Réttur - 01.03.1962, Blaðsíða 3

I? É T T U R
67
rekendastéttarinnar hins vegar, nokkuö jöfn. Valdajafnvægi þetta
í þjóöfélaginu birtist í því m. a., að, — eftir misheppnaöa tilraun
til harðstjórnar í launamálum með gerðardómslögunum í janúar
1942, — var ríkisvaldinu ekki beitt af harðstjórn í þágu yfirstéttar-
innar, þótt hins vegar vélabrögð verðbólgunnar væru iðkuð.
Þessu jafnvægistímabili lauk 1959, þegar afturhaldið hannaði
vísitölugreiðslu á kaup og tók síðan að nota gengisskráninguna
purkunarlaust til kauplækkunar. Engin önnur horgarastétt í Evrópu
getur beitt slíku vopni né gerir það svo ábyrgðarlaust sem íslenzka
afturhaldið. Ríkisvaldið er með þessari ráðstöfun eigi aðeins gert
svívirðilegt kúgunartæki gegn launþegum, 75% þjóðarinnar, held-
ur er og öllu þjóðarbúinu, þar með íslenzkum atvinnurekendum,
valdið stórtjóni vegna hækkunar á erlendum skuldum.
Ofstækismenn borgarastéttarinnar hafa með þessum aðgerðum
tekið forustu í vægðarlausu árásarstríði gegn alþýðu, þar sem
einskis er svifist, og þegar þeir hafa um leið svikið í landhelgismál-
inu og herða á spillingu þjóðarinnar með ofstækisáróðri blaða
sinna og undirlægjuhættinum, shr. sjónvarpsmálið, — þá er greini-
legt að auðmannastétt íslands hefur, ef hún ekki hverfur frá þess-
ari helstefnu, kastað hanzkanum til alþýðunnar. Og alþýcfa íslands
á einskis annars úrkostar en taka hann upp og berjast á þeirn vett-
vangi, sem borgarastéttin hefur haslað sér í stéttabaráttunni með
kúgunaraðgerðunum 1959, 1960, 1961: berjast um ríkisvaldið.
Það hlýtur að vera höfnðatriði íslcnzkrar alþýðu á yfirstandandi
tímabili, — þcssum og næsta óratug — að nó rikisvaldinu úr hönd-
um auðmannastéttarinnar, til þess að geta bcitt þvi í senn i þjónustu
þjóðfrelsisins, — sem er fremsta verkefnið ó þessu skciði, — og í
þógu vinnandi stéttanna.
Launþegar íslands eiga einskis annars úrkostar til þess að bæta
varanlega hag sinn í stéttabaráttunni en að taka rikisvaldið í sínar
hendur, fyrst auðmannastéttin notar það svona svívirðilega. —
Þegar útkljá skyldi launamál verkamanna og atvinnurekenda með
vinnudeilum og löggjöf var sett um það mál, var forsendan eðli-
lega sú að ríkisvaldið léti þar við sitja, er þessar stéttir höfðu sam-
ið. Það sem gerist með gengislækkuninni 4. ágúst 1961, er að aftur-
haldið slær taflið um koll með hnefa rikisvaldsins, er það tapar, og
segist ekki framar hlíta þeim leikreglum, er giltu í viðureign stétt-
unna. Eftir slíkt framferði á alþýðan enga leið til öruggra varan-
legra kjarabóta, nema brjóta þetta hnefavald á bak aftur, ná ríkis-