Réttur - 01.06.1947, Blaðsíða 59

RÉTTUR
131
ljóð kynni að verða að áhrínsorðum, ef þjóðin gerði ekki
skyldu sína:
„Standi fyrr í einum eldi
allur barmur þessa lands,
en þaö lúti annars veldi
eða kúgun harðstjórans;
fyrr skal hyrr um rjáfrin rjúka
og rofin hrynja í tóítirnar,
brennd til ösku fjöllin fjúka
og flæða yfir rústirnar."
Við upphaf þessarar aldar, sem áður en hún er hálfn-
uð hefur nú leitt yfir mannkynið tvær heimsstyrjaldir,
kviðu framsýnir stjórnmálamenn örlögum lands vors
vegna styrjaldarhættanna og höfðu samt ekki hugmynd
um hve gereyðandi stríðin gætu orðið.
Hannes Hafstein bað í ,,Aldamótakvæði“ sínu:
„Islenzkir menn! Hvað öldin ber í skildi,
enginn fær séð, hve feginn sem hann vildi.
Eitt er þó víst: Hún geymir Hel og Hildi.
Hlífi þér, ættjörð, Guð í sinni mildi."
Það verður lítils vart af þeirri ábyrgðartilfinningu og
umhvggiu fyrir landi og þjóð, sem einkennir þetta
kvæði, hjá þeim ráðherrum og þingmönnum, sem nú
standa með Keflavíkursamningnum. Svo langt gengur
ábyrgðarleysið og þmnustan við ameríska auðdrottna
hjá auðmannaflokki lands vors, „Sjálfstæðisflokknum",
að hann stendur ekki aðeins óskiptur um að lána amer-
íska hervaldinu dulbúna herstöð á friðartímum, heldur
viðurkennir hann og vilja sinn til þess að ljá því opin-
bera herstöð hér á ófriðartímum, eins og yfirlýsing hans
fyrir kosningarnar 1946 („Vér erum andstæðir því að
erlent stórveldi hafi hér herstöð á friðartímum") bar
vott um.