Réttur - 01.08.1953, Qupperneq 79

RÉTTUR
215
með því að gera vélarnar sjálfvirkar og fjarstýrðar, með
notkun rafbylgjutækni þarmeð taldar últrastuttbylgjur
og aðrar vinnuaðferðir til að hagnýta rafeindirnar. Jafn-
hliða er ríkur skilningur á þörfinni til að herða rösklega
róðurinn á þeim sviðum vísindanna, sem girnilegust eru til
fróðleiks, svo sem rannsóknir á uppruna jarðarinnar og
lífsins, sem ekki er litið á sem hugarleikfimi lærðra manna
heldur sem leiðir til að finna og nota auðæfi þessa jarð-
hnattar okkar.
Á meðal þessara auðæfa, við hlið kola, olíu og vatnsorku,
er kjarnorkan, sem Nesmejanoff lýsir sem „svæði örs og
gróskumikils vaxtar í vísindum og tækni“. Það er fullvíst,
að í Sovétríkjunum er kjarnorkan notuð ekki aðeins sem
orka, heldur til efnafræðilegra umbreytinga á skipulagðan
hátt óhindrað af þeim takmörkunum, sem hin ýmsu auð-
félög setja. Það er raunar þetta, sem mestan ugg vekur
hjá þeim, sem standa fyrir smíði kjarnorkuvopna.
Þetta verður ljóst af ummælum þingmannsins Cole í
annarri ræðu:
,,Að mínu áliti myndi ekkert verða jafn eyðileggjandi
fyrir þjóðarheiður vorn og tilkynning um það frá Kreml,
að sovétstjórnin hefði náð að beizla kjarnorkuna til frið-
samlegra þarfa og væri reiðubúin til að miðla vinum sín-
um og bandamönnum af þeim árangri.
Slíkar aðgerðir Kremlstjórnarinnar myndu reiða öxi að
rótum einingar hinna frjálsu þjóða.“
Þótt það sé hryggilegt, að eining hinna frjálsu þjóða
hvíli á svo ótryggum grunni, er það þó huggun, að jafnvel
Ameríkumönnum skuli loks hafa skilizt það, að gera má
ýmislegt betra við kjarnorkusprengjuna en að eyða heim-
inum með henni. Þessi vitneskja, er hún nær útbreiðslu, ætti
að ýta mjög undir hina brýnu kröfur um að vísindunum
verði hvarvetna snúið frá þjónustu stríðs til þjónustu við
friðinn.