Réttur - 01.10.1972, Blaðsíða 14

EINAR BRAGI:
Einar Bragi
SÓL SKAL RÁÐA
Misstu ekki sjónar á sólinni, sagðirðu móðir
einn morgunn um vor. Við vorum í fjöru:
faðir minn og þú að fylgja mér á skipsfjöl.
Hafðu samt gát á rosabaugnum, bætti pabbi
við og ekki ófyrirsynju. Mörg vorum við sem
höfðum samflot út fjörðinn. Morgunsólin
varð sumum of björt; Þeir sigldu undan í
vestur. Aðrir voru eins og skugginn sem skip-
inu fylgir ef sólin skín á það: fari hún að
skýjabaki er skömmin óðar horfin. Nokkrir
viku af leið og rötuðu í villu, þegar dagmán-
inn birtist á hvelfingunni rauður sem glóð.
En margir héldu horfi þó syrti í lofti, og þeir
munu finna ættland sitt aftur, þótt austfjarða-
þokan sé dimm.
KNUT ÖDEGÁRD:
HANN SYNTI 86 ÁRA GAMALL
Afi minn var sá eini í sinni sókn sem
neitaði
að láta leggja inn rafmagn, hann
komst vel af án þess.
Hann var enginn sveitarstólpi, en
hafði volduga barta
sem gránuðu seint og synti í sjónum
86 ára gamall. Ég
man glöggt sumarkvöld eitt á slætti,
rétt áður en hann skall á,
hrokkið hár hans og gljásveitta
bartana. Regnið sem flóði
um þurrhey á trönum.
206
Úti á ökrunum orti hann stökur,sem
hann klóraði á blað
við daufa skímu olíulampans.
Ég sit með fáeina gulnaða miða fyrir
framan mig á skrifborðinu.
Skriftin er ekki sem skýrust orðin.
Eyðingin
er svo hægfara að við skynjum hana
ekki.
Ekki fyrr en að mörgum árum liðnum.
Einar Bragi þýddi.