Réttur - 01.03.1962, Blaðsíða 9

R É T T U R
73
Þegar vér leggjum ástfólgna vini vora í fjötra
setjum vér vanalega aS skilyrði
að þeir hafi sjálfir grátbænt oss um þá
oss sýnist að sá einn háttur sé oss sæmandi
og þeim samboðinn.
Vér þurfum ekki að beita afli voru
vér sýnum ekki hnefann
(nema í ýtrustu undantekningum
og á þeim stöðum
þar sem hnefaafl vort helgast af sögulegum rétti):
þér skuluð koma skríðandi þér skuluð koma grátandi
og biðja oss að varðveita yður fyrir sjálfum yður.
Slíkur er töfrakraftur vors einfalda boðorðs
aldrei hafði fyrirrennurum vorum
lærzt jafn-vel og oss
að hálsinn sem sjálfkrafa laut undir okið
var tryggilegast beygður.
Já vér trúum á guð spillingarinnar
— en á illum stundum
nagar laumuleg hjátrú taugar vorar
og óútreiknanlegir misreiknngar
læðast að söguminni voru.
Þetta eitt gengur fram af skilningi vorum:
vér trúum guði spillingarinnar
vér sáum hann ríkja almáttugan
í sama vetfangi og þeir risu upp
og þeir risu upp.
. ■' ' ,
Þetta eitt. gengur fram af djúpsæi voru:
hvar höf.ðu þeir leynzt fyrir guði vorum
þeir sem risu upp?“