Réttur - 01.08.1950, Qupperneq 9

RÉTTUR
169
i
rrSynir lýðsinsrr
[Neistar úr „Árbókum Espolíns* o. fl. um ofsóknir danskra og ís-
lenzkra höfðingja gegn þeim, er hefndu Jóns Arasonar og sona
hans.
Eggert, son Hannesar hyrdstjóra Eggertssonar var umboðs-
maðnr Páls Hvítfelds, þvt hann hafði konungsbréf fyrir að taka
hann til umboðsmanns, og hann útvegaði Torfa bréf það, er get-
ið var; gengu þeir báðir jafnharðlega eptir boði konungs, og lét
Eggert dœma þá alla friðlausa óbótamenn, rétt tœka og dræpa, er
við v'tg Christjáns voru riðnir, hvar sem þeir nœðust; flúðu þá
margir t önnur lönd og komust 16 til Englands, hefir mælt ver-
ið að Christján konungur hafi ritað Englakonungi, Játvarði
hinum sjötta með því nafni, og beðið hann láta taka þá, og færa
til Danmarkar, en Englakonungur hafi þvi svarað að hann
mætti ei svo gjöra þeim mónnum er komnir væru á stnar náðir,
mætti Danakonungur komast yfir þá með hverjum hætti sem
honum yrði auðið; einn var gripinn og böggvinn s'tðann, sá hét
Björn; ei er þess getið að fleiri væri liflátnir. Guðmundar tveir urðu
teknir, var annar Andrésson, en annar Magnússon, voru þeir
látnir i baðstofuna á Bessastöðum og geymdir þar; enn qvöldið
áður enn átti að höggva þá, kom þar inn böðullinn, og brýndi
exi sina, vissu þeir þá hvað ætlað var; þeir fengu losað sig af
fjötrunum um nóttina, og grófu sig síðan út um ónshúsið, og
komust við það á braut, var þeirra leitað um morguninn bæði
með mönnum og sporhundum, fól sig annar undir árbakka, enn
annar fór í torfgröf djúpa, og var jafnan i kafi, þá hundurinnk
stökk framm á backann og gó, enn hafði þess á milli nasirnar
uppi, og urðu þeir ecki fundnir, við það komust þeir norður báð-
ir; enn hvar sem þeir fóru um Borgarfiörð, var matur settur
framm, en þeim þó bannað að eta, og neyttu þeir eigi að síður.
(Árbækur Espolíns IV. CLIV. Cap.)