Réttur - 01.11.1965, Qupperneq 101

RETTUR
309
fjær og ég fann að heilagleiki hans yfirskyggði mig ekki lengur.
Eg vissi þó af honum, svona álengdar, og við vorum sáttir, þrátt
fyrir allt. Einhvern veginn fannst mér sem hann væri ekki út af
eins heilagur og ég hafði haldið hann vera. Mér fannst sem við
báðir myndum hafa gott af því að fjarlægjast hvor annan um
sinn. Eg minntist þess, er ég hafði lesið í Hávamálum:
Ljúfur verður leiður
ef lengi situr
annars fletjum á.
Jafnvel þá, þetta eftirminnilega kvöld, skildist mér, að guð vissi
livað hann var að fara, þegar hann daufheyrðist við því kalli mínu
að gera mig að lærðum manni, heilögum, þjónandi í hans víngarði.
Þegar ég hafði gert mér þetta Ijóst, fannst mér sem þungu fargi
væri af mér létt. Ég var orð.inn nýr maður. Sennilega ekki betri
maður, ef til vill eitthvað verri, en nýr maður engu að síður.
Mér fannst ég vera léttur á mér eins og nýrúinn gemlingur á
vordegi, sem hleypur frjáls og fagnandi í átt til afréttarins.
Ég fann, að það var lífið sjálft, hið jarðneska lif, með öllum
sínum vonum, vonbrigðum, vinnu og annríki, sem var að kalla á
mig, kalla á mig burt frá guði, burt frá bænagerðum og tilbeiðslu,
burt frá heilagleikanum.
En ég vissi, að glíman við hákarlinn var hafin, en ég kveið ekki
lengur fyrir þeirri glímu. Ég fann, að ég myndi finna gleði mína
í önn og striti hins daglega lífs og í þeirri baráttu, sem því fylgdi.
Margt hefur gerzt, margt hefur breytzt og margir sviplibyljir
hafa farið um sál mína þá rúma fjóra áratugi, sem liðnir eru síðan
þetta gerðist. Þó er eitt, sem enn stendur óbreytt: Varanlegasta
gleði lífs míns öll þessi ár hefur verið glíman við hákarlinn, þ. e.
hin líkamlega vinna, já jafnvel þótt hún á stundum liafi reynzt
mér erf.ið og gengið nærri þreki mínu.
I>ví er það að enn í dag get ég leikið við þá hugsun að þegar
a'vin er öll, muni ég geta sýnt vinnulúnar hendur og sigggróna
lófa inér til réttlætingar, þegar ég stíg fyrir dómara allra tima.