Réttur - 01.08.1953, Síða 53

RETTUR
189
Samkvæmt framansögðu eru það einkum tvær staðreyndir sem
verkalýðurinn og verkalýðshreyfingin verða að hafa í huga:
1. Yfirráð einokunarauðvaldsins yfir efnahagskerfi allra auðvalds-
landa, jafnhliða því að ágengasta auðvaldsrikið herðir stöðugt
tök sín á efnahagslífi og pólitísku lífi hinna, hefur orsakað
það að þau verða sífellt háðari voldugasta heimsvaldasinnan-
um — Ameríku.
2. í þeim tilgangi að velta þeim byrðum er hrunstefna ein-
okunarauðvaldsins skapar, yfir á verkalýðinn og alþýðu, verða
ríkisstjórnirnar er þjóna þessari stefnu, æ oftar að grípa til of-
beldisaðgerða við framkvæmd hennar, jafnvel í þeim löndum
er mest hampa ,,lýðræði“ og „frelsishugsjónum" sínum.
Einkum beinast þessar ofbeldisaðgerðir gegn verkalýðssam-
tökunum og lýðréttindum alþýðunnar.
Þessar afturhaldsaðgerðir auðvaldsþjóðfélagsins, sem eru um
leið eitt af hnignunarmerkjum þess, haldast í hendur við yfirráð
einokunarauðvaldsins yfir efnahagslífi þess. Það er alkunn stað-
reynd að ýmsar af verstu ofbeldisaðgerðunum gegn verkalýðs-
hreyfingunni eru framkvæmdar eftir beinum fyrirskipunum frá
Ameríku.
Þessar staðreyndir verðum við að hafa í huga, svo að við getum
beint baráttu verkalýðshreyfingarinnar í rétta átt og náð sem
beztum árangri í henni.
Baráttan fyrir þjóðlegu sjálfstæði verður stöðugt þýðingar-
meiri þáttur í hinni alþjóðlegu verkalýðsbaráttu. Hún, sem áður
fyrr aðeins snerti nýlendurnar og hálfnýlendurnar, er nú orðin
aðkallandi, þó í öðru formi sé, í löndum eins og Ítalíu, Frakk-
landi, Belgíu, Hollandi og að nokkru í Bretlandi.
Verkalýður auðvaldsríkjanna er orðinn það þroskaður, að hann
skilur að ríki sem ekki er fjárhagslega óháð, er það ekki heldur
pólitískt og er því ekki fullkomlega sjálfstætt. Þessar kringum-
stæður leggja verkalýðssamtökunum nýjar skyldur á herðar og
skapa þeim möguleika á samstarfi við aðrar stéttir þjóðfélagsins.
Efnahags- og félagsmálastefna einokunarauðvaldsins sem eyði-
leggur fjárhag millistéttanna, særir einnig, með þjónkun sinni
við erlenda heimsvaldasinna, þjóðernistilfinningu hennar. Jafnvel
sá hluti auðmannastéttarinnar sem verður afskiptur af þeim gróða
er hin alþjóðlega afstaða færir, snýst öndverður gegn henni.
Það er sögulegt hlutverk verkalýðsins að hafa forystuna í fram-
sókn mannkynsins. Það er þvi skylda hans að berjast af alefli
gegn allri erlendri íhlutun, í hvaða mynd sem er. Honum ber því að
gera bandalag við alla þá er verða fyrir hagsmunalegri ágengni
i