Réttur - 01.04.1976, Qupperneq 6

1975 af þjóðarframleiðslu, er nemur 185
miljörðum króna.
En þessi gífurlega mikla fjárfesting veitir
hlutfallslega litla aukningu þjóðarfram-
leiðslu af eftirfarandi ástæðum:
Nokkuð drjúgur hluti fer beinlínis í fjár-
festingu, sem eykur eyðslu, svo sem innflutn-
ingur 10000 bíla á einu ári, sem allir þurfa
bensín o.fl.
Hlutfallslega stærri hluti en hjá öðrum
þjóðum fer í íbúðahúsabyggingar, — sem
er gott og nauðsynlegt, ef ekki er um beinar
óhófsíbúðir að ræða. En óeðlilega mikið fé
er fest í ýmiskonar „skrifstofu"-byggingum
og öðru slíku sem ekkert gefur af sér, ein-
vörðungu til að geyma fé í steypunni frekar
en í sparisjóði. Og jafnvel munu þess dæmi
að fé fjárfestingarsjóða sé þannig notað í
braskskyni.
En hörmulegast er hve fjárfestingin í sjálf-
um framleiðslutækjunum er skipulagslaus:
Við framkvæmd rafvirkjana nú ríkir alger
glundroði: Lágkúruleg hreppapólitísk sjón-
armið og afbrýðissemi við skynsamlega hugs-
aðar fyrirætlanir vinstri stjórnarinnar setja
þar mark sitt á jafnhliða því sem einblínt
er á erlenda stóriðjuaðila, en vanrækt að
móta fastar áætlanir miðað við íslenskar að-
stæður og hagsmuni.
Og hvað smíði og innflutning fiskiskipa
snertir skortir samræmingu á staðsetningu
fiskiskipa miðað við hafnargerðir, fiskvinnslu-
stöðvar o. s. frv. Stundum jafnvel fjárfest í
tveim eða fleiri frystihúsum, sem óhagkvæm
reynast svo í rekstri, þar sem eitt hefði gefið
ágóða. Skammsýni og hreppapólitík er oft
látin ráða, þar sem framsýni og heildarskipu-
lag var lífsnauðsyn einmitt fyrir hinar breiðu
byggðir, ef tryggja átti afkomu þeirra til
frambúðar, en ekki slá ryki í augu kjósenda
við einar kosningar.
Við allt þetta bætist svo rányrkja, sem
stofnar grundvelli þjóðfélagsins, þorskstofnin-
um, í voða —: og eyðilegging verðmæta, sem
kastað er í sjóinn, af því ekki þykir gróði
að því að nýta þau í svipinn eða ekki hirt
um að láta vinna úr þeim dýrmæt efni, sem
í þeim eru (slor, lifur o. fl.).
Það er flotið að feigðarósi, lítt hirt um al-
varlegusm aðvaranir fiskifræðinga („svörtu
skýrsluna") né hóflegar ábendingar jafnvel
frá seðlabankastjóraV Búrgeisastéttin og
stjórn hennar virðist aðeins hafa eitt áhuga-
mál: að velta afleiðingunum af hringavit-
lausri stjórn — eða réttara sagt óstjórn —
sinni á efnahagsmálum yfir á hið breiða bak
alþýðunnar með lífskjaraskerðingu og at-
vinnuleysi.
„FARIÐ HEILAR FORNU DYGGÐIR“
Aldrei síðan áhuga íslenskrar borgarastétt-
ar tók að gceta í stjómmálum hefur hin póli-
tíska forusta hennar verið vescelli en nú. Það
er sem fram fari frjáls samkeppni milli lág-
kúrunnar og úrrceðaleysisins, undirgefninnar
og ábyrgðarleysisins um hvort geti skarað
fram úr öðru.
Sá siðferðilegi grundvöllur, sem borgara-
stéttin . byggði á kröfu sína til forystu og
ábyrgðar í þjóðfélaginu er hruninn í rúst:
„Ráðdeild" og „sparsemi", „dugnaður og
framtakssemi" eru snúin upp í algerar and-
stæður sínar: ■ '.
„Framtakssemin" felst í því að slá ríkis-
banka og ríkisstjórn um 80—90% lán til
framleiðslutækja og skammast um leið há-
stöfum yfir ríkisafskipmm og ríkisþátttöku
í atvinnuiífi.
„Dugnaðurinn" sýnir sig best í því að láta
í sífellu fella gjaldeyri þjóðarinnar í verði
og gera þannig þjófnað á sparifé og opinber-
um sjóðum að höfuðgróða- og eignasöfnun-
ar-aðferð yfirstéttarinnar.
70