Réttur - 01.08.1976, Blaðsíða 4

Miskunnarlaust er ráðist á lífskjör og rétt-
indi alþýðunnar. Oðaverðbólgan er mögnuð
til að færa aukin verðmæti til eignastéttar-
innar á kostnað hinna fátækari. Kaupmáttur
launa hefur verið skertur um nær þriðjung.
Óhugsandi er að lifa af dagvinnutekjum ein-
um saman og almenningur verður að sækja
lífsbrauð sitt með tvöföldu vinnuálagi. Um
leið eru herfjötrarnir reyrðir að hálsi þjóð-
arinnar, samið um stórfelld réttindi útlend-
inga í íslenskri landhelgi og landinu sökkt í
botnlausar erlendar skuldir. Erlend stóriðja
skal efid. Efnahagslegt sjálfstæði þjóðarinn-
ar er í stórfelldri hætm. Allt er þetta gert
í þágu verslunarauðvaldsins.
II.
Verkalýðshreyfingin hefur ekki farið var-
hluta af því, að nú eru nýir herrar í landinu.
Sl. tvö ár hefur hún átt í stöðugu varnarstríði
við atvinnurekendur og ríkisstjórn gróðaafl-
anna. Segja má að nær óslitið samningastríð
hafi ríkt frá því ríkisstjórnin kom til valda
og þar til allsherjarverkfallinu lauk í vetur.
Inntak kjarabaráttunnar þennan tíma hefur
verið að reyna að koma í veg fyrir kaup-
skerðingaráform ráðamanna. Það hefur þó
fjarri því tekist, eins og alþjóð veit, þótt
komið hafi verið í veg fyrir ennþá stórfelld-
ari lífskjaraskerðingu en að var stefnt.
I verkalýðssamtökunum hafa menn verið
að gera sér grein fyrir þeirri erfiðu stöðu
sem samtökin eru í, þegar fjandmenn verka-
fólksins fara bæði með hið pólitíska afl og
hið efnahagslega. Með öðrum orðum, að við
völd í landinu er ríkisstjórn, sem lítur á sig
sem sérstakan þjón atvinnurekendavaldsins.
Samstarf íhalds og framsóknar í ríkisstjórn-
inni hefut líka orðið til þess að skapa ný
samstarfsviðhorf innan verkalýðshreyfingar-
innar. Stuðningsmenn Alþýðuflokks og Al-
þýðubandalags, sem áramgum saman börð-
ust um yfirráðin í verkalýðsfélögunum, hafa
smám saman tekið upp náið samstarf. Innan
Alþýðusambandsins er augljóst, að smðn-
ingsmenn verkalýðsflokkanna hafa gert sér
fulla grein fyrir því að þeir þurfi að standa
fast saman í átökunum við ógnarstjórnina.
Þeirri skoðun hefur líka verið óðum að vaxa
fylgi í þessum röðum, að hin hefðbundna
kjarabarátta dugi hvergi nærri ein saman
til að tryggja hagsmuni og lífskjör verka-
fólksins. Verkalýðshreyfingin verði einnig að
berjast á hinum pólitíska vettvangi. Treysta
þurfi samstarf og samstöðu með þeim stjórn-
málaflokkum sem byggja á hugsjónum
verkalýðshreyfingarinnar.
III.
Alþýðusambandið hafði á s.l. vetri fmm-
kvæði að samstarfi við stjórnarandstöðu-
flokkana í mikilvægusm hagsmunamálum
alþýðunnar. Þetta kom m.a. fram í mótun
kjarastefnunnar fyrir tæpu ári, þegar Al-
þýðusambandið lagði áherslu á breytta efna-
hagsstefnu og tryggingu kaupmáttar, sem
kæmi í stað beinna kauphækkana. Þetta sam-
starf kom einnig skýrt fram í landhelgis-
málinu, en þar gekk Alþýðusambandið
fram fyrir skjöldu í baráttunni gegn afsali
fiskimiðanna til útlendinga.
Þá var einnig um að ræða náið samstarf í
barátmnni gegn þeirri verðlags- og verð-
bólguskriðu, sem hleypt var af stokkunum
strax að loknum kjarasamningum í vemr.
Þá var ætlunin að brjóta endanlega á bak
aftur barátmþrek verkalýðsfélaganna, sýna
fram á að verkföll borguðu sig ekki. I stað
launahækkana sem knúnar væru fram í átök-
um kæmu margfaldar verðhækkanir sem
140