frá 7 ára
aldri eru Margrét
Ólafsdóttir, f. 29.
sept. 1925, og Bald-
vin Stefán Júl-
íusson, f. 9. nóv.
1910, d. 10. júní
1991.
Árið 1984 giftist
Ólöf Ingólfi Birgis-
syni, f. 1. apríl 1958.
Þau skildu. Börn
þeirra eru: Marvin,
f. 17. des. 1978, sam-
býliskona Geirlaug Jóhannesdótt-
ir, f. 12. nóv. 1981, og Þóra Björk,
f. 12. maí 1983, sambýlismaður
Björn Björnsson, f. 8. apríl 1982.
Útför Ólafar verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Elsku mamma mín. Ég trúi því
ekki að þú sért allt í einu farin frá
mér. Ég kveð þig með svo mikinn
söknuð í hjarta. Minningarnar hlað-
ast svo upp að maður veit ekki hvar
maður á að byrja, hvað á að segja.
Þú varst svo góð og hlý. Þú hlóst
eins og engill og alltaf gat maður
leitað til þín. Þú varst með svo hlý,
geislandi augu, góða nærveru og út-
geislunin var svo mikil.
Allir sem kynntust þér dáðu þig.
Alltaf varstu dugleg að segja mér
hversu mikið þú elskaðir mig, í
hverju einasta samtali. Svo opin, hlý
og góð varstu.
Mamma mín, í mínum augum
varstu og munt alltaf vera fullkomin.
Allt við þig var gott þrátt fyrir veik-
indin sem hrjáðu þig svo mikið og
stjórnuðu lífi þínu og alltaf varstu
gullfalleg og geislandi, sama hvað
bjátaði á.
Alltaf barstu höfuðið með reisn og
þú barst af hvert sem þú fórst. Aldr-
ei var hægt að sjá að þú ættir við
veikindi að stríða.
Lífið lék sér svo sannarlega ekki
við þig, mamma mín.
Ég sakna þín svo sárt, trúi því
ekki að þú sért farin frá mér.
Ég sakna þess að heyra ekki hlý-
lega rödd þína, horfa í geislandi
augu þín og gráta í faðmi þínum,
heyra hlýleg huggandi orð.
Dauðinn gerir svo sannarlega
ekki boð á undan sér.
Þau voru ófá kvöldin sem við sát-
um og hlógum okkur máttlausar yfir
hverju sem er. Ég á eftir að sakna
þeirra kvölda, sakna þín.
Ég trúi því að núna sértu komin á
góðan stað og vona að þú hafir loks-
ins fundið frið í hjarta þínu, vona að
þér líði vel.
Þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu og enginn getur fyllt upp sorg-
ina og tómið sem býr í mér nú.
Þú varst ekki bara fallegasta og
besta mamma í heimi, einnig varstu
mín besta vinkona og ávallt var ég
og mun ég vera stolt af því að vera
dóttir þín.
Allt það góða í mér, fékk ég frá
þér, gullið mitt.
Mamma mín, ég kveð þig nú með
trega og sorg í hjarta, í þeirri von að
við hittumst seinna og ég lofa að
gera þig stolta af mér í komandi
framtíð, því ég veit þú vakir yfir
mér.
Ég elska þig og dái, mamma mín.
Guð geymi þig, ljósið mitt.
Þín dóttir,
Þóra Björk.
Aðventan er gengin í garð og jól-
in, hátíð ljóssins, á næsta leiti. Á
þessum tíma leitar hugurinn oftar
og sterkar til ættingja og vina en
endranær. En lífið hefur sinn gang,
það kviknar og það slokknar. Ást-
kær systir mín hefur verið kölluð frá
okkur og verður borin til hinstu
hvílu í dag. Hugurinn leitar til
bernskuáranna þegar við vorum sjö
ára gömul og send í fóstur til Möggu
og Baldurs að Hamarshjáleigu. Það
var ekki auðvelt að eignast nýja for-
eldra á þessum aldri en ég er örlög-
unum þakklátur fyrir að hafa fengið
að alast upp með tvíburasystur
minni. Þótt við værum að mörgu
leyti ólík að eðlisfari vorum við mjög
samrýnd, studdum ávallt hvort ann-
að gegnum árin og vorum miklir og
nánir vinir. Ég var afar stoltur að
eiga Ólöfu sem systur sem var gædd
miklum mannkostum. Hún var fal-
leg með brún og tindrandi augu og
hafði sterka útgeislun. Ólöf var
skemmtileg og félagslynd og hafði
ríka kímnigáfu sem lífgaði oft upp á
tilveruna. Hún var einnig einstak-
lega gefandi og hlý manneskja og
gott að leita til hennar. Greiðvikni og
hjálpsemi var mjög ríkjandi eðlis-
þáttur í hennar fari því hún vildi allt
fyrir alla gera. Það bitnaði ef til vill á
öðrum þáttum í hennar skapgerð því
hana skorti stundum staðfestu til að
takast á við lífið og tilveruna. Hún
háði langa og erfiða baráttu við
harðsnúinn andstæðing, baráttu
sem oft á tíðum var hörð og óvægin
og undir lokin var farið að draga af
heilsu hennar. Ótímabært fráfall
hennar er mikið reiðarslag.
Elsku Ólöf mín, hjartans þakkir
fyrir allar þær gleðistundir sem við
höfum átt saman og allt sem þú hef-
ur gefið mér. Ég veit að þú ert kom-
in á góðan stað og líður vel í faðmi
guðs þar sem við munum hittast síð-
ar.
Þinn bróðir,
Ingi.
Elsku hjartans Ólöf mín, fallega
Ólöf, mig langar að minnast þín með
nokkrum orðum.
Ég vil fyrst og fremst þakka þér
fyrir að hafa fengið að kynnast þér,
svo góð og ljúf sem þú varst. Ég man
okkar fyrstu kynni þegar Ásgeir fór
með mig í heimsókn til þín þar sem
þú bjóst uppi í Breiðholti. Ég varð
gjörsamlega heilluð af þér og man
ég sagði við Ásgeir: „Mikið ofboðs-
lega áttu yndislega systur.“ Heimili
þitt var svo fallegt og allt föndrið
þitt, puntið og blómin. Ég varð al-
gjörlega heilluð og langaði að gera
heimilið mitt svona hlýlegt og fal-
legt. Ég hef aldrei komist í hálfkvisti
við þig. Það var alveg sama hvar þú
bjóst, þú gerðir allt svo fallegt í
kring um þig. En það sem stendur
mest upp úr þessari fyrstu heimsókn
fyrir utan skemmtilega spjallið og
hláturinn er kaffibollinn sem ég
drakk úr. Þú réttir mér lítinn þunn-
an kaffibolla, einmitt eins og mér
þykir best að drekka úr. Í næstu
heimsókn sem var nokkru síðar náð-
ir þú í litla þunna bollann og réttir
mér og sagðir: „Hrefna, þennan
bolla hef ég geymt sérstaklega
handa þér.“ Það sem mér þótti vænt
um þetta, Ólöf, ég hugsa oft til þess.
En þannig varstu alltaf við mig, svo
hlý og góð.
Þú varst aldrei að bera þín vanda-
mál á borð fyrir mig en varst fyrsta
manneskjan að hringja í mig í fyrra
þegar illa stóð á hjá mér. Mér þykir
vænt um þessi símtöl. Þú varst boðin
og búin og vildir allt fyrir mig gera.
Við töluðum um það að hittast og
ætluðum að eiga góða stund í
Reykjavík saman, kíkja í föndurbúð-
ir og fara á kaffihús. Ólöf, af hverju
gerðum við það aldrei? Þú ætlaðir að
koma til okkar Ásgeirs og gista ein-
hverja helgina, ég man við hlógum
að því að Ásgeir yrði löngu sofnaður
meðan við myndum spjalla langt
fram á nótt. Því það var einmitt það
sem við gátum gert, spjallað og hleg-
ið, við náðum vel saman. Þó að það
hafi ekki komið til komstu þó og
eyddir hálfum degi með mér hérna í
Háseylunni, ég er þakklát fyrir það
og brosi í hjarta mínu af því sem við
ræddum. Mikið vildi ég að samveru-
stundirnar hefðu verið fleiri. Við Ás-
geir ætluðum að heimsækja þig ný-
verið en mér fannst tíminn eitthvað
naumur og ætlaði að kíkja í næstu
bæjarferð. Við hefðum betur farið.
Ég hef verið að hugsa það und-
anfarna daga að maður ætti nú ekki
að vera svona upptekinn af sjálfum
sér og gefa sig meira að öðrum, tím-
inn er svo naumur.
Elsku Ólöf, ég má nú ekki hætta
þessum skrifum án þess að segja þér
hversu vel gerð og myndarleg börn
þú átt. Þó svo að ég þekki þau ekki
mikið finn ég hversu góð þau eru og
miklir gleðigjafar, þú varst heppin
þar.
Mikið á ég eftir að sakna þín í jóla-
boðinu, hjartans Ólöf, ég vona að þér
líði vel og finnir frið í hjarta þínu. Ég
óska að ég hefði gefið þér meira.
Takk fyrir allt það sem þú gafst
mér.
Kveðja.
Hrefna Tómasar.
Fyrir 39 árum síðan vorum við
systur staddar inni á herbergisgólfi
hjá ömmu og afa á Syðra-Velli. Það
stóð mikið til og þessu vildum við
alls ekki missa af. Magga frænka í
Hamarshjáleigu var að koma með
tvíburana sem hún og Baldvin voru
búin að taka í fóstur og við vorum
viðþolslausar af tilhlökkun að fá
þarna tvö frændsystkini á einu
bretti og það á besta aldri fyrir okk-
ur því þau voru jafngömul annarri
okkar. Þarna voru þau komin, Ólöf
og Ingi, í nýjum útprjónuðum peys-
um og með húfur í stíl og svo feimin
að það togaðist varla upp úr þeim
orð.
Feimnin fór fljótt af þeim og frá
þessum fyrsta degi vorum við öll
bestu vinir. Við lékum okkur saman
dagana langa, annaðhvort í Hammó
eða á Velli. Þau áttu lítinn kofa, sem
var alveg tilvalinn sem bú og þar
lékum við okkur í búleik eða fórum í
„í grænni lautu“ eða aðra skemmti-
lega leiki. Þetta voru yndislegir dag-
ar æskunnar og þau voru góðir og
skemmtilegir leikfélagar. Þó þau
væru ekki blóðskyld okkur þá voru
þau okkur frænka og frændi, þau
voru frændsystkinin sem við þekkt-
um best og umgengumst mest og
sem okkur þykir vænst um.
Ólöf var fljótt efnileg húsmóðir og
hún var ekki gömul þegar hún var
farin að baka með Möggu og hjálpa
til við húsverkin. Hún var viljug til
verka og fljót að öllu sem hún gerði,
verkin hennar voru líka vel unnin.
Við gerðum margt saman á þess-
um árum. Við fórum á fyrsta hjóna-
ballið í Félagslundi saman og eftir
það dýrkuðum við hljómsveitina
Glitbrá! Við gengum til spurninga
hjá séra Valgeiri og fermdumst sam-
an og fermingarveislan var sameig-
inleg. Við lékum í leikriti í Félags-
lundi og sungum á frægustu 17. júní
skemmtun sem þar hefur verið hald-
in!
Frænka, skólasystir, fermingar-
systir, vinnufélagi, meðleigjandi,
besta vinkona, þetta allt var Ólöf
okkur. Að vinna með Ólöfu var alveg
meiriháttar, hún var rösk, skipulögð
og ósérhlífin og svo ljúf í umgengni
að það var alveg unun að fá að vinna
með henni. Alltaf í góðu skapi.
Svo komu börnin til sögunnar,
fyrst Marvin, svo Þóra Björk. Við
pössuðum fyrir hver aðra og sátum í
heimsóknum hver hjá annarri kvöld-
um saman. Nánara gat það varla
verið. Svo skildu leiðir, Ólöf flutti til
Reykjavíkur og samgangur minnk-
aði.
Ólöf var yndisleg manneskja, svo
hrekklaus, ljúf og glettin, greiðvikin
og hjálpsöm og við viljum muna
hana eins og hún var á þessum bestu
árum. Núna er hún farin, á miðri
jólaföstu barst okkur til eyrna lát
hennar, hún sem var svo mikið jóla-
barn.
Í dag eru vetrarsólhvörf, stysti
dagur ársins, en daginn mun aftur
lengja og það birtir aftur. Við vonum
að það birti aftur fyrir ástvini henn-
ar, börnin, fósturmóður og systkini.
Ólöfu biðjum við blessunar Guðs og
þökkum samfylgdina í gegnum árin.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Þóra Bjarney og
Anna Dóra Jónsdætur.
Þegar samferðamenn hverfa á
braut koma oft fram í hugann löngu
gleymdar minningar tengdar við-
komandi. Við kynnumst fólki á mis-
munandi tímum ævinnar og eigum
með þeim samleið um lengri eða
skemmri tíma.
Þannig varð mér innanbrjósts
þegar ég frétti andlát Ólafar. Langt
er síðan ég hafði séð hana en frétt af
henni reglulega hin síðari ár.
Það var á fögrum sumardegi 1982
að ég hitti Ólöfu fyrst. Unga stúlku
með dökkt hár og leiftrandi brún
augu. Ég var á gangi með eigin-
manni mínum í grasagarðinum í
Laugardal og hitti hana og Ingólf
systurson mannsins míns sem kynnti
hana sem tilvonandi eiginkonu sína.
Það tókust með okkur góð kynni sem
vörðu í mörg ár.
Þau Ingólfur stofnuðu sitt heimili
á Selfossi og þar áttum við margar
ánægjustundir. Ólöf og Ingó með
börnin sín tvö, Marvin og Þóru, á fal-
lega heimilinu sínu. Síðan fluttu þau í
Mosfellsbæ og það slitnaði upp úr
sambandi þeirra, eins og gengur og
gerist.
Við héldum áfram að hafa sam-
band við Ólöfu og börnin í nokkur ár.
Ólöf elskaði börnin sín mikið og vildi
veg þeirra sem mestan og allt fyrir
þau gera, minnug sinnar eigin æsku.
Þegar Ólöf var sjö ára voru hún og
Ingi tvíburabróðir hennar tekin í
fóstur af yndislegum hjónum á Sel-
fossi, Margréti og Baldvin, sem hún
bar alla tíð mikinn hlýhug til enda
reyndust þau henni alltaf vel. Mar-
grét var kletturinn sem aldrei brást
og gat Ólöf leitað til hennar hvað
sem á bjátaði.
Ég man alltaf hvað Ólöf var ósér-
hlífin og forkur til vinnu. Hún var
mjög hjálpfús og alltaf að spyrja
hvort hún gæti ekki gert eitthvað
fyrir mig. Hún aðstoðaði mig t.d. við
fermingu sonar míns. Mætti
snemma og skreytti og raðaði á borð
og föt eins og fagmanneskja ein get-
ur gert. Gerði hún lítið úr þeirri
kunnáttu en sagðist hafa unnið í
Skíðaskálanum í Hveradölum og
fengið mikla tilsögn þar. Við hitt-
umst líka þegar stórviðburðir voru í
hennar lífi, brúðkaup þeirra Ingólfs
og fermingarveislur Marvins og
Þóru.
Lífið hennar Ólafar var ekki neinn
dans á rósum og það skiptust á skin
og skúrir. Ljósin hennar voru þó
börnin hennar tvö, en henni þótti
óumræðilega vænt um þau. Talaði
hún oft um þau við mig og skein ást-
úðin úr augum hennar.
Í lífsins ólgusjó stóð Ólöf þó aldrei
ein því tvíburabróðir hennar og
fóstra studdu hana alla tíð og það
gerðu börnin hennar líka eftir mætti.
Nú er hún farin, en minning henn-
ar lifir áfram í hjörtum okkar.
Elsku Marvin og Þóra, Ingi og
Margrét og fjölskyldan öll. Ykkar
missir er mikill. Guð veri með ykkur.
Bergþóra og Jóhann.
Mig setti hljóða er ég frétti lát
hennar Ólafar Guðjónsdóttur vin-
konu minnar. Og upp í hugann
streymdu minningarnar, minningar
er við Ólöf vorum að bardúsa eitt-
hvað saman,.
Fyrsta minningin frá þeim tíma er
þegar ég var dagmamma á Selfossi
og var með Marvin, drenginn henn-
ar, í pössun. Það byrjaði nú reyndar
ekki vel þar sem mér var gefið
hressilega á hann af litla drengnum,
honum leist ekki betur en svo á
þessa konu. Þetta var í rauninni
byrjunin á vinskap okkar Ólafar,
sem ekki rofnaði en dró smátt og
smátt úr heimsóknum okkar hvorrar
til annarrar, sjálfsagt vegna þessa
eilífa brauðstrits. Er það vissulega
ekki síður mín sök, því eftir að ég fór
að vinna í Vík, varð tíminn alltaf of
stuttur fyrir vinina mína. Því miður
gerist það alltof oft að vinskapur
rofni vegna mikilla anna eða ímynd-
aðra anna. Og oft er það, að vilji er
allt sem þarf.
Í grenndinni veit ég um vin sem ég á
í víðáttu stórborgarinnar.
En yfir til vinarins aldrei ég fer
enda í kappi við tímann.
Sjálfsagt þó veit hann ég vinur hans er,
því viðtöl við áttum í símann.
En yngri vorum við vinirnir þá,
af vinnunni þreyttir nú erum.
Hégómans takmarki hugðumst við ná
og hóflausan lífróður rerum.
„Ég hringi á morgun, ég hugsaði þá,
svo hug minn fái hann skilið,
en morgundagurinn endaði á
að ennþá jókst milĺokkar bilið.
Dapurleg skilaboð dag einn ég fékk,
að dáinn sé vinurinn kæri.
Ég óskaði þess, er að gröf hans ég gekk,
að í grenndinni ennþá hann væri.
Sjálfur, ef vin þú átt góðan í grennd
gleymd́ekki, hvað sem á dynur,
að albesta sending af himnunum send
er sannur og einlægur vinur.
(Höf. ók.)
Hún Ólöf kom margar ferðirnar
hingað austur til mín, mér til hjálp-
ar. Síðasta stóra hjálpin hennar var
er ég þurfti í aðgerð, þá var það ekk-
ert mál hjá henni að fara í fjósið fyr-
ir mig og sjá um heimilið svo og allt
annað sem gera þurfti bæði úti og
inni. Allt sem hún lagði hönd á var
gert í snatri og einstaklega vel af
hendi leyst.
Hún var snillingur í svo mörgu
hún Ólöf. Snillingur við að sauma og
svo afskaplega smekkvís. Ég sagði
einhvern tíma við hana, að það væri
ábyggilega sama hvort hún byggi í
höll eða koti, hún væri alltaf búin að
gera svo vistlegt og hlýlegt í kring-
um sig.
Lífið varð henni Ólöfu minni ekki
alltaf dans á rósum. Í fleiri ár barð-
ist hún við þann sjúkdóm sem svo
margir verða að lúta fyrir. Hún var
alltaf sama hlýja og góða manneskj-
an, hversu mikla erfiðleika sem hún
þurfti að ganga í gegnum.
Já, Ólafar er sárt saknað hér á
Skeiðflöt, nú kemur hún ekki lengur
með sitt fallega bros og góða og
glaðlega viðmót.
Megi Ólöf vinkona mín hvíla í
friði.
Elsku Þóra, Marvin, Magga og
aðstandendur allir, megi góður Guð
styðja og styrkja ykkur í sárri sorg.
Innilegustu samúðarkveðjur frá
okkur á Skeiðflöt.
Sæunn Sigurlaugsdóttir.
Hún kom frá Löndum. Eða svo
sagði hún. Sjö ára komu þau tví-
burasystkinin Ólöf og Ingi í sveitina.
Þau voru spennandi viðbót við okkar
fámenna skólasystkinahóp. Ekki
sakaði að fá annað tvíburapar við
okkur systur. Einhvern veginn voru
flestir ljóshærðir og bláeygir í sveit-
inni, en þau voru dökkhærð og með
brún augu. Þau fóru í fóstur til
Möggu og Baldurs í Hamarshjá-
leigu. Þar leið þeim áreiðanlega vel,
þar var hlýja en festa. Ólöf bar alltaf
mikla virðingu fyrir þeim. Það var
yfirleitt talað um þau bæði í einu
systkinin. Þó voru þau ólík. Ingi var
gífurlega metnaðargjarn og keppti
við okkur systur í Elíasi Bjarnasyni.
Ólöf var minna fyrir bókina, mikil
hannyrðakona, húsleg í sér, hlý og
innileg. Þau systkinin fetuðu ólíka
vegu á lífsleiðinni. Ég held að í Ólöfu
hafi alltaf búið einhver þrá. Það var
alltaf eitthvað í henni sem hún réð
ekki við. Hún hafði átt viðburðaríka
ævi áður en hún kom, átti mörg
systkin og hún höndlaði kannski
aldrei að lifa í sátt við sitt allt sitt líf.
Við urðum vinkonur. Við fórum í
gagnfræðadeild á Selfoss og svo
flutti fjölskyldan í Hamarshjáleigu
þangað. Ég öfundaði hana af því.
Hún þurfti þá ekki að þvælast í fjós
eins og við hin. Við vorum sjö ferm-
ingarsystkinin vorið 1973, þar af
tvennir tvíburar. Það þótti sérstakt.
ÓLÖF
GUÐJÓNSDÓTTIR