Réttur - 01.06.1962, Qupperneq 44

156
k É T T U li
beita neitunarvaldi. Það er nú á valdi einfalds meirihluta að taka
þær ákvarðanir í efnahagsmálum, sem munu hafa hinar örlagarík-
ustu afleiðingar fyrir mikinn hluta vinnustéttanna. De Gaulle hefur
þannig framfylgt þeirri stefnu, sem einokunarhringirnir krefjast:
efnahagseiningu Evrópu, sem var hafin með Schumannáætluninni.
Þessi dæmi sýna, að þrátt fyrir mótsagnirnar milli stórvelda auð-
valdsheimsins, þá ákvarðast pólitískt val frönsku stórborgarastétt-
arinnar af höfuðmótsögninni milli auðvaldsskipulagsins og sósíal-
ismans. Heimsvaldastefna hennar er á undanhaldi, en þeim mun
meiri er einmitt andstaða hennar við allar samkomulagstilraunir
milli þessara tveggja skipulaga. Hún hræðist friðsamlega samkeppni
þeirra andspænis byltingarsinnaðri verkalýðsstétt í heimalandi sínu
og hefur því þörf fyrir móðursýki andkommúnismans og kalda
stríðið.*) Þegar spenna ríkir í alþjóðamálum getur hún líka búizt
við stuðningi og ívilnunum af hendi sterkasta auðvaldsríkisins sem
hún getur ekki reiknað með að fá, þá er friðvænlega horfir.
Alsírstríðið og fasisminn.
Eftir er að rannsaka alsírstefnu gaullistastjórnarinnar.
Það er vilji einokunarhringanna sem hefur ráðið gerðum hennar
í Alsírmálinu sem öðrum málum. Barátta Alsírbúa, sívaxandi bar-
átta frönsku þjóðarinnar fyrir friðargerð og samningum, þungi al-
menningsálitsins í heiminum: allt þetta hefur breytt alsírstefnu
stjórnarinnar. En hún lét sig ekki muna um að framlengja stríðið
um hartnær fjögur ár og leggja hinar þyngstu byrðar á franskan
almenning, bæði í blóði og peningum, til þess að reyna að bjarga
hagsmunum auðvaldsins.
Eftir allt sem á undan er gengið: 13. maí 1958, götuvígin í
Algeirsborg í janúar 1960, uppreist hershöfðingjanna í apríl 1961
og uppivöðslusemi OAS í dag, er ekki úr vegi að niinna á það sem
skrifað stendur í ályktun, sem gerð var á 14. þingi kommúnista-
flokksins 18. júlí 1956: „Það (Alsírstríðið) hefur í för með sér
skerðingu á lýðréttindunum og gefur fasistaöflunum á Frakklandi
byr undir báða vængi.“ Fæstir mun þræta fyrir, að það er einmitt
þetta sem hefur gerzt.
*) ÞaS er a£ þessari sömu ástæðu sem þýzka auðvaldið þarfnast spentiunnar.
Stefna kalda stríðsins hefur einmitt gert því kleift að endnrhervæðast og
styrkja efnahagsstöðu sína.