Réttur - 01.01.1946, Blaðsíða 69

RÉTTUR
69
vígstöðvum í vestri, og hæddust að „stofuherstjórum" þeim,
sem dirfðust að sletta sér fram í herstjórnarmál, þar sem
öllum væri ljóst, að um þau gætu sérfræðingar einir dæmt
og valið þær beztu leiðir. Hræsnarar þessir eru ekki bein-
línis gáfulegir á svipinn nú á dögum, eftir að aðstoðarforingi
Eisenhowers hershöfðingja hefur kunngjört það í endur-
minningum sínum, að Eisenhower og herfræðingar hans
liafi verið hlynntir rnyndun nýrra vígstöðva í Evrópu um
sumarið 1942, að andstaðan gegn þeim hafi ekki aðallega
stafað af hernaðarlegum ástæðum, heldur pólitískum og
þeirri staðreynd, að töfin á vígstöðvum að vestan var fyrst
og fremst runnin undan rifjum Churchills, en slíkt var auð-
vitað ekki hægt að ræða opinberlega á þeim tíma. Þegar
Eisenhower hersliöfðingi barst sú ákvörðun Churchills, að
fresta öðrum vígstöðvum 1942, varð honum að orði: „Þetta
er dimmasti dagur stríðsins".
Vígstöðvar í austri og vestri
Þessi ákvörðun lengdi stríðið. Sir Gifford Martel hers-
liöfðingi ritar í bók sinni, Hinn vélbúni her vor:
Her vor í Englandi var albúinn til orustu ári áður en
honum var teflt fram og var jafnvel farinn að staðna 1944.
Hefðum vér ekki getað orðið tilbúnir fyrr, ef vér hefðum
gengið frá áætlunum okkar tímanlegar?
Meginbyrði styrjaldarinnar var lögð á herðar Ráðstjórnar-
ríkjanna með því að láta þau berjast ein í þrjú ár við þrjá
fjórðu hluta nazistaherjanna og brjóta þessa heri á bak aftur
með ægilegum fórnum, þar til brezk-ameríski herinn skarst
í leikinn að lokum til að taka þátt í sigrinum. Fórnirnar
komu í ljós í hinum óhugnanlegu tölurn stríðstapanna. Ráð-
stjórnarríkin misstu sjö milljónir fallna. En lieildartapi
Breta og Bandaríkjamanna var af hinum tignu ræðumönn-
urn lávarðadeildarinnar líkt við umferðaslys á friðartíma,
er rædd voru umferðarvandamál.
: