Réttur - 01.08.1950, Síða 4

164
RÉTTUR
Rísið örugt, austurglæður,
yfir mó og nái þrjá.
Hjer er einskis örvænt, bræður, —
íslensk móðir fæddi þá.
Þó má allar vættir villa,
vilji Jóns og Ara þjóð
hæða, níða, hata og — fylla
hópinn þann, sem kringum stóð.
Fá ei synir svona góðir,
svefn í ró hjá hverri þjóð?
Fjekstu lítið legkaup, móðir,
lífin þeirra og hjartablóð?
Er ekki orðið litlu að lúka:
lofstír vorum úti um heim,
bresti dirfsku og dug að strjúka
danskan saur af nöfnum þeim?
Merki vort að verki og óði
var þjer feingið, móðurgrund,
þvegið hreint í þeirra blóði
þessa köldu morgunstund.
Mundu úr hverjum hrammi að slíta,
hvern sem þetta merki ber,
annars brestur eyjan hvíta,
Islands son, úr hendi þér.
1910.