Réttur - 01.01.1946, Blaðsíða 63

IIÉ T T U R
63
geigvænlegu villur í utanríkisstefnu ráðastéttarinnar brezku
á árunurn rnilli styrjaldanna, þá er ginið var við agni bolse-
víkahatursins, þær villur játuðu ekki aðeins gagnrýnendur,
heldur og opinberir fulltrúar drottnandi stéttar. í janúar-
mánuði 1943 mælti R. K. Law aðstoðarutanríkisráðherra í
þingræðu:
„í árin tuttugu milli styrjaldanna léku Þjóðverjar á
strengi bolsevíkahræðslunnar. Það var ástæðan til þess að
þeim hélzt svo lengi uppi að fremja morð og önnur hryðju-
verk.“
Og í blaðinu „Times“ er komizt svo að orði í forystugrein
í ágúst 1943:
„Oftlega er sagt að ein af höfuðstoðum Hitlers hafi það
verið að hernaðarandinn þýzki skyldi lifa af ófarirnar 1918.
En liins er sjaldnar minnzt að vegna þess að Bandamenn
vildu ekki láta sér lynda byltingu í Þýzkalandi veturinn
1918—19 samþykktu þeir óvitandi að hernaðarstefnan skyldi
vera áfram við lýði, og að það var bolsevíkagrýlan, hinn læ-
víslegi áróður, sem rak þá til þeirrar afstöðu".
En Adam var ekki lengi í Paradís. Á meðan vitfirrt óp
Hitlers um þann greypilega voða sem menningunni og
friðnum stafi frá kommúnistaflokkum allra landa hljóma
enn í eyrum vorum, á meðan jörðin er enn vætt blóði
fórnardýranna, en aðeins níu mánuðir liðnir frá styrjaldar-
lokum, hafa sigurvegararnir sveipað urn sig skikkju Göbbels,
og vér heyrum Churchill lýsa því yfir að „Kommúnistaflokk-
arnir séu vaxandi liætta og ógnun við siðmenningú kristinna
manna“, eða Bevin tilkynna það Hinum sameinuðu þjóð-
um að „hættan fyrir heimsfriðinn" stafi frá „flokkum komm-
únista í öllum löndum". Sagan hefur sýnt það bezt hvert
hann liggur vegurinn sá.