Réttur


Réttur - 01.10.1972, Blaðsíða 12

Réttur - 01.10.1972, Blaðsíða 12
Sólveig Kristín Einarsaóttir: Norrænt ljóðakvöld Á votviðrasömu haustkvöldi, þegar skammdegið nálgast óðum, þyrpist stór hóp- ur manna í Norræna húsið til þess að hlýða á Ijóðalestur. Þeir, sem lesa í kvöld, hafa lagt sitt lóð á vogarskál norrænnar samvinnu. Bók þeirra, og 2 annarra norrænna skálda, er nýkomin út, og heitir „Fjórir undir árum”. Geymir hún þýðingar ljóða skáldanna. Hér flytja þeir okkur ljóðmæli sín og þýð- ingar á Ijóðum hvors annars. Þannig hafa þeir brotið þann málamúr, sem hvað helzt hindrar okkur í að njóta ljóðlistar frænd- þjóðanna. Einar Braga þarf ekki að kynna íslenzkum lesendum. I 20 ár hafa ljóð hans glatt okkur, og við höfum tekið ástfóstri við hin hógværu, en þá kraftmiklu ljóð hans. I kvöld er það hann, sem kynnir okkur hinn norska Knut 0degárd. Knud 0degárd er fæddur árið 1945 í Molde á vesturströnd Noregs. Ólst hann þar upp til tvítugsaldurs og gekk í menntaskóla. Afi hans bjó búi sínu á óðalsjörð í Roms- dalnum af nægjusemi, og hélt gamli maður- inn fast við forna siði og vinnulag, og stóð fyrir búi sínu með sóma langt fram á níræð- isaldur. En sonurinn flosnaði upp, jörðin lagðist í eyði. Fjölskyldan fluttist til Osló og fékkst Knut 0degárd þar við guðfræðinám, blaðamennsku og kennslu. Hann nýtur nú 3 ára listamannalauna norska ríkisins og er yngsta skáld, sem þau hefur hlotið. Ljóða- bækur hans eru fjórar. Sú fyrsta ber nafnið „Draumhuginn, förumaðurinn og lindin," önnur ljóðabókin kom út árið 1968 „Konzert i et hvidt hus", sú þriðja kom út árið 1970 „I pensionatet", og þann 10. október síðastlið- inn, bókin „Regnið myrka", sem geymir póli- tískustu ljóð skáldsins. Hvern boðskap flymr þetta skáld okkur? Forvitni og eftirvænting ríkja í salnum. Kveikt er á kertaljósi, til þess að gera and- rúmsloftið rómantískara og mildara, og það er auðvelt að láta fara vel um sig í þessum hæfilega stóra og skemmtilega sal. Áður en upplesturinn hefst, leikur Knut, þessi skeggj- aði víkingur, á flautu sína, sem hann skilur aldrei við sig, og tónarnir leika sér allt í kringum okkur. Meðan lesið er opnast okkur þessi heimur, sem er að hverfa svo víða. Heimur náttúr- 204
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Réttur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Réttur
https://timarit.is/publication/319

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.