Morgunblaðið - 21.12.2005, Blaðsíða 42

42 MIÐVIKUDAGUR 21. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Þorlákur Sig-urðsson fæddist
í Hafnarfirði 29.
ágúst 1923. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
9. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru þau Sig-
urður Gunnlaugur
Þorláksson trésmið-
ur, f. 1891 í Hafnar-
firði, d. 1974, og
Ólöf Rósmundsdótt-
ir frá Snæfells-
strönd, f. 1896, d.
1975. Systkini Þorláks eru: Gúst-
af, f. 1921, d. 1980, Júlíus, f. 1922,
Rósmundur, f. 1924, Ingibjörg, f.
1925, Ragnar, f. 1927, Páll, f.
1928, d. 1928, Anna, f. 1931, og
Ragnheiður, f. 1932.
Hinn 24. janúar 1948 kvæntist
Þorlákur Elísabetu Pétursdóttur,
f. 8. september 1922 á Laugum í
Súgandafirði. Foreldrar hennar
voru Pétur Sveinbjörnsson og
Kristjana Friðbertsdóttir frá Súg-
andafirði. Börn Elísabetar og Þor-
láks eru: 1) Ólöf Eygló, fædd 1944,
maki Michael Mather og eiga þau
þrjú börn og eitt barnabarn. 2)
Erla, fædd 1947, maki Erling Ás-
geirsson og eiga þau þrjú börn og
fjögur barnabörn. 3)
Sigurður Gunnlaug-
ur, f. 1951, maki
Ragnhildur Harðar-
dóttir og eiga þau
þrjú börn, eitt af
þeim látið, og tvö
barnabörn. 4) Krist-
jana Petra, f. 1953,
maki Örn Arnarson,
þau eiga þrjú börn
og eitt barnabarn.
5) Ægir, f. 1954,
maki Sólveig Stef-
ánsdóttir, þau eiga
tvö börn og eitt
barnabarn. 6) Særún, f. 1957,
maki Guðjón B. Sverrisson, þau
eiga saman tvö börn, en áður átti
Guðjón tvö börn og á eitt barna-
barn. 7) Vignir, f. 1959, maki Sig-
rún Vilhelmsdóttir, þau eiga þrjú
börn. 8) Anna María, f. 1962, maki
Rafn Arnar Guðjónsson, þau eiga
fjögur börn og tvö barnabörn.
Þorlákur ólst upp í Hafnarfirði
og bjó hann þar alla tíð. Hann var
til sjós í um 30 ár, en þegar hann
fór að starfa í landi tók hann
sveinspróf í netagerð og starfaði
við það fag fram til sjötugs.
Útför Þorláks verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Tengdafaðir minn Þorlákur (Lalli)
lést aðfaranótt 9. desember sem er
afmælisdagur ömmubarns míns Jó-
hanns Ægis. Ég kom ung á heimili
þeirra Lalla og Betu, aðeins 15 ára
gömul. Var mér þar vel tekið þrátt
fyrir stóran barnahóp, alls átta börn,
en tvö þeirra voru þá farin að heim-
an.
Ég á margar góðar og notalegar
minningar um Lalla. Það eru svo
mörg jákvæð lýsingarorð sem ég
vildi geta talið upp hér en læt það
nægja að segja ástríkur, umhyggju-
samur og frábær vinur.
Alltaf gætti hann þess að engum
væri mismunað í þessum stóra af-
komendahópi, hvort sem um var að
ræða afmælis- eða jólagjafir.
Tengdaforeldrar mínir fluttu fyrir
nokkrum árum af Þúfubarðinu á
Hraunvang 3. Gerðu þau sér þar fal-
legt heimili og átti Lalli þar góð ár
þrátt fyrir veikindi sín. Hann hafði
alla tíð verið mikið hraustmenni
enda sjómaður til margra ára.
Þú varst búinn að gefa okkur
mörg góð ár, Lalli minn.
Kvöldið fyrir andlát þitt gat ég
kvatt þig og þakkað þér fyrir allt.
Alltaf er söknuðurinn mikill, en
minningin um þig mun alltaf lifa.
Ég bið góðan Guð að styrkja Betu,
fjölskylduna og aðra ástvini í sorg-
inni.
Sólveig Stefánsdóttir.
Ég man fyrst er ég hitti Lalla eins
og hann var ávallt kallaður. Þá hafði
ég verið nýbúinn að kynnast konunni
minni, Elísabetu, og hún vildi að ég
kæmi með sér á Þúfubarðið þar sem
afi og amma hennar bjuggu og vildi
kynna mig fyrir þeim.
Okkur Lalla varð strax vel til vina
og var hægt að spjalla við hann um
allt milli himins og jarðar.
Lalli var sannur Hafnfirðingur,
fæddur og uppalinn í Firðinum. Ég
hafði komist í feitt.
Sem aðfluttur Hafnfirðingur og
mikill áhugamaður um sögu staðar-
ins hafði ég fengið leiðsögumann
sem vissi allt um Fjörðinn. Það var
gaman að hlusta á Lalla tala um
gamla tíma, er hann sjóinn sótti og
hversu hörð pólitíkin hefði verið á
árum áður.
Það var alltaf gaman að koma til
Betu og Lalla, fyrst á Þúfubarðinu
og síðan á Hraunvanginn. Það var
svo notalegt að koma. Alltaf tekið
svo vel á móti manni.
Lalli var hlýr og hjartagóður mað-
ur. Hann gerði ekki upp á milli
manna. Allir voru jafnir í hans huga.
Lalli varð veikburða síðasta ár en
tókst með seiglu sinni að komast
áfram. Einu tók ég eftir í fari hans,
að húmorinn var alltaf til staðar
þrátt fyrir veikindin. Fyrir mér voru
það forréttindi að hafa kynnst hon-
um Lalla. Ég lærði af honum og
þeirri reynslu mun ég koma áfram.
Ég sakna þín, Lalli, en ég veit að
þér líður vel á þeim stað sem þú ert
núna. Elsku Beta og fjölskylda við
höfum misst mikið.
Tómas Meyer.
Með þessum fáu orðum kveð ég
Lalla bróður minn með söknuði.
Hann hefur barist við erfiðan sjúk-
dóm síðastliðin þrjú ár. Þetta var
hörkumaður til allrar vinnu, stund-
aði sjómennsku mjög lengi bæði á
bátum og togurum. Lalli var mjög
vel liðinn af samstarfsmönnum sín-
um og þoldi illa að gengið væri á þá
sem minna máttu sín. Hann byrjaði
snemma að vinna eins og tíðkaðist á
þeim tíma. Var í sveit á sumrin fram
að skólabyrjun á haustin. Hann
sigldi nokkra túra í stríðinu á línu-
veiðara sem flutti fisk til Bretlands.
Við bræðurnir vorum saman á togar-
anum Bjarna riddara þar sem hann
var bátsmaður hjá mér og skilaði
hann því starfi af vandvirkni og elju-
semi. Þegar sjómennskunni lauk fór
hann að vinna við netagerð og aflaði
sér sveinsréttinda í því fagi.
Lalli var þriðji í aldursröð okkar
systkinanna, en við vorum níu. Syst-
urnar þrjár og við bræðurnir sex. Af
þessum níu systkina hópi eru tveir
bræður dánir, Páll sem dó á fyrsta
ári og Gústaf sem var 59 ára þegar
hann dó. Lalli og Beta eiga átta börn
og hefur þessi fjölskylda alltaf staðið
mjög vel saman.
Á fyrstu búskaparárum okkar
nutum við hjónin þess að búa í sama
húsi og þau, en það hús byggðum við
bræðurnir að Skerseyrarvegi 1 og
bjuggu fjölskyldurnar þar saman í
nokkur ár. Fyrir tæpum þremur ár-
um fluttum við hjónin að Hraun-
vangi 3 og það gerðu Lalli og Beta
líka. Það hefur því verið töluverður
samgangur okkar á milli í gegnum
tíðina og alltaf mjög ánægjulegur,
einnig gagnvart börnunum okkar
sem hann sýndi ávallt mikla hlýju.
Lalli var mjög þakklátur því fólki
sem annaðist hann í þessum erfiðu
veikindum. Við Ásta biðjum Guð að
blessa Betu og fjölskylduna og þökk-
um enn og aftur samveruna.
Júlíus.
Þegar ég hugsa um elsku besta
afa koma mér fyrst í hug allir þeir
miklu mannkostir sem hann bjó yfir.
Afi var gæddur öllum þeim mann-
kostum sem prýða eiga góðan mann.
Hann var heiðarlegur, með ríka rétt-
lætiskennd, ávallt skýr og skynsam-
ur í hugsun og samkvæmur sjálfum
sér. Hans helsti kostur var jafnframt
sá hve mikill ljúflingur hann var. Ég
kunni svo vel að meta hjartahlýjuna
hans, ljúfa þægilega viðmótið sem
maður mætti alltaf og þann sanna og
einlæga áhuga sem hann sýndi öllu
sem maður tók sér fyrir hendur.
Alla sína ævi vann afi hörðum
höndum, var mikill dugnaðarforkur
og afar ósérhlífinn. Hann passaði vel
upp á sitt og allt sem honum við kom
var til mikils sóma. Þess bar garð-
urinn hans og ömmu á Þúfubarðinu
greinileg merki, en afi var óþreyt-
andi við að hirða hann og var hann
ávallt hinn glæsilegasti. Bíllinn hans
afa var líka alltaf eins og nýr og í ófá
skiptin sem maður heimsótti hann
og ömmu í gamla daga var afi úti í
bílskúr að þrífa og bóna bílinn sinn.
Ilmurinn í bílnum var líka alltaf eftir
því, bón og hreingerningarlykt sem
ég man enn þá svo vel eftir.
Ég fyllist stolti og djúpu þakklæti
þegar ég rifja upp allar góðu minn-
ingarnar sem ég á um afa. Í mínum
huga er það ómetanlegt að hafa átt
afa sem var slíkur öðlingur og mikill
fyrirmyndarmaður og hann var.
Minningar tengdar honum eru mér
afar dýrmætar og þær mun ég varð-
veita alla ævi.
Síðustu dagar hafa sýnt mér hve
lífið getur verið ófyrirsjáanlegt og
oft á tíðum flókið. Meðan ein ævi
tekur enda er önnur að hefjast. Ég
trúi því að það sé tilgangur með öllu
sem gerist og mín helsta huggun
með missi afa hefur verið sú að afi
vaki yfir og verndi litlu nýfæddu
dóttur mína sem fæddist daginn áð-
ur en hann fór. Betri verndarengil
fyrir hennar hönd gæti ég ekki hugs-
að mér.
Guð blessi þig, elsku afi minn.
Þitt afabarn,
Sigrún.
Elsku afi, þó að það sé sárt að
kveðja þig þá huggum við okkur við
þær ljúfu minningar sem við eigum
um þig og einnig að við vitum að nú
líður þér vel.
Umhyggja þín og áhugi fyrir fólk-
inu í kringum þig gerði það að verk-
um að fólki leið vel í návist þinni og
sóttist eftir nærveru þinni. Á Þúfu-
barðinu og síðan á Hraunvanginum
hjá ykkur ömmu vöndu fjölmargir
komu sína og voru ávallt allir vel-
komnir, háir sem lágir. Þar var alltaf
hlustað af miklum áhuga á allt sem á
daga fólks hafði drifið í skóla, vinnu
og einkalífinu.
Þau voru ófá skiptin sem þú varst
mættur fyrstur manna á Stjörnu-
völlinn til að fylgjast með okkur
systkinunum. Og þótt þú værir mik-
ill Haukamaður studdir þú Stjörn-
una af heilum hug þegar við vorum
að keppa. Inn á völlinn mátti gjarn-
an heyra hróp og köll sem hvöttu
okkur til dáða og að leik loknum
voru gefin góð ráð og jákvæð gagn-
rýni.
Þú varst líka mikið hörkutól enda
lifað tímana tvenna og unnið við sjó-
mennsku við skilyrði sem við unga
fólkið í dag skiljum seint. Þetta sást
vel á því hvernig þú tókst á við þau
ÞORLÁKUR
SIGURÐSSON
Elsku amma mín.
Það að setjast niður og
skrifa minningargrein
um þig er mér alveg
um megn. Ég trúi því varla að þú
sért farin. Ég sat hjá þér kvöldið áð-
ur en þú fórst og hélt í höndina á þér
og strauk þér um hárið, ég reyndi að-
eins að tala við þig og þú meira að
segja leist rétt á mig og ég fékk smá
bros. Samt sá ég í augunum á þér að
það væri eins og þú værir búin að
gefast upp. Ég vissi ekki að þú værir
orðin svona veik þennan dag, þú
hafðir fengið lungnabólgu vikunni
áður en þér fór hratt versnandi. Við
vorum kölluð til þín því ekki var vitað
um framhaldið, ég og Kristján tók-
um litlu prinsessurnar okkar með,
myndavélina og ég fór svo og keypti
jólaskreytingu handa þér, var sko al-
veg viss um það þyrfti að fríska upp á
stofuna þína og ætlaði svo að taka
mynd af þér með langömmubörnun-
um og stækka hana og gefa þér eins
og ég hafði gert áður og þú varst svo
rosalega ánægð með. En daginn eftir
fórstu frá okkur, þú fórst umvafin
ást, allir í fjölskyldunni voru hjá þér,
nema ég og Gummi, við náðum ekki
að koma aftur áður en þú fórst.
SÓLVEIG ÁGÚSTA
RUNÓLFSDÓTTIR
✝ Sólveig ÁgústaRunólfsdóttir
fæddist í Reykjavík
16. mars 1934. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands
8. desember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá Frí-
kirkjunni í Reykja-
vík 16. desember.
Síðustu daga hafa
allar minningarnar um
þig skotist upp í koll-
inn á mér og hlýjað
mér um hjartarætur á
þessum erfiða tíma.
Það sem einkenndi þig
að mínu mati er að þú
varst sönn fjölskyldu-
manneskja, þú vissir
hvað var að gerast hjá
öllum hverju sinni,
varst svo stolt af okk-
ur öllum. Sérstaklega
fann ég hvað þú varst
stolt af mér þegar ég
var að vinna titlana mína og þegar ég
átti Katrínu Emblu og Birtu Maríu
Huld.
Núna þurfum við hin í fjölskyld-
unni að vera dugleg að hittast og
halda uppi þínum hefðum eins og
laufabrauðinu fræga sem ég á svo
fullt af skemmtilegum minningum
frá, jólin byrja ekki án þess. Engin
orð geta samt lýst því, amma mín,
hversu illa mér líður yfir því að þú
sért farin, en minningin um þig mun
lifa og ég mun segja stelpunum mín-
um hversu frábær og yndisleg þú
varst. Þú ert sko uppskrift að ekta
ömmu.
En megi guð vera hjá okkur öllum
á þessum erfiða tíma og þá sérstak-
lega afa mínum.
Sofðu rótt, elsku amma mín.
Íris Björk Árnadóttir.
Heiðurskonan Sólveig Runólfs-
dóttir er fallin í valinn langt fyrir ald-
ur fram. Sólveig var öflug framsókn-
arkona, en hún var félagi í Freyju,
félagi framsóknarkvenna í Kópa-
vogi, um árabil. Sólveig var jafnrétt-
issinni. Hún vann að málefnum
kvenna og studdi konur til áhrifa í
stjórnmálum og félagsstörfum hvar
sem hún gat því við komið. Þegar
jafnréttisnefnd Kópavogsbæjar var
sett á laggirnar þann 18. september
1975 var Sólveigu falið að gegna þar
formennsku. Var hér um mikil tíma-
mót að ræða þar sem nefndin var sú
fyrsta sinnar tegundar á landinu
öllu. Sólveig tók því að sér að gegna
mikilvægu frumkvöðlastarfi í jafn-
réttismálum á sveitastjórnarstigi.
Fyrir það starf viljum við þakka.
Embættinu gegndi hún með sóma.
Nú rétt um þrjátíu árum síðar vill
svo skemmtilega til að Sigríður Kon-
ráðsdóttir, tengdadóttir Sólveigar,
gegnir um þessar mundir for-
mennsku í jafnréttisnefnd Kópavogs
eins og Sólveig forðum. Sólveig var
félagsmálakona eins og þær gerast
bestar og nýtti krafta sína einnig á
vettvangi norrænnar samvinnu. Hún
var t.d. virkur félagi í Norræna fé-
laginu í Kópavogi í langan tíma og
var m.a. fulltrúi félagsins á
vinabæjamótum erlendis. Sólveig
tók alla tíð mikinn þátt í starfsemi,
bæði Freyju, félags framsóknar-
kvenna í Kópavogi, og flokksstarfi
Framsóknarflokksins í Reykjanes-
kjördæmi og síðar Suðvesturkjör-
dæmi. Hún sinnti margvíslegum
störfum fyrir Freyjukonur í Kven-
félagasambandi Kópavogs. Freyju-
konur hafa alla tíð látið að sér kveða
og tekið þátt í jafnréttisbaráttunni af
krafti. Sólveig tók þátt í baráttunni
og dró hvergi af sér þótt hún ætti við
veikindi að stríða í seinni tíð. Starf
hennar, bæði á vettvangi framsókn-
armanna í Kópavogi og á kjördæma-
vísu, var mikilvægt og skilaði ár-
angri. Við munum minnast þess
starfs með mikilli virðingu og þakk-
læti. Fjölskyldunni, Guðmundi Erni,
börnum, barnabörnum og öðrum
ástvinum Sólveigar sendum við okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi Guð blessa minningu hennar.
Hansína Björgvinsdóttir
og Siv Friðleifsdóttir.
Elsku langamma, við erum þakk-
látar fyrir að hafa kynnst þér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Sofðu rótt, elsku langamma.
Katrín Embla og Birta María
Huld Kristjánsdætur.
Það er alltaf erfitt að kveðja ein-
hvern sem manni hefur þótt vænt
um og er búinn að vera stór hluti af
lífi manns alla tíð. Kveðjustundin
rann upp fyrr en okkur öll grunaði
þó svo að hún kæmi heldur engum á
óvart. Sólveig skipaði alltaf mikil-
vægan sess í lífi fjölskyldunnar í
Skipasundi. Mínar fyrstu minningar
eru tengdar henni og Guðmundi
Erni. Hún og pabbi að þrefa um póli-
tík við eldhúsborðið í Skipó, í hjarta
sínu sammála, en gátu þó rökrætt
endalaust. Guðmundur með bláa
Fiatinn sinn fullan af græðlingum og
stiklingum, Sólveig aldrei langt und-
an.
Börnin þeirra fimm sem öll gátu
talað norsku reiprennandi.
Allar fallegu jólagjafirnar sem
komu frá Auðbrekkunni eins og hún
hét þá.
Sólveig að líta við hjá mömmu
þegar fólk gat ennþá heimsótt hvað
annað fyrirvaralaust.
En umfram allt man ég þó eftir
þeim hlýhug og jákvæðni sem hún
sýndi mér og mínu fólki á öllum
tímamótum, í meðbyr og mótbyr, í
gleði og sorg. Þá órofa tryggð og vin-
áttu sem hún og mamma mín voru
bundnar og hófst fyrir hátt í sextíu
árum þegar þær voru báðar ungar
konur og kynntust fyrir tilviljun,
önnur að vinna á barnaheimili og hin
í mjólkurbúð í miðbænum. Vinátta
sem makar þeirra og börn gerðu að
sinni og er oft sterkari en nokkur
ættartengsl.
Ég vil því fyrir hönd móður minn-
ar, systkina og fjölskyldu þakka
samfylgdina og votta Guðmundi
Erni og afkomendum samúð okkar.
Kristín K. Alexíusdóttir.
Elsku Sólveig, mikið er ég þakklát
fyrir að hafa fengið að vera ská-
frænka þín.
Þú varst mér alltaf svo góð og þeg-
ar ég þurfti á hjálp að halda var ekki
að spyrja að því þú varst til staðar og
tókst mig inn á heimilið þitt. Þú lést
mér líða alveg eins og barninu þínu
og ég man að er kom að heimför
minni fór ég að gráta og þú sagðir
með þinni undurmjúku röddu:
„Helga, þú ert alltaf velkomin til
mín.“ Svona varst þú undurblíð og
yndisleg, engill í mannsmynd. Svo
má ekki gleyma því hvað þú varst
alltaf dugleg að bjóða ömmu í sunnu-
dagsbíltúra og kaupa ís. Þú varst
fjölskyldurækin og hélst stórfjöl-
skyldunni saman og mættum við hin
taka þig til fyrirmyndar í þeim efn-
um.
Ég kveð þig með trega, elsku Sól-
veig mín, ég vil enda á því að þakka
þér fyrir góðar minningar og ég veit
að þú ert komin heim til Guðs og
englanna.
Elsku Deddi, Silla, Alla, Árni, Úlf-
ur og Hróbjartur, hugur minn er hjá
ykkur á þessari erfiðu stundu. Guð
blessi ykkur.
Helga Brynja Tómasdóttir.