Réttur - 01.10.1972, Blaðsíða 22

og forsjá til að ráða við vandamál þessara
þjóða, af því þeir leggja einvörðungu mat
gróðasjónarmiðsins á alla mannlega hluti,
öll félagsleg fyrirbrigði — og leiða því ó-
gæfu yfir lönd sín, þótt hagvöxtur eflist og
vélum fjölgi.
Auðmannastéttir V-Evrópu eru að eitra
allt umhverfi sitt. Þær eru búnar að gera þá
rómantísku Rín að eitraðri forarvilpu. Þær
þjappa saman alþýðu í kösum verksmiðju-
borga Ruhr, Norður-Frakklands og Englands,
þar sem ólíft er að verða fyrir eitruðum út-
blæstri bíla og verksmiðja. Þær eru að eyði-
leggja höfin, sem þær ná til, og útrýma öllu
lifandi úr þeim með rányrkju og eitruðum úr-
gangi. Þær eru að þurrka út bændastéttina í
þessum löndum og brjóta niður alla sjálf-
stæða atvinnu smáframleiðenda. Þær halda
uppi og styðja fasistastjórnir í Portúgal og
Suður-Afríku, til þess að ná tangarhaldi á
hráefnum og orku í undirokunarsvæðum fas-
ismans. Þær henda sér yfir hráefnalindir ný-
frjálsu þjóðanna, til þess að þurrausa þær
sjálfum sér til gróða, áður en þróunarþjóð-
irnar átta sig á hvað er að gerast.
Þetta ránsveldi auðmannastéttanna hefur
komið sér upp efnahagslegri harðstjórn í
Brússel, sem nú þegar hefur tekið í sínar
greipar yfirráðin yfir atvinnulífi og viðskipta-
málum frá þjóðþingum og ríkisstjórnum
bandalagslandanna. Lýðræði og þjóðlegt
sjálfstæði þessara landa á þessum sviðum
þjóðlífsins er þarmeð afnumið og fengið í
hendur einræðisherrum atvinnulífsins í
Brússel.
Eftir að þessi lönd hafa þannig afsalað sér
hluta af sjálfstæði sínu eru aðeins til tvær
leiðir til þess að hnekkja yfirráðum einokun-
arauðvaldsins í Vestur-Evrópu.
Onnur er að verkalýðsflokkar og verklýðs-
samtök þessara landa tengist svo sterkum
böndum faglega og pólitískt, að þau megni
að hnekkja þessu einokunarvaldi. Nokkur
viðleitni er þegar í þá átt. Kommúnistaflokk-
ur og Sósíalistaflokkur Frakklands hafa
myndað með sér samfylkingu gegn aftur-
haldsstjórninni þar. Enski verkalýðurinn hef-
ur með verkfallssigrum sínum yfir Ihalds-
stjórninni sýnt mátt sameinaðs verkalýðs —
og notið alþjóðlegrar samúðar. En langt er
enn í land til þeirrar algeru samstöðu milli
verklýðsflokkanna og -sambandanna sem
þarf að komast á í öllum þessum löndum.
Það er meira og erfiðara verk að sameina
miljónir verkamanna faglega og pólitískt
en fyrir forstjóra nokkurra hundraða stór-
fyrirtækja að skipuleggja það samsæri ein-
okunarauðvaldsins gegn alþýðu manna og
frelsi þjóða, sem Efnahagsbandalagið er.
Hin leiðin er fyrir hin einstöku lönd að
brjótast út úr heild Efnahagsbandalagsins.
Það er nú að vísu samningsrof, lögbrot og
uppreisn, — en á þann hátt hafa þjóðir vissu-
lega fyrrum endurheimt rétt sinn og frelsi
til að ráða eigin málum. Myndi þá reyna á
kúgunarmátt Efnahagsbandalagsins: hve
sterkt það væri orðið sem ríkisvald til þess
að halda einstökum þjóðum undir oki sínu
gegn vilja þeirra sjálfra. — En þá þarf líka
að hafa í huga áróðursmátt auðvaldsins í EB
til að breyta þeim þjóðum, er í það ganga,
gera þær að andlegum umskiptingum með
áróðri stórblaða þeirra, er komast á hendur æ
færri auðkýfinga, og einokuðum sjónvarps-
stöðvum. Eða jafnvel einskonar nýir þjóð-
flutningar: Hvað verður t.d. um danska þjóð,
ef Þjóðverjar og aðrir útlendingar eru fluttir
þangað inn og hafa náð tökum á miklu af
efnahagslífi landsins. Það getur því orðið
erfitt útgöngu þeim, sem einu sinni hafa verið
reknir inn í réttina hjá einokunarvaldi Efna-
hagsbandalagsins.
Fyrr eða síðar verður að vísu yfirdrottnun
auðmanna í löndum þessum steypt og lík-