Réttur - 01.10.1972, Síða 10

hvítu fasistanna í Suður-Afríku og hagnist
á því með þeim, þótt hún geri út portúgölsku
fasistastjórnina með lýðræðishjal á vörum og
sé tengd henni gróðaböndum, þótt henni
takist enn að kúga írskan verkalýð í Ulster
og sundra honum með aðstoð afturhalds þar,
— þá ólgar jafnt í Ulster sem Angola og
Mosambique og þrælahald á meirihluta þjóð-
ar í Suður-Afríku mun heldur ekki haldast
lengi enn. Brezki imperíalisminn með sitt
réttindarán og smáþjóðakúgun, er dauða-
dæmdur sem aðrar heimsvaldastefnur. „Það
vinnur aldrei neinn sitt dauðastríð."
En brezk auðmannastjórn mun ekki sjá
svo að sér strax að hún láti undan, því hún
eygir aðra von til undankomu frá ósigrinum
og mun ekki gefast upp fyrr en sú von er
brostin.
VÉLRÁÐ
Ef viðreisnarflokkarnir hefðu haldið velli
í síðustu kosningum, hefðu þeir ekkert gert
í landhelgismálunum, af þeirri eðlilegu á-
stæðu að þeir hefðu skoðað sig bundna af
landráðasamningi sínum frá 1961. — Auð-
vitað hefðu þeir ekkert gert í hernámsmál-
inu. Þeir vilja hafa herinn. — En útlent
auðmagn hefðu þeir fengið inn í landið í
stórum stíl — og látið landsmenn borga.
En í efnahagsmálunum hefðu þeir verið
athafnasamir. Búið væri að fella gengið einu
sinni eða tvisvar. (Eftir kosningar 1967
hækkuðu þeir dollarann úr 46 kr. í 88 kr.
á einu ári með tveim gengislækkunum).
Skipulagt hefði verið atvinnuleysi og þaraf-
leiðandi landflótti. Og auðvitað hefðu þeir
reynt að hindra kauphækkanir að vanda með
allskonar aðferðum, allt frá því að kippa
vísitölu úr sambandi og til hins að banna
kauphækkanir með lögum.
Sem að líkum lætur langar þessa flokka
í ríkisstjórn á ný. Og auðvitað þætti brezku
auðvaldi þægilegt að fá þá til samninga í
landhelgismálinu í stað hinnar „óbilgjörnu"
alþýðustjórnar. Og ekki þætti bandaríska her-
valdinu lakara að fá slíka stjórn, — það
þyrfti þá ekki að hafa áhyggjur af herstöð-
inni. — Og slíkir herrar sem þessir eru ekki
vanir að sitja aðgerðalausir hjá, þegar þá
langar í eitthvað. En hvað þeir gera og
hvernig, er myrkrunum hulið, unz það væri
fullkomnað — ef það tækist.
Viðreisnarflokkarnir fara ekkert cLult með
að þeir vonast eftir að geta sprengt stjórnina
á efnahagsmálunum og slegið þarmeð þrjár
flugur í einu höggi: þóknazt Bretum í land-
helgismálinu, þóknazt Bandaríkjunum í her-
námsmálinu og látið íslenzku verðbólgu-
braskarana ná sér niðri á þeim verkalýð, er
var svo ósvífinn að hcekka kaup sitt 1971.
Hér er hætta á ferðum, vélráð brugguð.
Við þeim þarf að sjá og læra af fyrri mis-
tökum.
Viðhald og efling þessarar alþýðustjórnar
er ekki aðeins stórfellt hagsmunamál íslenzks
verkalýðs, til þess að tryggja afkomu sína
og firra sig atvinnuleysi, landflótta og kaup-
kúgun — heldur og stórfelldasta sjálfstœðis-
mál þjóðarinnar . Það er aðeins þessi stjórn,
sem getur tryggt framkvcemd hinna þriggja
stórmála sjálfstceðisbaráttunnar: fiskveiðilög-
sögu 50 mílna, — brottflutning hersins —
og hindrun þess að erlent auðvald leggi undir
sig atvinnulíf landsins.
Vissulega væri varanleg lausn „efnahags-
vandamálsins" æskileg. I því máli hefur nú
verið beitt bráðabirgðalausnum síðustu 30
árin. Og það er viðbúið að svo verði, meðan
ekki er til nægilega sterkt vald, sem knúið
gæti fram þær aðgerðir, er skapa festu í
efnahagslífinu a. m. k. um alllangt skeið,
— t.d. þá fesm að verðbólga aukist ekki meir
en um 3—4% á ári eða a. m. k. ekki meir
en nemur vöxtum og þó sé full atvinna
202