Réttur - 01.03.1962, Blaðsíða 17

R E T T U R
81
fyrir nýlendurnar, eru óraunhæfar ef í þeim felst ekki efnahagsleg
samvinna á jafnréttisgrundvelli.
Iðnvæðing er eina leiðin til að enda fátækt og hungur. Það er
yfirleitt aðeins í iðnaðarlöndum, sem fólkið hefur nóg til hnífs og
skeiðar; í landbúnaðarlöndum er mest um hungursneyð. En hvers
konar iðnvæðing á þetta að vera? A það að vera sú tegund iðnvæð-
ingar, sem algengust er í vanþróuðu löndunum, — nokkurs konar
„alþjóðleg“ iðnvæðing, sem er skipulögð í samræmi við hagsmuni
erlendra auðhringa, en ekki í samræmi við hagsmuni landsins?
Eða á það að vera raunveruleg iðnvæðing, sem stuðlar að sjálf-
stæðri efnahagsþróun landsins og bætir kjör almennings? Reyslan
hefur sýnt að „alþjóðlega“ iðnvæðingin gerir aðeins fámennar
forréttindastéttir auðugri á sama tíma og allur fjöldinn verður
fátækari en nokkru sinni fyrr. Og þess vegna skilja þjóðir Suður- og
Mið-Ameríku, Afríku og Asíu að hungur þeirra og fátækt eru ekki
fyrir hendi vegna skorts á gjafmildi náttúrunnar, heldur er orsökin
óréttlæti í þjóðfélaginu.
Hungur fátæklinganna og ótti auðkýfinga við þá hungruðu eru
fyrirbrigði, sem verða að hverfa. En slíkt verður aldrei nema rót-
tækar breytingar verði í efnahagskerfi vanþróuðu landanna. Efna-
hags- og tækniaðstoð eru lítils virði án slíkra breytinga. Allir menn,
sem vilja vel, allir menn, sem vilja að jörðin tilheyri öllum mönn-
um, ættu að gefa mesta vandamáli mannkynsins, hungrinu, nánar
gætur.