Réttur - 01.08.1953, Side 26

162
RÉTTUR
Og Kolbeinn sá uppkast að einhverri mynd,
sem eltandi skaut henni niður.
Loks kom hann þeim fimm heim í fjárkofann sinn
um flughálku og kveldseturs blindu.
Þær létu sem vitlausar, vildu helzt inn
í vegginn, sem dyrnar ei fyndu.
Það seig nú í Kolbein. Inn krærnar hann fer,
sem kolþreifamyrkrin ein buðu.
Og hrópandi fór hann :„Hver fjandinn er hér?'1
í frýjun hans vísumar suðu.
„Þeir kalla mig Gamla! í grenið mig dró
úr gustinum. Varð hér að una,
á erindi við þig“ —^var kveðið í kró —
og Kolbein fór misjafnt að gruna.
Því honum fannst vofulykt, væmin og heit.
Hvort var þetta höfðinginn? Eða
það gat verið einhver úr annarri sveit,
sem erfiljóð bæði hann að kveða.
Og loks hafði hann falið þar fénaðinn sinn,
er féll yfir náttmálasortinn.
Þeim aðkomna brautingja bauð hann svo inn
á baðstofuylinn og skortinn.
En nú átti ei fengsælum fólk hans, af sæ
að fagna né gesti í boðið,
því daufleg er heimkoma í hungraðan bæ
og hafa ekki dregið í soðið.
En húsmóður þunglega fjármissan féll:
„Það fór eins og vangæzlan skapar