Réttur - 01.10.1972, Síða 1

léttur
55. árgangur
1 972 — 4. hefti
Árið 1972 táknar mikil tímamót í sögu Evrópu eftirstríðsáranna. Það hefur
og orðið oss íslendingum ár ríkrar reynslu, sem þjóðin þarf að læra af.
Hinir svokölluðu ,,þandamenn“ okkar, einkum valdhafar Bretlands, sýna nú
þjóð vorri svart á hvítu hvað það kostar að lafa aftan í auðhringaveldi Atlanz-
hafsbandalagsins. Bretarnir hampa til skiptis sætabrauðinu og svipunni: tala
annan daginn um „vinaþjóðir", sem verði að semja, — hóta hinn daginn
að senda herskip sín á Islandsmið: vilja halda áfram ránskap, mannránum
og manndrápum eins og þeir hafa iðkað hér öldum saman. Þeir treysta á
fimmtu herdeild sína hér á landi, það heilaþvegna Nato-lið, sem er reiðubúið
að fórna íslandi fyrir Atlanzhafsbandalagið, — ef það bara þorir. En brezka
auðvaldið gefst upp, þegar það óttast að íslenzk þjóð slíti ella af sér Nato-
fjötrana.
Norðurlönd lifa nú þá stund, er ákveða mun örlög norrænna þjóða um langan
aldur. Sá skal nú að öllu hyggja, er á slíkum krossgötum stendur og láta
ei glepjast.
Sigur Willi Brandts var mikill sigur friðarstefnu borgaralegs þjóðfélags yfir
ofstæki hernaðarsinna. En það var ekki sigur sósíalismans á þýzku auðvaldi.
Þvert á móti hyggst nú þýzkt auðvald ná þeirri drottnunaraðstöðu í Evrópu
193