Réttur - 01.01.1980, Síða 34

Vitfirring
Kjarnorkuvopnin, sem nú eru til á jörð-
inni nægja til að drepa hvert mannsbarn
í heiminum 6—7 sinnum: eyða mannkyn-
inu, þannig að það verði rotturnar, sem
erfa jörðina, eins og tilraunir Amerík-
ana á Kyrrahafseyjum sýndu. Þær þola
geislavirknina vel. Verða feitar og patt-
aralegar. Æðri lífverur deyja — sumar
með ægilegum kvölum árum saman eins
og hin mannlegu fórnardýr Bandaríkja-
manna í Hiroshima og Nagasaki.
En stríðsgxóðavaldinu finnst þetta ekki
nóg. Það á að gera eldflaugarnar, sem geta
skotið kjarnaoddum, miklu hraðvirkari,
svo enginn tími vinnist til þess að reyna
að afstýra allsherjareyðingu, ef eldflaug-
unum er skotið af slysi eða af ofstæki, er
einskis svífst: Því hvað eru 6 mínútur til
viðræðna milli stórvelda, sem nú hafa
hálftíma til að afstýra stórslysi.
En allt skal lúta gróðakröfum stríðs-
gróðahringanna — og enginn þjónar þeim
nú af meira ofstæki en Carter. Hvernig
skyldi bæn hans til guðs síns í rauninni
vera?
SKÝRINGAR:
Sjá „Rétt“ 4. hefti 1978, bls. 219-221.
BÆN CARTERS?
Góði GuS minn!
GefSu aS mér takist aS margfalda manndráps-
tæki okkar heilögu Bandaríkjamanna, hin dýrS-
legu gereySingarvopn þinnar eigin þjóSar!
GefSu aS dásamlegir frumkvöSlar hins frjálsa
framtaks vopnaframleiSslunnar megi skapa slík
firn vítisvéla, aS enginn standi oss á sporSi í stór-
fenglegustu styrjöidum, sem háSar hafa veriS á
þessari jörS.
34
GefSu aS gróSi vorra ágætu atomvopnahringa
megi verSa sem mestur, svo þeir sannfærist um
hve ómissandi ég, þjónn þeirra, er þeim á forseta-
stóli. Og ef einhverjir þeirra skyldu óvart tigna
Mammon og gróSann meir en þig, þá fyrirgef
þeim, faSir, því þeir vita ekki aS þeir eru einmitt
aS starfa í þinum anda gegn heiSingjum heims.
GefSu mér styrk til þess aS svínbeygja vantrú-
aSa og óþæga ÞjóSverja og Frakka, svo þeir skilji
hver lífsnauSsyn þaS er blessuSu lýSræSinu aS
þeir fái fyrstir aS falla, þegar til skapadómsins
dregur. — Og ef ég verS aS láta skjóta eiturskeyt-
um og bakteríuvopnum líka, þá mundu þaS, góS-
ur guS, aS þótt milljónir barna verSi þessum bjarg-
vættum lýSræSisins aS bráS, aS sonur þinn sagSi:
LeyfiS börnunum til min aS koma, — og taktu
tiltölulega fljótt á móti þeim, — þaS er svo sárt aS
vita þau kveljast lengi, þótt þeir vantrúuSu eigi
þaS skiliS.
GefSu oss aS lokum sigurinn í þínu nafni. Þótt
enginn kynni aS verSa eftir á þessari jörS til aS
lofsyngja þig, þá máttu vita aS vér, sem eigum
aSganginn aS þinu himnaríki vísan, munum gera
þaS af því heilagri innblæstri, er vér komum i
ríki þitt, — og vitum hina í því neSra.
Amen.
(— þaS þýSir — já, já, svo skal verSa.)
1